Spijsverterings enzymen zijn enzymen die verantwoordelijk zijn voor het afbreken van voedsel. Ze verwerken lange ketens moleculen in moleculen met een korte keten, zodat ze kunnen worden gebruikt door het metabolisme. Meest spijsvertering enzymen worden geproduceerd in de alvleesklier.
Wat is een spijsverteringsenzym?
Enzymen fungeren als biokatalysatoren in het menselijk lichaam. Dit betekent dat ze chemische reacties kunnen initiëren en versnellen. Spijsverteringsstelsel enzymen zijn verantwoordelijk voor het afbreken van voedselcomponenten. spijsverteringsenzymen kunnen worden onderverdeeld in peptidasen, glycosidasen, lipasen en nucleasen.
Functie, actie en taken
Peptidasen kunnen klieven eiwitten De peptidasen van het menselijk lichaam zijn pepsine, trypsine, chymotrypsine B, pancreaselastase en erepsin. Behalve voor pepsineworden alle peptidasen geproduceerd door de alvleesklier. Glycosidases dienen om te splitsen polysacchariden, Dwz koolhydraten Glycosidasen bevatten speeksel amylasepancreasamylase, sucrase-isomaltase en maltase-glucoamylase. Met behulp van speeksel amylase (α-amylase), kan de vertering van koolhydraten beginnen in de mond. Pancreas amylase, ook een α-amylase, zet dan de afbraak in de dunne darm Lipasen zijn spijsverteringsenzymen die afkomstig zijn uit de alvleesklier en vetten afbreken in de dunne darm De belangrijkste lipasen zijn gal zout geactiveerd lipase en pancreaslipase. Pancreas lipase stort in triglyceriden tot monoglyceriden. Nucleasen zijn daarentegen enzymen die klieven nucleïnezuren Een specifiek enzym dat afbreekt melk suiker (lactose) in galactose en glucose is lactase.
Vorming, voorkomen en eigenschappen
De meeste spijsverteringsenzymen worden gevormd in de alvleesklier. Meer specifiek worden ze geproduceerd in het exocriene deel van de alvleesklier. Van daaruit gaan ze het dunne darm door de kleine kanalen van de alvleesklier en uiteindelijk door het grote kanaal van de alvleesklier. Speeksel amylasen worden geproduceerd door de speekselklieren. Ze gaan de mondholte met speeksel. Pepsine is het enige spijsverteringsenzym dat in de maag Het wordt gevormd in de hoofdcellen van de maagfundus. Pepsine vertoont zijn hoogste activiteit bij een lage pH. Dit wordt gegarandeerd door het zuur maag zuur.
Ziekten en aandoeningen
Een tekort aan spijsverteringsenzymen leidt meestal tot spijsverteringsstoornissen. Dus een tekort aan lactase resultaten in lactose onverdraagzaamheid. Dit wordt ook wel lactose onverdraagzaamheid. Als gevolg van de verwerkingsstoornis in de dunne darm, winderigheid, buikkrampen, misselijkheid, diarree en braken optreden. Niet-specifieke symptomen zoals 피로, Depressie, innerlijke rusteloosheid, duizeligheidnervositeit of slaapstoornissen kunnen ook tekenen zijn van lactose intolerantie Hoe meer lactose de getroffen persoon consumeert, hoe ernstiger de symptomen worden. Als lactose intolerantie wordt niet behandeld of melk en zuivelproducten worden niet vermeden, de permanente irritatie van de darm slijmvlies wel leiden tot malabsorptie. Dit kan resulteren in verminderde absorptie of vitaminen, mineralen en sporenelementen Een ziekte die gepaard gaat met onvoldoende productie van spijsverteringsenzymen is pancreasinsufficiëntie Bij kinderen is de meest voorkomende oorzaak van pancreasinsufficiëntie is taaislijmziekte Volwassenen ontwikkelen zich meestal pancreasinsufficiëntie na acute ontsteking (pancreatitis Wanneer de alvleesklier is beschadigd, ontbreekt het aan spijsverteringsenzymen. Dit leidt tot een aanzienlijke verstoring van de spijsvertering (slechte spijsvertering). Als gevolg hiervan treedt ook atrofie van de darmvlokken op. Lokale ontstekingen ontwikkelen zich en zijn schadelijk bacteriën vestigen zich vaak in het gebied van de dunne darm. Dit alles leidt tot enorme spijsverteringsstoornissen met diarree of stinkende vette ontlasting. De getroffenen verliezen steeds meer gewicht. Zelfs met een verhoogde voedselinname kunnen ze niet aankomen. Als het te weinig is vitamine K kan worden opgenomen in de darm, er kan ook een verhoogde bloedingsneiging zijn. De secretine-pancreozyminetest kan worden gebruikt om de productie van spijsverteringsenzymen door de alvleesklier direct te beoordelen. Hiervoor wordt een sonde in de twaalfvingerige darm Deze sonde wordt meer dan een kwartier gebruikt om de afscheiding van de alvleesklier op te zuigen en te onderzoeken op de inhoud van natrium bicarbonaat. De activiteit van de twee enzymen pancreasamylase en pancreas lipase worden ook gemeten.In de eerste testfase wordt de patiënt vervolgens geïnjecteerd met het hormoon secretine. Dit zou eigenlijk de afscheiding moeten verhogen. Vervolgens worden het gehalte aan bicarbonaat en de activiteiten van de enzymen opnieuw bepaald. In de tweede testfase wordt pancreocymine toegediend. Opnieuw wordt vervolgens de inhoud van de pancreassecretie gemeten. Op basis van de resultaten kan pancreasinsufficiëntie met een tekort aan spijsverteringsenzymen zeer nauwkeurig worden gediagnosticeerd. Een gedetailleerd medische geschiedenis is de eerste stap wanneer een ziekte wordt vermoed die de spijsverteringsenzymen aantast. De arts wil weten of de ontlasting vettig en glanzend is diarree voorkomen, of ontstekingen van de alvleesklier bekend zijn, of vette voedingsmiddelen worden verdragen en ook of medicatie wordt ingenomen. De medische geschiedenis wordt dan meestal gevolgd door een fysiek onderzoek De arts zal de buik voorzichtig palperen. Op deze manier kan hij luchtophoping of verharding voelen. De onderzoeker kan buikgeluiden het beste detecteren met een stethoscoop. De dokter inspecteert ook de huid Bij ziekten van de alvleesklier, gele verkleuring van de ogen en huid kan optreden als de lever is betrokken. Echter, verder onderzoek is meestal mogelijk om de onderliggende ziekte op te helderen. Naast beeldvormingsprocedures zoals computertomografie (CT) en MRI (MRI), bloed en ontlasting worden ook onderzocht. Als pancreasinsufficiëntie wordt vermoed, kan de ontlasting onderzoek in het bijzonder is van groot belang. Dit komt door de activiteit van de twee pancreasenzymen elastase en chymotrypsine kunnen alleen in de ontlasting worden gedetecteerd. Bij pancreasinsufficiëntie zijn beide spijsverteringsenzymen verminderd in de ontlasting. Een tekort aan spijsverteringsenzymen kan ook optreden in de maag Hier wordt vooral pepsine aangetast. Het enzym pepsine breekt onder invloed van zoutzuur. Maagzuur wordt niet alleen veroorzaakt door te veel maagzuur, maar ook door een tekort aan maagzuur. Als er te weinig maagzuur is, kan het spijsverteringsenzym pepsine niet worden geactiveerd. Als gevolg, eiwitten in de maag kan niet worden voorbereid op verdere vertering in de dunne darm en er vinden fermentatieprocessen plaats. Typische symptomen zijn onder meer opgeblazen gevoel, bovenbuik winderigheidgevoelens van zwakte, aambeien, acne, ijzertekort, eiwit en zinktekort, schimmelinfecties en chronische gastro-intestinale infecties.
