Joggen met beschadigde tussenwervelschijf
Hardlopen training geniet al enige tijd een toenemende populariteit en heeft zich ontwikkeld tot een echte populaire sport. Voor veel atleten die zijn geweest jogging jarenlang is de sport begrijpelijkerwijs een belangrijk onderdeel van hun dagelijks leven geworden. De gevolgen van een beschadigde schijf kunnen voor hardlopers des te ernstiger zijn.
Maar allereerst: in principe jogging met een beschadigd tussenwervelschijf is nog steeds mogelijk. Opgemerkt moet echter worden dat ondanks alle voordelen voor de bloedsomloop, lopend kan behoorlijk stressvol zijn voor de gewrichten en wervelkolom. Vooral wanneer lopend op harde oppervlakken wordt de wervelkolom bij elke stap blootgesteld aan schokken, wat verdere schade aan de tussenwervelschijven kan veroorzaken.
Als je nog steeds niet wilt stoppen met hardlopen, moet je daarom enkele maatregelen nemen om een hernia. Allereerst moeten routes worden gekozen die over onverharde of geasfalteerde paden leiden. Vooral bospaden zijn bijzonder zacht en daarom zeer geschikt om te hardlopen.
Daarnaast dient er schoeisel te worden gedragen dat de onvermijdelijke invloeden op de tussenwervelschijven zo goed mogelijk opvangt. Last but not least moet ook gezegd worden dat alleen hardlopen niet voldoende is om de rugspieren adequaat te trainen bij beschadiging van de tussenwervelschijven. Daarom dienen naast de looptraining ook oefeningen van de romp- en rugspieren altijd in de opleidingsplan. Voor meer gedetailleerde informatie en advies over dit onderwerp kunt u terecht bij uw huisarts of een andere behandelende arts. Bij twijfel is hij degene die uw klachten en de omvang van uw discopathie het beste kent en de risico's kan inschatten.
Kan de tussenwervelschijf worden herbouwd?
Het weefsel van onze tussenwervelschijven bestaat uit een speciale vorm van kraakbeen weefsel, het fibreuze kraakbeen. Naast de tussenwervelschijven, de menisci en de gearticuleerde verbinding tussen de twee pubica botten (symphysa pubica) worden ook van dit weefsel gemaakt. Net als bij andere vormen van kraakbeen, bestaat het meeste vezelkraakbeen uit een georganiseerd netwerk van collageen vezels die grote hoeveelheden water binden.
Cellen aan de andere kant komen hier nauwelijks voor, wat typerend is voor kraakbeen. In feite bevat vezelkraakbeen zelfs nog minder kraakbeencellen dan de andere soorten kraakbeen. Deze zijn in staat om bij matige belasting de functionaliteit van het bestaande fibrokraakbeen te behouden, kunnen kleine beschadigingen aan de tussenwervelschijven herstellen en kunnen ook in zekere mate reageren op chronische belasting.
Ze kunnen echter niet compenseren voor ernstige schade aan de structuur van de tussenwervelschijven die wordt veroorzaakt door permanent onjuiste belasting. Er wordt al enige jaren intensief onderzoek gedaan naar de mogelijkheid van kraakbeenregeneratie en inmiddels zijn er diverse methoden ontwikkeld, vooral voor gewrichtskraakbeen, die bedoeld zijn om herstel van het beschadigde kraakbeen te bewerkstelligen. Geen van deze behandelmethoden heeft tot op heden echter bevredigende resultaten opgeleverd. Helaas is de conclusie dat wanneer kraakbeenweefsel eenmaal is vernietigd, het niet opnieuw kan worden opgebouwd, zelfs niet voor het fibreuze kraakbeen van de tussenwervelschijven.
