Ontsteking van de tussenwervelschijf

Definitie

Ontsteking van de tussenwervelschijven, ook wel discitis genoemd, is een ontsteking van de tussenwervelschijven. Omdat meestal ook de aangrenzende wervellichamen worden aangetast, wordt het dan genoemd spondylodiscitis​ De tussenwervelschijven zijn de kraakbeenachtige lichamen die in de wervelkolom tussen de afzonderlijke wervellichamen liggen.

Daar verminderen ze de mechanische belasting en dempen ze bijvoorbeeld de schokken belasting tijdens het lopen. Naast de pijn, een ontsteking veroorzaakt steeds grotere schade aan het aangetaste weefsel met degeneratie van de wervelkolom. Er zijn verschillende oorzaken voor een ontsteking van de tussenwervelschijf inrichting.

Enerzijds een endogene (vanuit het lichaam zelf) infectie met bacteriën, virussen of schimmels kunnen zich verspreiden naar de tussenwervelschijven en zo tot een ontsteking leiden. Een andere mogelijkheid is dat deze ziekteverwekkers de tussenwervelschijven kunnen binnendringen als gevolg van een operatie, zoals een operatie aan de wervelkolom, of door injecties in dit gebied. In veel gevallen is het echter niet mogelijk om de ziekteverwekker in detail te detecteren, en dit staat bekend als spondylitis fugax.

Diagnose van een ontsteking van de tussenwervelschijf

Het stellen van een diagnose van de ontsteking van de tussenwervelschijven is niet altijd gemakkelijk, vooral omdat de symptomen die bij het onderzoek worden geboden sterk kunnen variëren. Beïnvloed zijn meestal delen van de thoracale of lumbale wervelkolom. Kloppen pijn en drukpijn kan optreden.

De mobiliteit van het overeenkomstige segment kan ernstig beperkt of volledig intact zijn. In de regel echter het omringende spierstelsel krampen. Vaak pijn wordt beschreven wanneer de rug wordt rechtgetrokken door buigen.

Externe tekenen van de ontsteking zijn meestal niet zichtbaar. In elk geval moet een volledig neurologisch onderzoek worden uitgevoerd om eventuele problemen op te sporen zenuwschade dat kan zijn gebeurd. Verhoogde infectiewaarden bij laboratoriumonderzoek kunnen een verdere indicatie zijn.

Schade aan de wervellichamen en tussenwervelschijven, indien al uitgesproken, kan gemakkelijk worden gevisualiseerd in een Röntgenstraal beeld. Deze schade treedt echter pas op in latere fasen van het ziekteproces. Typisch hierbij zijn oplossingen en veranderingen in de basis- en dekplaten van de wervellichamen.

Een nauwkeurigere beeldvorming en differentiatie van mogelijke andere klinische beelden zou hoogstwaarschijnlijk moeten gebeuren door middel van magnetische resonantie beeldvorming (MRI). Deze beeldvorming is ook de beste manier om schade aan aangrenzend te detecteren zenuwen wervelkanaal of de vorming van abcessen of oedeem. Als een MRI (Magnetic Resonance Imaging) niet mogelijk is, bijvoorbeeld vanwege a gangmakerkan als alternatief een CT-onderzoek worden uitgevoerd. Een definitieve bevestiging van de diagnose en vooral de detectie van de ziekteverwekker, die belangrijk is voor antibioticabehandeling, kan dan worden uitgevoerd door middel van prik​ Als alternatief kan de ziekteverwekker ook worden opgespoord door middel van een bloed cultuur.