Sportverslaving of geschiktheid verslaving is een gedragsverslaving die de verslavende dwang tot sport of fitness beschrijft. Tot op heden wordt SPortucht officieel niet als een ziekte op zich beschouwd, hoewel het zeker kan worden aangenomen dat het een psychische stoornis is.
Wat is sportverslaving?
In tijden van passieve motoriek wordt sport steeds belangrijker in volksgezondheid zorg. Met slogans als "Fit for Fun" en tal van massa evenementen, populaire sporten en bewustwording van de positieve effecten van fysieke training worden specifiek bevorderd. Voor het merendeel van de recreatieve sporters is sport inderdaad gunstig voor volksgezondheid, maar voor naar schatting 1% van degenen die actief zijn, veroorzaakt training een ongewenst effect: sportverslaving.
Oorzaken
Sportverslaving wordt gedefinieerd als een typische gedragsverslaving op basis van verslavende middelen die niet van buitenaf worden geleverd. De oorspronkelijke veronderstelling dat sportverslaving wordt veroorzaakt door endorfines lijkt slechts gedeeltelijk correct. Recente studies tonen aan dat de endogene boodschapper dopamine, een neurotransmitter, is ook betrokken bij de ontwikkeling van verslaving. Losstaand van endorfines en dopaminespelen psychologische factoren een grote rol bij sportverslaving. Deze omvatten lichaamsbeeld en eetstoornissen. Voor een lange tijd, "anorexia athletica ”werd beschouwd als een fenomeen van topsport en competitieve sporten, maar wordt tegenwoordig steeds meer aangetroffen in populaire sporten. Maatschappelijke druk om een lichaam erg slank en atletisch te laten zijn, lijkt niet alleen het eetgedrag te beïnvloeden, maar ook de sportdeelname. Een extra versterkende factor zou 'ontsnapping aan de realiteit' kunnen zijn. Door de voortdurende activiteit tot volledige uitputting ervaart de verslaafde zichzelf uitsluitend in het hier en nu, waardoor hij problemen en moeilijkheden kan onderdrukken.
Symptomen, klachten en tekenen
Het kernkenmerk van sportverslaving is overmatige sportdeelname. Het soort sport doet er niet toe. Getroffen personen kunnen ondanks hun sportverslaving genieten van lichaamsbeweging. Het is echter ook mogelijk dat ze vinden dat sporten puur een plicht is. Om meer tijd vrij te maken voor de sportschool of voor jogging, zwemmen, fietsen en andere activiteiten, bezuinigen patiënten op andere hobby's. Ze trekken zich vaak terug bij vrienden en familie. Net als bij klassieke verslavingen is een escalatie typerend voor sportverslaving: sportverslaafden beginnen vaak met een normale hoeveelheid lichaamsbeweging, maar voor hen is dit al snel niet meer voldoende. Bij een uitgesproken sportverslaving sporten de meeste getroffenen elke dag. Als ze dat niet kunnen, voelen ze zich schuldig, zijn gespannen of hebben last van nervositeit, stemmingswisselingen, angst of uitbarstingen van woede. Een innerlijke dwang om ondanks een blessure te sporten, kan ook een teken zijn van een sportverslaving. Veel sportverslaafden lijden pijn of neem medicijnen om de waarschuwingssignalen van het lichaam te blokkeren. Sommigen oefenen tot het punt van volledige uitputting en geven over of lijden aan een instorting van de bloedsomloop. Daarom brengt sportverslaving in veel gevallen andere lichamelijke aandoeningen met zich mee. Naast verwondingen en tekenen van 피로, kunnen er ook gewichtsveranderingen optreden. In tegenstelling tot een eetstoornis of dysmorfofobie, maar gewicht, figuur en uiterlijk zijn niet de belangrijkste focus van sportverslaving.
Diagnose en verloop
Sportverslaving is moeilijk te diagnosticeren door de patiënt zelf, omdat hij subjectief een goed gevoel over zichzelf heeft en, zoals elke verslaafde, er alles aan doet om de status te behouden. Hij zal zichzelf of anderen geen dwang toegeven. Meestal zijn het de mensen om hem heen die de veranderingen voor het negatieve opmerken. Sportverslaving manifesteert zich op veel manieren. Ten eerste de training volume wordt steeds meer verhoogd. Ook bij ziekte of letsel kan de verslaafde geen pauze nemen. Als hij het nog steeds probeert, lijdt hij aan ontwenningsverschijnselen. Waaronder hoofdpijn, maag pijn, tremoren, angst en Depressie, evenals agressie of prikkelbaarheid. Naarmate de ziekte vordert, verbreekt de patiënt sociale banden en contacten, omdat hij al zijn energie nodig heeft voor training en vervolgens te uitgeput is voor gesprekken of uitstapjes. De gevolgen van sportverslaving voor het organisme zijn ernstig. Vanwege de constante fysieke overbelasting is de immuunsysteem verzwakt is en de getroffen persoon vatbaarder is voor infecties. echter, aangezien hij zijn training onder geen enkele omstandigheid zal overslaan, zet hij een spiraal van verslechterende volksgezondheid Verder het extreme spanning on botten, spieren en ligamenten een hoog risico op letsel met zich meebrengen. Met extra ondervoeding, bloedarmoede en ernstige hormonale onevenwichtigheden kunnen optreden, zoals in anorexia. Concentratie Er kunnen ook stoornissen optreden die een negatieve invloed hebben op het beroepsleven.
Complicaties
Sportverslaving kan ernstige gevolgen hebben voor het organisme als geen rekening wordt gehouden met de signalen van het lichaam. Het is vooral gevaarlijk om cardiovasculaire klachten zoals duizeligheid, een gevoel van zwakte, duizeligheid, en hart- hartkloppingen, of om op volle kracht te trainen ondanks een met koorts gepaard gaande ziekte: in het ergste geval onherstelbare beschadiging van de hartspier of fatale hartstilstand kan leiden. Het gebruik van drugs om de prestaties te verbeteren, verhoogt u het risico op een levensbedreigende complicatie. Overgebruikt pezen, spieren, ligamenten en gewrichten verslijten voortijdig, en acute verwondingen worden vaak chronisch zonder voldoende hersteltijd. Het constant overschrijden van de prestatiegrens kan ook merkbaar zijn in de vorm van hoofdpijn, slapeloosheid en spieren pijn Als sportverslaafden ook last hebben van een eetstoornis, zijn ze meestal ondervoed of ondervoed: een verzwakte immuunsysteem met verhoogde vatbaarheid voor infecties en verminderde fysieke en mentale prestaties kan het resultaat zijn. Bij vrouwen, overmatige lichaamsbeweging in combinatie met zijn ondergewicht leidt vaak tot hormonale onevenwichtigheden, wat kan resulteren in de afwezigheid van menstruatie (amenorroe) en een afname in botdichtheid (osteoporose Door de poreuze botstof bestaat de kans op een bot breuk van onschadelijke valpartijen neemt toe. Als sociale contacten, het werk en de relatie met de partner worden verwaarloosd ten gunste van overmatige sportbeoefening, dreigt volledige isolatie op lange termijn als er niet tijdig tegenmaatregelen worden genomen.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Een patiënt met een sportverslaving heeft in de meeste gevallen behoefte aan medisch advies en onderzoek om verdere klachten en complicaties te voorkomen. In extreme gevallen kan sportverslaving zelfs leiden tot de dood als de overmatige inspanning het lichaam zodanig belast dat a hart- aanval of beroerte treedt op. Daarom moet bij de eerste tekenen van een sportverslaving contact worden opgenomen met een arts. Bovenal moeten buitenstaanders de symptomen herkennen en de getroffen persoon overhalen om een behandeling te zoeken. Bij sportverslaving moet een arts worden geraadpleegd als de getroffen persoon zeer vaak sportactiviteiten verricht. In dit geval worden de patiënten nerveus als ze niet kunnen sporten. Ze lijden aan angst of ernstig stemmingswisselingen Algemeen depressief gedrag kan ook duiden op sportverslaving en moet door een arts worden onderzocht. Een arts moet ook worden gecontacteerd als de persoon lijdt aan een eetstoornis Sportverslaving wordt veelal behandeld door een huisarts of sportmedisch specialist. Bij verdere behandeling is meestal ook het advies van een psycholoog nodig.
Behandeling en therapie
Sportverslaving wordt meestal behandeld als onderdeel van psychotherapie. Therapie kan poliklinisch worden gedaan, maar is intramuraal als er tegelijkertijd eetstoornissen aanwezig zijn. Zelf-therapie is zelden succesvol, omdat de getroffen persoon meestal geen inzicht heeft. Voor hem is zijn trainingsbelasting, ook al bepaalt die al volledig zijn dagelijkse leven en relaties breken daardoor, niets meer dan een hobby. Met de steun van een therapeut is de kans op succes echter zeer groot. Elk therapie is gebaseerd op de behoeften van de patiënt en noch de exacte duur van de therapie, noch het aantal en de frequentie van de noodzakelijke sessies kunnen van tevoren worden bepaald. Cognitieve therapiebenaderingen zijn behoorlijk succesvol gebleken. Talk therapie in het bijzonder moet worden gebruikt door de therapeut om sportverslaving te behandelen. Als men als getroffene niet weet bij welke arts men zich hiervoor moet wenden, is de eerste cursus naar een psychologisch adviescentrum of praktiserende sportpsychologen altijd de juiste keuze.
het voorkomen
Onderwijs is de beste manier om sportverslaving te voorkomen. Wetende dat je zelfs bij het sporten verslavend kunt worden, verhoogt je waakzaamheid. Gezond sportgedrag wordt beschouwd als training die drie keer per week plaatsvindt en niet langer dan anderhalf tot twee uur duurt. Deskundigen pleiten met name voor voorlichtingswerk op scholen, aangezien jongeren tussen de 11 en 17 jaar een groep vormen met een hoog risico op verslaving. Zelf-Grensverkeer, maar ook een aandachtige omgeving, kan een groot verschil maken bij de eerste tekenen van verslavend gedrag. Eerlijkheid, zowel voor jezelf als voor anderen, is hier belangrijk.
Nazorg
De behandeling van een sportverslaving vraagt om consistente nazorg na therapie, zodat de patiënt niet terugvalt in oude gedragspatronen. De nazorg kan geregeld worden met de psycholoog, maar ook met vertrouwenspersonen of de huisarts. De oorzaak van de sportverslaving is niet alleen van belang voor de behandeling, maar ook in het kader van de nazorg, omdat het ook gaat om het ontdekken en uitproberen van alternatieven voor sport. Vooral mensen die door middel van sport een gevoel van prestatie willen genereren, kunnen dit op andere manieren bereiken. Sociaal engagement zoals coaching kan in deze context net zo belangrijk zijn als een professionele carrière of een artistieke hobby. Aan de andere kant kunnen degenen die gezondheid als reden voor sportverslaving noemen, dit ook bereiken wandelen or water sport, sauna of gezonde voeding Sportverslaving is geen reden om te stoppen met sporten. Daarom is het doel bij de nazorg niet om consequent sporten te vermijden, maar om deze in gezonde doses te beoefenen. Het kan hier handig zijn om met vrienden te sporten, omdat dit overdreven sportactiviteiten vermijdt en de sportbeleving met mate biedt. Tegelijkertijd kan worden ervaren dat de sociale component van sport, en niet alleen succes, ook mensen gelukkig kan maken. Ook het stellen van deadlines voor sporttijden kan de nazorg doelgericht begeleiden.
Hier is wat u zelf kunt doen
Sportverslaving is moeilijk op te lossen zonder therapeutische hulp. Het is een aandoening waarbij de getroffenen lijden aan een verkeerde perceptie. Ze zien meestal niet eens de negatieve gevolgen in. Veronachtzaming van andere levensgebieden wordt goedgekeurd omwille van het goede doel. De ervaring leert dat alleen fysieke problemen duidelijk zijn leiden tot een bereidheid om het ritme van het leven te veranderen. Tegen die tijd is het bewegingsapparaat van veel patiënten echter al permanent beschadigd. Zonder medische behandeling is er alleen kans van slagen als mensen bereid zijn zelfkritisch te zijn. De omgeving moet helpen bij de behandeling. Patiënten moeten hun ouders, broers en zussen en vrienden in vertrouwen nemen en om ondersteuning vragen. Het verminderen van de hoeveelheid lichaamsbeweging en Grensverkeer Afgesproken tijden door vertrouwelingen zijn veelbelovend gebleken. Een geschreven dagplan kan helpen. De diagnose sportverslaving wordt door veel zorgverzekeraars niet als ziekte erkend. Desalniettemin kan men hulp van een arts verwachten. Omdat achter het sportieve manie vaak verbergen zich andere oorzaken. Vrouwen willen bijvoorbeeld hun droomlichaam bereiken door overdreven oefensessies. Kortom, hoe langer men aan een sportverslaving lijdt, des te eerder moet men afzien van zelftherapie en een arts raadplegen.
