A hartritmestoornissenof hart- hartkloppingen, is een verstoring van de normale hartslagsequentie die wordt veroorzaakt door niet-reguliere processen bij de vorming en geleiding van excitatie in de hartspier. Hartritmestoornissen komen vrij vaak voor. De hart- van een volwassene slaat gemiddeld honderdduizend keer per dag. Het feit dat de hart- af en toe sneller of langzamer kloppen is in principe normaal en niet noodzakelijk pathologisch. Niettemin komt het vaak voor hartritmestoornissen, die ook gedurende een lange periode kan voorkomen, moet door een arts worden onderzocht.
Wat zijn hartritmestoornissen?
Hartritmestoornissen komen vaak voor. Gezonde mensen merken soms een hart op stotteren (hartkloppingen), extra hartslagen (extrasystolen), of een korte stopzetting van de hartslag. Bij hartritmestoornissen kan de hartslag kan worden verhoogd (meer dan 100 slagen per minuut), vertraagd (minder dan 60 slagen per minuut), of onderbroken of struikelend. Nogmaals, deze symptomen hoeven niet pathologisch te zijn. Bijvoorbeeld, uithoudingsvermogen atleten hebben meestal een uitgesproken constante pols (rustpols), die vrij normaal kan zijn bij minder dan 60 slagen per minuut. Hartritmestoornissen komen vaak voor. Gezonde mensen merken soms een hart op stotteren (hartkloppingen), extra hartslagen (extrasystolen) of korte onderbrekingen van de hartslag veroorzaakt door extra slagen. Vaak voelt men de hartritmestoornissen helemaal. Cardiaal tachycardie, zoals snel boezemfibrilleren, wordt vaak beschreven als een regelmatige of onregelmatige hartkloppingen tot aan de keel. Als een hart al beschadigd is, bestaat er een hartinsufficiëntie kan verergeren, veroorzaakt door de buitensporig hoge hartslag Dit kan zich bijvoorbeeld uiten in kortademigheid. In ernstige gevallen longoedeem kan leiden. Hart pijn (angina pectoris) kan ook optreden, evenals een verslechtering van de cerebrale perfusie (duizeligheidtoevallen, desoriëntatie, tijdelijke spraak- en visusstoornissen). Gevaarlijke hartritmestoornissen (bijv. Ventriculaire tachycardie) kan het uitwerpen van het hart ernstig beperken tot het punt dat voldoende is circulatie is niet meer mogelijk. Patiënten verliezen het bewustzijn. Mechanische storingen zijn aanwezig in ventriculaire flutter of fibrillatie met circulatiestilstand (asystolie Als deze hartritmestoornissen optreden zonder enige eerder identificeerbare reden, wordt er naar verwezen als plotselinge hartdood.
Oorzaken
Zoals hierboven opgemerkt, hoeven de oorzaken van hartritmestoornissen niet pathologisch te zijn. Pathologische hartritmestoornissen zijn meestal schade aan de sinusknoop (het hart is natuurlijk gangmaker) of het geleidingssysteem. Typische aandoeningen die verband houden met aritmieën zijn onder meer coronair slagader ziekte, hartklepaandoeningenmyocardiale ziekte, of hyperthyreoïdie Net als bij hartkloppingen kan een te snelle (tachycardische) hartslag optreden door spanning, cafeïne, opwinding, spanning en roken.
Ziekten met dit symptoom
- Coronaire hartziekte
- Hartaanval
- longembolie
- AV-blok
- Obesitas
- Diabetes mellitus
- acidose
- Nierzwakte
- Hartspierontsteking
- Ventriculaire fibrillatie
- Hyperthyreoïdie
- Boulimia
Complicaties
Hartritmestoornissen kunnen levensbedreigende complicaties veroorzaken, vooral als het hart vooraf beschadigd is door een eerdere ziekte, zoals endocarditis of hartklepziekte. Bij een gezond hart kunnen hartritmestoornissen optreden die meestal niet eens worden opgemerkt door de getroffen persoon, dit manifesteert zich vaak als een extrasystole in het ECG. In een gezond hart, duizeligheidkan kortademigheid of een korte flauwvallen (syncope) optreden, maar er zijn geen andere ernstige complicaties. In het voorbeschadigde hart kunnen aritmieën enkele gevaarlijke complicaties veroorzaken. Bijvoorbeeld in boezemfibrilleren, een mogelijke hartritmestoornissen is een stoornis in atriale excitatie, resulterend in een onregelmatige, snelle pols. In dit geval, bloed In het atrium kunnen stolsels ontstaan, deze kunnen door het onregelmatig kloppen van het atrium loskomen van de wand en met de bloedstroom verder worden getransporteerd. In het proces worden ze gemakkelijk belangrijk schepen aan de hersenen en kan een beroerte, welke kan leiden tot de dood. naast een beroerte, bloed stroom naar het hart loopt gevaar vanwege de onregelmatige, snelle hartslag. Dit kan leiden tot een gebrek aan zuurstof levering aan het hart en vervolgens aan een hartaanval en, als er geen behandeling plaatsvindt, tot hartdood. Een andere gevaarlijke vorm van hartritmestoornissen is ventriculaire fibrillatie, die zonder behandeling door defibrillatie snel kan leiden tot circulatiestilstand en dus ook hartdood.
Diagnose en verloop
Als er sprake is van hartritmestoornissen, kan gerichte diagnostiek onder meer bepalen of overeenkomstige aandoeningen medische behandeling behoeven. Tijdens het diagnostische proces informeert de arts meestal eerst naar het individu medische geschiedenis en alle eerdere of bijkomende ziekten. Daaropvolgende lichamelijke onderzoeken omvatten bijvoorbeeld het nemen van de pols en luisteren naar het hart. Afhankelijk van de vermoedelijke oorzaak van de aritmie kan een ECG, ultrageluid en Röntgenstraal examens en bloed analyses kunnen ook nuttig zijn. Het verloop van hartritmestoornissen hangt voornamelijk af van hun ernst en oorzaak (en) - indien onbehandeld, kunnen pathologische hartritmestoornissen de kwaliteit van leven verminderen en de levensverwachting verkorten. Hartritmestoornissen zonder pathologische waarde verlopen vaak onschadelijk.
Wanneer moet je naar een dokter?
Hartritmestoornissen verwijst naar een verstoring van de gebruikelijke hartslagsequentie. Parallel daarmee zijn de termen cardiaal stotteren en aritmie worden ook vaak gebruikt. Hartritmestoornissen komen ook voor bij gezonde mensen, vooral na inspanning of opwinding. Hartritmestoornissen manifesteren zich als een onregelmatige hartslag, extra hartslagen of een korte stopzetting van de hartslag. Als hartritmestoornissen echter vaker voorkomen en een oorzaak niet altijd bekend is, moeten deze door een arts worden opgehelderd. De huisarts is het eerste aanspreekpunt voor het diagnosticeren van een mogelijke oorzaak van hartritmestoornissen. Op basis van een gedetailleerd medische geschiedeniskan hij gemakkelijk beoordelen of er een hartaandoening wordt vermoed. Voor verdere diagnose raadpleegt hij een specialist zoals een cardioloog. Een longarts of neuroloog kan ook worden overwogen. Als de hartslag wordt versneld, kan dat zo zijn boezemfibrilleren Een verzwakt hart kan ook te snel kloppen en dit alleen kan het erger maken. Naast andere verschillende hartaandoeningen kunnen hartritmestoornissen het gevolg zijn longoedeem evenals een slecht doorbloede hersenen Aangezien hartritmestoornissen mogelijk levensbedreigend zijn, mag een bezoek aan de arts daarom niet te lang worden uitgesteld. Indien nodig kan ziekenhuisopname voor intensieve klinische evaluatie van de hartritmestoornissen ook raadzaam zijn.
Behandeling en therapie
Defibrillatie is een behandelmethode voor hartritmestoornissen zoals ventriculaire fibrillatie of hartkloppingen, atriale fibrillatie, en atriale flutter waarbij sterke elektrische schokken worden gebruikt om een gezonde hartactiviteit te herstellen. Hartritmestoornissen moeten altijd door een arts worden onderzocht. Met behulp van verschillende onderzoeken stelt de arts vast of de hartritmestoornis ongevaarlijk of ernstig is. De eerste stap is om praten aan de patiënt om de symptomen en mogelijke eerdere ziekten te bepalen. Daarna meestal de dokter maatregelen de pols en hartslag en maakt een elektrocardiogram (ECG), die ook kan worden gebruikt in de vorm van ECG op lange termijn or spanning ECG. Verder ultrageluid onderzoek van het hart (echocardiografie), bloedonderzoeken en röntgenfoto's bieden ook verdere informatie over de status van de hartritmestoornissen. De daaropvolgende behandeling van de hartritmestoornissen is afhankelijk van de oorzaak. De hoogste prioriteit is het behandelen van de symptomen van hartritmestoornissen en het elimineren van gevaren of complicaties veroorzaakt door het hart. Drugs zoals anti-aritmica veranderen de geleiding van de opwinding van het hart door hun actie. In het geval van hartritmestoornissen, de therapie hangt af van hun type en oorzaak. Het doel van de behandeling is enerzijds om de symptomen te verlichten en anderzijds om het risico op complicaties (bv. Plotselinge hartdood) te vermijden. Hartritmestoornissen kunnen worden behandeld met anti-aritmica drugs. Antiaritmica verander de geleiding van excitatie in het hart op verschillende manieren. In zeldzame gevallen kan het gebruik van een gangmaker moet ook worden overwogen.In sommige gevallen kan de implantatie van een gangmaker is aan te raden bij ziekte-gerelateerde hartritmestoornissen. Als de oorzaak psychologisch is spanning, ontspanning maatregelen en het vermijden van stress worden aanbevolen. Autogene training is in dit opzicht bijzonder veelbelovend.
Vooruitzichten en prognose
De veelheid aan verschillende hartritmestoornissen die de atria of de ventrikels beïnvloeden, wordt verenigd door het feit dat ofwel de elektrische excitatie, die eerst zou moeten leiden tot samentrekking van de atria en vervolgens van de ventrikels, niet optreedt of dat de transmissie defect is. De vooruitzichten en prognose van individuele aritmieën hangen grotendeels af van het behandelde of onbehandelde beloop van de onderliggende ziekte. Vrij onschadelijke aritmieën, die zich manifesteren door enkele slagen die “niet op volgorde” zijn of af en toe een hartstilstand (hartkloppingen), hebben geen behandeling nodig en het normale ritme keert vanzelf terug. Een veel voorkomende hartritmestoornis is atriale fibrillatie, die oudere mannen vaker treft dan vrouwen. Boezemfibrilleren, met een typische slagfrequentie van 140 per minuut, is niet onmiddellijk levensbedreigend, maar leidt, indien onbehandeld, tot onomkeerbare schade aan de overwerkte hartspier. Ventriculaire fibrillatie, aan de andere kant, met een pols die niet meer met de hand kan worden gevoeld, is onmiddellijk levensbedreigend. De prognose voor aritmieën veroorzaakt door externe factoren zoals elektrolytstoornissen, medicatie, psychovegetatieve factoren, hypoxie en andere neigt naar zelfgenezing zodra de externe triggerende factoren zijn gecorrigeerd. Als de oorzakelijke factoren onbekend zijn of niet kunnen worden gecorrigeerd, is de prognose ongunstig. De vooruitzichten en prognose zijn goed als het normale sinusritme van het hart kan worden hersteld, bijvoorbeeld door elektrische interventie zoals elektrocardioversie of defibrillatie.
het voorkomen
Hartritmestoornissen die niet pathologisch zijn, kunnen goed worden voorkomen door een gezond, stressvrij leven te leiden met voldoende beweging, frisse lucht, een gezonde dieet, en zich onthouden van roken en alcohol Preventief is eveneens de autogene training, die niet alleen dient om te kalmeren, maar ook totaal meer kan brengen. ontspanning in het dagelijkse leven.
Wat u zelf kunt doen
In het geval van ernstige hartritmestoornissen is het beter om zonder zelfhulp te doen. Hartritmestoornissen zijn zeer hoog volksgezondheid risico voor het menselijk lichaam en moet daarom altijd door een arts worden behandeld. Vooral in het geval van ernstig pijn in het hart of borst of in geval van krampachtige aanvallen, moet dringend een arts worden geraadpleegd. In dit geval is chirurgische ingreep hoogstwaarschijnlijk nodig om de aritmie te corrigeren. Thuisbehandeling is in dit geval niet mogelijk. In veel gevallen kunnen hartritmestoornissen worden gecorrigeerd door medische behandeling, vaak gebeurt dit met een pacemaker. Om het hart te ontlasten en problemen met het hart te voorkomen, moet de patiënt in het algemeen aandacht besteden aan een gezond dieet en lichaamsbeweging. Dit kan veel hartproblemen voorkomen. Evenzo moet het hart met regelmatige tussenpozen worden onderzocht door een cardioloog, vooral op oudere leeftijd. Dit kan ook helpen om vervolgschade te voorkomen. Als de hartritmestoornissen plotseling en onverwacht optreden, moet een spoedarts worden geroepen. In het ergste geval kunnen de hartritmestoornissen zonder behandeling tot de dood leiden. Daarom wordt er geen thuisbehandeling gegeven.
