Horner-syndroom verwijst naar specifiek zenuwschade dat verschillende oogspieren beïnvloedt. De voorwaarde bestaat uit een driedelig symptoomcomplex (een zogenaamde symptoomtriade): deze symptoomtriade omvat een ooglid, belangrijk leerling vernauwing en een oogbol die in de oogkas zakt.
Wat is het Horner-syndroom?
De hierboven beschreven trisectie van leerling vernauwing, hangend ooglid, en verzonken oog is kenmerkend voor Horner-syndroom Naast deze direct zichtbare symptomen kan er een verminderde zweetproductie zijn in de verschillende delen van de bovenste helft van het lichaam. Het Horner-syndroom wordt niet als een ziekte op zich beschouwd, maar eerder als een gedeeltelijk symptoom van veel andere ziekten. Niettemin geven sommige bevindingen aan dat verschillende zenuwbeschadigingen verantwoordelijk zijn voor het optreden van het symptoom. De beschadigde zenuwen kan zich door het hele lichaam bevinden en kan worden veroorzaakt door verschillende ziekten. Familiale en genetische oorzaken zijn ook niet meer uitgesloten.
Oorzaken
De hypothalamus (een belangrijk gebied in de mens hersenen) is verantwoordelijk voor het beheersen van spieren, wat kan leiden op de symptomen die typerend zijn voor Horner-syndroom Om te reizen vanaf de hypothalamus voor het oog en vice versa moeten de zenuwbanen een gecompliceerd circuit doorlopen door de spinal cord Tijdens deze reis wordt de schedel zenuwen kan op elk moment worden beschadigd. Vaak is schade aan de zenuwbanen te wijten aan problemen met de bloedsomloop (dit is meestal gelokaliseerd in de hersenstam) of a hersenen tumor, die kan inwerken en de getroffen persoon kan beschadigen zenuwen Kankertumoren aan de bovenkant van de longen en pathologische holtes in het cervicale medulla kunnen ook leiden naar zenuwschade en dus het Horner-syndroom veroorzaken. In aanvulling op, ontsteking, gelokaliseerd in de middelste schedelfossa, kan ook leiden op de symptoomtriade van het Horner-syndroom.
Symptomen, klachten en tekenen
In de meeste gevallen manifesteert het Horner-syndroom zich door symptomen in de ogen aan één kant van het lichaam, maar niet aan beide kanten. De ziekte is merkbaar in het gebied van de leerling, baan, en ooglid De functie van de leerling is dus verstoord bij het Horner-syndroom. Ongeacht de helderheid is de pupil altijd ingesnoerd. Patiënten klagen daarom dat hun gezichtsvermogen in het donker wordt aangetast omdat omgevingslicht niet voldoende op het netvlies valt. Door het falen van de orbitale spier is de oogbal enigszins verzonken in de schedel Bij gezonde personen zorgt de spier ervoor dat het oog iets uitsteekt. Afhankelijk van de ernst van de ziekte kan dit terugtrekken van de oogbal meer of minder zichtbaar zijn. Veel patiënten met het Horner-syndroom klagen over een hangend ooglid. Dit symptoom is te wijten aan een disfunctie van de Müller-spier. Naast deze drie klassieke symptomen zijn er nog andere manifestaties. Ze komen ook alleen voor aan één kant van het gezicht. Verschillende kleuringen van de iris, pigmentstoornissen of verwijd schepen zijn aanwijzingen voor het Horner-syndroom. In sommige gevallen zweten patiënten niet goed aan één kant van het gezicht. Dit wordt een stoornis van de zweetafscheiding genoemd.
Diagnose en verloop
Het tripartiete symptoomcomplex is gemakkelijk te herkennen. Bij patiënten met het Horner-syndroom is de beschadigde pupil proportioneel kleiner dan de intacte pupil, en het ooglid hangt en kan zelfs met inspanning slechts minimaal worden opgetild. Als reactie op licht verwijdt de pupil langzaam en meestal onvolledig bij het Horner-syndroom. De andere symptomen zijn ook duidelijk te zien, zo kan bijvoorbeeld een verhoogde zweetafscheiding duidelijk worden waargenomen op de huid in sommige delen van het lichaam, terwijl in sommige gebieden helemaal geen zweetproductie plaatsvindt. Door toe te dienen cocaïne en amfetamine oogdruppelskan de schade worden gelokaliseerd, evenals de omvang ervan. De fysieke beperking heeft alleen invloed op het oog en de oogspieren. Door de vernauwing van de pupil kan het perceptuele gedrag van het oog bijvoorbeeld in negatieve zin veranderen, het gezichtsveld wordt verminderd door het hangende ooglid en het driedimensionale zicht kan aanzienlijk worden aangetast. syndroom lijden vooral aan psychologische spanning, omdat de gezichtsuitdrukking en de uitdrukking van het gezicht aanzienlijk kunnen veranderen als gevolg van de symptomatologie. In het verdere verloop moet worden geconcludeerd om welke reden de symptomatologie van het Horner-syndroom optreedt en welke andere ziekte ervoor verantwoordelijk is. Omdat alleen op deze manier de symptomatologie effectief kan worden behandeld.
Complicaties
Het Horner-syndroom veroorzaakt aanzienlijk ongemak voor de ogen, wat een extreme impact kan hebben op het leven van de getroffen persoon. In de meeste gevallen worden de pupillen sterk vergroot en wordt de oogbal ingetrokken. Bovendien kunnen de bovenoogleden ook hangen, wat de esthetiek van de patiënt negatief beïnvloedt. Als gevolg van de cosmetische klachten is het niet ongebruikelijk dat patiënten minderwaardigheidscomplexen of een verminderd zelfbeeld ontwikkelen. Het is niet ongebruikelijk dat patiënten zich schamen voor de symptomen. In ernstige gevallen kan het ook leiden tot visuele beperking of andere beperkingen van het gezichtsvermogen. Deze hebben meestal een negatieve invloed op het dagelijkse leven van de getroffen persoon en verminderen ook de kwaliteit van leven. Directe behandeling van het Horner-syndroom en de symptomen ervan vindt in de meeste gevallen niet plaats. In plaats daarvan wordt de onderliggende ziekte altijd onderzocht en behandeld, zonder bijzondere complicaties. De klachten verdwijnen meestal als ook de onderliggende ziekte is overwonnen. De levensverwachting wordt niet veranderd of verminderd door het Horner-syndroom. De ziekte verdwijnt in de meeste gevallen niet vanzelf, dus de symptomen nemen toe zonder behandeling.
Wanneer moet je naar een dokter?
Als het Horner-syndroom wordt vermoed, moet onmiddellijk een arts worden geraadpleegd. Typische waarschuwingssignalen die moeten worden opgehelderd, zijn vernauwde pupillen en een ingevallen oogbal, vaak geassocieerd met visuele stoornissenm, pijn in het ooggebied en overmatig zweten. Wanneer deze symptomen optreden, is er hoogstwaarschijnlijk een ernstige onderliggende oorzaak voorwaarde dat moet worden onderzocht en indien nodig behandeld. Het is niet altijd het Horner-syndroom, maar medische opheldering is in ieder geval noodzakelijk. Dit geldt vooral als de symptomen zonder reden lijken op te treden en gedurende een lange periode aanhouden. Personen die een hersenen tumoren in het verleden bijzonder vatbaar zijn voor het ontwikkelen van het Horner-syndroom. Zenuwaandoeningen en syringomyelie zijn ook mogelijke oorzaken van het syndroom. Degenen die van mening zijn dat ze in deze risicogroepen zitten, kunnen dat het beste worden geadviseerd praten naar hun dokter. Naast de huisarts is een oogarts of neuroloog kan ook worden ingeschakeld. In geval van een medisch noodgeval is een medische spoedbehandeling vereist.
Behandeling en therapie
Geen specifieke therapie is ontwikkeld om het Horner-syndroom te behandelen. Dit komt vooral omdat veel verschillende oorzaken het lijden aan het Horner-syndroom kunnen veroorzaken. Met behandeling van de eigenlijke ziekte - die de oorzaak is van het Horner-syndroom - worden ook de tripartiete symptomen verlicht. De behandeling is dus altijd individueel afgestemd op het werkelijke lijden van de patiënt en gaat hand in hand met de behandeling van de veroorzakende ziekte. Als de behandeling leidt tot een verbetering van de toestand van de patiënt volksgezondheid, dan is er in de meeste gevallen ook een verbetering van het Horner-syndroom. Als er geen verlichting van de symptomatologie van het Horner-syndroom optreedt, moeten andere oorzaken voor deze symptomatologie worden vastgesteld.
Vooruitzichten en prognose
Tot op heden bestaat er geen behandelingsmethode die het Horner-syndroom specifiek en volledig kan genezen. Patiënten en artsen moeten daarom hun blik verruimen en op zoek gaan naar oorzaken. De oorzaken van het Horner-syndroom kunnen vaak worden weggenomen. Als dit lukt, zijn de drie typische symptomen van miosis, ptosis en enophthalmus verdwijnen meestal. Over het algemeen neemt de kans op een positief resultaat toe als de ziekte vroegtijdig wordt behandeld. Als Nee therapie wordt gegeven, nemen de symptomen toe. Het Horner-syndroom zelf heeft geen invloed op de levensverwachting. Soms wordt de zenuw doorgesneden door de onderliggende ziekte. Getroffen personen moeten dan de rest van hun leven met het Horner-syndroom omgaan. Genezing is onmogelijk. Dit vooruitzicht dompelt veel patiënten in een diep innerlijk conflict. Naarmate gezichtsuitdrukkingen veranderen, lijden ze vaak aan een verminderd gevoel van eigenwaarde. De esthetische effecten, die onder andere het hangende ooglid veroorzaken, zijn nauwelijks te verbergen. In deze situatie bestaat het risico om een long te ontwikkelen psychose De kwaliteit van leven lijdt. Om vanuit deze situatie terug te gaan naar het dagelijkse leven is voor velen onmogelijk zonder hulp van buitenaf.
het voorkomen
De patiënt kan weinig doen om het Horner-syndroom te voorkomen. Het Horner-syndroom ontstaat door een andere ziekte, waar patiënten meestal geen invloed op hebben. Een tumor is immers niet te voorspellen en uiteindelijk te vermijden, evenmin als een doorbloedingsstoornis of een motorongeluk met beschadiging van de armzenuwplexus, wat ook kan leiden tot de symptomatologie van het Horner-syndroom.
Follow-up
Bij het Horner-syndroom zijn de opties en maatregelen van de nazorg is in de meeste gevallen zeer beperkt. Omdat het ook een aangeboren ziekte is, kan deze ziekte ook niet causaal worden behandeld, maar alleen puur symptomatisch. Als de patiënt kinderen wil hebben, genetische counseling kan ook worden uitgevoerd om overerving van de ziekte te voorkomen. De belangrijkste focus bij het Horner-syndroom is daarom de vroege detectie van de ziekte, zodat deze niet leidt tot een verdere verslechtering van de symptomen. De behandeling van het Horner-syndroom hangt voornamelijk af van de exacte onderliggende ziekte. Verbetering is niet altijd mogelijk. Als de ziekte leidt tot psychische stoornissen of Depressieheeft de liefdevolle zorg voor de eigen familie en vrienden een zeer positief effect op deze klachten. Regelmatige controles door een arts zijn ook erg belangrijk. Als het syndroom wordt behandeld door medicatie in te nemen, is het belangrijk ervoor te zorgen dat deze correct en regelmatig wordt ingenomen. Mogelijk interacties met andere medicijnen moet ook rekening worden gehouden. Bij kinderen dienen vooral de ouders te letten op een juiste inname.
Wat u zelf kunt doen
De patiënt kan zelf niet bijdragen aan de behandeling van het Horner-syndroom. In ieder geval is de getroffen persoon afhankelijk van medische behandeling om de symptomen van het syndroom te beperken. Het voorkomen van het syndroom is meestal ook niet mogelijk. In veel gevallen hebben patiënten ondersteuning en psychologische behandeling nodig. Dit kan van hun eigen vrienden en familie komen, maar moet ook gepaard gaan met bezoeken aan een psycholoog. In het geval van kinderen moet voorlichting worden gegeven over de ziekte en de mogelijke gevolgen ervan om de psychologische stabiliteit van het kind te waarborgen. Gesprekken met andere patiënten kunnen in dit opzicht ook helpen. Vanwege de visuele klachten zijn de patiënten in hun dagelijks leven afhankelijk van de hulp van andere mensen. In deze context heeft warme en hartelijke zorg een zeer positief effect op het beloop van het Horner-syndroom. Vanwege de verstoorde zweetproductie moeten patiënten vooral in de zomer luchtige en lichte kleding dragen om zweten en dus onaangename situaties te voorkomen. De verstoringen van bloed circulatie kan in sommige gevallen worden beperkt door massages of warmtetoepassingen. Een volledige genezing van het Horner-syndroom is echter niet mogelijk.
