Lobotomie is een chirurgische ingreep die op de mens wordt uitgevoerd hersenen Tijdens de chirurgische procedure worden zenuwbanen doorgesneden. Het doel is om bestaande te minimaliseren pijn.
Wat is lobotomie?
Lobotomie is een chirurgische ingreep. Tijdens de operatie, specifieke zenuwbanen van de centrale zenuwstelsel worden gesneden. De scheiding is permanent. De zenuwen in de hersenen kunnen zichzelf niet regenereren of groeien weer samen. Deze stap is bedoeld om chronische aandoeningen te verlichten en te elimineren pijn of permanent ongemak van de patiënt. De zenuwen getroffen zijn die tussen de thalamus en de frontale kwab. Lobotomie is een zeer controversiële procedure. Hoewel de uitvinder van de methode, neuroloog Walter J. Freeman, er in 1949 de Nobelprijs voor kreeg, werd er in de jaren vijftig al kritisch naar gekeken. De bijwerkingen die optreden, kunnen worden geclassificeerd als zeer ernstig en meestal levensveranderend. Vaak lijdt de patiënt aan een ernstige handicap en aan sterke psychologische gevolgen voor de rest van zijn of haar leven na een ingreep. Veel van de patiënten hadden na een ingreep permanente medische zorg nodig. Vaak moesten ze worden opgenomen in verpleeghuizen, waar ze de rest van hun leven niet uit konden. Om deze reden wordt de methode tegenwoordig niet meer gebruikt door medische professionals. In plaats daarvan verschillende psychotrope geneesmiddelen worden gebruikt.
Functie, effect en doelen
Lobotomie is ontwikkeld en gebruikt voor patiënten met ernstige geestesziekte Aanvankelijk werd gedacht dat de procedure van lobotomie een doorbraak was in medische mogelijkheden. Van mensen die als terminaal ziek werden beschouwd en als patiënt in een psychiatrisch ziekenhuis of sanatorium werden opgenomen, werd verwacht dat ze een permanente verbetering van hun volksgezondheid Lobotomie werd uitgevoerd om voornamelijk verschillende psychische aandoeningen of mentale aandoeningen te verlichten. De medische professie ging zelfs uit van een permanente genezing. Als dit niet werd bereikt, ontdekten ze dat de resultaten een aanzienlijke verbetering waren ten opzichte van de vorige staat. Bij een chirurgische ingreep, zenuwbanen tussen de thalamus en de frontale kwab die als ziek werden geclassificeerd, werden selectief doorgesneden. Het doel was dat signaalstrengen die als defect werden geclassificeerd, hun activiteit niet langer zouden voortzetten. Volgens medische experts werden percepties en gedachten getransporteerd in de zenuwbanen die naar het diencephalon leidden. Deze sluiten aan bij menselijke gevoelens en zijn bij patiënten ten onrechte met elkaar verbonden. De sneden door de zenuwvezels, moeten weefsels van de hersenen Dit vormde de basis voor het menselijk organisme om nieuwe zenuwvezels te vormen. De gezonde vezels zouden vervolgens de persoonlijkheid van de zieke persoon tijdens het genezingsproces positief veranderen. De aanname was dat het menselijk brein van plastic is en dat na het verlies van zenuwvezels nieuwe verbindingen worden gevormd, die automatisch als gezond worden geclassificeerd. Iets vergelijkbaars kan worden waargenomen met zenuwvezels in het gezicht. Na een paar weken of maanden regenereren beschadigde zenuwbanen, vooral in het gebied van de jukbeenderen. Ze zijn dan volledig functioneel en eerder pijn is vaak verdwenen. Onderzoekers gebruikten deze bevindingen en pasten hun theorieën toe op andere gebieden van het menselijk organisme. Neurowetenschappelijk kregen onderzoekers ideeën over de hersenregio's waarin bepaalde processen plaatsvinden. Ze zagen oorzaken voor geestesziekte, schizofrenie, angst of Depressie in defecte zenuwbanen en weefsels van de hersenen. Ze telden ook de verslavende ziekte alcoholisme onder hen. In de overtuiging dat ze ook konden genezen leren stoornissen of psychisch spanning als gevolg van de oorlogservaring door de zenuwvezels door te snijden, voerden ze de lobotomie uit. Patiënten die eerder opvallend gedrag hadden vertoond dat ondanks therapieën of medicatie niet verbeterd kon worden, zouden weer socialer worden. Er werd zowel op het verbeteren van het sociale gedrag als op de persoonlijkheid gestreefd. Artsen hoopten op verlichting van blijvende innerlijke spanning, paniekstoornissen of wanen. De overtuiging dat het menselijk organisme een soort zelfgenezing zou bewerkstelligen door de opkomst van nieuw zenuwen leidde ertoe dat zieke zenuwvezels vaak ook op brute wijze werden gescheiden met een stalen spijker door de oogkas.
Risico's, bijwerkingen en gevaren
Lobotomie heeft een aantal bijwerkingen en enorme risico's. Deze variëren van psychisch ongemak tot levenslange ernstige handicaps. Getroffen patiënten werden afhankelijk van verpleegkundige zorg en hadden dagelijkse medische zorg nodig. Er zijn gedocumenteerde gevallen waarin thuiszorg kon ondanks grote inspanningen niet meer worden geleverd. Reeds bestaande aandoeningen zoals Depressie of toegenomen alexithymie. Patiënten vertoonden apathisch gedrag. Apathie en emotioneel blindheid waren de gevolgen. De getroffen personen waren niet meer in staat emoties te ervaren en gevoelens te ontwikkelen. De vorming van empathie was niet meer mogelijk. Bovendien ervoeren patiënten een verminderde intelligentie na de procedure. Bestaande leren tekorten werden groter en nieuwe kennis kon niet meer in dezelfde vorm worden opgedaan als vóór de interventie. Als gevolg hiervan waren sommige patiënten niet langer in staat hun dagelijks leven zelfstandig te beheren. Ze hadden hulp nodig bij de eenvoudigste taken. Persoonlijkheid onderging bij veel patiënten een verandering. Epileptische aanvallen traden op, hoewel ze vóór de procedure niet waren meegemaakt. Na een lobotomie waren er vaak beperkingen in de algehele motorische functie. Bewegingssequenties konden niet volledig worden uitgevoerd. Ondanks therapeutische ondersteuning, dit voorwaarde verbeterde niet in voldoende mate. Vaak, incontinentie is gedocumenteerd na de chirurgische ingreep.
