Anatomie | Spondylolisthesis

Anatomie

De lumbale wervelkolom (= lumbale wervelkolom) wordt gevormd door de vijf lendenwervels van de wervelkolom. Omdat ze zich in het onderste deel van de wervelkolom bevinden, moeten ze het hoogste gewichtspercentage dragen. Om deze reden zijn ze ook aanzienlijk dikker dan de andere wervels.

Dit voorkomt echter niet de tekenen van slijtage die vooral in dit gebied vaak voorkomen. Zo komen gewrichtsslijtage en verschoven schijven het meest voor in de lumbale wervelkolom. De lumbale wervelkolom verschilt ook qua structuur van de andere delen van de wervelkolom.

Vanaf de tweede lendenwervel is er bijvoorbeeld geen spinal cord, maar alleen individuele zenuwwortels, die verder naar beneden gaan en uit de zenuwwortel gaten die voor hen zijn aangewezen. Dit gebied, waar de spinal cord eindigt en de wervelkanaal wordt gevuld door zenuwen, wordt in medische termen de "paardenstaart" of cauda equina genoemd.

• Tussenwervelschijf (blauw)
• Vertebrale lichaam
• Sacrum (rood)

De lumbale wervelkolom (lumbale wervelkolom) wordt gestabiliseerd door de tussenwervelschijven die zich tussen de wervellichamen en een complex systeem van ligamenten en spieren bevinden. De wervelboog gebied tussen de bovenste en onderste wervelboog gewrichten (interarticulair deel) is van bijzonder belang voor het klinische beeld van adolescenten jeugd spondylodese. Als er in dit gebied een zone is met botloslating (lysiszone), spondylolisthesis kan gebeuren.

Veroorzaken

spondylolisthesis kan verschillende oorzaken hebben. Er wordt onderscheid gemaakt tussen de volgende oorzaken: In jeugd, adolescentie en volwassenheid, spondylolisthesis kan de oorzaak zijn van chronische rug pijn.

• Congenitale dysplastische spondylolisthesis (zeldzaam)
• Spondylolisthesis bij kinderen / adolescenten (isthmisch) (frequent)
• Degeneratieve, volwassen spondylolisthesis (frequent)
• Posttraumatische spondylolisthesis (zeldzaam)
• Pathologische spondylolisthesis (zeldzaam)
• Postoperatieve spondylolisthesis (zeldzaam)
• Meer over het onderwerp ontwikkeling van spondylolisthesis

Diagnose

Spondylolistheses worden meestal ontdekt als een willekeurige bevinding in de Röntgenstraal beeld, aangezien ze in de meeste gevallen asymptomatisch zijn. Ze kunnen echter ook worden gediagnosticeerd door middel van standaard röntgenfoto's vanwege rug pijn, mogelijk met straling naar de benen of in combinatie met gevoeligheidsstoornissen in de onderste extremiteiten. Als spondylolisthesis erg uitgesproken is, kan een rompverplaatsing, ook wel bekend als skischansfenomeen, opvallen tijdens de fysiek onderzoek door de arts.

In elk geval zijn beeldvormende onderzoeken, met name röntgenfoto's in twee vlakken (lateraal en van achteren), nodig om de omvang van de ziekte te beoordelen. Omdat spondylolisthesis vaak alleen voorkomt in een bepaalde houding of positie van de getroffen persoon, is het raadzaam om aanvullende functionele afbeeldingen te maken als spondylolisthesis wordt vermoed. In dit geval zijn dit röntgenfoto's die worden gemaakt terwijl u in een profylactische of teruglopende positie staat.

De Röntgenstraal beeld zal dan typisch een onderbreking van het benige tonen wervelboog (spondylolyse) en een verschuiving van de Vertebrale lichaam achteruit of vooruit. Afhankelijk van de situatie kan het wervelkanaal wordt ofwel verbreed of vernauwd, wat enkele van de symptomen kan verklaren. Meestal is de verplaatsing van de Vertebrale lichaam gaat gepaard met een gedegenereerde, dwz versleten, tussenwervelschijf.

Om een ​​nauwkeurigere beoordeling van de anatomie van de wervelkolom mogelijk te maken, kan ook een MRI (Magnetic Resonance Imaging) of CT (computertomografie) worden toegepast. Een CT is ideaal voor het beoordelen van de voorwaarde van de botstructuren, terwijl een MRI de tussenwervelschijven en zenuwen bijzonder goed te bekijken. Er is momenteel geen geldige richtlijn voor het therapie van spondylolisthesisDaarom geven de huidige stand van het onderzoek en / of de persoonlijke ervaring van de arts aan dat behandeling noodzakelijk is. De mate van spondylolisthesis en of het een echte spondylolisthesis is (verschuiven van een wervel door de vorming van een spleet) wervelboog) of een pseudospondylolisthesis (verschuiven van een wervel ondanks intacte wervelbogen) is belangrijk bij de beslissing voor of tegen bepaalde therapiemogelijkheden.

Meestal (mede door de onduidelijke studiesituatie) een fysiotherapeutische behandeling om de rugspieren te versterken en de holle rug (lordose) wordt in eerste instantie gezocht. Daarnaast, pijnstillers worden beheerd. Pijn therapie door te injecteren lokale anesthetica in de huid (infiltratietherapie) of direct op de zenuwwortel (perdiradiculaire therapie) wordt ook vaak gebruikt.

Medische massages kunnen ook de pijn verminderen. De administratie van spierverslappers (medicijnen om de spieren te ontspannen) is niet effectief gebleken. Een regelmatige opvolging is in ieder geval noodzakelijk.

Vooral bij kinderen kan het beoefenen van bepaalde sporten, zoals gymnastiek, speerwerpen of zwemmen (vooral de techniek van dolfijnen zwemmen) kan de oorzaak zijn van spondylolisthesis. Als de ziekte al is opgetreden, is het vermijden van deze risicovolle sporten daarom ook onderdeel van de therapie. Hetzelfde, Grensverkeer van het verloop van de ziekte is zelfs nog belangrijker bij kinderen dan bij volwassenen, aangezien het risico op een ernstig verloop van de ziekte bij kinderen groter is.

Bijzonder bij kinderen is dat in sommige gevallen genezing van spondylolisthesis wordt bereikt door het aanbrengen van een gips gegoten of een korset. Ten slotte is de laatste optie die moet worden overwogen, een chirurgische behandeling. Dit wordt voornamelijk gebruikt als de pijn conservatief niet onder controle kan worden gehouden (met de bovengenoemde methoden) of als ernstigere complicaties zoals zenuwschade optreden. Hier wordt geprobeerd het Vertebrale lichaam naar zijn fysiologische positie en verstijven (spondylodese). Deze procedure leidt uiteindelijk tot een onomkeerbaar bewegingsverlies in het behandelde wervelkolomgedeelte.