Longinfarct is wanneer bloed schepen in de longen verstopt raken. Een longinfarct is een veelvoorkomend gevolg van een longinfarct embolie en kan in sommige omstandigheden levensbedreigend zijn. In het gewone spraakgebruik, longinfarct en pulmonaal embolie worden vaak gelijkgesteld, maar dit is medisch niet correct.
Wat is een longinfarct?
Een longinfarct behoort tot de ziekten van de cardiovasculair systeem en komt vaak voor als gevolg van een longaandoening embolie. In dit geval, bloed bloedstolsels veroorzaken verstopping van het bloed schepen leidend van de longen naar de hart-. Deze bloed stolsels zijn ook vanuit een ander deel van het lichaam naar de longen getransporteerd, waardoor een verstopping is ontstaan. Dit wordt veroorzaakt door een trombose (bloedprop) in een ander deel van het lichaam. De bloedprop dat in de longen wordt gespoeld, wordt in medische terminologie een embolie genoemd. Als het bloed schepen in de longen worden geblokkeerd door een bloedprop dat in de longen is gespoeld, bestaat het risico op een longinfarct. In dit geval zijn de getroffen delen van de long krijgen geen bloed meer en kunnen in het ergste geval overlijden. De dood van delen van de long wordt een longinfarct genoemd.
Oorzaken
Een longinfarct of longembolie, wordt veroorzaakt door een trombose in het lichaam. In de overgrote meerderheid van alle gevallen is dit een trombose in de grote aderen van de benen. Bovendien trombose in het bekken ader is ook een veelvoorkomende oorzaak van een longinfarct. Trombose zijn bloedstolsels die door verschillende oorzaken zijn ontstaan. Als deze bloedstolsels loskomen van hun oorspronkelijke locatie, worden ze via de bloedbaan door het lichaam gedreven totdat ze uiteindelijk een verstopping van een bloedvat op een knelpunt. Als gevolg hiervan wordt het deel van het lichaam achter hen niet meer van bloed voorzien. In een longemboliezijn er al bloedstolsels aanwezig in de longen. Als deze nu leiden tot een verstopping van bloedvaten, de aangetaste delen van de long worden niet meer geleverd zuurstof. Indien de longembolie wordt niet herkend en verwijderd, bestaat er een risico op een longinfarct. In dit geval sterft het aangetaste longweefsel onomkeerbaar. Dit kan levensbedreigend worden.
Symptomen, klachten en tekenen
De eerste tekenen van een longinfarct zijn plotselinge kortademigheid en verminderd bewustzijn, zoals duizeligheid, desoriëntatie of zelfs neurologische gebreken van de armen en benen. Typisch zijn ook pijnen in de borst gebied, gevoelens van angst en hartkloppingen of een verhoogde pols. De pijn is gelokaliseerd in het riep gebied en kan uitstralen naar de schouders, maag en armen. Bovendien kunnen verschillende algemene ziekteverschijnselen optreden: zweten, duizeligheid, blozen en acuut 피로 De ademhalingsfrequentie neemt gewoonlijk toe en hyperventilatie treedt op. De kortademigheid wordt door patiënten vaak omschreven als een gevoel van verdrinking Vaak wordt een gevoel van een vreemd lichaam in de keel gemeld, wat meestal de oorzaak is pijn en verdwijnt na een paar minuten. Bovendien kan hoesten met ophoesten van bloed optreden. De symptomen treden meestal vrij plotseling op en slechts enkele minuten voor het longinfarct. Vervolgens verliest de getroffen persoon het bewustzijn. Als er geen behandeling wordt gegeven, is het longinfarct fataal. Voordat dit gebeurt, kunnen er problemen zijn met de bloedsomloop en een aantal andere ernstige complicaties. In het slechtste geval, longontsteking zet in en het longweefsel sterft. Dit wordt meestal gevolgd door de bloedsomloop schokken, waaraan patiënten uiteindelijk overlijden.
Diagnose en verloop
Om de diagnose longinfarct te stellen, is de eerste stap dat de arts een gedetailleerd onderzoek doet medische geschiedenis. Het vervolg fysiek onderzoek omvat luisteren naar de longen, meten bloeddruk en hart- tarief, en het lichaam controleren op trombose. Een ander criterium bij de diagnose van een longinfarct is de zogenaamde Wells-score of de Geneva-score. Hierdoor kan het risico op een aanwezige longembolie worden ingeschat. Als na deze onderzoeken een longinfarct wordt vermoed, moeten verdere diagnostische procedures worden gestart om het vermoeden te verzekeren. Computertomografie, waarin de patiënt een contrastmiddel krijgt toegediend, kan worden gebruikt om een longinfarct te visualiseren. Om de oorzaak van de embolie te onthullen, een ultrageluid van de been Welke effecten het longinfarct al heeft gehad op het lichaam wordt bepaald door ECG, controller van pulmonale doorbloeding en een hartinfarct. ultrageluid.
Complicaties
In het ergste geval kan een longinfarct leiden tot het overlijden van de getroffen persoon. Om deze reden moet een longinfarct met spoed door een arts worden behandeld. Zonder behandeling kan dit ook leiden tot onomkeerbare gevolgschade bij de patiënt. De getroffen persoon lijdt voornamelijk aan trombose. Ze ervaren ook pijn in de borst en ribbengebied, wat hun kwaliteit van leven aanzienlijk vermindert. In de meeste gevallen beperkt dit ook de beweging van de patiënt aanzienlijk, zodat ook het dagelijkse leven en de bezigheid van de betrokkene worden beperkt. Ademhalingsproblemen treden ook op als gevolg van het longinfarct en de interne organen worden niet meer voorzien van voldoende zuurstof In het verdere verloop treedt ook bloedspuwing op. De interne organen kan worden beschadigd door het ontbreken van zuurstof levering, en deze schade is in de meeste gevallen onomkeerbaar. De behandeling van een longinfarct is acuut en leidt gewoonlijk niet tot bijzondere complicaties. Het verdere verloop hangt echter sterk af van de oorzaak van het infarct, zodat een algemene voorspelling van het beloop van de ziekte meestal niet mogelijk is. Het is niet ongebruikelijk dat de levensverwachting van de patiënt aanzienlijk wordt verminderd.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Bij een longinfarct moet onmiddellijk de spoedarts worden geroepen. Wanneer de eerste tekenen worden opgemerkt, zoals plotseling pijn op de borst of kortademigheid, kan de getroffen persoon het beste naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis worden gebracht. Als de symptomen enkele uren aanhouden en na verloop van tijd verergeren, is er reden om te vermoeden dat de patiënt lijdt aan een longinfarct, dat in ieder geval door een arts moet worden onderzocht en behandeld om uit te sluiten complicaties. Risicofactoren omvatten langdurige bedlegerigheid en verleden kanker Patiënten die lijden aan diep bekken en been trombose of regelmatig nemen hormoonpreparaten lopen ook risico en moeten medische hulp inroepen als de bovenstaande symptomen optreden. Als de symptomen optreden in verband met vliegreizen, moet de stewardess worden ingeschakeld. Als ze zich voordoen in het kader van zwangerschap of de bevalling, moet de verantwoordelijke arts worden ingelicht. Een longinfarct moet worden behandeld door een spoedarts. Verdere diagnose en behandeling wordt uitgevoerd door een longarts, ondersteund door internisten en fysiotherapeuten.
Behandeling en therapie
Het is erg belangrijk dat een longinfarct na de diagnose zeer snel wordt behandeld. Dit is de enige manier om secundaire schade te voorkomen, zoals de dood van het aangetaste deel van de long. Daarom is de eerste prioriteit bij een longinfarct het opheffen van het bloedstolsel dat de oorzaak is en de resulterende blokkering. In de meeste gevallen is het voldoende om met de medicatie te beginnen therapie met anticoagulantia om het bloedstolsel op te lossen. Er zijn echter acute gevallen die zwaarder vereisen maatregelen. In deze gevallen, anesthesie gevolgd door plaatsing van een veneuze katheter en zuurstof administratie kan nodig zijn. In zeldzame gevallen kan een operatie ook nodig zijn om het bloedstolsel te verwijderen. Deze operatie is echter het laatste redmiddel en wordt alleen uitgevoerd in extreem levensbedreigende omstandigheden waar anders maatregelen zijn niet succesvol. Het succes van de behandeling van een longinfarct hangt van veel verschillende factoren af. De grootte van het bloedstolsel en hoe lang het bestaat, zijn erg bepalend. Ook het aantal embolieën in de longen speelt een grote rol. Bovendien, de algemene toestand van de patiënt volksgezondheid is natuurlijk ook verantwoordelijk voor het succes van de behandeling. Reeds bestaande aandoeningen en gevorderde leeftijd kunnen de behandeling bemoeilijken. In het algemeen kan echter worden gezegd dat hoe eerder therapie wordt geïnitieerd voor een longinfarct, hoe groter de kans op succes. Als een patiënt een longinfarct heeft gehad, heeft hij of zij aanleg voor de rest van zijn of haar leven. Om deze reden moeten verdere bloedstolsels worden voorkomen. Antistollingsmiddel drugs worden voor dit doel gebruikt en moeten permanent worden ingenomen.
Vooruitzichten en prognose
Een longinfarct vertegenwoordigt een medische noodsituatie. Zonder de snelst mogelijke medische zorg zal de getroffen persoon in de meeste gevallen plotseling overlijden. De prognose verbetert als onmiddellijke behandeling plaatsvindt. Er moet echter rekening mee worden gehouden dat zelfs als er onmiddellijk actie wordt ondernomen, er gevolgschade kan optreden. Onherstelbare schade aan de longen is mogelijk, wat kan leiden tot een beperking of blijvende aantasting van de ademhalingsfunctie. In deze gevallen kan alleen een donororgaan de bestaande symptomen op lange termijn helpen verlichten. Transplantatie gaat gepaard met tal van risico's en complicaties. Bovendien is vooraf niet te beoordelen of het gedoneerde orgaan met succes door het organisme zal worden geaccepteerd. Als de patiënt op hoge leeftijd is en andere ziekten heeft, is de prognose meestal ongunstig. Bovendien hangt het vooruitzicht van een succesvolle behandeling af van de grootte van het bloedstolsel dat het longinfarct veroorzaakte. Het kan niet worden uitgesloten dat er nog meer stolsels in het organisme aanwezig zijn en dat verdere schade op handen is. Als de patiënt volksgezondheid is in principe erg goed en medische zorg wordt onmiddellijk verleend, de overleving van de patiënt kan worden verzekerd. Als er geen complicaties optreden, is symptoomvrijheid mogelijk. Desalniettemin is het risico op complicaties en secundaire ziekten hoog.
het voorkomen
Preventie van een longinfarct is in veel gevallen mogelijk. Risicofactoren omvatten zwaarlijvigheid en nicotine gebruik. Maar ook na een operatie of bij bedlegerige mensen is er een verhoogd risico op trombose en dus op een longinfarct. Trombose kousen voorkomen in deze gevallen de vorming van bloedstolsels.
Follow-up
Het gebrek aan bloedtoevoer naar de weefsels van de longen veroorzaakt onomkeerbare schade aan de weefsels. Om deze reden vereist een longinfarct voortdurende nazorg gericht op het beheersen of onder controle houden van de verschillende symptomen. Omdat veel schepen onderhevig zijn aan afsluiting rechter hartkamer moet harder werken dan normaal. Wanneer dit overbelast is, zal het totale falen van de rechterkant van de hart- kan voorkomen. Ook kunnen hartstoringen optreden. Getroffen personen kunnen levensbedreigend zijn hartritmestoornissen Getroffen personen moeten oppassen dat ze geen schadelijke stoffen toelaten kiemen zich verspreiden naar de longstreek, omdat dit tot schadelijk kan leiden ontsteking. Ontsteking van de long riep kan ook voorkomen. Nazorg moet ook gericht zijn op het opsporen van complicaties zoals pulmonaal hypertensie in de tijd en vroegtijdig afwenden. Om het afsluitinghet hart moet in dit geval zijn pompcapaciteit permanent vergroten. Dit kan leiden tot hoge bloeddruk in de longen, wat schadelijk is voor het hart. Regelmatig Grensverkeer van hartactiviteit en de longen zelf door een arts is daarom essentieel.
Dit is wat u zelf kunt doen
Een longinfarct is een medische crisis waarvoor onmiddellijke melding van medische hulpdiensten vereist is. De getroffen persoon kan over het algemeen geen zelfhulp gebruiken maatregelen tijdens een acuut longinfarct. Eerstehulpverleners moeten proberen de patiënt te kalmeren nadat ze de noodoproep hebben gedaan. De oorzaak van een longinfarct is vaak een longembolie, waardoor de cardiovasculair systeem Als de patiënt in paniek raakt, verhoogt dit de spanning op de bloedsomloop nog verder. Eerstehulpverleners moeten er daarom voor zorgen dat de patiënt kalmeert en zo min mogelijk beweegt. Het beste is dat de getroffen persoon gaat zitten in een comfortabele stoel of gaat liggen met het bovenlichaam iets hoger. Bij bewusteloze patiënten, de pols en ademhaling moet constant worden gecontroleerd. Als de bloedsomloop stopt, onmiddellijk reanimatie maatregelen zijn vereist. Eerstehulpverleners moeten presteren borst compressies en mond-op mond of mond-op-neus- reanimatie in dit geval. Reanimatie maatregelen mogen niet worden onderbroken totdat de patiënt weer bij bewustzijn is of de spoedarts arriveert. De getroffen personen mogen echter in de eerste plaats geen crisis laten ontstaan, maar dienen een arts te raadplegen bij de eerste tekenen van een dreigend longinfarct. Een longinfarct komt zelden plotseling voor, maar wordt meestal aangegeven door kenmerkende symptomen. Deze omvatten met name pijn op de borst of pijn in het gebied van de ribbenkortademigheid en bloed ophoesten.
