De medische geschiedenis speelt een belangrijke rol bij de diagnose van ziekten en wordt meestal uitgevoerd door een arts of ander medisch personeel. Het gericht stellen van vragen met als doel het verkrijgen van alle relevante medische achtergrondinformatie is van belang voor het stellen van een juiste diagnose of therapie. De anamnese is echter lang niet altijd hetzelfde.
De vragen kunnen enorm variëren, afhankelijk van de ziekte en voorwaarde van de patiënt. Zo kan de anamnese vanuit verschillende gezichtspunten worden bekeken en geclassificeerd. Een van de belangrijkste basisvereisten voor een anamnese is een goede arts-patiëntrelatie. Als een patiënt het gevoel heeft dat hij of zij in goede handen is bij de behandelende arts, is de kans groter dat vervelende details die van belang kunnen zijn voor de diagnose ook met de arts worden gedeeld.
Classificatie
De medische geschiedenis is meestal verdeeld in vier hoofdgroepen. Zo kan een anamnese worden verdeeld volgens de geïnterviewde. Een anamnese op basis van de verklaringen van de patiënt wordt een persoonlijke anamnese genoemd.
Als de uitspraken over de betrokkene zijn gedaan door familieleden of andere personen omdat de patiënt om verschillende redenen de uitspraken over zichzelf niet kan doen, spreekt men van een buitenlandse anamnese. Een andere veel voorkomende classificatie van de anamnese hangt af van het onderwerp van het interview. Het belangrijkste onderscheid hier is tussen de huidige medische geschiedenis Vegetatieve medische geschiedenis Drug geschiedenis Drug geschiedenis Psychologische medische geschiedenis Sociale en familiale medische geschiedenis Drug / drug geschiedenis In een uitgebreide medische geschiedenis (bijvoorbeeld tijdens een eerste consult met de toekomstige huisarts) alle genoemde punten moet worden besproken.
In bepaalde situaties van acute ziekte hoeven doorgaans niet alle mogelijke vragen te worden beantwoord. Een andere manier om de anamnese te classificeren, is door te vragen naar een specifiek onderwerp. Voor het symptoom van acute kortademigheid zijn bijvoorbeeld andere onderwerpen van belang dan voor pijn in de buik.
Alle vragen die niet ondergeschikt kunnen worden gemaakt aan een bepaald onderwerp vallen in deze classificatie onder de algemene anamnese, terwijl specifieke vragen onder een speciale of acute anamnese vallen. Een laatste, speciale classificatie van de anamnese verwijst naar bepaalde medische specialismen. Bijvoorbeeld op het gebied van urologie en gynaecologie, maar ook op bepaalde gebieden van de interne geneeskunde, zijn er speciale vragen die bijzonder relevant zijn en daarom in deze instellingen in geen enkele medische geschiedenis mogen ontbreken. - Huidige anamnese
- Vegetatieve anamnese
- Medische geschiedenis
- Psychische anamnese
- Sociale en familiale anamnese
- Voedsel- en medicijngeschiedenis
Procedure
Het verloop van een “typische” anamnese is moeilijk te beschrijven, omdat de anamnese heel verschillend kan zijn, afhankelijk van het specialisme en de reden voor het arts-patiëntcontact. Bovendien heeft elke behandelend arts een iets andere stijl met betrekking tot de volgorde van de anamnese, zodat ook om deze reden de individuele anamnese anders kan zijn. Afhankelijk van het type anamnese is een uniform schema niet altijd mogelijk.
Een sociale anamnese verschilt bijvoorbeeld in veel opzichten van een psychologische anamnese. Er zijn echter enkele basisvereisten waaraan de meeste reguliere anamnese zou moeten voldoen. Bij een anamnese moet er bijvoorbeeld een vertrouwensrelatie bestaan tussen de behandelende arts en de betrokkene.
Dit houdt in dat, indien niet absoluut noodzakelijk, er geen andere personen in de kamer mogen blijven dan de arts en de geïnterviewde. Er moet een aangename en rustige sfeer worden gecreëerd waarin de patiënt zich op zijn gemak voelt bij het beantwoorden van zelfs intieme vragen, aangezien deze kunnen helpen bij het vinden van een diagnose. Een anamnese is vóór het begin van de meeste medische handelingen.
Voordat een patiënt kan worden geholpen, is het belangrijk om achtergrondinformatie over de persoon in te winnen, evenals over gebeurtenissen, gewoonten of eerdere ziektes die mogelijk van invloed kunnen zijn op de behandeling. Dit begint meestal met een open vraag, zodat de patiënt zonder onderbreking zijn medische geschiedenis kan presenteren. Daarna volgen concrete vragen van de therapeut over de beschreven problemen.
In het geval van een anamnese die ziektegerelateerd is, dwz wordt uitgevoerd vanwege een specifiek probleem, moet eerst een acute anamnese worden uitgevoerd. Door het acute probleem te beschrijven, kan de behandelende arts bepalen of er een acute noodzaak tot actie is of dat de rest van de anamnese in rust kan worden uitgevoerd. De beschrijving van de acute symptomen, die naast de symptomen ook de angsten of zorgen van de patiënt moeten omvatten, wordt meestal gevolgd door de algemene medische geschiedenis.
Afhankelijk van het specialisme ligt de focus van de anamnese echter op de psychologische of sociale kwesties, daarom komt de algemene anamnese op de achtergrond. Een gedegen anamnese is met name van belang bij ziekten met een psychologische achtergrond, omdat dit een doorslaggevende rol kan spelen bij het stellen van de juiste diagnose. De specifieke vragen voor het stellen van een diagnose verschillen echter doorgaans sterk van die in de huisartspraktijk.
De acute anamnese behandelt symptomen die momenteel op de voorgrond staan. Het staat in veel situaties op de voorgrond en aan het begin, omdat het bedoeld is om ervoor te zorgen dat er geen levensbedreigende situaties over het hoofd worden gezien voordat we verder gaan met andere, minder acute vragen. In het geval van ernstig pijnHet kan bijvoorbeeld nodig zijn om actie te ondernemen, zelfs nadat de acute medische geschiedenis is afgenomen, voordat verder wordt gegaan naar de vegetatieve geschiedenis.
Meestal wordt de acute anamnese uitgevoerd met zogenaamde “W-vragen”. Deze zijn bedoeld om de kwantiteit en kwaliteit van de klachten nader te omschrijven. De locatie (waar?
), het type (wat?), de ernst (hoe sterk?), de tijdelijke verbinding (wanneer?
), mogelijke uitlokkende factoren (wat veroorzaakt?), evenals de zogenaamde mate van invaliditeit (wat kan niet?) worden genoemd in verband met de klachten.
Deze informatie helpt de behandelende arts uiteindelijk om de juiste diagnose te stellen en tegenmaatregelen te nemen. De huidige anamnese behandelt echter niet alleen de klachten die op dit moment aanwezig zijn, maar bevat ook een vraag over het beloop van de ziekte. Het is belangrijk om te weten wanneer en hoe lang de ziekte duurt en of de persoon met de ziekte een verklaring kan hebben voor zijn of haar eigen klachten. De vraag naar bestaande eerdere ziekten kan ook in de categorie acute anamnese vallen, omdat dit informatie geeft over de waarschijnlijkheid van de aanwezigheid van sommige ziekten.
