Peroneale parese is het gevolg van mechanische drukschade aan de gewone peroneale zenuw, die zowel motorische als sensorische zenuwvezels van de lagere draagt been Het belangrijkste symptoom van parese zijn, naast het lopen van de steppage, sensorische stoornissen in het gebied van de laterale onderkaak. been De behandeling omvat gericht fysiotherapie en het sparen van de zenuw in het kniegebied.
Wat is peroneale zenuwverlamming?
De gemeenschappelijke fibulaire zenuw - de "gemeenschappelijke fibulaire zenuw" - is ook bekend als de peroneale zenuw en is een afgeleide van de Ischiaszenuw Naast somatomotorische vezels draagt de zenuw algemene somatogevoelige zenuwvezels. Het zenuwstelsel strekt zich mediaal uit naar de biceps-femoris spier naar de hoofd van de fibula en reist naar de fibularis-lodge, waar de zenuw zich verdeelt in de terminale takken, oppervlakkige fibulaire zenuw en profundale fibulaire zenuw. De gemeenschappelijke fibulaire zenuw levert motorische zenuwvezels aan sommige extensoren van de onderste been, onder andere, en speelt daarmee een belangrijke rol in been extensie De term peroneale parese wordt gebruikt om te verwijzen naar laesies van de gemeenschappelijke fibulaire zenuw. Parese is in wezen verlamming van de spieren zoals kan worden veroorzaakt door laesies van de motorische zenuwvezels. Naast verlamming kunnen sensorische stoornissen optreden als gevolg van een laesie op de gemeenschappelijke fibulaire zenuw omdat de zenuw ook sensorische vezels bevat.
Oorzaken
Het gemeenschappelijke peroneale zenuw is relatief blootgesteld in het gebied van het fibula hoofd Om deze reden is de zenuw bijzonder gevoelig voor beschadiging, vooral in dit gebied, zoals kan optreden als gevolg van mechanische druk. Weinig spier- en vetweefsel of snel gewichtsverlies zijn dat wel risicofactoren voor peroneale parese. In de meeste gevallen is de oorzaak van de parese echter een breuk van de fibula. Een slecht opgevuld onderbeen cast kan ook druk uitoefenen op de fibular hoofd en de aangrenzende gemeenschappelijke peroneale zenuw. Bovendien kan peroneale parese optreden als onderdeel van het compartimentsyndroom. Degenen die weinig spier- en vetweefsel hebben, kunnen al schade aan de zenuwbaan veroorzaken door hun benen gedurende lange tijd te kruisen. In individuele gevallen kunnen ganglionen, neurinomen, tumoren en Baker-cysten ook peroneale parese veroorzaken. Alle bovenstaande oorzaken hebben gemeen met mechanische druk op de blootgestelde zenuwbaan.
Symptomen, klachten en tekenen
De gewone peroneale zenuw - de "gewone kuitzenuw" - levert de peroneus longus spier - de "lange kuitspier" - de peroneus brevis spier - de "korte kuitspier" -, de tibialis anterior spier - de "anterieure tibiale spier" - en de extensor digitorum longus-spier - de "lange teen-extensor" - evenals de extensor hallucis longus-spier - de "lange grote teen-extensor" -, de extensor digitorum brevis-spier - de "korte teen-extensor" - en de extensor hallucis brevis spier - de "korte grote teen-extensor" - met motorische zenuwvezels. Sensorische innervatie van de zenuwbaan speelt een rol voor de laterale onderbeen regio en het dorsale gedeelte van de voet. In peroneale verlamming, patiënten lijden aan gedeeltelijk of volledig falen van de gemeenschappelijke peroneale zenuw, wat gewoonlijk verlamming van de liftvoetspieren en de teenliftspieren veroorzaakt. Het leidende symptoom van het ziektebeeld is daarom een stapsgewijs gang, en de voet kan vaak slechts in beperkte mate worden geponeerd. Bovendien, omdat de aangedane zenuw ook sensorische vezels draagt, treden sensorische stoornissen vaak op in de laterale onderbeen en dorsaal van de voet wanneer drukschade optreedt. De ernst van de symptomen hangt af van de mate van mechanische schade.
Diagnose en verloop van de ziekte
De diagnose begint met een grondige geschiedenis met neurologisch onderzoek. Gewoonlijk vertoont de beschadigde zenuw in het gebied van de fibulaire kop drukdolentie. Dit fenomeen staat bekend als het teken van Tinel en geeft de neuroloog de eerste indicatie van peroneale parese. Electroneurografie onthult geleidingsvertragingen. Differentiaal moet de parese worden onderscheiden van een L5-syndroom, die bovendien zou worden geassocieerd met pijn in het getroffen gebied en verzwakking van de tibialis posterior reflex. Er is een gunstige prognose voor patiënten met peroneale parese. Afhankelijk van de omvang van de schade kan de volledige spierfunctie binnen enkele dagen tot maanden worden hersteld.
Complicaties
Door peroneale parese lijden patiënten voornamelijk aan verschillende sensorische stoornissen en gevoeligheidsstoornissen. De kwaliteit van leven van de patiënt is aanzienlijk beperkt en verminderd als gevolg van de aandoeningen, zodat er aanzienlijke beperkingen en ongemakken kunnen zijn in het dagelijks leven. Het is in de regel niet universeel te voorspellen of een volledig herstel zal plaatsvinden. Patiënten hebben vooral last van bewegingsbeperkingen, waardoor ze in hun leven ook afhankelijk kunnen zijn van de hulp van andere mensen. Pijn in de knieën of benen kan ook optreden als gevolg van peroneale parese en een negatieve invloed blijven hebben op de kwaliteit van leven. Het verdere verloop van peroneale verlamming hangt sterk af van het type en de oorsprong van de schade aan de zenuwen Het is niet universeel te voorspellen of er dan volledige genezing zal plaatsvinden. In de regel hangt de behandeling van deze ziekte af van de oorzaak. Chirurgische ingrepen zijn mogelijk. De getroffen persoon is echter ook afhankelijk van verschillende therapieën om weer mobiel te worden. De levensverwachting van de patiënt wordt niet negatief beïnvloed door peroneale parese.
Wanneer moet je naar een dokter?
Peroneale parese moet altijd worden beoordeeld door een arts. Bij afwezigheid van een onderzoek en medische behandeling kan peroneale parese dat wel leiden tot onomkeerbare schade en complicaties die het leven van de getroffen persoon veel moeilijker kunnen maken. Een arts moet worden geraadpleegd als er sprake is van ernstig pijn in de voeten en dus bewegingsbeperkingen. Vooral na een ongeval moet een arts worden geraadpleegd als er sprake is van verlamming of pijn in de voet of de achterkant van de voet. De pijn kan ook 's nachts optreden en slaapproblemen en prikkelbaarheid veroorzaken. De levensverwachting zelf wordt doorgaans niet negatief beïnvloed door peroneale verlamming als het ongeval alleen het voetgebied heeft getroffen. Peroneale parese kan worden vastgesteld door een specialist in sportgeneeskunde, een orthopedisch chirurg of zelfs in het ziekenhuis. Verdere behandeling hangt echter sterk af van de omvang van de schade, dus een operatie kan nodig zijn.
Behandeling en therapie
De behandeling van patiënten met peroneale parese hangt af van de primaire oorzaak van de schade. Onderliggende ziekten moeten in het diagnostische proces worden opgespoord om causaal toe te passen therapie Als bijvoorbeeld een tumor of een bakkerscyste verantwoordelijk is voor de drukschade, moet de resectie van de groei zo snel mogelijk worden uitgevoerd. Hoe eerder de druk voorwaarde op de spier is hersteld, hoe groter de kans dat de patiënt volledig herstelt. Als er geen onderliggende ziekte is en de drukschade per ongeluk is, fysiotherapie is de focus van de behandeling. Gericht fysiotherapie sessies worden gebruikt om spieren te herstellen sterkte in het getroffen gebied. Als de drukschade aan de zenuw extreem is, kan een peroneale spalk worden voorgeschreven. Verdere drukschade aan de zenuw moet dringend worden vermeden. Om deze reden wordt patiënten bijvoorbeeld afgeraden om te knielen. Omdat bij bepaalde bewegingen of sportactiviteiten ook drukschade of op zijn minst belasting van de gemeenschappelijke peroneale zenuw kan optreden, moet de patiënt worden geïnformeerd over toegestane en ontoelaatbare soorten bewegingen. Principiële sparen van de zenuw is geïndiceerd voor de periode na de beschadiging, zodat de zenuwbanen kunnen herstellen van de laesies. Elektrostimulatie van de beschadigde paden kan een onderdeel van zijn therapie in individuele gevallen.
Vooruitzichten en prognose
Het verdere verloop van peroneale parese kan gewoonlijk niet in algemene termen worden voorspeld. Dit is sterk afhankelijk van hoe erg de zenuwen van de getroffen persoon zijn beschadigd en of ze weer kunnen worden gerepareerd. Een vroege diagnose met vervolgbehandeling heeft echter altijd een zeer positief effect op het verdere verloop van de ziekte en kan ook het optreden van verdere complicaties of klachten voorkomen. Om deze reden moet de getroffen persoon in het geval van peroneale parese zo vroeg mogelijk een arts raadplegen en ook de behandeling starten. Als de ziekte niet wordt behandeld, wordt het getroffen zenuwen kan volledig afsterven, met blijvende sensorische stoornissen of tintelingen tot gevolg. Deze klachten hebben een zeer negatief effect op de kwaliteit van leven van de getroffen persoon en kunnen deze aanzienlijk beperken. De klachten kunnen worden verlicht en beperkt door maatregelen of fysiotherapie of fysiotherapie. Een volledige genezing is echter niet altijd mogelijk. In sommige gevallen kan het ongemak ook worden verlicht door elektrische stimulatie. Peroneale parese beperkt de levensverwachting van de getroffen persoon niet. Het is ook mogelijk dat het niet mogelijk is om de volledige spier van de patiënt te herstellen sterkte.
het voorkomen
Peroneale parese kan alleen worden voorkomen in de mate dat drukschade aan de gewone peroneale zenuw kan worden vermeden. Vooral in het kniegebied is de zenuw extreem blootgesteld. Daarom moeten knielende activiteiten en andere spanningen op de zenuw in het kniegebied worden vermeden voor de profylaxe van parese. Hetzelfde geldt voor het kruisen van de benen. Peroneale parese kan door deze preventieve middelen niet volledig worden uitgesloten maatregelen, maar het algemene risico voor de voorwaarde kan op zijn minst worden geminimaliseerd door deze benadering.
Nazorg
Bij peroneale zenuwverlamming hebben patiënten meestal weinig of geen specifieke nazorg maatregelen beschikbaar voor hen. Eerst en vooral moet een arts vroegtijdig worden geraadpleegd om verdere verergering van symptomen of andere complicaties te voorkomen. Hoe eerder een arts wordt geraadpleegd, hoe beter het verloop van de ziekte gewoonlijk is. De meeste patiënten met deze ziekte zijn afhankelijk van fysiotherapie of fysiotherapie De getroffenen moeten ook de oefeningen hiervan uitvoeren therapie in hun eigen huis om de genezing te versnellen en het lichaam bloot te stellen aan lage niveaus van spanning In de regel moet de activiteit die de peroneale verlamming veroorzaakte, worden vermeden, wat ook een sportieve activiteit kan zijn. Getroffen personen moeten idealiter niet knielen. Soms zijn ze in het dagelijks leven afhankelijk van de hulp van andere mensen. De ziekte vermindert de levensverwachting van de getroffen persoon meestal niet. Soms zijn patiënten ook afhankelijk van psychologische ondersteuning om te voorkomen Depressie of andere psychologische stoornissen.
Hier is wat u zelf kunt doen
Voor patiënten met peroneale zenuwverlamming is voldoende rust van de knie bijzonder belangrijk. Zwaar lichamelijk spanning op de knie moet in het algemeen worden vermeden. Sportactiviteiten moeten ook worden geselecteerd op basis van de behoeften van het organisme. Alle sporten die bijdragen aan zwaar gebruik van de knie, moeten worden vermeden. Onder hen zijn langeafstandslopers, atletiek of balsporten. Bij de eerste symptomen en onregelmatigheden van het bewegingsapparaat is het essentieel om te rusten en voor de knie te zorgen. Aangeleerde technieken in de fysiotherapie, die bijdragen aan de verlichting van de knie in het dagelijks leven, dienen zelfstandig te worden toegepast. Met name het voortbewegen of het dragen en tillen van zware voorwerpen moet worden geoptimaliseerd. Omdat peroneale parese leidt tot sensorische en gevoeligheidsstoornissen, is het bijzonder belangrijk om het ongemak en het ongemak op de juiste manier aan te pakken. Het gebruik van mentale technieken evenals ontspanning procedures zijn nuttig gebleken voor veel van de getroffenen. Door yoga or meditatiekunnen patiënten beter omgaan met het ongemak in hun dagelijks leven. Cognitieve training helpt ook stress te verminderen en om emotioneel beter met de ziekte om te gaan. Aangezien er in sommige gevallen geen volledig herstel is, moet worden onderzocht of psychotherapie is gebruikt. Dit helpt bij veranderingen in de mentale levensstijl als gevolg van de veranderde omstandigheden.
