Symptomen van een gescheurd ligament | Gescheurde ligament

Symptomen van een gescheurd ligament

Het klassieke leidende symptoom van een gescheurde ligament is pijn. De intensiteit van de pijn is erg variabel. Zo klein pijn hoeft niet per se met een stam te worden ontslagen.

Soms zijn pure ligamentstammen pijnlijker dan een echte gescheurde ligament. Daarom is het moeilijk voor de patiënt om alleen aan de hand van het pijngevoel te beoordelen wat voor soort ligamentletsel het is. Afhankelijk van de omvang van de gescheurde ligamentkan een effusie optreden, die gepaard gaat met extern zichtbare zwelling en blauwe verkleuring van het aangetaste gebied.

Bovendien wordt het gescheurde ligament vaak omschreven als een hoorbare gebeurtenis. Instabiliteit wordt beschouwd als een aanwijzing voor een gescheurd ligament. Door het verlies van functionele stabiliteit als gevolg van het scheuren van het ligament vertonen patiënten een onzeker gedrag. Als ligamentstructuren van de knie of enkel gewrichten worden aangetast, kan het looppatroon worden gewijzigd, omdat bijvoorbeeld de nog gezonde kant de voorkeur verdient boven het dragen.

Diagnose

Voor de getroffen persoon zelf is het niet mogelijk om onderscheid te maken tussen ligament stretching en gescheurde ligamenten van de buitenste ligamenten. De arts zal vragen stellen over het verloop van het ongeval, de voet onderzoeken en een Röntgenstraal om de mogelijkheid van botletsel uit te sluiten. Daarnaast wordt de stabiliteit van het gewricht gecontroleerd, wat soms pijnlijk is als de blessure vers is.

Als er daarna nog twijfels zijn, wordt er een zogenaamde gehouden röntgenstraal geeft aanvullende informatie over de ernst van het letsel. De enkel wordt in een houder geklemd en het gewricht wordt gestrekt zodat de stabiliteit in de Röntgenstraal beeld. Tegenwoordig spelen vastgehouden röntgenfoto's geen rol van betekenis meer bij de eerste diagnostiek (acute diagnostiek).

Enerzijds tolereren veel patiënten deze procedure niet en anderzijds wordt de ernst van het letsel vergroot door de stretching​ Bij chronische instabiliteit kan de mate van instabiliteit worden ingeschat. Sinds gewrichten kan bij elk individu anders worden verspreid, de arts maakt meestal een controleröntgenfoto van de gezonde onderlinge enkel gezamenlijk om de gezonde norm te bepalen en vervolgens om beter onderscheid te kunnen maken tussen gezond en ziek.

De omvang van de ligamentschade kan nauwkeurig worden beoordeeld door middel van een magnetische resonantie beeldvorming (MRI). Omdat er geen directe gevolgen zijn voor de verdere behandeling en MRI duur en slecht beschikbaar is, wordt het meestal niet gebruikt bij diagnostiek. .

Behandeling

Zoals bij de meeste verwondingen, moet een beslissing worden genomen of het gescheurde ligament conservatief of operatief moet worden behandeld. In beide gevallen zou een eerste maatregel de toepassing van de zogenaamde PECH-regel in het kader van noodmaatregelen. Achter de term “PECH” staan ​​de respectievelijke behandelingsstappen: Het PECH-principe bepaalt dat de getroffen persoon onmiddellijk moet pauzeren met de activiteit of belasting van het ligamenteuze apparaat om enerzijds de corresponderende gescheurde structuur te ontlasten en anderzijds om verdere irritatie te voorkomen in geval van een scheur, die mogelijk een volledige bandbreuk zou kunnen veroorzaken.

Het gebied van het gescheurde ligament moet dan goed worden gekoeld. De kou zorgt voor een verminderde bloeding en een vermindering van de zwelling via de vasoconstrictieve werking. Bovendien heeft de koudetherapie een pijnstillende werking.

Ongeacht wat er wordt gebruikt om te koelen, of het nu gaat om ijs, een ijspakking of eenvoudige koude kompressen, men moet er altijd voor zorgen dat de kou niet in direct contact komt met de huid, maar dat er een doek of kompres tussen de huid en de koude bron. Het belangrijkste doel van compressie (C = compressie) is, net als bij koudetherapie, het verminderen van zwelling. Door het getroffen gebied samen te drukken, kan de bloed circulatie wordt verminderd.

Het is belangrijk om gericht te comprimeren om een ​​eventuele zwelling adequaat op te vangen. De laatste stap van het PECH-schema is verhoging, wat bevordert bloed reflux zodat er minder zwelling is. Het wordt aanbevolen om het gebied van het gescheurde ligament ongeveer 48 uur te verhogen.

​ - P = Pauze

• E = ijs
• C = Compressie en
• H = Verhogen. Of conservatieve therapie of chirurgische behandeling geïndiceerd is in het verdere verloop van de behandeling, hangt van verschillende factoren af.

Het is belangrijk om rekening te houden met de leeftijd van de patiënt, het type ligamentruptuur, het aangetaste gewricht, de mate van activiteit en levensstijl. Het is ook belangrijk om te weten of het gewricht een ligament- of spiervergrendeld gewricht is. Als dit het geval is, is de hoogste prioriteit om het gewricht zonder defecten te genezen om de volledige stabiliserende functie te herwinnen.

In principe probeert men het gescheurde ligament te behandelen met een conservatieve therapie, ongeacht waar het eerst is. Naast het PECH-schema moet een gescheurd ligament altijd stil worden gehouden en, indien nodig, moet een spalk of verband worden gedragen om de verworven instabiliteit te compenseren. Als er echter na een bepaalde tijd geen verbetering optreedt in de vorm van pijnverlichting, zwelling en herstel van stabiliteit, moet een operatie worden overwogen.

De chirurgische behandeling omvat de implantatie van plastic ligamenten of lichaamseigen plastic. Afhankelijk van waar het gescheurde ligament zich bevindt, wordt implantatie mogelijk niet onmiddellijk overwogen. Het is ook mogelijk om een ​​gescheurd ligament weer aan de botaanhechting te bevestigen.

Fysiotherapie om de spieren in het gebied van het gescheurde ligament te reconstrueren is essentieel na conservatieve of chirurgische behandeling. Het doel is om volledige stabiliteit te herwinnen door spierversterking en coördinatie opleiding. Ongeacht of het een conservatieve of chirurgische behandeling betreft, het primaire doel is om de functionaliteit en stabiliteit van het gescheurde ligament te herstellen.

Dit kan worden bereikt door de aangetaste ligamentstructuur te immobiliseren en te sparen, inclusief de omliggende structuren die een mechanische invloed kunnen hebben op het gescheurde ligament. Tapering is een gevestigde behandelmethode voor conservatieve behandeling van gescheurde ligamenten. Hier vervult de "Kineso Tape" de functie van een functionele bandage.

Het ondersteunt de spieren, maar vooral de baden in hun stabiliserende functie zonder bewegingsbeperking. Het beschermt ook tegen extreme bewegingen en gaat zwelling tegen door lichte compressie. Om de ligamentstructuren te versterken of te ondersteunen, moet de tape altijd individueel worden aangebracht, afhankelijk van het beloop van het gescheurde ligament en de locatie of houding waar klachten optreden.

De verschillende kleuren van de tapes impliceren de sterkte van de tape zodat het mogelijk is om de juiste tape te kiezen voor de ernst van het probleem. Bovendien voldoet de "Kineso Tape" aan één maat van het PECH-schema, namelijk compressie (C = compressie). Ondanks zijn elasticiteit kan de tape zo strak op de huid worden aangebracht dat het als een compressieverband.

Over het algemeen kan taping zowel preventief als na een acuut gescheurd ligament worden gebruikt. Als er naast het gescheurde ligament ook letsel aan het bot en kraakbeen of conservatieve behandeling is niet succesvol geweest, kunnen de ligamenten worden gehecht. Een operatie wordt echter alleen in uitzonderlijke gevallen aanbevolen, zoals bij wedstrijdsporters, omdat dit niet altijd tot een snellere of meer volledige genezing leidt.

In zeldzame gevallen treden complicaties op tijdens de operatie. Zoals bij elke operatie kunnen infecties, bloedingen of verwondingen optreden zenuwen or bloed schepen op het gebied van de enkelgewricht kan voorkomen. In zeer zeldzame gevallen is de mobiliteit in het gewricht dan na een operatie blijvend beperkt.

Na de operatie wordt de enkel zes weken geïmmobiliseerd met een lager been gips gips. Ongeacht het type behandeling bestaat het risico op veneuze ontwikkeling trombose wanneer de been is geïmmobiliseerd. Deze complicatie kan zoveel mogelijk worden voorkomen door anticoagulantia toe te dienen die bijvoorbeeld de werkzame stof bevatten. heparine.

Alle geschikte medicatie wordt toegediend in de vorm van injecties. EEN trombose kan enerzijds leiden tot beschadiging van de aderen zelf en tot levensbedreigende longaandoeningen embolie op de andere. Na een volledige breuk van de buitenste ligamenten met betrokkenheid van alle drie de buitenste ligamenten) mag de sport pas op zijn vroegst na twaalf weken opnieuw worden beoefend, wedstrijdsport zelfs na zes maanden.

De kans op een hernieuwde ruptuur (gescheurde band) is erg groot als de belasting te vroeg wordt uitgeoefend en de behandeling niet correct is. Deze informatie moet echter in relatieve termen worden gezien en is afhankelijk van de omvang van de blessure en het soort sport. Ook na de chirurgische behandeling speelt fysiotherapeutische therapie een doorslaggevende rol.

Sterke spieren stabiliseren het gewricht tijdens het bewegen, waardoor de banden minder belast worden. Bij blijvende instabiliteit kunnen speciale orthopedische schoenen en speciale inlegzolen of bandages geschikt zijn om het gewricht te stabiliseren. Na het einde van de immobilisatie en rust kan het gewricht geleidelijk worden herladen.

Aanvankelijk wordt echter slechts een kleine belasting uitgeoefend, die vervolgens wordt verhoogd afhankelijk van de pijn. Tijdens de eerste vier tot zes maanden geschikte gewrichtsbescherming - bijvoorbeeld een bandage - moet worden gedragen, vooral tijdens het sporten. Alvorens te gaan sporten, dienen de spieren zodanig te worden gereconstrueerd dat de omringende spieren voor voldoende stabiliteit van het gewricht zorgen. Verdere functionele behandeling:

• Vroegtijdige functionele verdere behandeling met orthese (bijv. Aircast, Malleoloc, etc., zie afbeelding hierboven) onder volledige axiale belasting
• Fysiotherapeutische oefentherapie (fysiotherapie) in functie- en activiteitsgerichte intensiteit
• Elektrotherapie, echografie
• Oefeningen voor sensomotorische (proprioceptieve) training (speciale fysiotherapie, PNF)
• Arbeidsongeschiktheid 1-6 weken (afhankelijk van beroep)
• Sportspecifieke training na 2-12 weken
• Competitieve sporten op zijn vroegst na 12 weken
• Orthetische bescherming tijdens het sporten gedurende minimaal 3-6 maanden (orthese of tape)