Doorbloedingsstoornissen in de benen

Symptomen

Afhankelijk van de omvang van de stoornis in de bloedsomloop en waar deze zich bevindt, kunnen zeer verschillende symptomen optreden circulatiestoornissen in de benen kan worden gevonden. Doorbloedingsstoornissen worden vaak aangetroffen in de extremiteiten, vooral in de benen. Acuut circulatiestoornissen in armen of benen leiden zeer snel tot de ontwikkeling van ernstige symptomen.

De 6 typische symptomen kunnen worden herinnerd met hun Engelse vertalingen als de 6 "P" s. Deze omvatten:

• Verlies van pols (polsloosheid),
• Bleekheid en kou (bleekheid),
• Spierzwakte tot verlamming,
• Sensorische stoornissen, die merkbaar worden door een verdoofd gevoel (paresthesie),!
• Pijn (pijn) en
• Schok (uitputting).

Daarnaast, pijn kan ook leiden tot slaapstoornissen. Chronische circulatiestoornissen van de extremiteiten worden in de geneeskunde perifere arteriële occlusieve ziekte (PAD) genoemd, in de volksmond wordt het ook vaak "window dressing" -ziekte genoemd wanneer PAD de benen aantast. Als de musculatuur van de benen niet voldoende wordt voorzien bloedwordt het onder spanning niet meer voorzien van voldoende zuurstof, wat kan leiden tot pijn.

Als een resultaat hiervan pijnstopt een patiënt met regelmatige tussenpozen om zijn of haar spieren een korte pauze te gunnen totdat de benen voldoende zijn gevoed bloed nog een keer. De pAVK is onderverdeeld in 4 verschillende fasen, die elk zijn geassocieerd met verschillende symptomen. 1e fase: deze fase is nog steeds zonder symptomen.

Fase 2: hier treedt pijn eigenlijk alleen op onder stress. Fase 3: Pijn treedt ook op in rust, vooral tijdens het liggen. Als een betrokkene zit of opstaat, verbeteren de symptomen omdat de bloed de bloedsomloop in de benen neemt toe door de zwaartekracht.

Stadium 4: hier zijn de bloedsomloopstoornissen al zo ernstig dat ze zichtbaar worden door dood weefsel; dit wordt ook wel "rokers" genoemd been”(Verkleuring van de huid met soms open wonden). Een bijzondere moeilijkheid is de PAD in suikerziekte mellitus. Deze ziekte gaat heel vaak gepaard met een verminderde gevoeligheid voor pijn, daarom wordt PAD pas in de late vierde fase gediagnosticeerd.

Bloedsomloopstoornissen van de darm leiden tot pijn in de buik, wat vooral merkbaar is na het eten, aangezien de darmspieren hier moeten werken. Omdat patiënten door de pijn hun eetlust verliezen, gaat dit type circulatiestoornis vaak gepaard met gewichtsverlies. Als de obstructie acuut is, bijvoorbeeld door een bloedprop dat is meegesleept, kan het levensbedreigend zijn omdat darmweefsel sterft en de darm verlamd raakt (paralytische ileus).

Als er een circulatiestoornis is van de hart-Dit wordt coronaire hartziekte (CHD) genoemd. Het manifesteert zich als ernstig pijn op de borst gebied, dat wordt ervaren als beperkend en beangstigend (angina pectoris). In sommige gevallen straalt deze pijn uit in de arm of maag en wordt geassocieerd met het gevoel niet diep te kunnen ademen.

Afhankelijk van de mate van pijn, kan deze alleen optreden onder stress of zelfs in rust. In het ergste geval kunnen de circulatiestoornissen van de hart- leiden tot een hartaanval. Indien de hersenen wordt beïnvloed door stoornissen in de bloedsomloop en wordt daardoor niet meer van voldoende zuurstof voorzien, er kunnen zeer verschillende symptomen optreden afhankelijk van de locatie van de slagader afsluiting.

Tot de belangrijkste behoren duizeligheid, tijdelijke gevoelloosheid in de ledematen, problemen met spreken of zien, oorsuizen, stemmingswisselingen, desoriëntatie, verwarring en geheugen aandoeningen. In het ergste geval kan de circulatiestoornis in de hersenen leidt tot een beroerte. Het type en de timing van het begin van pijn bij een stoornis van de bloedsomloop van de benen hangt af van de mate waarin de schepen zijn al geblokkeerd, dwz hoeveel bloed er nog in de benen komt.

Hoe minder bloed er kan stromen als gevolg van de stoornis in de bloedsomloop, hoe sneller de pijn optreedt. In stadium I van perifere arteriële occlusieve ziekte treedt nog geen pijn op, maar de schade aan de schepen is al objectief detecteerbaar. In stadium II treden de eerste pijnen op onder stress.

Als de patiënt dan even stopt, verdwijnt de pijn weer. Deze afwisseling tussen staan ​​en lopen heeft pAVK de populaire naam "etalage" gegeven. Artsen noemen dit stadium ook wel Claudicatio intermittens, wat intermitterend hinken betekent. De reden hiervoor is de pijn die optreedt zodra de bloedstroom niet meer voldoende is om de spieren te voeden die nodig zijn om te lopen.

Afhankelijk van het verloop van de ziekte is de pijnvrije loopafstand minder of meer dan 200 meter, overeenkomend met stadium IIa en IIb. In stadium III manifesteert zich dan pijn die al in rust bestaat zonder enige spanning. Patiënten melden ook nachtelijke pijn die verbetert wanneer de voet uit bed hangt.

Naast de pijn in rust en stress zijn er in stadium IV ook huidklachten, bijvoorbeeld zogenaamd gangreen, die worden veroorzaakt door een gebrek aan bloedcirculatie. De locatie van de pijn hangt af van het niveau waarop de circulatiestoornis begint. Er zijn drie verschillende soorten PAD: het bekken type, de dij type en de lagere been type.

De pijn doet zich voor in het lagere segment. Dit betekent dat pijn in de dij geeft aan dat de vasoconstrictie zich in het bekken bevindt slagader. In het geval van de dij type, de pijn treedt op in de lagere been en in het geval van de onderbeen type, de pijn treedt op in de hiel of voet.

Met betrekking tot pijn dient te worden opgemerkt dat diabetici lange tijd asymptomatisch kunnen blijven vanwege de ziektegerelateerde betrokkenheid van zenuwen en voel geen pijn ondanks een enorme vernauwing van schepen. De aanwezigheid van een stoornis in de bloedsomloop wordt bij deze patiënten pas herkend als er huidklachten optreden. In het geval van stoornissen in de bloedsomloop van de benen, die worden veroorzaakt door een acute afsluiting een slagader, de pijn treedt plotseling en zonder waarschuwing op.

Ze zijn niet bewegingsafhankelijk en verbeteren niet in rust. Ze gaan vaak gepaard met een verdoofd gevoel en een koud gevoel in de aangedane extremiteit. In dat geval moet zo snel mogelijk een arts worden geraadpleegd.

Tintelingen kunnen een typisch gevoelig symptoom zijn van een stoornis in de bloedsomloop in de benen. Dit is een gevoel dat wordt veroorzaakt door kleine gevoelige zenuwcellen in de huid. Als deze zenuwcellen van te weinig zuurstof worden voorzien, kunnen ze leiden tot defecte gevoelens en naast tintelingen ook onaangename pijn en gevoelloosheid veroorzaken.

Het tintelen begint vaak op het punt met de minst natuurlijke doorbloeding, de tenen. Bij vergevorderde doorbloedingsstoornissen kunnen de hele benen worden aangetast en kunnen zenuwcellen zelfs afsterven, waardoor permanente sensorische stoornissen ontstaan. Een open been is een wond aan het been die slecht geneest en daardoor vaak chronisch blijft.

Vaak bevindt deze wond zich op de onderbeen, aangezien de bloedcirculatie hier als eerste afneemt. De open been wordt veroorzaakt door een extreem verminderde wond genezen veroorzaakt door de circulatiestoornis. Zowel de arteriële als de veneuze bloedtoevoer spelen een belangrijke rol bij het transport van boodschappersubstanties in wond genezen, in de interactie van de immuunsysteem en door te voorzien in een gezond wondmilieu waarin de wond kan genezen.

Open benen zijn typische secundaire ziekten van rokers, diabetici en te zwaar personen. Het is belangrijk bij de behandeling om de bloedcirculatie rond de wond te verbeteren en om infecties te voorkomen immuunsysteem de verdediging tegen ziekteverwekkers wordt ook belemmerd door een gebrek aan bloedcirculatie. Meer informatie over dit onderwerp vindt u hier: Open been - Oorzaken & therapie Afhankelijk van de oorzaak van de problemen met de bloedsomloop in de benen worden verschillende behandelmethoden gebruikt.

De meest voorkomende oorzaak van chronische circulatiestoornissen in de benen is perifere arteriële occlusieve ziekte (PAD). Volgens Fontaine is het opgedeeld in vier etappes. De behandeling hangt af van het stadium van de ziekte.

De basis van elke therapie van pAOD in alle vier de fasen is het elimineren van risicofactoren. Deze omvatten stoppen nicotine consumptie, gewichtsvermindering, consistente behandeling van reeds bestaande aandoeningen zoals suikerziekte mellitus en hoge bloeddruk, en de verlaging van verhoogde bloedlipideniveaus. Bovendien, zogenaamde plaatjesfunctie-remmers, waaronder clopidogrel en ASA, worden in alle vier de fasen gebruikt.

Deze gaan overmatige en voortijdige aggregatie van trombocyten tegen en voorkomen zo de vorming van trombi, die vervolgens de bloedvaten kunnen vernauwen en tot een stoornis in de bloedsomloop kunnen leiden. Verdere behandeling is dan stadiumspecifiek. In fase II wordt, naast de bovengenoemde behandelingen, intensieve looptraining gebruikt als conservatieve therapeutische benadering. Het trainingsprogramma moet duidelijk gestructureerd zijn en moet minstens drie keer per week gedurende ongeveer 30-60 minuten worden uitgevoerd minimaal drie maanden.

De loopafstand kan aanzienlijk worden vergroot. Niet alle patiënten zijn echter geschikt voor een dergelijke behandeling. Een andere mogelijkheid is de zogenaamde Naftidrofuryl, een medicijn dat werkt als een vasodilator en de bloedvaten verwijdt, waardoor de bloedcirculatie wordt bevorderd.

Het medicijn is bedoeld voor de behandeling van stadium II pAVK. Leuk vinden clopidogrel en ASA, cilostazol werkt als een remmer van de plaatjesfunctie. Als conservatieve en medicamenteuze behandelingen de symptomen niet verbeteren of zelfs niet leiden tot een progressie van de ziekte, worden interventionele procedures gebruikt in de fasen twee tot vier van perifere arteriële occlusieve ziekte.

Deze omvatten percutane transluminale angioplastiek, of kortweg PTA, een minimaal invasieve dilatatie van de aangetaste bloedvaten, en stent implantatie. Bij deze procedure wordt een fijne, uitzetbare buis van metaal of plastic gaas, bekend als een stent, wordt ingebracht nadat het vat is verwijd om het vat open te houden. In fase drie en vier wordt pAOD behandeld met Alprostadil, een prostaglandine, als medicijn.

Het medicijn verbetert pijn in rust, zorgt voor een versnelde genezing van zweren, dwz diepe en vaak treurende wonden, en vermindert de amputatie tarief. Bovendien omvat de chirurgische behandeling van pAOD in de fasen drie en vier de chirurgische behandeling van bypasses en trombectomie, dwz de chirurgische herkanalisatie van het geblokkeerde vat. Bij acute circulatiestoornissen is onmiddellijke ziekenhuisopname vereist.

Daar wordt het geblokkeerde vat zo snel mogelijk heropend. Als spierspanning verantwoordelijk is voor de stoornis in de bloedsomloop, kunnen ontspannende maatregelen zoals warmtetoepassingen en massages helpen. Op basis van de duidelijke symptomen en klachten kan de vermoedelijke diagnose van een doorbloedingsstoornis in de benen al worden gesteld.

Om dit te bevestigen, kunnen eenvoudige tests het vermoeden bevestigen en kunnen concrete metingen van de bloedcirculatie de omvang van de ziekte nauwkeurig bepalen. Allereerst moet worden geprobeerd de pols op verschillende punten op het been te voelen. EEN bloeddruk meting met een manchet en een stethoscoop kan ook de hoogte aangeven van het been waarop een beperking bestaat en de omvang van de circulatiestoornis.

Doppler-echografie is een ander snel en goedkoop onderzoek dat snel kan worden uitgevoerd en nauwkeuriger informatie geeft over de bloedstroom en de mate van vasculaire blokkering. Om de diagnose te voltooien, een angiografie, een radiologische beeldvorming van de bloedvaten van het been, kan worden uitgevoerd. Dit kan een bijzonder nauwkeurig beeld geven van de bloedstroom en vasculaire vernauwingen.

De omvang van de ziekte is echter afhankelijk van de symptomen en effecten voor de patiënt, ongeacht de gemeten blokkering, aangezien de subjectieve klachten sterk kunnen variëren. Bloedsomloopstoornissen in de benen kunnen aan verschillende oorzaken worden toegeschreven. Therapieën kunnen ook sterk variëren, afhankelijk van het stadium van de ziekte, en daarom de Grensverkeer van de ziekte moet worden uitgevoerd door artsen uit verschillende disciplines.

Vaak zijn er veel risicofactoren achter de ziekte, die door een internist moeten worden verminderd, behandeld en medisch aangepast. In aanvulling op zwaarlijvigheid, roken en familiale aanleg, wordt de ziekte van de bloedvaten vaak geassocieerd Vet metabolisme aandoeningen, hoge bloeddruk en suikerziekte. Deze moeten door de betreffende specialist worden behandeld en af ​​en toe worden gecontroleerd om te voorkomen dat de ziekte zich verder ontwikkelt.

In vergevorderde stadia kunnen chirurgische therapieën nodig zijn, waarbij plastisch chirurgen de behandeling overnemen. EEN stent is een interventionele therapie die de symptomen van de circulatiestoornis onmiddellijk verlicht. Het plaatsen van een stent is symptomatisch therapie voor stoornissen in de bloedsomloop in de benen, wat kan worden uitgevoerd in geval van acute vernauwingen en snelle verergering van symptomen.

Het is een alternatief voor bypass-chirurgie, maar kan niet voor alle soorten circulatiestoornissen worden gebruikt. Tijdens de procedure brengen artsen een katheter in het geblokkeerde vat eronder Röntgenstraal controleer en blaas een ballon op in het vernauwde gebied, waardoor het vernauwde gebied groter wordt. Het vat kan dan open worden gehouden door een draadbuis, de stent.

Een geavanceerde chirurgische maatregel bij de behandeling van doorbloedingsstoornissen in de benen is het toepassen van een bypass. De vaatwegen worden zo aangelegd dat het verstopte gebied in de slagaders wordt omzeild en de benen weer volledig kunnen worden bevoorraad via het resterende bestaande vasculair systeem. In veel gevallen kan een zachtere stenttherapie een bypass vervangen, maar in sommige gevallen is een bypass-operatie nog steeds nodig. Ook hier verbeteren de symptomen direct na de operatie. Desalniettemin moeten de risicofactoren en de onderliggende ziekte alsnog worden behandeld, anders treden er verdere blokkades op bij de bypass of op nieuwe plaatsen in het been, waardoor nieuwe symptomen ontstaan.