Deze aspectische botnecrose is aanwezig in de kindertijd
Torso: ziekte van Scheuermann (wervelkolom) Armen: ziekte van Panner (ellebogen, opperarmbeen) Benen Heup: ziekte van Perthes (necrose van de heupkop) Knie: ziekte van Osgood-Schlatter (tibiale kop), ziekte van Sinding-Larsen (knieschijf), ziekte van Blount (tibiale kop) Voet: Talusnecrose, I-ziekte (scafoïd), II-ziekte (metatarsus), Apophysitis calcanei
- Torso: de ziekte van Scheuermann (wervelkolom)
- Armen: Pannerziekte (elleboog, opperarmbeen)
- Benen: Heup: ziekte van Perthes (necrose van de heupkop) Knie: ziekte van Osgood-Schlatter (tibiale kop), ziekte van Sinding-Larsen (patella), ziekte van Blount (tibiale kop) Voet: Talusnecrose, ziekte van I (scafoïd), ziekte II ( metatarsus), Apophysitis calcanei
- Heup: ziekte van Perthes (necrose van de heupkop)
- Knie: de ziekte van Osgood-Schlatter (tibiaplateau), de ziekte van Sinding-Larsen (knieschijf), de ziekte van Blount (tibiaplateau)
- Voet: talusnecrose, ziekte van I (scafoïd), ziekte van II (middenvoet), apofysitis calcanei
- Heup: ziekte van Perthes (necrose van de heupkop)
- Knie: de ziekte van Osgood-Schlatter (tibiaplateau), de ziekte van Sinding-Larsen (knieschijf), de ziekte van Blount (tibiaplateau)
- Voet: talusnecrose, ziekte van I (scafoïd), ziekte van II (middenvoet), apofysitis calcanei
Deze aspectische botnecroses zijn aanwezig op volwassen leeftijd
Lunatum necrose (ziekte van) Renander's ziekte (grote teen sesambeen bot) Botnecrose bij de ziekte van de kaak (kniegewricht)
- Lunatum necrosis (ziekte van)
- Ziekte van Renander (grote teen sesambeen)
- Botnecrose in de kaak
ziekte (kniegewricht)
Aan deze symptomen kunt u aseptische botnecrose herkennen
Aseptische botnecrose is verraderlijk in hun symptomatologie, aangezien ze zich niet manifesteren door kenmerkende symptomen. Dus het begin van bot necrose is meestal erg onopvallend. Juist omdat er geen besmettelijke oorzaak is van de necrose, er zijn geen sterke symptomen zoals pijn of zwelling.
In plaats daarvan, de getroffen botten herhaaldelijk licht ervaren pijn in de loop van de tijd. Dit ontwikkelt zich meestal in de loop van de tijd en treedt in eerste instantie meestal op onder stress. Slechts zeer zelden pijn in aseptische botnecrose plotseling optreden.
Vanaf een bepaald stadium treedt de pijn meestal op in rust en wordt deze onder stress nog erger. Later beweging van de aangrenzende gewrichten is meestal extra beperkt. In vergevorderde stadia kan het bot instabiel worden en breken als gevolg van de necrose.
Vanwege de kleine hoeveelheid botmateriaal, genezing van de breuk is meestal erg moeilijk en langdurig. Gevolgklachten die pas na jaren optreden zijn ziekten zoals artrose. Er moet speciale aandacht worden besteed aan kleine kinderen.
Bij hen kunnen de symptomen in een andere volgorde verschijnen. Ze vallen bijvoorbeeld vaak op door een gebrek aan beweeglijkheid van de gewrichten of door pijn. De talus verbindt de hielbeen (calcaneus) met de tibia en fibula (tibia en fibula) en vormt zo de overgang tussen de voet en de been.
Necroses in dit gebied zijn vrij zeldzaam. Vasculaire veranderingen zijn vaak de oorzaak. Blessures zijn meestal niet de oorzaak van aseptische botnecrose van de talus.
De therapie van talusnecrose bestaat uit verlichting en eliminatie van de oorzaken. In de meeste gevallen is een conservatieve therapie met immobilisatie voldoende, zelden is een operatie nodig om bijvoorbeeld verkeerde standen en fracturen te behandelen. Aseptische botnecrose in de metatarsus wordt ook wel de ziekte van II of Freiberg genoemd.
Meestal worden meisjes in de puberteit, dwz tussen de 12 en 18 jaar, door de ziekte getroffen. Omdat het vaker voorkomt bij meisjes, wordt het lopen op hoge schoenen als mogelijke trigger besproken, maar de exacte oorzaak is niet bekend. Het is waarschijnlijk een samenspel van onvoldoende vasculaire toevoer, een slechte houding en groei.
Als de botnecrose niet kan worden gestopt door de belasting te verlichten, is meestal chirurgische therapie nodig om het proces te stoppen. Acetabulaire necrose, ook wel bekend als Ziekte van Perthes, is een ziekte die voornamelijk voorkomt in jeugd. De leeftijdspiek van de ziekte is vijf tot negen jaar, jongens worden vaker getroffen dan meisjes.
Vermoed wordt dat de belangrijkste oorzaak een vasculaire misvorming van het dijbeen is hoofd. Daarnaast genetische factoren evenals een verhoogde stresssituatie en het hormoon evenwicht spelen ook een rol. Acetabulaire necrose is een van de meest voorkomende aseptische botnecrose en manifesteert zich doorgaans door heup- of kniepijn en beperkte mobiliteit in de heup.
In de loop van de ziekte treden zowel in het dijbeen veranderingen op hoofd en later in het acetabulum. Dit leidt tot vervormingen van beide delen van het gewricht, wat zonder therapie op jonge leeftijd kan leiden tot gevolgschade zoals artrose. De necrose van het dijbeen hoofd kan meestal worden vastgesteld met behulp van een Röntgenstraal en ultrageluid van de heup kan ook een eerste indicatie van de ziekte zijn.
Omdat de heup een zwaar belast gewricht is, is een operatie meestal noodzakelijk. De bekkenbeenderen en dij bot wordt doorgesneden. Alleen zo kan weer een normale positionering van de gewrichtsdelen worden bereikt.
Maar zelfs na de Ziekte van Perthes genezen is, is er nog steeds een verhoogd risico op artrose. De ziekte van Osgood-Schlatter beschrijft een aseptische botnecrose van het scheenbeenplateau. De necrose bevindt zich precies op het punt waar de patellapees (patellapees) is uitgegroeid tot de kop van het scheenbeen.
Verhoogde spanning op de patellapees zorgt ervoor dat kleine stukjes bot loskomen van de kop van het scheenbeen. Hierdoor krijgen ze niet meer voldoende voedingsstoffen binnen en gaan ze dood. De gevolgen zijn botnecrose en irritatie van het omringende weefsel door de dode botdelen.
Meestal treedt deze ziekte op tijdens de puberteit. Het treft vooral jonge mensen die actief zijn in de sport. Omdat de puberteit eerder begint, worden meisjes meestal iets eerder getroffen dan jongens.
Bij ongeveer een kwart tot de helft van de getroffen meisjes treden veranderingen op in beide benen, maar deze beginnen meestal na elkaar. De diagnose kan meestal alleen op basis van de symptomen worden gesteld, maar om andere verwondingen uit te sluiten, een röntgenstraal en er wordt vaak een MRI-scan gemaakt. De therapie van de ziekte van Osgood-Schlatter bestaat uit een lange sportpauze van maximaal enkele maanden.
De kans op herstel is erg goed als de ziekte vroegtijdig wordt ontdekt en de patiënt een constante pauze neemt van de training. In sommige gevallen vormen zich echter zogenaamde gehoorbeentjes, kleine botlichaampjes in de patellapees, die bij klachten operatief verwijderd moeten worden. Calcaneale apofysitis is een ziekte van de hielbeen (Os calcaneus).
Bij apofysitis kan de achillespees hecht zich aan de calcaneus en wordt verstard. Dit komt vooral voor bij kinderen bij wie de apophysis (dwz dit aanhechtingspunt) sterk geïrriteerd is, bijvoorbeeld door te kleine schoenen. Door de sterke irritatie voelt het lichaam de behoefte om de pees te versterken.
Bij kinderen heeft het bot nog voldoende groei-energie om het over te brengen naar de pees. Voor de behandeling van de ziekte is het meestal voldoende om de aangedane hiel te ontlasten. Het kan nodig zijn om verstarde delen te verwijderen, maar dit mag alleen worden gedaan nadat de groei is voltooid.
Morbus Sinding Larsen beschrijft de aseptische botnecrose aan het uiteinde van de knieschijf (knieschijf). Door een hoge belasting van de knie tijdens de puberteit is het aanhechtingspunt van de patellapees bij de patella geïrriteerd. Net als bij de ziekte van Osgood-Schlatter kunnen kleine stukjes bot loskomen van de patella en migreren naar de patellapees.
Daar verstarren ze en kunnen ze problemen veroorzaken. De ziekte van Sinding Larsen wordt meestal conservatief behandeld, dwz met een onderbreking van de sport, pijnstillers en afkoeling van de aangedane knie. Zelden is een chirurgische ingreep nodig om de botfragmenten te verwijderen die naar het gebied zijn gemigreerd.
Ziekte van Panner is een aseptische botnecrose van de elleboog. De bovenarm bot is aangetast. Het komt meestal voor bij kinderen en adolescenten en is te wijten aan onvoldoende bloed leveren tot op het bot.
Symptomen zijn onder meer stijfheid van het aangedane ellebooggewricht en pijn die in rust verbetert en onder stress verergert. Normaal gesproken, Ziekte van Panner begint verraderlijk en duurt meerdere jaren. Normaal gesproken is het vermijden van stress (bv. Werpen) voldoende als therapie, af en toe moet de arm enkele weken met een spalk geïmmobiliseerd worden.
Bij de ziekte wordt de zogenaamde lagere-midden femorale epifyse aangetast door botnecrose. De epifyse is de groeischijf, in het dijbeen is het de dij bot. De ziekte tast daarom de groeischijf van het dijbeen aan in het gebied van de kniegewricht.
De aseptische botnecrose treedt op in het gebied van de knie, dat naar binnen wijst. Ook hier vallen processen als groei, hormonale schommelingen en veranderingen in bloed flow zijn de oorzaken van de ziekte. De ziekte is een aseptische botnecrose van de os lunatum, het zogenaamde maanbot.
Dit bot bevindt zich in de pols en is een van de carpale botten. Een veelvoorkomende oorzaak van maannecrose zijn valpartijen die met de handen worden opgevangen. Bij volwassenen kan de reden bijvoorbeeld ook werken met een drilboor zijn.
Ook zonder botbreuk kan dit leiden tot zogenaamd microtrauma. In dit geval is het bot slechts minimaal gewond, maar de bloed de circulatie is achteraf niet meer volledig gegarandeerd. Dit is de reden waarom het botweefsel sterft en de os lunatum necrose optreedt.
In Ziekte van Renander het zogenaamde sesambeen van de grote teen wordt aangetast door aseptische botnecrose. Het sesambeenbeen bevindt zich onder de grote teen en dient daar als afbuigpunt voor de spier die de grote teen beweegt. Daar speelt de grote teen een belangrijke rol in lopend, wordt het sesambeen overbelast, vooral bij hardlopen, wat kan leiden tot botnecrose.
De therapie van Ziekte van Renander bestaat voornamelijk uit het sparen en vermijden van high lopend ladingen. Een operatie is in de meeste gevallen niet nodig. De ziekte van is onderverdeeld in de ziekte I en II.
Type II is een aseptische botnecrose van de middenvoetsbeentje botten. In de ziekte I, het scafoïd bot van de voet is aangetast. Door een verminderde doorbloeding, bijvoorbeeld na een trauma, sterven de botcellen af.
Dit veroorzaakt voornamelijk lastafhankelijke pijn in het gebied van de middenvoetsbeentje. Kinderen worden meestal getroffen door deze ziekte. De therapie bestaat meestal uit pijnstillers en een verlichting van de aangedane voet.
Aseptische botnecrose in de kaak is vaak te wijten aan de medicijngroep bisfosfonaten. Deze remmen de osteoclasten, dat wil zeggen cellen die betrokken zijn bij botresorptie, en zouden dus moeten bijdragen tot een stabielere botstructuur. Studies hebben echter aangetoond dat etidronaat, alendronaat en risedronaat geassocieerd zijn met een verhoogd risico op aseptische botnecrose in de kaak.
Aangezien deze preparaten worden gegeven aan vrouwen in de menopauze (beëindiging van menstruatie) voor osteoporose (botresorptie), worden vrouwen van 50 tot 60 jaar vaak getroffen. 's ziekte beschrijft aseptische botnecrose van de kniegewricht. Het bevindt zich in het mediale (binnenste) deel van de kniegewricht en bevindt zich daar op de dij bot.
In de regel worden vrouwen ouder dan 60 jaar getroffen. Deze groep mensen wordt het meest getroffen door osteoporose (botresorptie op oudere leeftijd) als gevolg van hormonale veranderingen, daarom wordt een verband tussen de ziekte en de hormonale veranderingen vermoed. Een goede therapeutische optie is nog niet ontdekt.
Meestal begint men met een pijnstillende en ontstekingsremmende therapie. Als dit niet voldoende is, a knieprothese wordt meestal ingevoegd. Bij de ziekte van Blount wordt het kniegewricht aangetast door aseptische botnecrose.
Het centrum van de klachten bevindt zich op het mediale (binnen) gewrichtsoppervlak van de knie. Hier wordt het deel van het scheenbeen dat het kniegewricht vormt, aangetast door de necrose. De ziekte van Blount komt vaak voor op de basisschoolleeftijd en treft meestal beide benen.
Als jongeren door de ziekte worden getroffen, echter meestal maar één been wordt getroffen. Meestal worden kinderen opgemerkt door boogpoten en kniepijn. Risicofactoren zijn onder meer te zwaar en overbelasting van de knie gewrichten.
Morbus Perthes is een synoniem voor femurkopnecrose en een typische kinderziekte. Vanwege circulatiestoornissen en veranderingen in het hormoon evenwichttreedt botnecrose (afsterven van botweefsel) op in de heupkop. Dit leidt voornamelijk tot pijn in de heupen en knie.
Aangezien kinderen vaak worden getroffen op een leeftijd waarop ze deze symptomen nog niet kunnen uiten, is het eerste teken dat vaak opvalt een mank kind. De ziekte van Scheuermann is een aandoening van de wervelkolom die gewoonlijk optreedt tijdens de puberteit. Onjuiste botvorming leidt tot instabiliteit van de individuele wervels.
Deze worden zo verzwakt door aseptisch osteochondrose (ziekte van de kraakbeen en bot) dat ze kunnen instorten. Deze slechte ontwikkeling van de botten kan leiden tot een ernstige verkeerde plaatsing van de wervelkolom en dus van het hele bovenlichaam. Typisch, De ziekte van Scheuermann treedt alleen op tijdens de groeispurt in de puberteit.
De ziekte ontwikkelt zich gewoonlijk tijdens de puberale groei, maar de progressie wordt ook beëindigd aan het einde van de groeifase. De getroffen adolescenten hebben doorgaans weinig klachten, al kan een duidelijke bult zichtbaar zijn. Alleen bij bijzonder uitgesproken klinische beelden kan de vervorming van de wervelkolom zo groot zijn dat de interne organen zijn ook getroffen.
Als bijvoorbeeld de thorax ernstig verkleind wordt door De ziekte van Scheuermann, ademhaling er kunnen problemen optreden. Op volwassen leeftijd lijden zieke mensen vaak eerder aan degeneratie spinale ziekten. Preventief dient een gezonde levensstijl met rugvriendelijke lichamelijke activiteit en gerichte ontwikkeling van de rompmusculatuur.
Alle artikelen in deze serie:
