spondylosis verwijst naar een reeks problemen met de wervelkolom die worden veroorzaakt door slijtage van de tussenwervelschijven. Fysiotherapie, pijn medicijnen of een operatie kunnen de symptomen van slijtage verlichten. De meeste mensen van 65 jaar en ouder hebben een of andere vorm van spondylosis.
Wat is spondylose?
spondylosis is een algemene term voor problemen met de tussenwervelschijven die zich gewoonlijk ontwikkelen met het ouder worden. Als de schijven uitdrogen en krimpen, sporen van botten en andere tekenen van osteoartritis ontwikkelen. Spondylose komt zeer vaak voor en verergert met toenemende leeftijd. Aangenomen wordt dat een genetische component ook gedeeltelijk de schuld is, aangezien sommige families meer gevallen van spondylose vertonen dan andere. Meer dan 90 procent van de 65-plussers ontwikkelt echter een zekere mate van spondylose, wat op röntgenfoto's te zien is. Veel mensen merken echter geen ernstige symptomen van spondylose op. Als ze zich voordoen, is een conservatieve behandeling meestal succesvol.
Oorzaken
Gedurende het hele leven verandert de fysica van de wervelkolom van een persoon als gevolg van verschillende spanningen die kunnen leiden tot spondylose. De tussenwervelschijven dienen als een soort buffer tussen de wervels. Bij de meeste mensen beginnen de schijven te krimpen en uit te drogen na de leeftijd van 40 jaar. Dit leidt tot meer botcontact en ongemak. Verzwakte schijven kunnen ook beschadigd raken, wat vaak zenuwirritatie veroorzaakt. Verzwakking van schijven kan ook leiden op een misplaatste reactie van het lichaam, resulterend in verhoogde botsporen. Deze botsporen belemmeren de normale beweging van de wervelkolom. Ligamenten tussen de wervels kunnen ook stijver worden met de leeftijd en de beweging beperken, wat ook het veel voorkomende teken van spondylose is.
Symptomen, klachten en tekenen
Spondylose kan zich uiten door een hele reeks symptomen en klachten. De ziekte laat zich onder andere ernstig voelen pijn in de nek, wervelkolom, billen en benen. De klachten treden op in individuele gebieden of in de gehele rugregio en stralen soms uit naar de billen. Dit kan gepaard gaan met spanning, die door patiënten meestal als buitengewoon pijnlijk wordt ervaren. De pijn wordt door getroffenen omschreven als kloppend tot stekend. Bovendien treedt een onaangenaam tintelend gevoel op. De symptomen treden op tijdens beweging en verdwijnen tijdens rustperiodes. In de loop van de ziekte neemt de pijn geleidelijk af. Op de lange termijn kunnen er echter beperkingen zijn in de mobiliteit van de wervelkolom. De getroffenen kunnen het bovenlichaam dan niet meer naar voren of opzij kantelen. Bewegingssequenties zoals buigen of tillen worden in verband gebracht met hevige pijn. Als de ziekte ernstig is, kan dat leiden aan permanente bewegingsbeperkingen. In principe is spondylose echter goed te behandelen en chronische klachten zijn zeldzaam. De ziekte wordt gewoonlijk binnen enkele weken tot maanden overwonnen.
Diagnose en verloop
Voor een diagnose van spondylose begint de arts meestal met een fysiek onderzoek Hierbij ligt de focus op de beweeglijkheid van de wervelkolom en of bepaalde bewegingen pijn of spanning veroorzaken. De sterkte en reflexen van de spieren worden hier ook getest. Dit wordt meestal gevolgd door een of meer beeldvormingsprocedures. Bijvoorbeeld eenvoudige röntgenfoto's van de nek kan aantonen of er verplaatsingen of sporen van botten zijn ontstaan die een slechte houding, druk of pijn veroorzaken. EEN computertomografie scan biedt de mogelijkheid om de wervelkolom vanuit veel verschillende hoeken in beeld te brengen en zelfs kleine korstjes te laten zien. Magnetische resonantie imaging (MRI) kan ook veranderingen in het zachte weefsel van ligamenten laten zien of helpen bij het identificeren van gebieden waar zenuwen worden gedrukt. Een myelogram omvat het injecteren van een vloeistof in de wervelkolom vóór een Röntgenstraal, wat duidelijker te zien is op de afbeeldingen. Maar een elektromyogram kan ook nauwkeuriger de effecten van mogelijke spondylose laten zien. Het laatste onderzoek maatregelen de activiteit van de zenuwen.
Complicaties
Spondylose kan onder andere hernia's in de wervelkolom bevorderen. Een typische complicatie van de ziekte is ook de zogenaamde osteochondroseDeze ziekte is ook te wijten aan schijfslijtage en komt vaker voor in de context van spondylose. Bovendien chronisch nek en pijn in de rug kan gebeuren. Ook klachten op het gebied van de lumbale wervelkolom en tussenwervelschijven zijn niet uit te sluiten. Bij langdurige ziekte kunnen pijnlijke spierspanning en verlamming optreden. Afhankelijk van welke behandelmethode wordt gekozen, kunnen er bijwerkingen optreden. Met medicijn therapieis een afname van mentale en fysieke prestaties mogelijk. Bovendien bijwerkingen, interacties en allergische reacties kunnen optreden. Een injectie met prednison brengt vergelijkbare risico's met zich mee, maar kan ook leiden tot infecties op de injectieplaats en andere klachten. In het geval van niet gediagnosticeerd hart- ziekte, cardiovasculaire problemen en, in het ergste geval, zelfs hartdood kunnen voorkomen. Een chirurgische ingreep brengt ook risico's met zich mee. Af en toe treden bijvoorbeeld zenuwbeschadigingen op, met als gevolg sensorische stoornissen en tijdelijke verlamming. Na de operatie, littekens kan zich ontwikkelen of er kan onaangenaam zijn wond genezen problemen.
Wanneer moet je naar een dokter?
Omdat spondylose niet vanzelf geneest, heeft de persoon hier last van voorwaarde moet meestal altijd een arts raadplegen. Hoe eerder de arts wordt geraadpleegd en de behandeling wordt gestart, hoe beter het verloop meestal is. Daarom moet de patiënt bij de eerste symptomen en tekenen van spondylose contact opnemen met een arts. Een arts moet worden geraadpleegd als de getroffen persoon lijdt aan ernstige pijn in de nek of rug. Ernstige bewegingsbeperkingen kunnen ook wijzen op spondylose en moeten eveneens door een arts worden onderzocht als ze zich gedurende een lange periode voordoen. Veel patiënten ervaren ook tintelingen in verschillende delen van het lichaam of ernstige gevoelloosheid. Bovendien kunnen spanning of hevige pijn in de spieren ook wijzen op spondylose en moeten deze ook door een arts worden onderzocht. De eerste diagnose kan gesteld worden door een orthopeed of door een huisarts. Verdere behandeling vereist meestal behandeling door een specialist.
Behandeling en therapie
De behandeling van spondylose hangt af van de tekenen en symptomen. Het doel van de behandeling is om ongemak en pijn te beperken, normale activiteit te garanderen en verdere schade aan de wervelkolom te voorkomen. Als gewone pijnstillers niet meer helpen, kan de arts het voorschrijven spierverslappers Deze helpen als er regelmatig spasmen in de rug zijn. In sommige gevallen medicijnen die anders worden gebruikt om te behandelen epilepsie zijn ook nuttig gebleken. Ze handelen op de beschadigde zenuwen Sterker verdovende middelen kan nodig zijn om ernstigere pijn te behandelen. Injectie met prednison in de getroffen gebieden heeft ook veelbelovend getoond als een behandeling. Behandeling voor spondylose kan worden gedaan met een fysiotherapeut. Deze persoon leert oefeningen die de getroffen persoon helpen verzwakte delen van de rug te versterken en de druk op anderen te verlichten. Dit leidt vaak tot een vermindering van de symptomen. Als alle conventionele behandelingen falen, is de enige optie een operatie. Dit zorgt ervoor dat er weer voldoende ruimte is voor de tussenwervelschijven en zenuwen.
het voorkomen
Spondylose is een gevolg van slijtage. Hoge belasting van de rug door repetitieve fysieke activiteiten gedurende een lange periode kan leiden tot vroegtijdige spondylose. Een verhoogd lichaamsgewicht is ook een risicofactor en leidt sneller tot rugklachten. Hetzelfde geldt voor een blijvende verkeerde houding en onvoldoende inspanning van de rugspieren. Dienovereenkomstig moet aandacht worden besteed aan dieet en volksgezondheid sport.
Nazorg
Behandelingsstrategieën voor nazorg zijn primair gericht op pijnsymptomen bij patiënten met spondylose. pijnbestrijding kan worden bereikt door het gebruik van medicijnen of plaatselijke verdoving procedures. Alternatieve procedures bij nazorg omvatten acupunctuur en psychologisch pijnbeheersing en gedragstherapie Daarnaast kunnen patiënten bijdragen aan hun eigen pijnbestrijding door leren ontspanning technieken. Voorbeelden zijn onder meer progressieve spieren ontspanning, autogene training en yogaTijdens de nazorg adviseert de arts de patiënt en informeert hem of haar over de prognose, over copingstrategieën voor alledaagse activiteiten en stimuleert de patiënt doelgericht. De primaire taak is om een evenwicht tussen het sparen van de patiënt tijdens pijnfasen en het activeren en vermijden van langere spaarfasen. Sport dus therapie maatregelen zijn niet aan te raden in acute perioden van patiënten met spondylose. Aan de andere kant kunnen lichte gymnastiekoefeningen helpen pijn te verminderen en immobiliteit tegen te gaan. Zo worden complexe bewegingspatronen in stand gehouden en hersteld. In aanvulling op, fysiotherapie en ergotherapie kan worden gebruikt in acute fasen. Het is dus mogelijk dat conservatieve behandelingen de pijn in de getroffen gebieden van de bewegingen van de patiënt kunnen verlichten.
Wat u zelf kunt doen
Bij spondylose zijn rust en spaarzaamheid van toepassing. De getroffen gewrichten doet veel pijn en zwelt vaak ook op. Dit kan leiden tot bewegingsbeperkingen, die ook een volksgezondheid risico. Om deze reden moeten patiënten de eerste dagen en weken na de diagnose in bed doorbrengen. Om zweren en ander ongemak te voorkomen, moet u echter voorzichtig trainen. Een dagelijkse wandeling of 15 minuten fysiotherapie zal ongemak helpen verlichten. Het kan een paar dagen duren voordat het voorgeschreven is pijnstillers en ontstekingsremmers om volledig effect te hebben. De gedetailleerde maatregelen die nodig zijn voor spondylose, zijn afhankelijk van het individuele beloop van de ziekte. In het geval van milde symptomen, rust en ontspanning zijn voldoende. Omdat spondylose een degeneratieve ziekte is, zijn er geen opties voor langdurige behandeling. Patiënten hebben vaak therapeutische ondersteuning nodig, waarvoor bijvoorbeeld de psycholoog of een gespecialiseerde therapeut verantwoordelijk is. Als conservatieve behandeling niet langer effectief is, is een operatie noodzakelijk. Hierna is bedrust belangrijk. De wond moet zorgvuldig worden verzorgd om dit te voorkomen ontsteking en infectie. Afhankelijk van het symptoombeeld zal de arts verdere medicatie voorschrijven.
