Definitie
Oogheelkunde is een bijzondere tak van de geneeskunde en binnen dit vakgebied is de oogarts actief. Onder oogartsen zijn er andere specialisaties, zodat er speciale specialisten zijn voor de meest specifieke delen van het oog en optimale zorg voor de patiënt mogelijk is. De taken van een oogarts betreffen zowel algemene als specifieke gebieden.
Oogheelkunde, ook wel oogheelkunde of oogheelkunde genoemd, bestaat uit diagnostiek, consultatie en tot slot behandeling en nazorg van de patiënt door de behandelende oogarts. Daarnaast houdt de oogarts zich ook bezig met preventieve maatregelen om achteruitgang van het gezichtsvermogen of de volksgezondheid van het oog zo ver mogelijk. De oogarts heeft ook zijn expertise in chirurgische ingrepen en zijn werkterrein loopt hier uit naar andere medische specialismen, zoals nasale en KNO-arts, interne geneeskunde, neurologie en dermatologie (huidgeneeskunde). Daarnaast maken kennis van algemeen medische aspecten en chirurgische vaardigheden het werkspectrum van een oogarts compleet.
Behandelingen
De oogarts adviseert de patiënt en doet aanbevelingen voor remedies en AIDS, die hij meestal zelf voorziet. Daarnaast bespreekt hij mogelijke chirurgische ingrepen met de patiënt, adviseert op het gebied van orthoptie, pleoptiek en biedt afsluiting therapie of chirurgische oogcorrecties voor gezichtsstoornissen.
Veelvoorkomende ziektes
Veel voorkomende ziekten van de ogen en het visuele systeem zijn glaucoma en staar, evenals een verkeerde uitlijning van de ogen (strabismus), vernietiging van de eigen lens van het oog en verziendheid. Pathologische stoornissen van het gezichtsvermogen vallen ook binnen het bereik van oogartsen. Waaronder bijziendheid, hypermetropie en astigmatisme.
De oogarts let op afwijkende ontwikkelingen en misvormingen van het oog en zorgt er in zijn diagnostiek voor dat strabismus, nacht of kleur blindheid, evenals ongecontroleerd oog tremor kunnen zo vroeg mogelijk worden opgespoord en, indien mogelijk, worden behandeld. Bovendien vallen alle beeldvormende aandoeningen en anatomische gebieden van het oog en het visuele systeem binnen het werkterrein van de oogarts. Systemische ziekten die leiden tot visuele stoornissen zijn ook van belang voor de oogarts voor behandeling en therapie.
De ogen van mensen zijn zeer gevoelige organen en verstoringen daarin kunnen leiden tot ernstige beperkingen in de kwaliteit van leven van de getroffenen. Om de veranderingen in het oog vast te stellen, heeft de oogarts de keuze uit verschillende onderzoeksmethoden en onderzoeksapparatuur. Deze omvatten het apparaat voor het bepalen de intraoculaire druk (in geval van vermoed glaucoma) en voor het diagnosticeren van het gezichtsveld (bijvoorbeeld voor rijexamen).
De oogarts kan met de zogenaamde spleetlamp de fijnste microscopische structuren van de verschillende delen van het oog zien. Deze spleetlamp is doorgaans een groot apparaat dat op de onderzoekstafel wordt gemonteerd en in elke oogheelkundige praktijk terug te vinden is. De oogarts heeft ook toestellen voor het bepalen van de kamerhoek, voor het meten van de gezichtsscherpte en voor het onderzoeken van ametropie.
Als de oogziekte moet worden behandeld, gebruikt de oogarts laserchirurgie. Hier, het moderne LASIK technologie wordt vaak gebruikt, wat erg duur is en daarom meestal alleen beschikbaar is in oogklinieken. Computerondersteunde behandelmethoden, zoals OCT (Optical Coherence Tomography) en topografie, staan de oogarts ter beschikking voor belangrijke onderzoeken, evenals verschillende medicijnen en optische AIDS zoals vergroting bril.
