Tussenwervelschijf

Synoniemen

Medisch: Discus intervertebralis Engels: discogene tussenwervelschijf, tussenwervelschijven

Anatomie

De tussenwervelschijven (lat. Disci intervertebrales) vormen de flexibele verbinding tussen alle wervels, waarmee ze stevig versmolten zijn. Een uitzondering is de gearticuleerde verbinding tussen de schedel en de eerste halswervel (atlas), evenals de eerste en tweede halswervel (as).

Bij de mens worden in totaal 23 tussenwervelschijven aangetroffen, die ongeveer een kwart van de totale lengte van de wervelkolom uitmaken. Elke tussenwervelschijf kan in twee componenten worden verdeeld. Een binnenste gelatineuze kern, de nucleus pulposus (gewoonlijk simpelweg "kern" genoemd) en een buitenste vezelige ring (annulus fibrosus) eromheen.

De laatste bestaat uit vezelig kraakbeen weefsel met een hoge collageen inhoud, waardoor het een stevige, drukvaste en taaie consistentie krijgt. Bij nader inzien is te zien dat het is opgebouwd uit cirkelvormig opgestelde lamellen. De buitenste lamellen stralen uit in de afdekplaten van de benige wervellichamen, terwijl de binnenste lamellen gedeeltelijk uitstralen in de gelatineuze kern van de tussenwervelschijf, zodat de overgang tussen de fascia-ring en de kern nogal wazig is.

De geleiachtige kern, net als de vezelige kraakbeen eromheen, bevat slechts een paar cellen. In plaats van collageenHet bestaat echter voornamelijk uit suikers met lange ketens, de zogenaamde glycosaminoglycanen. Deze kenmerken zich door een hoog waterbindend vermogen, waardoor de gelatineuze kern voor maar liefst 85% uit water bestaat.

Hierdoor ontstaat een zwellende druk in de tussenwervelschijf, waardoor de buitenste vezelring onder spanning komt te staan. Alleen de interactie van beide componenten geeft de tussenwervelschijven hun karakteristieke eigenschappen, waardoor ze onmisbaar zijn voor het goed functioneren van onze wervelkolom. In het dagelijks leven wordt deze constructie onderworpen aan een constante belastingstest in de vorm van bewegingen en stoten, die echter door de hierboven beschreven constructie effectief kunnen worden opgevangen en doorgegeven aan de wervels.

Daarnaast moeten de tussenwervelschijven natuurlijk ook continu ons lichaamsgewicht dragen. Deze belasting neemt natuurlijk toe in de richting van de stuitbeen in staan ​​en zitten. Om deze reden nemen zowel de wervellichamen als de tussenwervelschijven tussen hen gestaag in diameter toe vanaf de nek naar beneden. Niettemin zijn verreweg de meeste hernia en andere spinale ziekten worden gevonden in de lumbale wervelkolom.

Functie van de tussenwervelschijven

De tussenwervelschijf werkt als een schokken absorber door de elastische gelatineuze kern. Het absorbeert schokken elastisch. Bovendien kan het tijdens beweging vervormen vanwege zijn elastische eigenschappen. Dit is de basisvoorwaarde voor de mobiliteit van de wervelkolom.

Ziekten van de tussenwervelschijf

In de loop van het leven slijt de tussenwervelschijf. De vezelige ring wordt gebarsten. Door de zweldruk van de gelatineuze kern kan deze gaan lekken.

Het resultaat is een hernia. Een hernia leidt niet noodzakelijk tot ongemak. Alleen als de hernia de spinal cord or zenuwen kan chronisch terug pijnkunnen sensorische stoornissen of verlamming optreden.

Gedetailleerde informatie over dit onderwerp vindt u op

• Hernia
• Chronische rugpijn
• Lumbaal spinaal syndroom
• Cervicale wervelkolomsyndroom

Een voorbereidende fase van de hernia is de uitsteeksel van de schijf (protusio = uitsteeksel). Hier bezwijkt de vezelige ring door slijtage en bulten op het zwakste punt door de zweldruk van de gelatineuze kern. De vezelige ring is echter nog intact en de geleiachtige kern is nog niet uitgestoken.

Bijna alle mensen laten een uitsteeksel van de schijf op hoge leeftijd. Daarom moet het uitsteeksel worden beschouwd als een normaal slijtageproces. Een uitsteeksel kan echter ook duiden op een dreigend uitsteeksel van de schijf.

Naast het verwijderen van de tussenwervelschijf, een tussenwervelschijfprothese wordt steeds meer geïmplanteerd. Welke betekenis de tussenwervelschijfprothese in de toekomst zal hebben, zal duidelijk worden. Ontsteking van de tussenwervelschijven is een zeer zeldzame ziekte.

In de technische taal wordt het "disciitis" genoemd. Vaak een ontsteking van de Vertebrale lichaam treedt ook gelijktijdig op. In dit geval spreken we van spondylodiscitis.

De oorzaken van spondylodiscitis zijn veelvoudig. In de meeste gevallen wordt het echter veroorzaakt door een infectie met bacteriën, meer zelden door virussen of schimmels. De ziekteverwekkers bereiken meestal het gebied van de tussenwervelschijven als onderdeel van een chirurgische ingreep of een injectie.

In de meeste gevallen is het echter moeilijk om de ziekteverwekker te detecteren, zodat de diagnose bij voorkeur wordt gesteld door middel van beeldvormende procedures zoals magnetische resonantie beeldvorming (MRI), in combinatie met verhoogde ontstekingsniveaus in de bloed. De ernst en het verloop van een ontsteking van de tussenwervelschijven varieert meestal sterk van persoon tot persoon. Zowel volledig asymptomatische cursussen, als ernstig pijn en algemene symptomen zoals koorts, vermoeidheid en rillingen mogelijk.

De meest gevreesde zijn neurologische symptomen en neuropathisch pijn als gevolg van de verspreiding van de infectie naar de wervelkolom zenuwen or spinal cord. Als een etterig abces formulieren in de wervelkanaal, in het ergste geval kan dit leiden tot de symptomen van paraplegie. De behandeling van spondylodiscitis en ook pure discitis in het geval van een bacteriële infectie bestaat voornamelijk uit antibiotische therapie aangepast aan de ziekteverwekker.

Bovendien is een adequate medicamenteuze behandeling met ontstekingsremmend pijnstillers wordt gestart op basis van de pijn. Het is ook belangrijk om het aangetaste gebied van de wervelkolom enkele weken te immobiliseren. Hiervoor kan een korset of orthese worden gebruikt.

Infecties in het lumbale wervelkolomgebied vereisen meestal bedrust, aangezien immobilisatie hier nauwelijks mogelijk is. Als de ziekte op geen enkele andere manier kan worden bestreden, moet een chirurgische ingreep worden uitgevoerd om de abces. De prognose van een ontsteking van de tussenwervelschijf is over het algemeen vrij slecht.

Hoewel de ziekte slechts in enkele gevallen dodelijk is. Permanente neurologische stoornissen, zoals stoornissen van gevoeligheid en motoriek, zijn echter niet zeldzaam. Een recidief, dwz het opnieuw optreden van een ontsteking, komt voor bij ongeveer 7% van de patiënten. Uitzicht van boven:

• Nucleus pulposus gelatineuze kern
• Anulus fibrosus Vezelring
• Hernia

Uitzicht van boven:

• Nucleus pulposus gelatineuze kern
• Anulus fibrosus Vezelring
• Hernia