Hart mislukking, zwakte van de hartspier or hartinsufficiëntie is een meestal onomkeerbare aandoening en ziekte van het hart. Met name de bloedsomloop lijdt aan hart- mislukking. Als gevolg hiervan onvoldoende bloed kan aan de orgels worden verstrekt. Kortademigheid, 피로 en algemene zwakte, evenals water retentie zijn typische tekenen van hart- mislukking.
Wat is hartfalen?
Elk jaar ontwikkelen zich ongeveer 295 van de 100,000 vrouwen en 380 van de 100,000 mannen hartfalen in Duitsland. De gemiddelde leeftijd bij het begin van de ziekte ligt voor beide geslachten tussen 70 en 80 jaar. Bepaalde vormen van hartfalen kan ook op jongere leeftijd voorkomen. Bij deze ziekte is er meestal sprake van een verzwakking van de hartspier, wat de pompfunctie van het hart nadelig beïnvloedt. Als gevolg hiervan is het bedrag van bloed vereist door het organisme voor een optimale doorbloeding van de weefsels kan niet worden gegarandeerd. Er wordt onderscheid gemaakt tussen links hartfalen en rechterhartfalen, die verschillende symptomen hebben die kenmerkend zijn voor de ziekte. Als beide helften van het hart zijn aangetast, is de voorwaarde wordt globale insufficiëntie genoemd. Het meest voorkomende symptoom van linkerhartfalen is kortademigheid. In de vroege stadia treedt het alleen op tijdens lichamelijke inspanning, maar naarmate de ziekte vordert, treedt het ook op in rust. Deze kortademigheid kan erger worden wanneer de patiënt gaat liggen en leiden op aanvallen 's nachts, wat gewoonlijk wordt aangeduid als'cardiale astma Een ander symptoom van linkerhartfalen is water retentie in de longen, wat leidt tot gorgelende geluiden wanneer ademhaling Bij juist hartfalen, deze water retentiesymptomen treden op in de buik (ascites) en benen (been oedeem). Sommige van deze waterafzettingen worden 's nachts door de nieren uitgescheiden, dus dat frequent urineren 's nachts (nocturie) is een ander typisch symptoom, evenals de gewichtstoename van de patiënt als gevolg van de waterafzettingen. Er wordt een fundamenteel onderscheid gemaakt tussen een chronische en een acute vorm van hartfalen. De acute vorm treedt binnen een paar uur of dagen op. De chronische vorm heeft daarentegen maanden of jaren nodig om zich te ontwikkelen. Hartfalen links en rechts kan acuut of chronisch zijn.
Oorzaken
De lijst met oorzaken van hartfalen is vrij uitgebreid: atherosclerose van de kransslagaders is de meest voorkomende van alle oorzaken, gevolgd door hypertensie, hartziekte, myocardietaritmieën, hartklepafwijkingen, pericardiale effusie en bijbehorende vernauwing van de hartzakje, en stofwisselingsziekte. Tachycardie en bradycardie (hartfrequenties die te snel of te langzaam zijn) zijn vaak de oorzaak van acuut hartfalen.
Symptomen, klachten en tekenen
De borden en symptomen van hartfalen afhankelijk van of het de acute of chronische vorm is. Mogelijke symptomen van acuut hartfalen zijn hoesten en ernstige kortademigheid; adem kan schor klinken. Getroffen personen hebben ook een abnormaal snelle hartslag, en in geïsoleerde gevallen hartritmestoornissen optreden. Uitwendig kan hartfalen worden herkend aan bleek huid en herhaaldelijk zweten. De symptomen treden meestal vrij plotseling op en verergeren binnen korte tijd. Acuut hartfalen is een medisch noodgeval en moet onmiddellijk worden behandeld. Chronisch hartfalen ontwikkelt zich meestal geleidelijk. De patiënt merkt eerst een verminderde prestatie en voelt zich sneller uitgeput en moe. In de meeste gevallen treedt kortademigheid op, zelfs bij lichte lichamelijke inspanning. Een ander waarschuwingssignaal is oedeem. Deze vochtafzettingen komen voornamelijk voor in de benen en worden groter naarmate de ziekte voortschrijdt. In de gevorderde stadia van hartfalen veroorzaakt het oedeem een toename drang om te plassen 's nachts. Getroffen personen komen ook vaak aan in gewicht zonder veranderingen in hun voedingspatroon. Chronisch hartfalen ontwikkelt zich vaak in de loop van de jaren en wordt in de beste gevallen vroegtijdig opgespoord en behandeld.
Type cursus
Het verloop van hartfalen wordt kritisch bepaald door de onderliggende oorzaak en ernst. Bij bijna alle bovengenoemde oorzaken moet een progressieve verslechtering worden verwacht therapie noodzakelijk wordt, kan dit proces worden vertraagd maar niet omgekeerd. In gevallen van hoge ernst lijdt de patiënt ook aan een drastische verslechtering van de kwaliteit van leven en een verminderde levensverwachting, aangezien het sterftecijfer (sterftecijfer) bij hartfalen hoog is. In deze context is adequate medicatie ter compensatie van hartfalen een levensverlengende maatregel. De prognose kan verder worden begunstigd met een gezonde levensstijl en regelmatige medische controles.
Complicaties
Hartfalen kan ernstige complicaties veroorzaken die in het ergste geval de dood van de getroffen persoon tot gevolg hebben. Dit geldt vooral in het geval van onbehandeld hartfalen. Dit vormt een dreiging van ernstig hartritmestoornissen, die in het verdere verloop een plotselinge hartdood veroorzaken. De tegenmaatregelen zijn niet langer voldoende om het verminderde hartminuutvolume te compenseren. Als acuut gedecompenseerd hartfalen optreedt, wordt de patiënt bedreigd schokken. Als resultaat, bloed de druk daalt en er bestaat een risico op uitval van de bloedsomloop of vitale organen. Het is bijvoorbeeld mogelijk dat gedecompenseerd hartfalen plotseling hartfalen veroorzaakt. Naast de hartritmestoornissen al beschreven, ontsteking van de hartspier (myocardiet) of a hartaanval zijn mogelijke triggers. In het geval van gevorderd hartfalen kan het hart van de getroffen persoon abrupt stoppen met kloppen, wat niet zelden gebeurt in het geval van een hartaanval Een andere bedreigende complicatie van hartfalen is de ontwikkeling van een bloedprop (trombose Dit bedreigt op zijn beurt verdere levensbedreigende gevolgen, zoals een beroerte of pulmonaal embolie In sommige gevallen kan hartfalen andere effecten hebben, zoals longoedeem or slaapapneu-syndroom. Slaapapneu-syndroom verwijst naar ademhaling pauzeert tijdens de slaap. Deze onderbrekingen vinden meestal 's nachts plaats en vormen een extra belasting voor de cardiovasculair systeem Een andere mogelijke risicofactor bij chronisch hartfalen is de aanwezigheid van ondergewicht.
Wanneer moet je naar een dokter?
Als kortademigheid, hyperventilatieen zwelling herhaaldelijk wordt opgemerkt, kan hartfalen onderliggend zijn. Een arts moet worden geraadpleegd als de symptomen niet vanzelf verdwijnen of als er aanvullende symptomen optreden. Als er bijvoorbeeld aanhoudende innerlijke onrust is, moet de huisarts worden ingelicht. Waterretentie, abnormaal ademhaling geluiden en verlies van eetlust zijn ook duidelijke waarschuwingssignalen. Als de fysieke prestaties snel afnemen, wordt een bezoek aan de dokter aanbevolen. Dit geldt met name als er tijdens de dagelijkse inspanning ernstige problemen optreden en eenvoudige activiteiten zoals traplopen niet meer kunnen worden uitgevoerd. Bij oedeemvorming aan de onderbenen moet uiterlijk medisch advies worden ingewonnen. Als er aanhoudende hartkloppingenmoet onmiddellijk een arts worden geraadpleegd. Hetzelfde geldt voor stekende pijn in het gebied van het hart en aanhoudende ademhalingsmoeilijkheden bij het liggen. Naast de huisarts is de cardioloog de juiste contactpersoon. Als de symptomen ernstig zijn, moet de getroffen persoon onmiddellijk naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gaan of de spoedarts bellen.
Behandeling en therapie
De eerste stap in de therapie van hartfalen is het elimineren van de onderliggende oorzaak. Dit kan met medicatie of een operatie. Als er bijvoorbeeld een defect aan de hartklep aanwezig is, is een operatie om het defect te herstellen geïndiceerd. Als de onderliggende oorzaak verhoogd is bloeddruk, dan is het voorschrijven van antihypertensiva is noodzakelijk. Patiënten met kransslagader slagader ziekten worden operatief behandeld (bijvoorbeeld bypass-chirurgie) en met medicijnen (nitraten, bètablokkers, ACE-blokkers). diuretica worden voorgeschreven voor het vasthouden van water, net als digitalisglycosiden boezemfibrilleren en anti-aritmica voor hartritmestoornissen. Begeleidend therapie, hebben de meeste patiënten matige lichaamsbeweging en fysieke activiteit nodig om de zieke hartspier te versterken. Bij het meest ernstige hartfalen is het enige laatste redmiddel harttransplantatie.
Vooruitzichten en prognose
De prognose voor het presenteren van hartfalen is over het algemeen slecht. Ongeveer de helft van alle getroffenen overlijdt bijvoorbeeld binnen vijf jaar na de diagnose. Acuut hartfalen treedt meestal op als gevolg van hartinsufficiëntie Mannen zijn iets gevoeliger voor mogelijk overlijden door hartfalen dan vrouwen. In ongeveer 97 procent van de gevallen lijden de getroffenen ook aan een andere ziekte. Mensen met hartfalen hebben ook de mogelijkheid om hun prognose te verbeteren. Doorslaggevend hierbij zijn therapietrouw en de bereidheid om levensstijlveranderingen aan te brengen. Kortom, de gemiddelde overlevingstijd ondanks hartfalen kan worden verhoogd door deze te vermijden risicofactoren Dit omvat in het bijzonder het vermijden van alcohol, tabak en te vet voedsel. Matige lichaamsbeweging kan ook het hart behouden volksgezondheid Het naleven van de behandeling heeft voornamelijk betrekking op het regelmatig nemen van medicijnen en het regelmatig laten controleren van het hart. Ondanks mogelijk gebrek aan symptomen kan medicamenteuze therapie bijdragen aan een langer leven. Als therapie achterwege blijft, riskeren patiënten een plotselinge verergering van hartfalen. Patiënten die het typische ervaren symptomen van hartfalen zelfs in rust hebben ze ook een jaarlijkse overlevingskans van slechts 50 procent.
Follow-up
Bij de nazorg van hartfalen is het allereerst belangrijk om algemeen in te nemen maatregelen om verdere schade aan het hart te voorkomen. Vooral leefstijlaanpassing is hier van groot belang voor een goede langetermijnprognose. Eerst en vooral, alcohol en nicotine moet worden vermeden. Daarnaast moet er gestreefd worden naar gewichtsvermindering in te zwaar patiënten. Lichte lichamelijke activiteit verbetert uithoudingsvermogen, kwaliteit van leven en veerkracht bij hartfalen. Een optimaal beweegprogramma kan bijvoorbeeld plaatsvinden in een poliklinische cardiale sportgroep. Daarnaast is medicamenteuze therapie een centraal onderdeel van het nazorgprogramma. Hier is het belangrijk om het hart te ontlasten bij zijn pompactiviteit. Door de voor- en nabelasting te verlagen, worden de eisen van de bloedsomloop aangepast aan de mogelijkheden van het hart. Medicijnen die vaak worden gebruikt, zijn bètablokkers, die verminderen hartslag en zuurstof consumptie door het hart, en ACE-remmers, die de afterload in de circulatie en het beperken van fibrotische hermodellering van de hartspier. Deze voorgeschreven medicijnen moeten worden voorgeschreven door een arts en de huidige dosis moet regelmatig worden herzien. Bovendien moet regelmatige follow-up met gelijktijdige herevaluatie van de ziekte worden uitgevoerd als onderdeel van de nazorg. Passend maatregelen omvatten echocardiografie, elektrocardiografie, Röngten borst onderzoek en laboratorium Grensverkeer van markers voor hartfalen.
Hier is wat u zelf kunt doen
Mensen met hartfalen moeten blijven trainen, maar moeten beter letten op de tekenen van het lichaam, zoals het begin van kortademigheid. Dit symptoom komt vaak voor bij hartfalen. Daarom moeten tijdens activiteiten regelmatige herstelperioden worden gepland. Tijdens een wandeling kan de getroffen persoon bijvoorbeeld regelmatig pauzeren en op een bank gaan zitten. Het is ook belangrijk dat de getroffen persoon zichzelf geen tijdsdruk oplegt om een bepaalde activiteit in de kortst mogelijke tijd te voltooien. Kortademigheid kan ook optreden als u plat in bed ligt. De patiënt kan de ademhaling verbeteren door de hoofd indien mogelijk een extra kussen gebruiken of het bed verplaatsen. 'S Morgens opstaan moet langzaam en met rust gebeuren, daar patiënten met hartfalen vaak last van hebben duizeligheid Langzaam opstaan, vergezeld van lichte lichamelijke oefeningen, helpt de patiënt om de duizeligheid bij het opstaan Een ander probleem bij hartfalen is het optreden van zwelling. Deze kunnen worden verbeterd door een zoutarm te eten dieet Bovendien kunnen patiënten zich ontwikkelen Depressie vanwege het feit dat ze beperkt zijn in hun dagelijks leven. Dit moet dan worden behandeld door een psychotherapeut.
