Verloop van vermoeidheidsbreuken
Over het algemeen nemen vermoeidheidsfracturen een zeer goed beloop aan, aangezien de fracturen gewoonlijk goed genezen onder de juiste behandeling en belastingvermindering. Vooral als de diagnose te laat wordt gesteld, kan het echter tot zes maanden duren voordat het oorspronkelijke belastingsvermogen van het aangetaste lichaamsgebied is hersteld. Onvolledige genezing is uiterst zeldzaam.
Immobilisatie (vooral als het wordt gedaan met een gips cast) vereist de toediening van een injectie met heparine een keer per dag. Dit is een antistollingsmiddel dat bedoeld is om de complicatie van te voorkomen trombose optreden tijdens de therapie. Dit betekent dat a ader wordt afgesloten door een bloed bloedstolsel, wat erg pijnlijk kan zijn.
Een vermoeidheid breuk die puur conservatief (niet chirurgisch) wordt behandeld, zal in de meeste gevallen via de secundaire weg worden genezen. Dit betekent dat inferieur botweefsel, het zogenaamde eelt, wordt gevormd over verschillende stappen. Na verloop van tijd wordt deze botachtige substantie vervangen door stabiel botweefsel door middel van een hermodelleringsproces.
Genezing via de secundaire route kan enkele weken duren. Daarentegen een chirurgisch behandelde vermoeidheid breuk met goed aangepaste fractuuruiteinden wordt meestal genezen via de primaire route. Dit betekent dat er op geen enkel moment inferieur botweefsel wordt gevormd.
In plaats daarvan verbindt het organisme onmiddellijk de breuk eindigt met stabiele botstof. De hersteltijd is dus meestal significant korter na een operatie zonder complicaties. Bovendien zijn de behandelresultaten na voltooide genezing in de meeste gevallen veel beter. Met de juiste profylaxe kunnen deze bijwerkingen echter relatief goed worden voorkomen.
Profylaxe
Om vermoeidheidsbreuken te voorkomen, is het raadzaam om het niet te overdrijven met enige vorm van belasting. Zeker voor (wedstrijd) sporters betekent dit dat een trainingsprogramma goed moet worden uitgewerkt. Dit omvat altijd het opwarmen voor de training, het nemen van pauzes en speciale uitrusting, zoals lopend schoenen die schokken enigszins kunnen opvangen.
U kunt het beste een sportarts raadplegen, die de training zal begeleiden en altijd beschikbaar is om vragen te beantwoorden en problemen op te lossen. In principe natuurlijk altijd, maar vooral bij dergelijke atleten is het belangrijk om aandacht te besteden aan een evenwichtige dieet die het lichaam van voldoende voedingsstoffen voorziet (vitaminen, calcium), die ook nodig zijn voor een gezonde botgroei. Daarnaast is het natuurlijk belangrijk om bepaalde onderliggende ziekten te herkennen en adequaat te behandelen zoals osteoporose, aangezien dit het risico op vermoeidheidsbreuken aanzienlijk kan verhogen. Bovendien moet men, vooral als atleet, altijd de diagnose “vermoeidheidsbreuk” in gedachten houden en in geval van pijn die niet terug te voeren zijn op een acute gebeurtenis en die gedurende een langere periode aanhoudt, men dient dit te onthouden en dan zeker een arts te raadplegen.
