pericarditis constrictiva is een complicatie van acute pericarditis. Dit omvat littekens van de hartzakje.
Wat is pericarditis constrictiva?
In de geneeskunde pericarditis constrictiva is ook bekend als constrictieve pericarditis of gepantserd hart- Dit verwijst naar een verdikking en verharding van de hartzakje als gevolg van toegenomen bindweefsel vorming (fibrose). Dit proces is vaak het gevolg van een acute ontsteking van de hartzakje (pericarditis Door de verdikking kan de hart- kan tijdens de vulfase niet meer gemakkelijk uitzetten. Normaal gesproken is het hartzakje een bindweefsel-achtige flexibele zak rond de mens hart- Zijn functie is om te voorkomen dat het hart te ver uitzet. Bovendien vormt zich in het hartzakje een smalle vloeistoffilm, waardoor het belangrijke orgaan soepel kan glijden.
Oorzaken
De veroorzakers van pericarditis constrictiva zijn vaak herhaalde ontstekingen. In dit geval, kiemen zoals bacteriën of een immuunreactie van het organisme veroorzaakt de vorming van littekens. Bovendien, bindweefsel wordt steeds meer tegelijkertijd gevormd. Verder calcium hoopt zich op in het hartzakje. Na verloop van tijd zorgen de meervoudige ontstekingen ervoor dat het hartzakje dikker wordt, wat weer een negatief effect heeft op de elasticiteit. Omdat het hartzakje nauwelijks kan bewegen, zit het hart als in een tank opgesloten, wat leidde tot de naam “tankhart”. Dit leidt tot verstoringen in de activiteit van het hart. De oorzaken van pericarditis kunnen niet altijd worden gevonden. Bij ongeveer 30 procent van alle getroffen personen tuberculose wordt beschouwd als de trigger voor pericarditis constrictiva. Andere mogelijke oorzaken omvatten tumorziekte, straling aan de borst, chronisch nier ziekte zoals uremische pericarditis, en autoimmuunziekten zoals lupus erythematosus Preoperatieve procedures worden ook beschouwd als mogelijke triggers voor ontsteking.
Symptomen, klachten en tekenen
Omdat diastolische ventriculaire vulling wordt beïnvloed bij pericarditis constrictiva, resulteert dit in tekenen van instroomcongestie. Zowel de hoge als de lage invloedcongestie wordt als typerend voor de ziekte beschouwd. Andere symptomen kunnen zijn water retentie in het lichaam (oedeem), vergroting van de lever (hepatomegalie), die niet zelden wordt geassocieerd met een waterige buik (ascites). Nier congestie is ook mogelijk, met water ophoping in de ledematen. Nier congestie wordt veroorzaakt door een gebrek aan proteïne. Andere veel voorkomende symptomen zijn kortademigheid, slechte prestaties, prominent nek aderen en een blauwachtige verkleuring van de lippen. De reden voor de congestie is de immobiliteit van het hartzakje, wat betekent dat de hartkamers niet meer voldoende ontvangen bloed en veneus bloed hoopt zich op. De verminderde vulling in de hartkamers zorgt ervoor dat het lichaam onvoldoende ontvangt zuurstof Om deze reden klopt het hart vaak in een bepaald galopritme. Bovendien kan pulsus paradoxus optreden. Een ander typisch kenmerk van pericarditis constrictiva zijn de tekenen van gelijk hartfalen (rechter hartzwakte).
Diagnose en verloop van de ziekte
Als pericarditis constrictiva wordt vermoed, wordt een onderzoek door een arts aanbevolen. Als onderdeel van het onderzoek maakt de arts een ECG. Met zijn hulp kan constrictieve pericarditis worden opgespoord door niet-specifieke veranderingen. In de eerste plaats vallen de negatieven van de T-golf op. In het geval van uitgebreide littekens kan ook laagspanning aanwezig zijn. Bij het luisteren naar de hart klinktmerkt de arts meestal een derde extra geluid op. Dit geeft de indruk van een galopritme. Het abrupt stoppen van het vullen in de hartkamers is verantwoordelijk voor dit hartgeluid. Met echocardiografiekan een versterkte echo worden gedetecteerd in de met littekens bedekte gebieden van het pericardium. Verminderde hartmotiliteit kan ook in realtime worden gedetecteerd Grensverkeer Dit resulteert in een voortijdige stopzetting van de ventriculaire vulling binnenin diastole. Een Röntgenstraal onderzoek biedt de mogelijkheid om verkalkingen op te sporen. Andere nuttige onderzoeksmethoden zijn computertomografie (CT) en MRI (MRI). Bijvoorbeeld computertomografie kan de dikte van het hartzakje bepalen, terwijl MRI geeft informatie over de veranderingen in het hartzakje. Het beloop van pericarditis constrictiva hangt af van het tijdstip waarop chirurgische ingreep wordt uitgevoerd. Als dit te laat gebeurt en de ziekte al ver gevorderd is, wordt de prognose waarschijnlijker als negatief beschouwd.
Complicaties
In de regel is pericarditis constrictiva al direct een complicatie. In het ergste geval kan dit echter leiden tot het overlijden van de getroffen persoon zonder behandeling. Mensen met pericarditis constrictiva hebben voornamelijk last van ernstig water retentie. Deze kunnen op verschillende plaatsen voorkomen en de esthetiek van de patiënt verder verminderen. Evenzo is het niet ongebruikelijk dat dit resulteert in een vergroting lever, en het getroffen gebied in het lichaam doet meestal ook pijn. Een waterige buik komt ook meestal voor bij pericarditis constrictiva. Bovendien beschadigt de ziekte de nieren onomkeerbaar. Vanwege het verminderde aanbod van zuurstof, er is ook een blauwe verkleuring van de huid en lippen en verdere schade aan de interne organen, wat meestal onomkeerbaar is. Als pericarditis constrictiva niet wordt behandeld, hartfalen treedt op, wat meestal leidt tot de dood van de patiënt. Behandeling van pericarditis constrictiva kan plaatsvinden met behulp van medicijnen en leidt meestal tot succes. Een chirurgische ingreep is echter meestal nodig om de symptomen hiervan volledig op te lossen voorwaarde.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Pericarditis constrictiva moet altijd door een arts worden behandeld. Als er geen behandeling wordt gestart, overlijdt de patiënt meestal altijd. Hoe eerder de ziekte wordt gediagnosticeerd en behandeld, hoe groter de kans op volledig herstel. In de regel manifesteert pericarditis constrictiva zich door ernstige ophopingen van water in het lichaam. Daarom moet altijd een arts worden geraadpleegd als deze ophopingen zonder een bepaalde reden en relatief plotseling optreden. Ook een waterbuik of een sterke vergroting van de lever duiden op pericarditis constrictiva en moeten door een arts worden onderzocht. Verder is er sprake van kortademigheid en een tekort aan proteïne. De getroffen persoon voelt zich moe en verzwakt en kan niet meer gemakkelijk deelnemen aan het dagelijks leven. Pericarditis constrictiva kan worden vastgesteld door een internist of door een cardioloog. Verdere behandeling vereist een chirurgische ingreep. Of pericarditis constrictiva aldus leidt tot een verminderde levensverwachting van de patiënt, is in het algemeen niet te voorspellen.
Behandeling en therapie
diuretica worden vaak gebruikt om pericarditis constrictiva te behandelen. Door deze diuretica in te nemen, kan het lichaam worden uitgedroogd, waardoor het hart kan worden verlicht. Aangezien de werkelijke oorzaak van de ziekte met deze benadering echter onbehandeld blijft, is er slechts een beperkt effect. Daarentegen wordt een operatie om het hart te bevrijden van het met littekens bedekte hartzakje als nuttiger beschouwd. De procedure wordt een pericardiectomie genoemd. Daarin verwijdert de chirurg het grootste deel van het hartzakje. Gewoonlijk kan pericardiëctomie worden uitgevoerd zonder hart-longmachine Het is echter belangrijk dat de operatie plaatsvindt voordat er onmiddellijke schade aan de hartspier optreedt. Bovendien moet ervoor worden gezorgd dat onomkeerbare schade aan de lever en de nieren als gevolg van congestie wordt voorkomen. Na de operatie moet de patiënt in de intensive care afdeling gedurende enkele dagen om het hart te laten acclimatiseren aan de nieuwe procedures. Daarnaast is er nog een risico van hartfalen na de operatie.
Vooruitzichten en prognose
Bij pericarditis constrictiva is het verdere verloop van de ziekte sterk afhankelijk van het tijdstip van diagnose en behandeling. Daarom kan een algemene voorspelling en prognose meestal niet worden gemaakt, dus in de eerste plaats moet de getroffen persoon heel vroeg bij deze ziekte een arts raadplegen. Als pericarditis constrictiva echter niet wordt behandeld, geneest het mogelijk niet vanzelf. Het leidt tot hartproblemen en in het ergste geval tot de dood van de getroffen persoon door een infarct of door een ander probleem met het hart. Om deze reden is behandeling door een arts altijd noodzakelijk voor deze ziekte, in de regel kan de ziekte goed worden verlicht door chirurgische ingrepen. In de meeste gevallen zijn er geen complicaties of andere klachten en kan de patiënt zonder symptomen blijven leven. Als de operatie echter wordt uitgesteld, kan er na de operatie nog steeds een risico op hartfalen bestaan. Daarom moet het zo vroeg mogelijk worden uitgevoerd. Omdat pericarditis constrictiva ook een negatief effect kan hebben op andere organen, moeten deze ook worden onderzocht. De getroffen persoon kan ook aandacht besteden aan een gezonde levensstijl om het ongemak van deze ziekte te verlichten en ook het hart te verlichten.
het voorkomen
preventieve maatregelen tegen pericarditis constrictiva zijn niet bekend. In veel gevallen kan er dus geen specifieke oorzaak worden gevonden.
Follow-up
In de meeste gevallen van pericarditis constrictiva, slechts enkele of beperkt maatregelen van directe nazorg zijn beschikbaar voor de getroffenen. Bij deze ziekte is allereerst een snelle diagnose met daaropvolgende behandeling erg belangrijk om verdere complicaties en ongemak te voorkomen. Pericarditis constrictiva kan niet vanzelf genezen. Indien onbehandeld, kan pericarditis constrictiva dat wel leiden tot de dood van de getroffen persoon in het ergste geval. In de meeste gevallen wordt pericarditis constrictiva behandeld door verschillende medicijnen te nemen. Patiënten moeten er altijd voor zorgen dat ze de medicatie regelmatig en in de juiste dosering innemen om blijvende en definitieve verlichting van de symptomen te bieden. Bij vragen of onduidelijkheden dienen patiënten contact op te nemen met een arts. Bovendien zijn in veel gevallen ook chirurgische ingrepen nodig. Na een dergelijke operatie moet de getroffen persoon in ieder geval rusten en het rustig aan doen. Vermijd inspanningen of stressvolle en fysieke activiteiten om het lichaam niet onnodig te belasten. In veel gevallen leidt de ziekte ondanks behandeling echter tot een aanzienlijk verminderde levensverwachting van de getroffen persoon.
Wat u zelf kunt doen
Aangezien deze ziekte over het algemeen dodelijk is, zal de arts een operatie adviseren. In de meeste gevallen is deze operatie succesvol en geneest pericarditis constrictiva. Afhankelijk van hoe snel het werd herkend en behandeld, blijft het risico op hartfalen echter bestaan. De patiënt wordt daarom aangeraden de door de arts voorgeschreven medicijnen volgens de voorschriften in te nemen. Overgewicht of het vasthouden van water moet worden verminderd. Zoutarm en caloriearm dieet is aanbevolen. Aangevuld met vitamine-rijke groenten en fruit, volkorenproducten en weinig rood vlees, dit dieet kan ook het algehele fysieke van de patiënt stabiliseren voorwaarde Tijdens het herstel zal de arts vooral ook regelmatige lichaamsbeweging adviseren uithoudingsvermogen oefen met een lage hartslag. Voor dit doel worden langere wandelingen of trektochten op vlakke oppervlakken aanbevolen, evenals gematigd fietsen of zwemmen. Weinig spanning en ontspanning zijn goed om de patiënt tot rust te laten komen. Yoga of Reiki zijn hiervoor goede opties. Progressieve spier ontspanning volgens Jacobson of meditatie Met ademhalingsoefeningen zijn ook goede mogelijkheden om stress te verminderen en kalmeer het hart. Zelfs nieuwe, alternatieve vormen van therapie, zoals lachen yoga, muziek therapie, of EFT-taptherapie, kan een verrijking zijn voor mensen die pericarditis constrictiva hebben gehad.
