Diagnose van vermoeidheidsbreuk
De diagnose van vermoeidheid breuk is vaak moeilijk. Sporters komen vaak gewoon met klachten aan de voet, onder of boven naar de dokter dij, die als onduidelijk worden beschreven pijn. Als de dokter vermoeidheid vermoedt breuk, hij zal een specifiek nemen medische geschiedenis (anamnese).
Belangrijke vragen hierbij zijn bijvoorbeeld: Het is altijd interessant om erachter te komen of er andere ziekten zijn (osteoporose, voetafwijkingen). Dit interview wordt gevolgd door een fysiek onderzoek, waarbij de arts naar het pijnlijke gebied zal kijken om te zien of daar zwelling, oververhitting of roodheid is ontstaan. Als er nog steeds een vermoeden van vermoeidheid bestaat breukeen Röntgenstraal wordt meestal ingenomen.
Veel vermoeidheidsbreuken zijn echter niet zichtbaar in de Röntgenstraal imago, vooral in een vroeg stadium. Dus als het beeld onopvallend is, kan na een of twee weken een ander beeld worden gemaakt of een computertomografie (CT), magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) of scintigrafie kan uitgevoerd worden. Vooral de laatste twee van deze beeldvormingsmethoden zijn veel complexer en duurder dan röntgenfoto's, maar kunnen bij twijfel een veel betrouwbaarder en eerder resultaat opleveren.
Tijdens het diagnostische proces moet de arts altijd duidelijk maken of de symptomen een andere oorzaak kunnen hebben. Compartimentsyndroom en shinbone edge-syndroom soortgelijke symptomen veroorzaken, evenals sommige tumoren en infecties, waarschijnlijk de belangrijkste differentiële diagnose van een vermoeidheidsbreuk is reumatiek. Veel patiënten verwarren een vermoeidheidsfractuur met reumatische klachten, daarom raadplegen ze pas heel laat of helemaal geen arts.
- Hoelang de pijn bestaat
- Wanneer ze zich voordoen (permanent of alleen onder stress)
- Of er recente ongevallen zijn geweest of andere mogelijke triggers voor de pijn en
- Bij vrouwen: afwijkingen in de menstruatiecyclus of dat de menopauze al is begonnen
Lokalisatie van een vermoeidheidsbreuk
Een breuk in het hielgebied kan ernstig zijn pijn bij de getroffen patiënt. In de meeste gevallen is de oorzaak van de vermoeidheidsbreuk van de hiel is overmatige belasting tijdens het lopen en lopend. Om deze reden kunnen dergelijke vermoeidheidsbreuken in het hielgebied vooral in lopend en wandelen.
Naast de middenvoet en het scheenbeen is de hiel een van de lichaamsdelen waar overmatige belasting vermoeidheidsbreuken veroorzaakt (synoniem: spanningsbreuk). Bovendien lopen de getroffen patiënten het risico ontstekingsprocessen te ontwikkelen in het gebied van de botbreuk. Om deze reden moet onmiddellijk een specialist worden geraadpleegd als pijn symptomen bestaan en a vermoeidheidsbreuk van de hiel wordt vermoed.
Patiënten met een vermoeidheidsbreuk van de hiel klagen meestal over hevige pijn, waardoor het bijna onmogelijk is. Bovendien kan tijdens het onderzoek een duidelijke zwelling en roodheid in het hielgebied worden gedetecteerd. De diagnose hielvermoeidheidsbreuk wordt gesteld op basis van de klinische symptomen en de voorbereiding van röntgenfoto's in twee verschillende vlakken.
Voor dit doel wordt de voet zowel van voren als van opzij in beeld gebracht. Als de bevindingen onduidelijk zijn, kan computertomografie (CT) en / of magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) ook nodig zijn. De vermoeidheidsbreuk van de hiel kan niet-chirurgisch (conservatief) of chirurgisch worden uitgevoerd, afhankelijk van de ernst en de exacte locatie.
Een ongecompliceerde vermoeidheidsbreuk van de hiel met goed aangepaste breukuiteinden kan worden behandeld met een simple gips gegoten in de meeste gevallen. Pijnstillers zoals paracetamol or ibuprofen kan worden gebruikt om pijn te verlichten. Ondanks de toepassing van de gips gipsverband, moet de getroffen patiënt de gebroken hiel beschermen gedurende een periode van tien tot twaalf dagen.
Een ontwrichte (verplaatste) vermoeidheidsbreuk van de hiel vereist meestal chirurgische correctie. Tijdens de chirurgische ingreep worden de uiteinden van de breuk bij elkaar geplaatst en met draden en / of platen verbonden. Daarna kan de voet naar beneden worden gepleisterd been en dus opgelucht.
Draden en / of platen kunnen (maar hoeven niet) na enkele maanden verwijderd worden. Zelfs als de enkel gewricht is betrokken, chirurgische ingreep is onvermijdelijk. Omdat de voet enorm wordt belast, vooral in lopendvermoeidheidsbreuken komen vooral veel voor in dit deel van het lichaam.
Bij mensen die regelmatig lange afstanden lopen, treden vermoeidheidsfracturen vooral op in het gebied van de middenvoetsbeentje botten, bij de tweede teen. Net als bij de fractuur van de hiel, wordt de vermoeidheidsbreuk van de middenvoetsbeentje ook gevoeld door het plotseling optreden van ernstige pijn. Klassiek worden de pijnsymptomen intenser tijdens het lopen of rennen.
Bovendien lijkt de gebroken voet gezwollen en kan deze ernstige roodheid van de huid vertonen. De vermoeidheidsbreuk van de voet kan niet altijd worden aangetoond Röntgenstraal in de eerste dagen. Bij diagnostiek is de voorbereiding van röntgenfoto's in twee vlakken vaak pas effectief met een vertraging van drie tot vier weken.
De reden hiervoor is dat vermoeidheidsbreuken van de voet meestal alleen kunnen worden gedetecteerd door het optreden van typische calcificaties in het gebied van de breukuiteinden. Met de juiste symptomen kan het vermoeden van een vermoeidheidsfractuur van de voet alleen worden onderbouwd door een botscintigrafisch onderzoek of een MRI van de voet. Een skelet scintigrafie en een MRI van de voet kan op betrouwbare wijze een vermoeidheidsbreuk in dit gebied detecteren.
De vermoeidheidsbreuk in het gebied van de voet moet dringend worden verlicht en geïmmobiliseerd. Als de breuk eindigt in het gebied van de metatarsus, kan voldoende immobilisatie worden bereikt door het dragen van een zogenaamde “voorvoet reliëfschoen ”. Decongestieve maatregelen zoals weefselvocht knooppuntdrainage en kinesiotapes kunnen worden gebruikt om het proces te ondersteunen. Een vermoeidheidsfractuur van de voet geneest meestal volledig binnen 4 tot 6 weken.
A vermoeidheidsbreuk in de metatarsus wordt veroorzaakt door een aanhoudende overbelasting van een gewricht of bot en wordt meestal veroorzaakt zonder extra externe kracht. Theoretisch kan een vermoeidheidsbreuk in elk bot optreden, maar botten die bijzonder hoge belastingen moeten kunnen weerstaan, zijn voorbestemd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat vooral atleten vaak last hebben van een vermoeidheidsbreuk in de metatarsus.
Over het algemeen zijn de 5 middenvoetsbeentje botten (Os metatarsalis) behoren tot de metatarsus. Met name bij verschillende springoefeningen kan de middenvoetsbeentje overbelast raken. Als deze overbelasting aanhoudt, is het mogelijk dat de structuur van het bot en daarmee de weerstand verandert.
Een vrouwelijke kunstschaatsster wil bijvoorbeeld een nieuw figuur uitproberen, waarbij ze de middenvoetsbeentje zwaar belast, wat aanvankelijk slechts kleine verzachting en scheurtjes in het bot in dit deel van de voet veroorzaakt, maar deze worden dan dieper en dieper. Vooral bij dergelijke nieuwe oefeningen kan het gebeuren dat men zichzelf en vooral de sterkte van de botten overschat en zo een oververmoeidheidsfractuur veroorzaakt. Door de permanente overbelasting van de middenvoetsbeentje is het mogelijk dat een vermoeidheidsbreuk langzaam ontstaat.
Dit betekent dat het bot door de constante overbelasting steeds meer scheurt totdat het uiteindelijk niet voldoende samenhang heeft en breekt. Het is echter belangrijk dat a vermoeidheidsbreuk in de metatarsus, zoals bij elk ander bot, manifesteert het zich niet als een klassieke breuk met plotselinge hevige pijn en is het resultaat van een gebeurtenis, zoals een acute val. In de meeste gevallen voelt de patiënt de eerste lichte symptomen al in de fase van overbelasting.
De middenvoetsbeentje kan bijvoorbeeld licht gezwollen zijn of de patiënt kan meer pijn ervaren in de middenvoetsbeentje gebied na het sporten. In het geval van het vermoeidheidsboek zelf zijn de symptomen dan meestal ernstiger, namelijk de middenvoet is meer gezwollen als gevolg van de vermoeidheidsfractuur, mogelijk licht blauwachtig verkleurd door bloeding, en er is meer ernstige pijn. In vergelijking met een 'echte' fractuur treden de symptomen echter vaak niet plotseling op, maar versterken ze alleen de bestaande symptomen.
Dit verklaart ook waarom veel sporters niet merken dat ze gedurende langere tijd een vermoeidheidsfractuur van de middenvoet hebben. Hier is het belangrijk om aandacht te besteden aan de kleine symptomen van het lichaam. Als de middenvoetsbeentje niet meer goed kan dragen en ook licht gezwollen en / of rood gekleurd en / of pijnlijk is, kan het heel goed een vermoeidheidsfractuur van de middenvoetsbeentje zijn, die zeker behandeld moet worden.
In de vroege stadia is het meestal voldoende om de voet stil te houden en er niet meer op te zetten. Als u de symptomen echter negeert en ondanks de vermoeidheidsbreuk doorgaat met het belasten van de middenvoet, kan de breuk zich verdiepen en mogelijk zelfs een operatie vereisen. De meest voorkomende reden voor een vermoeidheidsfractuur van de middenvoetsbeentje is buitensporig jogging.
Lopers met een wekelijks volume van meer dan 50 km per week lopen gevaar. Lopers met een wekelijks volume van 10 - 20 kmweek, kunnen meestal geen vermoeidheidsbreuk in de middenvoetsbeentje krijgen. EEN vermoeidheidsbreuk van het scheenbeen wordt ook het vaakst veroorzaakt door permanente overbelasting van het bot.
Vermoeidheidsfracturen van het scheenbeen worden onderverdeeld in twee klassen. Er wordt onderscheid gemaakt tussen fracturen van het gezonde scheenbeen en fracturen van het pathologisch veranderde scheenbeen. EEN vermoeidheidsbreuk van het scheenbeen dat uitsluitend te wijten is aan overmatige belasting wordt ook wel een spanningsbreuk.
Bij een abnormaal veranderde botsubstantie is zelfs een lichte belasting echter voldoende om een vermoeidheidsbreuk te veroorzaken. In dergelijke gevallen spreekt men synoniem van insufficiëntiefracturen. Triggers voor deze vorm van vermoeidheidsbreuk van het scheenbeen zijn osteoporotische veranderingen, reumatoïde artritis or rachitis.
Als gevolg van deze ziekten wordt het scheenbeen steeds poreuzer en minder bestand tegen samendrukkende krachten. Typische symptomen van een vermoeidheidsfractuur zijn scheenbeenpijn, die geleidelijk begint, onder spanning toeneemt en in rust weer afneemt. Als de fractuur lang aanhoudt, worden de pijnsymptomen meer uitgesproken, zodat in de loop van de fractuur ook symptomen optreden merkbaar in rust. Bovendien kunnen vaak zwelling en roodheid in het gebied van het scheenbeen worden waargenomen.
Een beperking van de mobiliteit wordt meestal niet veroorzaakt door de vermoeidheidsbreuk van het scheenbeen. De behandeling van een tibiafractuur omvat het immobiliseren van de getroffene been gedurende enkele weken. Hiervoor een gips cast wordt in de meeste gevallen toegepast.
Als de fractuuruiteinden echter slecht zijn aangepast, kan een chirurgische behandeling van het scheenbeen nodig zijn. Tijdens de chirurgische correctie worden de botuiteinden bij elkaar gebracht en met speciale schroeven en / of een metalen plaatje verbonden. Over het algemeen wordt het genezingsproces van de vermoeidheidsfractuur van het scheenbeen aanzienlijk versneld na chirurgische correctie.
De lagere been kan veel sneller opnieuw worden geladen. In de meeste gevallen is de oorzaak van een vermoeidheidsbreuk van het scheenbeen - zoals bij een vermoeidheidsbreuk van de middenvoetsbeentje - excessief jogging (meer dan 50 km week). Een vermoeidheidsbreuk van de knie treedt altijd op als de knie gedurende langere tijd wordt overbelast.
Omdat de knie echter een gewricht is, breekt niet de knie zelf, maar een van de omliggende botten. Een vermoeidheidsbreuk in de knie kan bijvoorbeeld de hoofd van de fibula van de onderbeen. Deze hoofd bevindt zich aan de buitenkant onder de knie en is bijzonder gevoelig voor vermoeidheidsbreuken omdat het een zeer smal bot is dat bijzonder gevoelig is voor vermoeidheidsbreuken in de knie wanneer de knie wordt gedraaid.
Zoals bij elke andere vermoeidheidsfractuur, is het belangrijk dat de symptomen langzaam optreden en niet, zoals bij een "normale" fractuur, veroorzaakt worden door externe krachten zoals een val. Wel een vermoeidheidsbreuk van het fibula hoofd manifesteert zich meestal door een aanzienlijke bewegingsbeperking van de knie en onderbeen. Een vermoeidheidsbreuk in het gebied van de knie kan ook direct in de knieschijf (knieschijf).
Vooral atleten die hun knieën zwaar belasten, zoals gymnasten of dansers, kunnen de knieschijf om steeds verder te scheuren totdat een vermoeidheidsbreuk optreedt. Zo'n fractuur manifesteert zich dan vooral tijdens kniebewegingen door pijn, zwelling of roodheid in het gebied van de knie. Vooral traplopen wordt voor de betrokken patiënten steeds moeilijker, omdat de knie bijzonder belast wordt, maar ook jogging is aanzienlijk aangetast.
Ook hier is het belangrijk om op de tekenen van vermoeidheidsbreuk in de knie te letten en deze niet te onderschatten. Zelfs als een vermoeidheidsfractuur zich manifesteert door langzaam toenemende pijn en niet door plotselinge acute pijn, kan het bot net zo veel schade oplopen als wanneer het plotseling wordt gebroken door een externe invloed (vallen, klappen…). In de meeste gevallen is een vermoeidheidsbreuk van de knie goed te behandelen door simpelweg de knie te immobiliseren.
Het is echter belangrijk dat de patiënt zich hieraan houdt en de knie niet blijft overbelasten, aangezien dit kan leiden tot blijvende schade, die gepaard gaat met ernstige beperkingen, vooral in de knie. Een vermoeidheidsbreuk in het gebied van de fibula kan optreden in het gebied van de knie, dwz de fibulaire kop, of in het onderste deel van de fibula, het gebied van de buitenste enkel. Slechts zeer zelden breekt de fibula in het midden en als dat het geval is, is de kans groter dat het een "normale" breuk is door externe gewelddadige invloeden dan een langdurige overbelasting zoals die optreedt bij vermoeidheidsbreuken.
Op het gebied van de buitenkant enkel (malleolus lateralis), kan een oververmoeidheidsfractuur vooral optreden bij aanhoudende overbelasting tijdens lange marsen, bijvoorbeeld bij de Duitse strijdkrachten, of als gevolg van harde jogging-training. Dit manifesteert zich door terugkerende zwelling in het enkelgebied, evenals roodheid en pijn op de treden. De pijn wordt erger onder stress, dwz tijdens het hardlopen, maar vooral tijdens het springen of joggen, omdat de breuk dan steeds verder verdiept door de voortdurende stress.
Een vermoeidheidsbreuk in de buitenste enkel wordt met name bevorderd wanneer de patiënt tijdens het joggen / lopen steeds weer buigt en daarmee de ligamenten en spieren maar ook het bot zwaar belast. Ook hier is het belangrijk om absoluut te zorgen voor de vermoeidheidsbreuk in de buitenste enkel en om de training voor een langere periode te stoppen omdat anders de breuk steeds dieper zal doorzetten en tot aanzienlijke stoornissen kan leiden. Aangezien de eerste symptomen meestal slechts een lichte zwelling en matige pijn zijn, is het belangrijk om op deze kleine verschijnselen te letten, anders kan een vermoeidheidsfractuur meestal pas in een vergevorderd stadium worden vastgesteld. Een vermoeidheidsbreuk wordt in het algemeen veroorzaakt door blijvende overbelasting van één of meer botten die samen een gewricht vormen, zoals de pols.
De pols (Articulatio manus) bestaat uit de onderste delen van de onderarm Naast de voorste rij carpale botten, bestaat de pols meer bepaald uit de radius, een gewrichtsoppervlak (Discus radioulnaris) en de 3 carpale botten Os scaphoideum, Os lunatum en Os triquetrum. Theoretisch kan in elk van deze botten een vermoeidheidsfractuur optreden (waarbij de discus geen bot is en daarom niet verder wordt beschreven). Bijzonder in gevaar zijn gymnasten, die hun vaak zwaar belasten pols, maar ook muzikanten kunnen de botten in de pols zodanig belasten en irriteren dat er een vermoeidheidsbreuk ontstaat door continue onjuiste belasting.
Dit manifesteert zich door zwelling en licht pijn in de pols gebied, waarbij de pijn erger wordt onder stress en de zwelling ook toeneemt afhankelijk van de mate van stress. Omdat een vermoeiingsbreuk aanvankelijk pas geleidelijk begint, is het belangrijk dat deze tijdig wordt gediagnosticeerd, anders kan het bijvoorbeeld leiden tot een volledige breuk van het bovenste deel van de radius. In dit geval is een simpele rust vaak niet voldoende. De pols moet worden geopereerd en het duurt veel langer voordat de pols weer adequaat kan worden gebruikt. Vooral omdat de pols verantwoordelijk is voor filigraanwerk, mag een vermoeidheidsbreuk in dit gebied niet worden onderschat en mogen de eerste tekenen niet worden genegeerd.
