Symptoom complex
Het Horner-syndroom manifesteert zich door drie gedefinieerde ziekteverschijnselen (symptoomtriade). Deze symptomen van de ziekte zijn: Deze oogsymptomatologie gaat gepaard met een verstoord zweten van de bovenste helften van het lichaam. Het Horner-syndroom is geen onafhankelijke ziekte, maar alleen een symptoom (teken) van een ziekte.
Maar zeker zenuwen vertonen bepaalde beschadigingen. Deze schade kan op verschillende plaatsen in het lichaam worden gelokaliseerd en kan worden veroorzaakt door een hele reeks pathologische processen. Een aangeboren vorm van de triade van Horner is ook bekend.
- Vernauwing van de leerling (miosis),
- Afhangen van het bovenste ooglid (ptosis) en
- Zinkend achterkant van het oog in de oogkas (enophthalmus).
De leerling aan de aangedane zijde is kleiner dan die aan de andere kant, de ooglid hangt iets naar beneden en kan maar een klein beetje worden opgetild. Terwijl de leerling reageert normaal op licht met een vernauwing, de (miotische) pupil bij het Horner-syndroom reageert normaal met een vernauwing op licht, maar verwijdt langzamer en pas onvolledig als het donker wordt. Verlamming van de radiale spiercellen van de iris (Musculus dilatator pupillae) is verantwoordelijk voor de vernauwing van de leerling.
De verlamming van het bovenleer ooglid spier (musculus tarsalis) leidt tot het hangen van het bovenste ooglid (=ptosis). Enophthalmus van de ogen betekent dat de ogen terug in de baan zinken, terwijl de verstoorde zweetafscheiding wordt veroorzaakt door beschadigde zenuwvezels die de zweetafgifte in het lichaamsgebied regelen. De ongelijke zweetafscheiding is duidelijk zichtbaar op de huid.
Een verlamming van de radiale spiercellen van de iris (Muskulus dilatator pupillae) is verantwoordelijk voor deze pupilvernauwing. De verlamming van het bovenleer ooglid spier (musculus tarsalis) leidt tot het hangen van het bovenste ooglid (=ptosis). Enophthalmus van de ogen betekent dat de ogen terug in de baan zinken, terwijl de verstoorde zweetafscheiding wordt veroorzaakt door beschadigde zenuwvezels die de zweetafgifte in het lichaamsgebied regelen.
De ongelijke zweetafscheiding is duidelijk zichtbaar op de huid. Cocaïne oogdruppels over de leerling en het gebrek aan Pupil verwijding zijn bewijs van de borderline strenglaesie van het sympathische oog zenuwen. De daaropvolgende toediening van amfetamine oogdruppels kan de locatie van de schade verder beperken.
De oogarts stelt vervolgens de diagnose door de klinische symptomen te raadplegen. Vervolgens wordt gekeken naar de locatie van de schade en de oorzaak van de schade. Als het Horner-syndroom gepaard gaat met andere tekenen van hersenstam disfunctioneren, zoals: de locatie van de schade moet duidelijk worden bepaald.
Een stoornis in de bloedsomloop kan worden aangenomen als de symptomen zich zeer snel ontwikkelen. Een magnetische resonantiebeeldvorming van de hoofd wordt aanbevolen om een tumorziekte of een circulatiestoornis uit te sluiten. Ultrageluid examens van de hart- en het cervicale schepen en ECG op lange termijn kan detecteren hartritmestoornissen.
Als het Horner-syndroom gepaard gaat met tekenen van syringomyelie (een ziekte van de spinal cord) en er is dus pijn of verlamming in de armen en een verminderd pijngevoel, kan worden aangenomen dat ook daar de zenuwvezels zijn aangetast. Syringomyelia zou blijken in een MRI van de cervicale wervelkolom. Als het Horner-syndroom optreedt na een ongeval en er sprake is van verlamming en / of verlies van gevoel in één arm, moet worden aangenomen dat de armzenuwplexus beschadigd is.
Vanwege deze mogelijke bijkomende symptomen neemt de arts de beslissing voor verder onderzoek
- Een hemiplegie,
- Dubbele afbeeldingen,
- Slik- of spraakstoornissen,
Er is geen behandeling voor het symptoom Horner-syndroom. Door de oorzaken te behandelen, kunnen de tekenen van de triade van Horner echter verminderen. Als het zenuwkanaal echter volledig wordt doorgesneden, kan geen volledig herstel van de symptomen worden bereikt.
De zenuwvezels die de verwijding van de pupil regelen, evenals de ooglidspleetbreedte van het oog en de zweetproductie van de bovenste helft van het lichaam behoren tot de zogenaamde sympathische zenuwstelsel, dat deel uitmaakt van het autonome zenuwstelsel. Een blokkering van de Stellate ganglion leidt ook tot het Horner-syndroom. De vezels komen weer tevoorschijn uit de spinal cord door de achtste cervicale zenuwwortel en vormen de eerste thoracale zenuwwortel aan één kant van het lichaam. door een zenuwplexus genaamd het cervicale koord, gaan de zenuwvezels verder naar de interne halsslagader (Arteria carotis interna) en volg deze ader in zijn vorken door de middelste schedelfossa naar het oog.
Het volgt uit dit ingewikkelde en lange verloop van de zenuwen dat het Horner-syndroom zich theoretisch kan ontwikkelen door een pathologisch proces helemaal vanaf de hersenen komen voor het oog. Het zenuwstelsel in de hersenen stengel kan worden beschadigd door een stoornis in de bloedsomloop, meestal in de context van het Wallenberg-syndroom geassocieerd met gevoeligheidsstoornissen en hersenzenuwstoornissen, of zelden door een tumor. Een pathologische holtevorming (syringomyelie) in het baarmoederhalsmerg kunnen de zenuwvezels daar beschadigen.
A kanker van het bovenste uiteinde van de long (pancoast-tumor) beschadigt vaak de grensstreng zelf. Een zogenaamde plexuslaesie, dat wil zeggen een verwonding van de armzenuwplexus (bijvoorbeeld bij een motorongeluk) in het gebied van de cervicale wervelkolom, kan echter ook leiden tot het ontstaan van het Horner-syndroom.
Bovendien kunnen ontstekingsveranderingen of tumoren in de middelste craniale fossa de zenuwvezels beschadigen. De vezels komen weer tevoorschijn uit de spinal cord door de achtste cervicale zenuwwortel en vormen de eerste borstzenuwwortel aan één kant van het lichaam. Via een zenuwplexus die de cervicale grensstreng wordt genoemd, blijven de zenuwvezels naar binnen bewegen halsslagader (Arteria carotis interna) en volg deze ader in zijn vorken door de middelste schedelfossa naar het oog.
Uit dit ingewikkelde en lange verloop van de zenuwen volgt dat het Horner-syndroom zich theoretisch kan ontwikkelen door een pathologisch proces helemaal vanaf de hersenen komen voor het oog. Het zenuwstelsel in de hersenstam kan worden beschadigd door een stoornis in de bloedsomloop, meestal in de context van het Wallenberg-syndroom geassocieerd met gevoeligheidsstoornissen en hersenzenuwstoornissen, of zelden door een tumor. Een pathologische holtevorming (syringomyelia) in het cervixmerg kan daar de zenuwvezels beschadigen.
A kanker van het bovenste uiteinde van de long (pancoast-tumor) beschadigt vaak de grensstreng zelf. Een zogenaamde plexuslaesie, dat wil zeggen een verwonding van de armzenuwplexus (bijvoorbeeld bij een motorongeluk) in het gebied van de cervicale wervelkolom, kan echter ook leiden tot het ontstaan van het Horner-syndroom.
Bovendien kunnen ontstekingsveranderingen of tumoren in de middelste craniale fossa de zenuwvezels beschadigen. Vooral de oogsymptomen zijn nadelig voor de getroffen persoon. Het is juist de verstoring van de pupilreflex die het waarnemingsvermogen van het oog aanzienlijk beperkt.
Het afhangen van het ooglid vernauwt ook het gezichtsveld (zichtbaar gebied van het oog) en schaadt het driedimensionale zicht. Het is ook belangrijk op te merken dat het Horner-syndroom ook psychologisch erg stressvol is voor patiënten, omdat hun gezichtsuitdrukkingen en gezichtsuitdrukkingen veranderen.
