Kruisbandchirurgie (plastische chirurgie)

Na de breuk van het anterieure of posterieure kruisbandzijn er verschillende behandelingsmogelijkheden, zoals een kruisbandoperatie of het plaatsen van een kruisbandoplastie, om de functie van de kniegewricht en daarmee de mobiliteit van de patiënt. De breuk (scheur) kan alleen het anterieure of ook het posterieure treffen kruisband evenals beide kruisbanden. Statistisch gezien, breuk van de anterieure kruisband is veel waarschijnlijker. De belangrijkste functie van beide kruisbanden is om de stabiliteit van het scheenbeen (scheenbeen) tegen het dijbeen te verzekeren (dij bot). Alleen in interactie met de collaterale ligamenten, die ook deel uitmaken van de kniegewricht, is het mogelijk om de verbinding te beveiligen tegen een varus (boeg-been) en valgus (x-poot) positie. Vanwege de anatomische omstandigheden is een persoon in staat een lichte extensie (knie-extensie) en een aanzienlijke (flexie) kniebuiging uit te voeren, waarvoor echter de aanwezigheid van de kruisbanden vereist is om de stabiliteit te behouden. Met behulp van deze banden is het mogelijk om de verplaatsbaarheid van het scheenbeen ten opzichte van het dijbeen te verminderen, waardoor het wegklappen van het onderbeen effectief wordt voorkomen. been Het moet echter worden onderscheiden dat de voorste kruisband primair ventrale translatie (voorwaartse verplaatsing van het dijbeen) voorkomt en de posterieure kruisband posterieure translatie (achterwaartse verplaatsing van het femur), aangezien dit leidt tot symptomen bij een scheuren. Epidemiologisch gezien is een kruisbandletsel het meest voorkomende klinisch relevante letsel van de kniegewricht Mechanisme van oorsprong van een kruisbandruptuur

Schade aan de voorste kruisband (ACL) is grotendeels te wijten aan een plotselinge en massale krachtuitoefening op de onderste been, die in flexie (gebogen) is. Naast de flexie vindt gelijktijdig een roterende beweging plaats. Flexie resulteert in een vermindering van de maximale kracht absorptie, wat het risico op letsel aanzienlijk verhoogt in het geval van gelijktijdige rotatie. Bij verschillende sporten, met name balsporten, treedt de beschadiging van de voorste kruisband onder invloed van buitenaf op in een anatomisch-functioneel ongunstige gewrichtspositie.
Bij het skiën is de breuk in principe eerder het gevolg van een acute rotatiebeweging, wat resulteert in een laesie (beschadiging) bij een val door de onregelmatige ligging van het scheenbeen ten opzichte van het dijbeen.
Om een scheur in de achterste kruisband (ACL) te veroorzaken, is meestal een veel sterkere kracht op de kruisband nodig, wat meestal alleen mogelijk is bij een verkeersongeval. Gewelddadig hyperextensie kan ook resulteren in een breuk van het achterste kruisband.

Indicaties (toepassingsgebieden)

Breuk van de kruisbanden
Laesies van de kruisbanden als gevolg van stress

Contra-indicaties

Er is geen directe contra-indicatie voor conservatief therapie Tegen chirurgisch therapie spreekt een beperkte mogelijkheid van revalidatie na een operatie vanwege het fysieke voorwaarde.
Bovendien mogen interligamentaire tranen (beschadigde gewrichtsstructuur tussen de kruisbanden) geen chirurgische ingreep ondergaan.
Het uitrafelen van de ligamenteuze stronk is ook een relatieve contra-indicatie.

De procedures

In het geval van beschadiging van de kruisbanden kunnen in principe zowel conservatieve (zonder operatie) als chirurgische therapeutische maatregelen worden genomen. Van bijzonder belang voor de behandeling is het feit dat in het geval van een breuk van een kruisband, in tegenstelling tot een laesie van de collaterale of interne ligamenten, genezing door littekenvorming niet mogelijk is. De afwezigheid van de eigen genezingsmechanismen van het lichaam en het risico op een degeneratieve verschijning van het hyaliene gewricht kraakbeen (slijtage), kan het risico op pijnlijke en mobiliteitsbeperkende meniscusschade vergroten. Dit mechanisme voor het ontstaan van secundaire schade is in verschillende onderzoeken aangetoond. Aldus wordt bij afwezigheid van therapeutische interventie de kans op progressieve vernietiging van gewrichtsstructuren en frequente symptomen van herletsel aanzienlijk verhoogd. De therapie gebruikt voor genezing hangt enerzijds af van de wensen van de patiënt en anderzijds van de foto van de beschadiging van de kruisband. Conservatieve behandelingsopties

In Duitsland is de heersende mening onder artsen dat niet elke gescheurde kruisband onder alle omstandigheden chirurgisch moet worden behandeld. Naast de laesie moet de beslissing voor conservatieve therapie echter ook afhangen van de leeftijd en het activiteitengedrag van de getroffen patiënt. Een RCT-studie toonde aan dat bij lichamelijk actieve patiënten vroege chirurgische interventie van kruisbandruptuur is niet effectiever dan revalidatie plus een uitgestelde operatie. Het is wellicht mogelijk om meer dan 60% van de kruisbandoplastieën te vermijden.
Met een conservatieve therapiemaatregel voelt tien procent van de patiënten zich negatief beïnvloed in het dagelijks leven.
Conservatieve behandeling is in de eerste plaats voor patiënten met een voorste kruisband (ACL) -scheur zonder bijkomende verwondingen de adequate therapiemogelijkheid, op voorwaarde dat er geen behoefte is aan onbeperkte sportbelasting. Het gevolg van het belasten van de kruisbanden na conservatieve therapie is de verhoogde frequentie van artrose (belasting-geïnduceerde gewrichtsschade) in vergelijking met patiënten die een operatie hebben ondergaan. Deze waarneming kon worden bewezen door middel van verschillende onderzoeken. Een herkenbaar voordeel van chirurgische ingrepen, vooral bij atleten, is relatief duidelijk vastgesteld. De belangrijkste reden voor de hogere incidentie van osteoartritis wordt verondersteld de frequente roterende en te zijn hyperextensie belasting van het kniegewricht. Er zijn echter ook onderzoeken beschikbaar die hebben aangetoond dat conservatieve behandeling van kruisbandruptuur wordt geassocieerd met niet waarneembaar bijwerkingen bij zowel atletisch inactieve als atletisch actieve patiënten.
Om de stabiliteit van het kniegewricht te vergroten, zelfs tijdens rotatiebewegingen, is het cruciaal om vóór conservatieve therapie preventieve oefentraining uit te voeren.
Behalve de verslechtering van de stabiliteit wordt conservatieve therapie geassocieerd met een andere complicatie. Vaker dan gemiddeld, in tot 30 procent van de gevallen, klagen patiënten over de aanwezigheid van gewrichtseffusies.

De chirurgische ingrepen

Genezingstechniek

Deze therapeutische optie vertegenwoordigt een semi-conservatieve orthopedische procedure die kan worden gebruikt in het geval van een voorste kruisbandscheur van het dijbeen. Het principe van de procedure is gebaseerd op het gebruik van ongedifferentieerde stamcellen, waarvan wordt aangenomen dat ze de eigenschap hebben om te differentiëren tot tendinocyten wanneer ze worden blootgesteld aan mechanische spanning Om dit principe te benutten, moet een begeleidend letsel worden uitgesloten of behandeld met behulp van artroscopie (artroscopie).
Als dit is gebeurd, wordt het beenmerg kan worden blootgesteld met behulp van een speciale preparaatset in het kruisbandgebied, zodat beenmergcellen kunnen vrijkomen, vooral de stamcellen uit het merg. Om het succes van de therapeutische maatregel te kunnen bepalen, dient de behandelende arts zich te concentreren op voldoende lekkage van bloed van het beenmerg Om de nodige differentiatiestimulus voor de ontwikkeling van de stamcellen te genereren, moet de voorste kruisband worden ingebracht op het punt van bevestiging aan de bloed stolsel gevormd en een extensie moet worden voltooid in het kniegewricht.
Na de fixatiefase van ongeveer vijf weken wordt er intensief belast met de patiënt getraind. In verschillende onderzoeken met verschillende opzet (methoden) werd aangetoond dat het slagingspercentage van 80 procent als relatief goed wordt beschouwd. Momenteel is de behandelingsoptie van een breuk van het achterste kruisband wordt beoordeeld.

Andere chirurgische ingrepen

De meest voorkomende indicatie voor het uitvoeren van een invasieve therapeutische procedure voor de behandeling van een kruisbandscheur is het herhaaldelijk optreden van instabiliteitssymptomen van het kniegewricht. De stabiliteit van het aangetaste gewricht kan echter verbeteren met lichaamsbeweging, omdat spierontwikkeling het ligamenteuze apparaat ondersteunt. Op basis hiervan kunnen patiënten met een kruisbandruptuur moet in eerste instantie twee tot drie maanden testen om te zien of er een detecteerbare instabiliteit kan zijn.
Bij veel patiënten is een kruisbandoplastiek nodig om de mobiliteit en vrijheid te behouden pijn tegelijkertijd. Een kruisbandoplastiek is een chirurgische ingreep om de beschadigde kruisband te reconstrueren. Chirurgische ingreep met hechtingspogingen is beperkt tot zeer weinig uitzonderlijke gevallen. In veel gevallen wordt een tourniquet op het been aangebracht. Verder dient te worden opgemerkt dat het gebruik van synthetische tapes als gevolg van onvoldoende resultaten niet meer voorkomt.
Bij kruisbandreconstructie is er zowel de mogelijkheid om een ligamentvervanging uit te voeren uit autoloog (van het lichaam) of xenogeen (lichaamsvreemd) materiaal. Alle reconstructietechnieken proberen de kenmerken van de oorspronkelijke kruisband zo goed mogelijk na te bootsen, zodat, voor zover mogelijk, geen mobiliteitsbeperkingen aan het licht komen. De exacte structuur van de kruisbanden kan echter niet worden bereikt, ongeacht de oorsprong van het implantaat. Nauwkeurige beweging vereist het vermogen van proprioceptie, waardoor de positie van het gewricht kan worden waargenomen door de hersenen Ook precieze krachtregeling via mechanoreceptoren kan niet worden hersteld door reconstructie. Op basis hiervan is het helemaal niet mogelijk dat een huidige chirurgische techniek voor reconstructie van de kruisband de kwaliteit van het niet-beschadigde ligament zou kunnen herstellen.
Primaire bronnen voor het enten omvatten bijvoorbeeld de patellapees (patella pees), de pes anserinus pezen (Latijn: ganzenvoet; dit is de naam die wordt gegeven aan een peesstructuur aan de binnenkant van de onderbeen), en de quadriceps pees (de bovengenoemde pezen een belangrijke fysiologische functie hebben bij beweging). Het gebruik van een van deze drie opties kan ervoor zorgen dat een stabiele reconstructie van de kruisband mogelijk is.

Na de operatie

Afhankelijk van de procedure moet de patiënt voldoende zorg dragen voor het gereconstrueerde ligament. Hechtingen van de operatie kunnen meestal na twee weken worden verwijderd. Postoperatief pijn en zwelling komen zeer vaak voor, dus pijnstillende therapie is noodzakelijk. Bovendien moet in overleg met de behandelende arts zo vroeg mogelijk worden begonnen met lichte oefeningen bij de reconstructie. Training kan ook het gewicht verlagen, wat later de belasting van de reconstructie aanzienlijk kan verminderen en zo de verblijfsduur van de reconstructie kan verlengen.

Mogelijke complicaties

Transplantaatfalen - chirurgische fouten, mislukking van de reconstructie om te genezen en extra breuk van de kruisband kunnen ertoe leiden dat de functie van het transplantaat zo wordt verminderd dat een andere chirurgische procedure nodig is om dit te corrigeren.
Hernieuwde instabiliteit - verder trauma of onjuiste plaatsing kan resulteren in een vermindering van de stabiliteit van het gewricht, wat vaak correctie met een operatie vereist.
Infectie - postoperatieve ontsteking blijft een ernstig probleem bij ACL-reconstructie. Als een infectie wordt gedetecteerd, is directe irrigatie van het wondgebied noodzakelijk. De kans op het optreden van bacteriële infecties is afhankelijk van verschillende factoren, zoals preoperatieve recumbency duur en leeftijd. Infecties kunnen verstrekkende complicaties veroorzaken leiden tot sepsis (bloed vergiftiging).
Artrofibrose - dit klinische beeld vertegenwoordigt, volgens de huidige stand van het onderzoek, een zeldzame auto-immuunziekte die wordt gekenmerkt door een enorm verminderde beweeglijkheid van het kniegewricht.
Cyclops-syndroom - dit syndroom wordt gekenmerkt door a bindweefsel proliferatie in het wondgebied, wat kan leiden naar pijn gedurende spanning.
Anesthesie - de procedure wordt uitgevoerd onder narcose of na het spelen spinale anesthesie, wat verschillende risico's met zich meebrengt. Algemeen anesthesie kan veroorzaken misselijkheid (misselijkheid) en braken, gebitsschade en mogelijk hartritmestoornissen, onder andere. Instabiliteit van de bloedsomloop is ook een gevreesde algemene complicatie anesthesie. Niettemin, narcose wordt beschouwd als een procedure met weinig complicaties. Spinale anesthesie is ook relatief laag in complicaties, maar complicaties kunnen ook optreden bij deze methode. Letsel aan weefsel, zoals zenuwvezels, zou kunnen leiden tot een langdurige aantasting van de kwaliteit van leven.

Verdere opmerkingen

De tijd tussen diagnose en reconstructie van een gescheurde voorste kruisband bepaalt de artrose percentage: na een interval van zes maanden was het artrosepercentage 11.7%; na 18 maanden 21.6%; en na 36 maanden 45.3%.