Het Crush-syndroom treft vooral slachtoffers van ongevallen en rampen. Verbrijzeling of letsel aan spieren zorgt ervoor dat spierweefsel necrotiseert als onderdeel van het fenomeen en kan veroorzaken nier mislukking of lever mislukking naarmate het vordert. Behandeling op de plaats van het ongeval heeft een aanzienlijke invloed op de prognose van het crush-syndroom.
Wat is het crush-syndroom?
Bij het crush-syndroom valt spierweefsel uiteen als gevolg van necrotisch letsel aan grote delen van de skeletspier. Het fenomeen staat ook bekend als myorenaal syndroom of de ziekte van Bywaters. Bij het crush-syndroom resulteert het uiteenvallen van de spieren in acute nier- of leverinsufficiëntie Daarom wordt het syndroom ook wel een systemische ziekte genoemd. Necrose bij dit fenomeen treft het het hele organisme en vooral het orgaansysteem van de getroffen persoon. Door necrosebedoelen artsen de onomkeerbare vernietiging van cellen in lichaamsweefsels. Deze celdood wordt veroorzaakt door ontsteking van de getroffen gebieden, die fagocyten aantrekt. Apoptose of geprogrammeerde celdood vindt dus ook plaats in necrotisch weefsel. Crush-syndroom is vooral relevant voor ongevallen en noodgeval medicijn en hulp bij rampen. Eric Bywaters beschreef het syndroom in 1941 bij patiënten die het slachtoffer waren geworden van de luchtaanval in de London Blitz. De Japanse arts Seigo Minami documenteerde het crush-syndroom al in 1923.
Oorzaken
Het Crush-syndroom wordt meestal gezien in verband met aardbevingen en andere milieurampen. Slachtoffers hebben meestal last van spierkneuzingen die spieren veroorzaken necrose Mechanische spierblessures door ongevallen kunnen echter ook het syndroom veroorzaken. Hetzelfde geldt voor zuurstof deprivatie, die kan optreden in de context van carbon monoxidevergiftiging door een brandscenario. Wanneer spierweefsel vergaat, gaat het spiereiwit myoglobine is vrijgegeven. Hoewel veel bronnen suggereren dat dit eiwit de oorzaak is van nier- en leverfalen, is deze relatie nog niet definitief vastgesteld. Systemisch orgaanfalen kan dus ook worden veroorzaakt door schokken-geïnduceerde verminderde orgaanperfusie. In de context van schokkenZo lijden veel slachtoffers van ongevallen, aardbevingen en brand onder een gebrek aan circulatie bloed volume. De hart-De pompcapaciteit neemt af en de vasculaire tonus wordt verminderd. Op deze manier kan hypoxie optreden in de organen.
Symptomen, klachten en tekenen
Tekenen van schokken zijn het meest opvallend bij patiënten met het crush-syndroom. Delen van de skeletspieren worden verpletterd en ontwikkelen spiernecrose. Na bloed stroom wordt hersteld, reperfusietrauma treedt op. Als onderdeel van dit fenomeen breken spiercellen af en komen ze vrij kalium, fosfor en myoglobine. Analoog is de bloed niveau van alle bovengenoemde stoffen stijgt. Vaak enorm hyperkaliëmie sets in, wat kan worden begeleid door hartritmestoornissen. Bovendien, lever cellen sterven vaak nadat de bloedstroom is hersteld, waardoor icterus in het leverweefsel ontstaat. Nier weefsel wordt ook aangetast door celdood bij het crush-syndroom. Als de getroffen persoon geen professionele zorg krijgt, begint het overlijden binnen zeer korte tijd. Kort voor het overlijden blijkt de patiënt bijna geheel asymptomatisch te zijn. Daarom wordt het crush-syndroom vaak geassocieerd met de term lachende dood.
Diagnose en verloop
De eerste vermoedelijke diagnose van het crush-syndroom wordt idealiter gesteld door eerstehulpverleners. Spoedeisende hulpartsen herkennen het fenomeen uiterlijk met het oog. In het ziekenhuis kunnen bloedonderzoeken de eerste voorlopige diagnose bevestigen. Bij het crush-syndroom hangt de prognose voornamelijk af van de eerste behandeling na het ongeval. Als op de plaats van het ongeval of in het ziekenhuis een verkeerde behandeling wordt gegeven, kan het fenomeen fataal zijn. Als er geen tekenen zijn van nier mislukking of lever uitval op de plaats van het ongeval, kan dit in de loop van de ziekte binnen zeer korte tijd veranderen. Een goede behandeling voorkomt ernstige orgaanschade als gevolg van spiernecrose en verbetert zo de prognose.
Complicaties
Tijdens en na het begin van het crush-syndroom kunnen verschillende complicaties optreden. Het klinische beeld kan bijvoorbeeld leiden tot meervoudig orgaanfalen, afhankelijk van de locatie en de ernst van de verwondingen. In eerste instantie treedt spiernecrose echter op als onderdeel van het crush-syndroom, veroorzaakt door de beschadigde skeletspieren en ander trauma.Als de bloedtoevoer naar de spieren wordt hersteld, kan reperfusietrauma optreden, wat gepaard gaat met het afbreken van spiercellen en het vrijkomen van kalium, myoglobine en fosfor Als gevolg hiervan neemt de bloedspiegel van de bovengenoemde stoffen toe, waardoor het bestaande wordt verergerd hartritmestoornissen en andere problemen met de bloedsomloop. Vaak ontwikkelt de patiënt ook zogenaamd hyperkaliëmieeen storing in de elektrolyt evenwicht van het lichaam, dat wordt geassocieerd met schommelingen in bloeddruk en hart- aanvallen. Als gevolg van grote crush-blessures wordt ook de bloedtoevoer naar vitale organen beperkt, wat in de loop van de tijd kan leiden naar geelzucht bijvoorbeeld in de lever of het nierweefsel. Indien onbehandeld, leidt het crush-syndroom binnen korte tijd tot de dood van de patiënt. Als de getroffen persoon wordt behandeld voordat orgaanfalen optreedt, kan het crush-syndroom vaak worden behandeld zonder ernstige complicaties; als nierfalen or Leverfalen is al aanwezig, blijvende schade is waarschijnlijk.
Wanneer moet je naar een dokter?
Bij een ongeval met ernstig letsel moet onmiddellijk de spoedarts worden gebeld. Eerstehulpverleners moeten eerst controleren of de gewonden bij bewustzijn zijn en vervolgens een passend initiatief nemen eerste hulp maatregelen of wacht op medische hulp. In het geval van zichtbare spier- of botletsels kan het crush-syndroom aanwezig zijn - in dit geval is het essentieel om af te zien van zelfbehandeling. Als dit nog niet is gebeurd, moet onmiddellijk een arts worden ingeschakeld, vooral als er tekenen van zijn hartritmestoornissen of meervoudig orgaanfalen. De getroffen persoon moet idealiter onmiddellijk naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis worden gebracht of de ambulancedienst moet worden gewaarschuwd. Een langer verblijf in het ziekenhuis is in ieder geval noodzakelijk, aangezien het crush-syndroom bijna altijd gebaseerd is op ernstige interne en externe verwondingen. De getroffen persoon heeft een uitgebreide medische en fysiotherapeutische behandeling nodig. In de meeste gevallen psychologische begeleiding of traumatherapie is ook nodig. Het wordt aanbevolen om de nodige stappen samen met de verantwoordelijke arts en een vertrouwenspersoon te plannen. Dichtbij Grensverkeer van verwondingen wordt aangegeven in het crush-syndroom.
Behandeling en therapie
De behandeling van het crush-syndroom begint op de plaats van het ongeval. Het gedrag van eerstehulpverleners en eerstehulpverleners is van het grootste belang voor de prognose van het slachtoffer. Verpletterde ledematen moeten zo snel mogelijk worden afgebonden. Als een bloed volume In plaats daarvan krijgen patiënten een infuus toegediend dat bij voorkeur geen infuus bevat kalium Als de slachtoffers worden begraven of zware voorwerpen op hun ledematen necrose veroorzaken, wordt ligatie van de aangetaste delen van het lichaam gedaan voordat de slachtoffers worden bevrijd. Hetzelfde geldt voor de levering van de kaliumvrije infuusoplossing en de administratie of natrium bicarbonaat. Als deze principes niet worden gevolgd, kan de glimlachende dood onmiddellijk na de bevrijding plaatsvinden. Door de bloedstroom te herstellen, kan de cardiovasculair systeem wordt in het ergste geval overweldigd en ervaart dus een fatale schok. Op de eerste hulp worden patiënten ECG-bewaakt. Hun bloed elektrolyten worden regelmatig opnieuw gecontroleerd in een bloedgasanalyse en hun infusie gaat door met ongeveer 1.5 liter per uur. Zo worden slachtoffers gered van hypotensie, nierinsufficiëntie, acidose en hyperkaliëmie of hypocalciëmie. wonden operatief worden behandeld in het ziekenhuis. Chirurgische zorg wordt gecombineerd met de administratie of antibiotica en tetanus bescherming.
Vooruitzichten en prognose
De prognose voor het crush-syndroom varieert van geval tot geval. Relevante factoren zijn onder meer het snelle begin van de juiste behandeling en verzorging van de wonden en de hoeveelheid beschadigd weefsel. Schade aan de nieren veroorzaakt door het crush-syndroom kan verschillende effecten hebben. Beide nieren kunnen volledig falen, of tenminste één kan nog steeds functioneren. Het is vergelijkbaar met de lever: de levers van sommige mensen overleven de effecten van rabdomyolyse beter dan andere. Hetzelfde geldt voor de effecten van een resulterende schok. Of en in hoeverre de uitwendige geblesseerde gebieden kunnen worden hersteld - voor zover het crush-syndroom zo'n onderliggende oorzaak heeft - hangt ook af van de mate van compressie. Alles van chirurgische reconstructie tot medisch geïndiceerd amputatie Snel herstelde patiënten moeten worden verzorgd op een manier die voorkomt dat hun lichaam wordt overladen met afbraakproducten van necrose. Als hier de verschillende strategieën worden toegepast, zijn de overlevingskansen goed. De aspecten die moeten worden gecontroleerd, strekken zich echter uit over de bloedsomloop, de nierfunctie, eventuele secundaire schade, trauma en meer. Bovendien is het, in combinatie met de trigger van een crush-syndroom, niet ongebruikelijk dat het compartimentsyndroom zelfs achteraf optreedt.
het voorkomen
Theoretisch kan het crush-syndroom optreden na elk type accidentele spiernecrose. Ter preventie is het afbinden van de aangedane ledemaat onmiddellijk na het ongeval een cruciale stap. Bloed volume administratie moet in dit verband ook worden genoemd als een belangrijke preventieve maatregel.
Nazorg
Mensen met het crush-syndroom hebben in de meeste gevallen geen of zeer weinig nazorg maatregelen beschikbaar voor hen. In de meeste gevallen hoe verder maatregelen en verdere behandeling is sterk afhankelijk van het exacte ongeval en de omvang van de verwondingen, zodat geen algemene voorspelling kan worden gedaan. Vaak is de levensverwachting van degenen die getroffen zijn door het crush-syndroom ook extreem verminderd. Allereerst moet het slachtoffer direct ter plaatse van het ongeval worden behandeld en verzorgd om verdere complicaties of andere aandoeningen te voorkomen. Behandeling van het syndroom zelf is voornamelijk door toediening van medicatie. De getroffen persoon moet er altijd voor zorgen dat de medicatie regelmatig wordt ingenomen en ook de juiste dosering, zodat de symptomen kunnen worden verlicht. Regelmatige examens van de interne organen moet ook worden uitgevoerd zodat schade aan de inwendige organen in een vroeg stadium kan worden opgespoord. Omdat het crush-syndroom vaak het gebruik van antibiotica, moeten patiënten oppassen om ze niet samen mee te nemen alcohol Evenzo zijn uurlijkse controles van bloedspiegels nodig om dit te voorkomen nierinsufficiëntie.
Wat u zelf kunt doen
Het Crush-syndroom kan ernstige complicaties en symptomen op de lange termijn veroorzaken. De belangrijkste zelfhulpmaatregel is het ondersteunen van herstel bij fysiotherapie en fysiotherapie in overleg met de arts. De patiënt kan ook matig sporten, voor zover dit verenigbaar is met de toestand van volksgezondheid en de individuele verwondingen. In het algemeen dienen alle maatregelen die buiten de medische behandeling plaatsvinden eerst met de huisarts te worden besproken. Op deze manier kan zelfhulp optimaal worden afgestemd op elke medische, chirurgische of fysiotherapeutische behandeling. Na een operatie is de strikte opvolging van de instructies van de arts van toepassing. Of en in hoeverre lichamelijke activiteit mogelijk is, moet door de arts worden bepaald op basis van het individuele herstelverloop. Het Crush-syndroom komt vaak voor in verband met een ongeval. Traumatherapie kan helpen om de uitlokkende gebeurtenis te verwerken en daardoor ook moed geven voor fysieke zelfhulp. Als dit niet mogelijk is vanwege ernstige verwondingen, op lange termijn therapie is noodzakelijk. Gesprekken met andere getroffen personen zijn een ondersteunende maatregel. De arts kan contact leggen met een zelfhulpgroep en verdere tips geven hoe om te gaan met de voorwaarde Het Crush-syndroom zelf geeft patiënten meestal een leven lang lichamelijk ongemak, dat altijd individueel moet worden herkend en behandeld.
