Ziekte van Graves, ook wel de ziekte van Graves genoemd, is een auto-immuunziekte van de schildklier dat gaat meestal gepaard met hyperthyreoïdie Vrouwen hebben vier tot vijf keer meer kans om erdoor te worden getroffen Ziekte van Graves dan mannen.
Wat is de ziekte van Graves?
Ziekte van Graves is een auto-immuunziekte van de schildklier geassocieerd met hyperthyreoïdie en ontsteking van de schildklier (thyroiditis Bij de ziekte van Graves is er een teveel aan schildklierstimulerend hormoon (TSH Als gevolg van een aandoening van de immuunsysteem, van het lichaam antilichamen tegen het schildklierweefsel, zogenaamd TSH receptorantistoffen (TRAK) worden gevormd, die zich vastzetten aan de TSH-receptoren op het weefseloppervlak van de schildklier en een overproductie van de schildklier stimuleren hormonen losgekoppeld van het normale hormonale regulatiesysteem, en achtereenvolgens veroorzaken hyperthyreoïdie Symptomatisch manifesteert de ziekte van Graves zich meestal in een variërende mate van struma (vergroot schildklier) vaak in combinatie met endocriene orbitopathie (uitpuilende oogbol) en tachycardie (hoge hartslag); dit symptoom bij de ziekte van Graves staat ook bekend als de Merseburger-triade.
Oorzaken
De oorzaken van de ziekte van Graves zijn tot op heden niet vastgesteld. Aangenomen wordt echter dat er een genetische aanleg (dispositie) is, aangezien de ziekte vaker voorkomt in bepaalde families en zich in veel gevallen samen manifesteert in identieke tweelingen. Bovendien delen mensen die getroffen zijn door de ziekte van Graves specifieke genetische kenmerken. In aanvulling op, milieufactoren, hormonale veranderingen, en stressfactoren worden verondersteld de manifestatie en het verloop van de ziekte van Graves te beïnvloeden. Zwangerschapwordt bijvoorbeeld beschouwd als een duidelijke triggerende factor, hoewel nog niet afdoende is bewezen dat dit causaal verband houdt met hormonale veranderingen (veranderd oestrogeen en progesteron niveaus) tijdens en na zwangerschap Bovendien kunnen infecties door bacteriën (inclusief Yersinia enterocolitica) en virussen (inclusief retrovirussen), evenals buitensporig jodium inname, worden ook besproken als mogelijke triggers van de ziekte van Graves.
Symptomen, klachten en tekenen
De overproductie van de schildklier hormonen bij de ziekte van Graves tast veel lichaamsfuncties aan en kan daardoor zeer verschillende symptomen veroorzaken. Een verstoord metabolisme is merkbaar door gestaag gewichtsverlies ondanks voldoende voedselinname; zweten opvliegers, en frequente stoelgang zijn ook typerend. Moeilijkheden om in slaap te vallen en de hele nacht door te slapen, evenals verhoogde prikkelbaarheid duiden op betrokkenheid van de autonome persoon zenuwstelsel De hartslag kan versnellen en vertraagt niet, zelfs niet 's nachts, en dit kan gepaard gaan met hoge bloeddruk en kortademigheid. Vrouwen hebben er vaak last van menstruatiestoornissen, waardoor menstruatie komt niet voor - de vruchtbaarheid wordt daardoor verminderd. Bij mannen leidt de ziekte van Graves vaak tot impotentiestoornissen, en beide geslachten kunnen een verminderd verlangen ervaren. Een stoornis van het botmetabolisme kan worden veroorzaakt osteoporose, wat zich manifesteert door verminderd botdichtheid en een verhoogde neiging tot breuken. Spierzwakte ontwikkelt zich vaak, en spierweefsel pijn in rust of bij inspanning komt ook voor. Af en toe wordt meer trillen van de handen waargenomen. Vaak merken getroffen personen uitstekende ogen op ('wiebelige ogen van Graves'): in veel gevallen gaan de oogveranderingen gepaard met een pijnlijk gevoel van druk, visuele stoornissen, irritatie van de bindvlies en verhoogde gevoeligheid voor licht. Andere typische symptomen zijn onder meer vergroting van de schildklier (struma), zeer warm, droge huid, en buitensporig haaruitval.
Diagnose en verloop
De arts palpeert de vergroting van de schildklier bij de ziekte van Graves.
De ziekte van Graves kan worden gepalpeerd door de aanwezigheid van struma (vergrote schildklier). Meer dan 50 procent van de mensen die door de ziekte van Graves zijn getroffen, hebben dat wel endocriene orbitopathie, waarbij de ogen uitpuilen als gevolg van ontstekingsprocessen in de banen en in het weefsel achter in de ogen. Bovendien echografie (ultrageluid) van de schildklier onthult hypoechogene (lage echo) weefselstructuren. Scintigrafie (nucleaire beeldvorming) kan een verhoogde productie van schildklier onthullen hormonen.Bovendien een precieze bloed test om het hormoon en antilichaam te bepalen concentratie dient ter bevestiging van de diagnose en wordt gebruikt voor differentiële diagnose om de ziekte van Graves te onderscheiden van andere auto-immuunziekten van de schildklier (bijv. Hashimoto's thyroiditis De TRAK-niveaus zijn dus meestal verhoogd bij patiënten met de ziekte van Graves. De ziekte van Graves heeft een chronisch beloop dat sterk kan variëren van persoon tot persoon en wordt gekenmerkt door spontane remissies (spontane genezing) en terugval (recidief).
Complicaties
De ziekte van Graves is a voorwaarde dat kan leiden tot complicaties. Als het voorwaarde wordt op de lange termijn niet medisch behandeld, het kan bedreigend zijn hart- problemen zoals hartritmestoornissen or hartfalen (hartfalen), onder anderen. Een van de meest gevreesde effecten van de ziekte van Graves is thyreotoxische crisis, een ernstige metabolische ontsporing. Hoewel het zelden voorkomt, is het een levensbedreigende noodsituatie. Het risico op een thyreotoxische crisis neemt toe bij ernstige hyperthyreoïdie of het staken van voorgeschreven medicatie. Echter, onjuiste behandeling met jodium-bevattende middelen kunnen ook als mogelijke oorzaak worden beschouwd. De thyreotoxische crisis is aanvankelijk merkbaar door een snelle hartslag, constant diarree, braken, angst en rusteloosheid. Verder hoog koortskunnen bewustzijnsstoornissen en desoriëntatie optreden. In het verdere verloop bestaat het risico om in een te vallen coma, falen van de bloedsomloop, en beperking van nier functies. Complicaties als gevolg van de ziekte van Graves zijn soms ook mogelijk tijdens zwangerschap en kan zelfs voorkomen bij een verstandige therapie Dat is bijvoorbeeld denkbaar antilichamen tegen de schildklier kan zich in de moeder vormen bloed, waardoor ook de placenta In dergelijke gevallen bestaat het risico dat de hormoonproductie van het ongeboren kind wordt verhoogd, met als gevolg overproductie. Als gevolg hiervan loopt het kind risico op voortijdige geboorte of onvoldoende gewicht bij de geboorte. Tijdens de eerste levensweek neemt de sterfte van de baby toe.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Als zich een ongeplande en ongewenste continue afname van het gewicht ontwikkelt, moet een arts worden geraadpleegd. Gewichtsverlies duidt op stofwisselingsstoornissen en is kenmerkend voor de ziekte van Graves. Zweten, opvliegers of een innerlijke rusteloosheid zijn tekenen van een bestaande onregelmatigheid, die aan een arts moet worden voorgelegd om een diagnose te kunnen stellen. Verstoringen van de nachtrust, problemen met in slaap vallen evenals een sterke vermoeidheid zijn indicaties van een volksgezondheid discrepantie. Een bezoek aan de huisarts is noodzakelijk zodra de klachten meerdere dagen of weken aanhouden of in intensiteit toenemen. Bij prikkelbaarheid, gedragsproblemen of stemmingswisselingen, een dokter is nodig. Als de getroffen persoon lijdt aan een verstoring van de hart- ritme, hoge bloeddrukspierzwakte of mobiliteitsproblemen, een bezoek aan de dokter is noodzakelijk. Haaruitval of veranderingen in huid uiterlijk moet ook worden onderzocht en behandeld. Toenemende botbreuken worden als bijzonder zorgwekkend beschouwd en moeten door verdere tests medisch worden opgehelderd. Als er visuele stoornissen of kortademigheid optreden, wordt een bezoek aan de arts aanbevolen zo snel mogelijk. Er bestaat een risico op verdere verslechtering van de volksgezondheid voorwaarde Als seksueel volwassen vrouwen stoornissen of onregelmatigheden in hun menstruatie ervaren, dienen ze een arts te raadplegen. Een verminderd libido bij beide geslachten is een andere indicatie van een stoornis die moet worden opgevolgd.
Behandeling en therapie
Omdat de oorzaken van de ziekte van Graves niet duidelijk zijn, therapeutisch maatregelen zijn symptomatisch en gericht op het elimineren of verminderen van hyperthyreoïdie met medicatie. Voor dit doeleinde, thyrostatisch drugs (thiamazol, carbimazol, propylthiouracil) worden gebruikt, die een remmend effect hebben op de hormoonsynthese, secretie of jodium opname in hormoonprecursoren in de schildklier. Langdurig medicijn therapie duurt gewoonlijk 12 tot 18 maanden, waarbij de dosering afneemt met de duur van de therapie Bovendien worden bètablokkers vaak gebruikt bij de ziekte van Graves om bijbehorende symptomen te behandelen (tachycardie, verhoogd bloed druk). In sommige gevallen leidt deze behandeling tot een volledige genezing (40 tot 70 procent). Indien verder medicatie therapie is niet succesvol na een terugval (ongeveer 80 procent van de terugvalgevallen), definitief therapeutisch maatregelen zoals een operatie of radioactief jodiumtherapie het verwijderen of vernietigen van de schildklier kan worden overwogen. Radiojodium therapie omvat de administratie van radioactief jodium, dat tijdelijke straling veroorzaakt in de schildklier die ervoor zorgt dat het schildklierweefsel sterft. Als de schildklier ernstig is vergroot, wordt deze tijdens een chirurgische ingreep verwijderd. Als gevolg van de radioactief jodiumtherapie evenals de chirurgische procedure is er hypothyreoïdie dat levenslang een hormonale behandeling vereist.
Vooruitzichten en prognose
De prognose van de ziekte van Graves verschilt sterk van persoon tot persoon. Het kan zelfs in 50 procent van alle gevallen zijn dat remissie optreedt. Dit betekent dat de symptomen van de ziekte vaak permanent of tijdelijk verdwijnen. In dergelijke gevallen kan de ziekte echter zelfs na vele jaren terugkeren. Conservatieve therapie in de vorm van een behandeling van één tot anderhalf jaar leidt tot een succesvolle genezing bij ongeveer 50 procent van de getroffenen. Dit betekent echter ook dat ongeveer elke tweede getroffene een zogenaamde terugval ontwikkelt, ofwel het terugkeren van de ziekte. Echter, na radioactief jodiumtherapie of operatieve verwijdering van de gehele schildklier, ook wel bekend als thyroidectomyis een definitieve genezing van de bestaande hyperthyreoïdie bij getroffen personen mogelijk. In beide gevallen moeten patiënten echter daarna een speciale inname nemen schildklierhormonen de rest van hun leven dagelijks om normale hormoonconcentraties in het lichaam te bereiken. Desondanks bestaat de kans dat de ziekte van Graves vanzelf geneest bij 50 procent van de getroffenen. Toch is behandeling noodzakelijk. Want zelfs na genezing kan de ziekte weer oplaaien. Een thyreotoxische crisis kan ook optreden in de loop van de ziekte. Dit is een gevreesde complicatie omdat het in 20 tot 30 procent van de gevallen tot de dood leidt.
het voorkomen
Omdat de oorzaken van de ziekte van Graves niet worden begrepen, kan de ziekte niet worden voorkomen. Alle factoren die een negatief effect hebben op de immuunsysteem kan bijdragen aan de manifestatie van de ziekte van Graves. Waaronder spanning en psychologische belasting, hormonale anticonceptiemethoden en overmatige inname van jodium (röntgenfoto's met jodiumhoudende contrastmiddelen, gejodeerd zout). Nicotine gebruik kan ook de ziekte van Graves veroorzaken en het beloop van de ziekte van Graves verergeren.
Follow-up
De ziekte van Graves kan leiden tot levenslange nazorg. Dit is onafhankelijk van de specifieke behandelmethode. Het is ook belangrijk om te voorkomen dat oogsymptomen ontstaan door endocriene orbitopathie, wat mogelijk is bij ongeveer 50 procent van alle patiënten. Daarnaast vergt de vervolgbehandeling van de ziekte van Graves veel inspanning en geduld. Therapeutische strategieën zijn dus middellange tot lange termijn. In het geval van conservatieve medicamenteuze therapie krijgt de patiënt thyrostatisch drugs voor één tot twee jaar. Afhankelijk van de beginsituatie is de kans op herhaling 30 tot 90 procent. Vervolgonderzoeken moeten elke vier tot acht weken plaatsvinden. Radioactief jodiumtherapie en chirurgie worden beschouwd als de veiligste en snelste behandelingen voor de ziekte van Graves. Het volgen van deze procedures is echter noodzakelijk om te nemen schildklierhormonen voor de rest van iemands leven. Dit is de enige manier om het resulterende te compenseren hypothyreoïdie, dwz een tekort aan schildklierhormonen Als in het begin regelmatige controles nodig zijn, worden deze beperkt tot één of twee onderzoeken per jaar naarmate de ziekte voortschrijdt. Onmiddellijk na een chirurgische ingreep aan de schildklier krijgt de patiënt een standaardhoeveelheid schildklierhormonen. Hoeveel hormonen de patiënt uiteindelijk nodig heeft, wordt in de periode na de operatie bepaald en individueel aangepast. Streefwaarden variëren en worden bepaald door de huisarts van de patiënt of een endocrinoloog.
Hier is wat u zelf kunt doen
In het geval van de ziekte van Graves zijn er enkele maatregelen die getroffen personen zelf kunnen nemen om hun kwaliteit van leven te verbeteren. In het begin is er de zekerheid na de diagnose lichamelijk en emotioneel belast te worden tijdens de behandelperiode. Zelfhulpgroepen voor degenen die getroffen zijn door de ziekte van Graves en andere discussiemogelijkheden zijn hier beschikbaar. Deze discussiemogelijkheden kunnen met name waardevol zijn als de ziekte van Graves al tot zichtbare lichamelijke symptomen heeft geleid. De emotionele spanning en spanning kan worden verminderd door zowel gerichte vrije ruimtes als door ontspanning technieken. Omdat het een auto-immuunziekte is, heeft de toestand van de getroffen persoon een niet onbelangrijke invloed op het beloop van de ziekte. Om de schildklier niet extra te belasten, moet jodiumhoudend voedsel worden vermeden. Hetzelfde geldt voor voedingssupplementen met jodium. Dit kan het beloop van de ziekte vertragen en indien nodig een gunstig effect hebben op de therapie. Met betrekking tot een mogelijke betrokkenheid van de ogen, moeten ze worden beschermd tegen sterke prikkels. Dit betekent dat sterk zonlicht moet worden vermeden, koud wind, tocht enzovoort zoveel mogelijk. Omdat de ziekte van Graves op zeer verschillende manieren kan verlopen en ook vrij vaak voorkomt, is het ook waardevol om uitgebreide informatie over de aandoening te verkrijgen. Dit maakt vaak een betere beheersing van de ziekte en de behandeling ervan mogelijk.
