Obstructief defecatiesyndroom is een mictiestoornis van de rectum en manifesteert zich vooral bij vrouwen. Symptomatisch manifesteert de aandoening zich door aanhoudende drang om te poepen, meestal met onvolledige evacuatie en de noodzaak van krachtig persen. Conservatieve en chirurgische therapeutische stappen kunnen worden overwogen.
Wat is het obstructieve defecatiesyndroom?
Verschillende ziekten en symptomen die de ontlasting beïnvloeden, zijn gegroepeerd als mictiedisfunctie van de rectum Obstructieve ontlastingsstoornis is een van deze ziekten. Het meest voorkomende symptoom van het fenomeen is chronisch constipatie Patiënten hebben meestal een aanhoudende drang om te poepen en zelfs na een stoelgang ze hebben het gevoel dat ze slechts een onvolledige ontlasting hebben bereikt. Obstructief defecatiesyndroom komt relatief vaak voor. Vrouwen hebben vaker last van het syndroom dan mannen. In het bijzonder vrouwen die meerdere geboorten hebben gehad of die hun hebben gehad baarmoeder die in het verleden zijn verwijderd, lopen een verhoogd risico op het obstructieve defecatiesyndroom. De meest voorkomende leeftijd voor de voorwaarde is rond het zesde decennium van het leven. Veranderingen in de darmsegmenten worden in verband met het syndroom in bijna alle gevallen waargenomen. Deze veranderingen kunnen leeftijdsgebonden zijn of te wijten zijn aan primaire aandoeningen zoals chronisch constipatie.
Oorzaken
De frequente associatie van obstructieve ontlastingsstoornis met eerdere geboorten of hysterectomie suggereert dat de verschijnselen verband houden. Dit zou ook de geslachtsvoorkeur van de stoornis verklaren. Volgens de huidige medische mening is de mictiestoornis van de rectum kan het gevolg zijn van twee verschillende darmveranderingen. Enerzijds kan een ventrale rectocele aanwezig zijn. Dit is een interne uitstulping in het rectum die naar voren wijst. Ten tweede kan de oorzaak van de symptomen een interne rectale verzakking zijn. Bij dit fenomeen puilt een deel van het rectum op zichzelf uit. Het fenomeen wordt ook wel rectoanale inwendige invaginatie genoemd. Ventrale rectocele is de meest voorkomende verandering die kan worden waargenomen in verband met ontlastingsstoornis. Meestal wordt deze rectocele geassocieerd met andere bekkenbodem disfunctie, zoals kan optreden na een bevalling of een baarmoederoperatie. Hoewel de definitieve oorzaak van obstructieve ontlastingsstoornis afhankelijk is van het individuele geval, bekkenbodem disfunctie wordt daarom beschouwd als soms de meest voorkomende primaire oorzaak.
Symptomen, klachten en tekenen
Obstructief defecatiesyndroom kan zich op verschillende manieren klinisch manifesteren. Doorgaans melden getroffen personen in de geschiedenis dat ze dag in dag uit lijden onder vergeefse, langdurige bezoeken aan het toilet, waarbij ze ofwel hard moeten pushen om te poepen of helemaal geen succes hebben. Ze hebben een permanent gevoel van onvolledige lediging. Bovendien hebben ze vaak last van ongemak of zelfs pijn vanwege de verhoogde druk op de bekkenbodem gebied. Buikpijn or misselijkheid kan optreden als onderdeel van de persistente constipatie De ontlastingsstoornis kan zich ontwikkelen tot ontlasting incontinentie in de zin van een zwakte in het vasthouden van ontlasting, die aanvankelijk overeenkomt met het uitsmeren van ontlasting en dan vaak progressief vordert. Vaak wordt het gebruik van bepaalde laxeermiddelen of klysma's wordt anamnestisch gerapporteerd. Ook ontlasting met behulp van de vingers kan kenmerkend zijn. Naast een algemeen gevoel van druk, treedt bloeding in individuele gevallen op, meestal als gevolg van intensief persen. Het persen kan ook leiden vergroot aambeien als een laat gevolg.
Diagnose en verloop van de ziekte
Tijdens de anamnese ontwikkelt de arts een eerste vermoeden van obstructief defecatiesyndroom. Daaropvolgende basisdiagnostiek omvat een fysiek onderzoek met een rectoscopie en ultrageluid van de sluitspier. Vaak wordt ook een drukmeting van de sluitspier uitgevoerd. Een aanvullende diagnostische procedure is een defecografie als een Röntgenstraal onderzoek onder contrastmiddel administratie, wat de veranderingen van de darm verduidelijkt. Anders moet de arts ziekten uitsluiten zoals chronische constipatie, colon transport stoornis, segmentale transport stoornis en functionele stoornissenDe classificatie van de darmveranderingen is een van de meest doorslaggevende momenten in de diagnostiek, aangezien alleen met de identificatie van het werkelijke oorzakelijke probleem een veelbelovende therapie worden ontwikkeld. De prognose voor patiënten met een obstructieve ontlastingsstoornis wordt als gunstig beschouwd.
Complicaties
Obstructieve ontlastingsstoornis moet altijd worden behandeld, omdat de symptomatologie door het heden altijd verslechtert bindweefsel zwakte anders. In de meeste gevallen is dit niet het geval leiden tot levensbedreigende complicaties. Maar de kwaliteit van leven lijdt er enorm onder. Er kunnen complicaties optreden, vooral wanneer u probeert met succes te poepen door hard te drukken. Dus hoewel krachtig persen meestal niet helpt, vergroot het de extern zichtbare rectale verzakking en kan het bloedingen veroorzaken als gevolg van de verdere ontwikkeling van aambeien Als een verder gevolg, de ontwikkeling van ontlasting incontinentie is mogelijk. Bij sommige vrouwen kan ook een zogenaamde cystocele optreden. Een cystocele vertegenwoordigt de verzakking van de blaas in het voorste septum. Het leidt tot blijvende urinewegaandoeningen, urineretentie of urine-incontinentie Zonder behandeling is er een constante progressie van symptomen met een ernstige vermindering van de kwaliteit van leven. Dit kan ook resulteren in geestesziekte. Chronisch pijn, het gevoel van onvolledige lediging en fecale en urine-incontinentie wel leiden naar slaapstoornissen, psychosomatische ziekten of zelfs Depressie In zeldzame gevallen leidt onbehandelde obstructieve ontlastingsstoornis ook tot een enterocele. Dit is een verzakking van segmenten van de dunne darm in de zakvormige Depressie van de buikvlies tussen de baarmoeder en rectum (Douglas ruimte Met een enterocele is er altijd een risico op het ontwikkelen van een darmobstructie.
Wanneer moet je naar een dokter?
Bij obstructieve ontlastingsstoornis is de ontlasting verstoord door onvolledige lediging van de darm. Dit probleem behoort absoluut toe aan een arts vanwege het leed dat het kan veroorzaken. Degenen die een constante drang ervaren om te poepen, zijn ernstig beperkt in hun kwaliteit van leven. Normale constipatie verdwijnt meestal nadat de darmen zijn geleegd. Het is vaak voldoende om de dieet voor aanhoudende obstipatieproblemen. Meer vezels, een grotere vochtopname en meer lichaamsbeweging lossen dit probleem op. Dit vereist geen bezoek aan de dokter. Maar met een obstructieve ontlastingsstoornis kunnen er begeleidende symptomen zijn en pijn Er is ook een risico op ontlasting incontinentiecystocele of aambeien op middellange termijn. Rectale verzakking als gevolg van zware belasting zou ook mogelijk zijn. Bij verdenking van een obstructieve ontlastingsstoornis moet daarom een arts worden bezocht. Beschikbare behandelingsopties zijn onder meer conservatieve of chirurgische methoden. De diagnose compliceren is de nabijheid van obstructieve ontlastingsstoornis tot andere mictiestoornissen. Alleen al om deze reden moet een arts worden geraadpleegd als de problemen met de ontlasting aanhouden. Of het een voorwaarde behandeling vereist, een corrigeerbare aandoening of een psychologisch probleem met mictie moet worden opgehelderd.
Behandeling en therapie
Patiënten met obstructief defecatiesyndroom kunnen zowel conservatief als operatief worden behandeld. Als er geen veranderingen in de darm zijn, conservatief symptomatisch therapie is gebruikt. Deze behandeling omvat voornamelijk een verandering in dieet, die meestal wordt gecombineerd met de administratie van ontlasting verzachtende medicijnen. Als, aan de andere kant, veranderingen in de darm aanwezig zijn, chirurgisch oorzakelijk therapie vindt meestal plaats. Idealiter worden de symptomen tijdens deze therapie daarom niet symptomatisch behandeld, maar causaal verholpen. De ontlastingsstoornis wordt dus als een geneesbare ziekte beschouwd. Een mogelijke chirurgische behandeling is transanale resectie van het onderste rectum, ook wel STARR-chirurgie genoemd. Deze procedure is gebaseerd op twee ronde stapelaars en komt overeen met een vrij recente behandelingsoptie voor het defecatiesyndroom. De behandelingsoptie is ontwikkeld voor oorzaken zoals interne rectale prolaps of ventrale rectocele en is ontworpen om een gezonde rectale anatomie te herstellen. De rectale spierwand krijgt door een operatie weer continuïteit, dus eventuele problemen met het vasthouden van ontlasting kunnen ook door een operatie worden gecorrigeerd. Het rectum keert terug naar zijn gemiddelde normale capaciteit. Anatomisch corrigeert de procedure permanent rectocele of rectale verzakking.
Vooruitzichten en prognose
Obstructieve ontlastingsstoornis heeft een goede prognose. Hoe eerder een diagnose wordt gesteld en dus de behandeling kan worden gestart, hoe beter hoe verder volksgezondheid resultaat. Er wordt medicatie toegediend om de bestaande symptomen te verlichten. De symptomen verdwijnen geleidelijk totdat herstel is bereikt. Als het verloop van de ziekte moeilijk is, moet een operatie worden uitgevoerd. Dit gaat gepaard met risico's en bijwerkingen. Niettemin verloopt het in de meeste gevallen zonder verdere complicaties. Nadat de wond is genezen, is de patiënt meestal binnen enkele weken of maanden volledig symptoomvrij. Zonder medische behandeling kan de ziekte verergeren. De symptomen nemen geleidelijk toe in intensiteit en omvang. Hierdoor wordt de kwaliteit van leven aanzienlijk aangetast. Spontane genezing komt in de meeste gevallen niet voor. In plaats daarvan secundaire ziekten en functionele stoornissen zijn mogelijk. In een bijzonder ongunstig verloop darmobstructie treedt op. Dit vormt een potentiële bedreiging voor het menselijk leven. Vanwege deze mogelijke ontwikkeling dient al bij de eerste onregelmatigheden de samenwerking met een arts te worden gezocht. Hoewel de behandeling meestal onaangenaam is, leidt deze toch tot regressie en volledig herstel. Verder is het voor het verder positieve verloop cruciaal om gebruik te maken van verdere controleonderzoeken.
het voorkomen
Een veelbelovende preventieve maatregel bij obstructieve ontlastingsstoornis is vooral geschikt dieet dat geeft de ontlasting een normale zachte consistentie en gaat dus tegen chronische constipatie Bekkenbodemoefeningen kunnen ook het risico op ontlastingsstoornissen verminderen. Afgezien hiervan nauwelijks preventief maatregelen bestaan tegen leeftijdsgebonden veranderingen.
Nazorg
Nadat de oorzaak van de obstructieve ontlastingsstoornis is behandeld, is nazorg meestal van cruciaal belang. Dit komt doordat ontlastingsstoornissen vaak gedragsmatig worden veroorzaakt, namelijk door zware inspanning tijdens ontlasting. Om dit te voorkomen, is het essentieel om tijdens de nazorg aandacht te besteden aan de regulering van de ontlasting. Constipatie bevordert overbelasting, dus de stoelgang moet zacht en idealiter ook volumineus zijn. Getroffen personen bereiken dit door een hoog aandeel van voedingsvezels in hun dieet. Groenten en fruit worden in dit verband net zo aanbevolen als volkorenproducten. Het is ook beter voor de getroffenen om dit te vermijden suiker in grote hoeveelheden. Hetzelfde geldt voor een hoog aandeel vlees in de voeding en de consumptie ervan alcohol. Yoghurt producten daarentegen kunnen vaak een gunstig effect hebben. Het is ook belangrijk om bij voorkeur voldoende vocht te drinken water en ongezoet kruidenthee Beweging is ook een belangrijke factor bij de nazorg van een niet te verwaarlozen obstructieve ontlastingsstoornis. Wandelen of sporten, idealiter in de uithoudingsvermogen bereik, stimuleert de natuurlijke beweging van de darmen en bevordert zo de lediging. Massages in de buikstreek kan deze bewegingen van de darmen ook activeren. Degenen die niettemin vatbaar blijven voor ontlastingsproblemen, kunnen deze vaak overwinnen door gehurkt op het toilet te gaan, met de voeten iets hoger en het bovenlichaam iets naar voren gebogen.
Hier is wat u zelf kunt doen
De belangrijkste zelfhulpmaatregel voor obstructieve ontlastingsstoornis is een verandering in het voedingspatroon op middellange en lange termijn. Het is hier vooral terug te vallen op voedsel, dat een regelmatige en zachte ontlasting bevordert. Voedingsvezels speelt hierbij een doorslaggevende rol. Volkorenproducten, peulvruchten, zaden en granen zijn hiervoor ideaal. Goed kauwen versterkt het effect. Bovendien moet er veel worden gedronken. Omdat de spijsvertering echter voor elke persoon anders werkt, is een beetje experimenteren mogelijk. Voor sommige mensen leiden bijvoorbeeld zuivelproducten of fruit ook tot een zachtere en regelmatiger stoelgang. Bovendien kan lichaamsbeweging het lijden verlichten dat wordt veroorzaakt door een obstructieve ontlastingsstoornis. Bijzonder licht uithoudingsvermogen sporten zoals zwemmen, jogging of lopen kan de peristaltiek stimuleren en een waargenomen constipatie verlichten. Het kan nuttig zijn om ontlasting in gehurkte houding uit te voeren. Plaats hiervoor uw voeten op een krukje van ongeveer 20 tot 30 centimeter hoog voor het toilet. Het bovenlichaam is iets naar voren gebogen zodat er een hoek van ongeveer 35 graden ontstaat tussen de dijen en het bovenlichaam. Deze positie is evolutionair bedoeld voor ontlasting en wordt door de meeste zoogdieren gehandhaafd. Dienovereenkomstig stelt het mensen ook in staat de ontlasting te vergemakkelijken en het risico op onvolledige ontlasting te verminderen.
