Het Fraser-syndroom is een zeer zeldzame genetische aandoening die wordt gekenmerkt door meerdere fysieke misvormingen. De uitdrukking van de individuele misvormingen is niet uniform, zodat naast gevallen van doodgeboorten en kinderen die direct na de geboorte overlijden, er ook getroffen personen zijn met een normale levensverwachting. Therapie hangt af van het type misvorming.
Wat is het Fraser-syndroom?
Het Fraser-syndroom werd voor het eerst beschreven in 1962 door de Britse menselijke geneticus George R. Fraser. Vanwege een van de belangrijkste symptomen, gesloten palpebrale kloven, dit voorwaarde heette aanvankelijk cryptophthalmos-syndroom. In de daaropvolgende jaren werden meer gevallen gediagnosticeerd. In zeer veel gevallen konden, naast cryptophthalmus, verklevingen van aangrenzende vingers of tenen (syndactylie) worden gedetecteerd. Daarom werd vaak de synonieme naam cryptophthalmos-syndactyliesyndroom gebruikt. Andere synoniemen van de aandoening zijn het Meyer-Schwickerath-syndroom, het Ullrich-Feichtiger-syndroom of het Fraser-François-syndroom. De term Fraser-syndroom, naar de Amerikaanse menselijke geneticus Victor Almon McKusick, is eindelijk geaccepteerd als de hoofdnaam. In totaal zijn er ongeveer 150 casusbeschrijvingen van dit syndroom. Er werd erkend dat er verschillende manifestaties zijn van de individuele misvormingen. Sommige getroffen personen lijden alleen aan cryptophthalmus zonder enige andere fysieke misvormingen. In andere gevallen komt een veelvoud aan dysmorfieën voor. De ziekte vertoont verschillende grote en kleine symptomen, en de levensverwachting van individuele patiënten varieert ook. Zo wordt maar liefst 25 procent van de getroffen kinderen doodgeboren. Nog eens 20 procent van de patiënten overlijdt in het eerste levensjaar nier of laryngeale misvormingen. De meeste getroffen personen hebben echter een normale levensverwachting.
Oorzaken
De oorzaak van het Fraser-syndroom kan een autosomaal recessief zijn gen mutatie. In de meeste gevallen is het een gen defect in het FRAS1-gen, dat zich op chromosoom 4 bevindt. Andere mogelijke aangetaste genen zijn GRIP1 op chromosoom 12 of FREM2 op chromosoom 13. De gen FRAS1 codeert voor een eiwit dat tot de extracellulaire matrix behoort. De afwezigheid van zeker eiwitten van de extracellulaire matrix leidt tot onevenwichtigheden in de groeiprocessen tijdens de embryogenese. De wijze van overerving voor alle aangetaste genen is autosomaal recessief. Dit betekent dat de getroffen persoon homozygoot moet zijn voor twee defecte genen. Als het gemuteerde gen maar één keer aanwezig is, komt de ziekte niet voor. Het syndroom kan alleen worden overgeërfd als beide ouders elk ten minste één defect gen hebben. Daarom hoopt dit syndroom zich op bij nakomelingen van verwante ouders die dit specifieke genetische defect hebben.
Symptomen, klachten en tekenen
Het Fraser-syndroom wordt gekenmerkt door het optreden van verschillende grote en minder belangrijke symptomen. Een bevestigde diagnose kan dus worden aangenomen wanneer ofwel twee hoofdsymptomen en één minder belangrijk symptoom ofwel één hoofdsymptoom en vier kleine symptomen optreden. De belangrijkste symptomen zijn onder meer afwezigheid van palpebrale fissuren (cryptophthalmus), misvormingen van urogenitale organen zoals nieren of voortplantingsorganen, verklevingen van aangrenzende vingers of tenen (syndactylie) en misvormd of afwezig traankanalen Secundaire symptomen zijn onder meer een klein gevoel in het hoofd (microcefalie), grote interoculaire afstand (hypertelorisme), vernauwing of afwezigheid van de strottehoofd, onvolgroeide foetale longen (pulmonale hypoplasie), verwijding van de symphysis pubica en skeletafwijkingen. Misvormingen van de oorschelpen, lippen of gehemelte worden ook waargenomen, evenals verplaatsing van de navel of tepel In het verleden werd gedacht dat cognitieve stoornissen een ander symptoom waren. Dit is echter niet bevestigd. De prognose van de ziekte hangt af van eventuele misvormingen van de nieren, strottehoofdof longen. Deze veroorzaken het hoge aantal doodgeboorten en kindersterfte. Anders is de levensverwachting niet beperkt.
Diagnose en verloop
Diagnose verwijst voornamelijk naar de combinatie van grote en kleine symptomen naast de geschiedenis. De nadruk wordt gelegd op onderzoek van de ogen, nieren, strottehoofden longen. Het syndroom van Fraser kan prenataal worden gediagnosticeerd met behulp van echografie, waardoor echogene longen kunnen worden onthuld, wat wijst op vernauwing of obstructie van het strottenhoofd. De constant vormende vloeistof kan door de vernauwing van het strottenhoofd niet terugvloeien naar de longen en vormt zo een congestie, ook wel bekend als foetaal CHAOS (Congenital High Airway Obstruction Syndrome). "Congenitaal obstructiesyndroom van de hoge luchtwegen" vertaalt naar "vernauwing van de bovenste luchtwegen". Dit voorwaarde wel leiden naar doodgeboorte en wordt beschouwd als een medische indicatie voor een mogelijke beëindiging van zwangerschap Prenatale diagnose omvat ook genetische tests bij mensen via chorionische villus-bemonstering or vruchtwaterpunctie.
Complicaties
Het Fraser-syndroom is te wijten aan een genetisch defect; daarom is oorzakelijke, curatieve behandeling niet mogelijk. Vanwege de zeldzaamheid van het syndroom en vanwege het hoge sterftecijfer van de getroffen individuen (bijna een kwart van de getroffen individuen sterft voor de geboorte en nog eens een kwart sterft in het eerste levensjaar), worden therapeutische benaderingen en complicaties slecht beschreven. Overlevenden worden meestal operatief behandeld, afhankelijk van de getroffene voorwaarde De meest voorkomende complicaties bij de behandeling van het Fraser-syndroom zijn daarom de algemene risico's die gepaard gaan met een operatie. Waaronder been ader trombose (bloed stolsels in de benen, afsluiting van een longvat (pulmonaal embolie), letsel aan zenuwenen infectie. Postoperatief is er een verhoogd risico op wond genezen aandoeningen en zelfs gangreen Indien onbehandeld, kunnen de veel voorkomende symptomen van het Fraser-syndroom ernstige gevolgen hebben voor de algehele leefsituatie van de getroffenen. Onbehandelde microfthalmie (of anoftalmie) resulteert in volledig verlies van mogelijk wazig zicht. Als cosmetische correctie van de ogen (zoals het inbrengen van een oogprothese of correctie van ernstig strabisme) niet wordt uitgevoerd, zijn de gevolgen voornamelijk psychische stoornissen, tot en met de ontwikkeling van Depressie Als de syndactylie (gefuseerde vingers en / of tenen) onbehandeld blijft, is de motorische functie ernstig aangetast - grijpen, een pen vasthouden of lopen is nauwelijks mogelijk, afhankelijk van de ernst. Renale agenese, die vaak gepaard gaat met het Fraser-syndroom, leidt tot de dood van de patiënt als deze niet wordt behandeld.
Wanneer moet je naar een dokter?
Lichamelijke afwijkingen die afwijken van de norm dienen altijd door een arts te worden opgehelderd. Het menselijk lichaam heeft een basisstructuur waarvan de afwijking een indicatie is van een ziekte. Verklevingen, misvormingen of gezwellen worden als ongebruikelijk beschouwd en moeten door een arts worden onderzocht. Als er veranderingen zijn in het skeletstelsel van het menselijk lichaam, is een bezoek aan de dokter noodzakelijk, zelfs als er geen andere symptomen zijn. Misvormingen, ossificaties of bewegingsbeperkingen moeten door een arts worden beoordeeld. Als de tenen en vingers niet afzonderlijk kunnen worden bewogen, als ze door een afwijkende vorm worden veranderd of als de getroffen persoon handen en voeten met zwemvliezen heeft, is het raadzaam een arts te raadplegen. Als de afstand tussen de ogen ongebruikelijk is, als het strottenhoofd ontbreekt of als er vernauwingen zijn in de nek, een dokter is nodig. Misvormingen van het gezicht, vooral de oren, ogen, neus- of lippen moeten medisch worden onderzocht. Als er veranderingen in het gehemelte zijn, is ook een arts nodig omdat er problemen kunnen zijn met eten. Als de navel of de tepels zich in veranderde posities op het lichaam bevinden, moeten deze kenmerken aan een arts worden voorgelegd. Afwijkingen in mogelijke gewrichtsbewegingen of visuele veranderingen in de gewrichten worden als ongebruikelijk beschouwd en moeten door een medische professional worden onderzocht. Als individuele systemen niet goed functioneren als gevolg van bestaande misvormingen, is een arts nodig.
Behandeling en therapie
De nier- en laryngeale misvormingen zijn de belangrijkste doodsoorzaken bij het Fraser-syndroom. Daarom, als er een larynxmisvorming is na de geboorte, moet onmiddellijk een procedure worden uitgevoerd die een tracheostomie wordt genoemd. Tracheotomie omvat het creëren van chirurgische toegang tot de luchtpijp om ervoor te zorgen dat de patiënt wordt beademd. In latere jaren kan, afhankelijk van de bestaande situatie, een herziening van het functieherstel plaatsvinden. Helaas is de afwezigheid van beide nieren onverenigbaar met het leven. In dat geval is behandeling niet meer mogelijk. In het geval van eenzijdige renale agenesie, de functie van één nier wordt bewaard. Bovendien wordt geprobeerd de palpebrale fissuren chirurgisch te openen. Deze bewerking is echter alleen nuttig als de oogbollen aanwezig zijn.
Vooruitzichten en prognose
Het syndroom van Fraser is tot op heden wereldwijd een uiterst zelden gediagnosticeerde aandoening. Er zijn nauwelijks meer dan 150 gedocumenteerde gevallen waarin de diagnose is gesteld. De meeste patiënten tot nu toe hebben een korte levensverwachting. Door de ernstige misvormingen sterven ze in de baarmoeder, direct bij de geboorte of kort na de bevalling. Deze kinderen leden aan ernstige misvormingen van het strottenhoofd of de nieren. Omdat de fysieke misvormingen individueel optreden, zijn er ook patiënten bij wie de levensverwachting niet significant verkort is. Veel mutaties kunnen worden geoptimaliseerd bij chirurgische ingrepen na de geboorte, zodat een verbetering van de kwaliteit van leven mogelijk is. In het geval van misvormingen van de palpebrale fissuur, de traankanalen of in het geval van verklevingen van vingers en tenen: de patiënt heeft een goede prognose. Al in het proces van groei en ontwikkeling, correctief maatregelen kan worden ingenomen in de eerste levensjaren. De gewenste veranderingen worden uiterlijk bij voltooiing van de fysieke groei doorgevoerd. Een volledige genezing is niet mogelijk voor de genziekte. Het DNA van de mens kan en mag niet veranderd worden. Desalniettemin kunnen de symptomen goed en voldoende worden opgevangen met de beschikbare middelen therapie en behandelingsopties. Bij misvormingen van de geslachtsorganen of organen van het urogenitale kanaal kunnen secundaire ziekten optreden. In sommige gevallen is de patiënt afhankelijk van donororganen.
het voorkomen
Het Fraser-syndroom is genetisch en komt vaak voor bij huwelijken van familieleden. In gevallen van familiale clustering, human genetische counseling en, indien nodig, moet DNA-onderzoek worden aangevraagd als de patiënt een bestaande kinderwens heeft. Bovendien zijn er prenatale onderzoeksmethoden beschikbaar waarmee het syndroom van Fraser prenataal kan worden vastgesteld.
Follow-up
In de regel zijn er geen speciale vervolgopties beschikbaar voor de getroffen persoon met het Fraser-syndroom, omdat het een genetische ziekte is. De patiënt is daarom afhankelijk van een puur symptomatische behandeling van deze ziekte om verdere complicaties te voorkomen en een verminderde levensverwachting te vermijden. Zelfgenezing wordt niet verwacht bij het Fraser-syndroom. Symptomatische behandeling kan gewoonlijk een normale levensverwachting handhaven. In de meeste gevallen wordt de behandeling van deze aandoening chirurgisch verholpen. Er treden geen bijzondere complicaties op en ventilatie kan opnieuw worden verzekerd. Na deze complexe operatie moet de getroffen persoon rusten en voor het lichaam zorgen. Er mogen geen inspannende of stressvolle activiteiten meer worden uitgevoerd. Bedrust moet strikt worden nageleefd. Omdat het Fraser-syndroom ook de nieren kan beschadigen, is regelmatig onderzoek door een internist erg nuttig om deze schade te voorkomen. De ogen moeten ook regelmatig worden onderzocht en behandeld. Omdat het Fraser-syndroom ook een negatief effect kan hebben op de psyche van de getroffen persoon, is steun en hulp van vrienden en familie erg nuttig om complicaties te voorkomen.
Wat u zelf kunt doen
De kortere levensverwachting die vaak wordt geassocieerd met het Fraser-syndroom is bijzonder uitdagend voor patiënten en hun families. Omdat de psychologische last van deze prognose erg hoog is, een manier om goed met de spanning naast de conventionele medische ondersteuning zelfstandig te vinden in het dagelijks leven. Open communicatie met familieleden en vrienden helpt om wederzijdse zorgen en angsten op te helderen. In veel gevallen moet therapeutische ondersteuning worden gezocht om te voorkomen dat er zich nog meer ziekten ontwikkelen als gevolg van de psychologische druk. De uitwisseling van informatie in zelfhulpgroepen of forums kan helpen om hints en tips te krijgen over hoe om te gaan met de ziekte in het dagelijks leven. Ervaringen en avonturen worden besproken met andere patiënten. Dit helpt bij het verwerken van wat er is gebeurd en versterkt de psyche. In aanvulling op, ontspanning technieken kunnen worden gebruikt om innerlijk vast te stellen evenwicht Met Qi Gong, autogene training, meditatie en yoga, spanning reductie kan worden bereikt en mentaal sterkte wordt versterkt. De individuele misvormingen leiden dat de patiënt afhankelijk is van dagelijkse hulp. Dit leidt tot herstructurering die gevolgen heeft voor andere gezinsleden. Er moet echter een positieve houding worden gehandhaafd en de tijd die samen wordt doorgebracht, moet worden gebruikt voor leuke activiteiten.
