Tuberositas tibiae-avulsie, die voornamelijk kinderen en adolescenten treft, is een gedeeltelijke of volledige avulsie van het tibiale plateau. Als het gewrichtsoppervlak ook wordt aangetast, is er sprake van co-betrokkenheid van het gewrichtsoppervlak. Dan wordt het een avulsie genoemd breuk.
Wat is een tibiale tuberositasavulsie?
Deze diagnose, gerelateerd aan kinderen en adolescenten, is een totale of gedeeltelijke avulsie van de tibiale tuberositas, lat. tuberositas tibiae, in verband met een actuele sport- of gezamenlijk ladende ervaring. Als het gewrichtsoppervlak ook betrokken is, de term avulsie breuk is gebruikt. De term avulsie verwijst naar een gewelddadige avulsie. Bij jonge gedomesticeerde honden wordt de term als synoniem gebruikt met 'apofyse necrose van de tiberositas tibiae ”met betrekking tot aseptische ziekte van het aangetaste bot. Vorming van necrose en daaropvolgende loslating van de tibiale bult wordt gezien, die wordt aangeduid als tibiale tuberositasavulsie. Er is een overeenkomst met Osgood-Schlatter-ziekte in mensen. Hoewel de naam identiek is, moet deze worden vermeden vanwege enkele verschillen met de hond.
Oorzaken
Bij mensen is spontane of aanhoudende atletische activiteit de meest voorkomende oorzaak. Het gewricht kan de belasting niet (meer) aan met als gevolg overbelasting en uiteindelijk gewrichtsschade. Bestaande verbinding artrose kan ook verantwoordelijk zijn als een triggersymptoom. Hetzelfde geldt voor bestaande stofwisselingsziekten zoals jicht en osteoartritis. Diabetes mellitus en chronisch ontsteking zoals polyartritis zijn ook bekende triggers. Bepaalde sporten zoals volleybal en basketbal, maar ook tennis en badminton, belast het gehele gewrichts- en spiermechanisme. Dit geldt ook voor gewichtheffen, voetbal, wielrennen, gewichtheffen en bodybuilding Als extrinsiek (van buitenaf) voorkomende factor is allereerst een hoge sprongfrequentie verantwoordelijk. Dit wordt gevolgd door gewelddadige en ongebruikelijke ladingen. Een te harde trainingsvloer vergroot de kans op blessures. Intrinsieke (van binnenuit) letselfactoren zijn onder meer leeftijd. Statistisch gezien nemen de symptomen dus toe vanaf de leeftijd van 15 jaar. Als er een been lengteverschil, het kortere been wordt minder aangetast dan het langere been.
Symptomen, klachten en tekenen
De pijn is afhankelijk van de belasting, maar treedt niet alleen op tijdens lopend (looptraining). Eigenlijk is elke beweging die een sterke tot zeer sterke spanning uitoefent op de dij spieren kunnen verantwoordelijk zijn voor verder pijn van mild tot zeer ernstig. In de beginfase is het pijn vindt plaats aan het begin en einde van een belasting. Als het letsel vordert, is de pijn constant. En niet alleen bij sportieve inspanning, maar ook bij alledaagse bezigheden zoals traplopen, autorijden of rechtop zitten na langdurig zitten. De hoek waaronder het gewricht zich bevindt, is ook bepalend voor de intensiteit van de pijn. Niet zelden wordt een chronische ontwikkeling waargenomen. Laad pieken met sterkere tot hevige pijn en wissel dan vaak af met symptoomvrije perioden. Actieve extensie tegen weerstand is ook pijnlijk. Slechts bij 20 tot 30 procent komt een dergelijke bilaterale verwonding voor.
Diagnose en verloop van de ziekte
Echografie (ultrageluid), MRI-scan (MRI), of projectieradiografie geeft informatie over het werkelijke voorwaarde van het aangetaste gewricht. Het is vrij typerend dat er geen volledige loslating van het scheenbeen optreedt. Botfragmenten komen niet voor in de aanhechting van het patellaire ligament, in tegenstelling tot Osgood-Schlatter-ziekte Volgens Pfeil et al kunnen drie typen worden ingedeeld:
- Type I vertoont een verplaatsing van de tibiale tuberositas van minder dan 2 mm. Bovendien is er een geminimaliseerd apofysair oppervlak.
- In type II, de apofyse breuk vertoont een verplaatsing van meer dan 2 mm.
- Als er type III bestaat, is de apophysis al ver verplaatst en is er sprake van een verhoging van de patella. Daarnaast is er een stapvorming in de kniegewricht.
De classificaties voor de drie typen volgens Watson-Jones zijn:
Type I vertegenwoordigt een afkeer van de apofyse, maar zonder schade aan de scheenbeenepifyse. Bij type II is de epifyse cefalad verhoogd en onvolledig. Type III laat zien dat de proximale basis van de epifyse met de breuklijn in het gewricht wordt verplaatst.
Complicaties
Tuberositas tibiae-avulsie veroorzaakt voornamelijk zeer ernstige pijn bij de aangedane persoon. Deze pijn treedt voornamelijk op tijdens lopend of lopen, maar kan zich ook manifesteren als pijn in rust. De patiënt kan ook slaapproblemen hebben en geïrriteerd raken. Vaak verspreidt de pijn van de tuberositas tibiae-avulsie zich ook naar de aangrenzende regio's. Lichamelijke activiteiten of sportieve activiteiten zijn voor de patiënt dus niet meer zonder meer mogelijk. De patienten gewrichten ook blijvend beschadigd zijn door de klacht, waardoor bewegingsbeperkingen kunnen optreden. Als tuberositas tibiae-avulsie al optreedt bij een kind, is de voorwaarde leidt tot een significant vertraagde ontwikkeling en dus ook tot stoornissen en klachten op volwassen leeftijd. Behandeling van tuberositas tibiae-avulsie gaat niet gepaard met complicaties en kan meestal plaatsvinden met behulp van medicatie. Het ongemak dat daardoor wordt verlicht, de getroffen personen zijn echter afhankelijk van een langdurige inname van deze medicijnen. Diverse oefeningen kunnen ook een positief effect hebben op het beloop van de ziekte. Tuberositas tibiae-avulsie heeft meestal geen negatieve invloed op de levensverwachting van de patiënt of vermindert deze.
Wanneer moet je naar een dokter?
Aangezien de avulsie van tuberositas tibiae zichzelf niet kan genezen, moet de getroffen persoon een arts raadplegen om verdere verslechtering te voorkomen en ook om verdere complicaties te voorkomen. Hoe eerder een arts wordt geraadpleegd, des te beter is meestal het verdere verloop van de ziekte. Een arts moet worden geraadpleegd in het geval van tuberositas tibiae-avulsie als de getroffen persoon lijdt aan lichte pijn in de dijen. Deze pijn treedt op zonder duidelijke reden en verdwijnt meestal niet vanzelf. Ze kunnen ook optreden in de vorm van pijn in rust en hebben daardoor ook een negatief effect op de slaap van de patiënt. De pijn kan ook ernstiger worden bij meer inspanning. De ziekte kan worden opgespoord door een huisarts. Verdere behandeling wordt dan meestal uitgevoerd door een specialist. Dit leidt in de regel niet tot een afname van de levensverwachting, hoewel het verdere verloop van de ziekte zelf sterk afhangt van de exacte manifestatie van de tuberositas tibiae-avulsie.
Behandeling en therapie
Type I maakt aanvankelijk conservatieve behandeling mogelijk in de vorm van immobilisatie en koeling met ijs, ijsspray en ontstekingsremmend zalven en medicijnen. Stabiliserende kniebandages en injectiebehandelingen zonder cortisone (waardoor de pees zou scheuren) kan ook volgen. Kinesiotape leidt vaak tot effectieve verlichting. Als de pees volledig is gescheurd, wordt een operatie onvermijdelijk. Als de ziekte verder gevorderd is en Type II of zelfs Type III heeft bereikt, is osteosynthetische zorg vereist Fysiotherapie oefeningen om de stretching het vermogen van de heupbuigers en het versterken van de heupextensoren zijn belangrijk. Oefening in de vorm van stevig wandelen of matig lopend wordt geadviseerd voor verbetering op lange termijn. Lange afstanden, steile beklimmingen en afdalingen mogen alleen met uiterste voorzichtigheid worden uitgevoerd, omdat ze het zieke gewricht te zwaar belasten. Oefening in wateris daarentegen bijzonder geschikt.
het voorkomen
Overpronatie en negatieve heupextensie moeten worden vermeden. Schoenen met pronatie bescherming wordt aanbevolen. Beginners moeten langzaam “correct rennen” leren tijdens het sporten therapie begeleiding en optimaliseer het stap voor stap. Gewrichten Evenals het hele spierstelsel mogen niet worden getraind zonder een opwarmfase. Bij het buiten trainen op koud dagen, opwarming zalven en beschermende kleding kan beschermen tegen letsel omdat ze beschermen tegen hypothermie.
Nazorg
Na een succesvolle behandeling van een tuberositas tibiae-avulsie is een goede en uitgebreide nazorg belangrijk om langdurige gevolgen te voorkomen. Het doel hierbij moet enerzijds zijn om herhaling van een tuberositas tibiae-avulsie te voorkomen en anderzijds de volledige mobiliteit van de kniegewricht en beenOm het laatste te bereiken, therapie voor tibiale tuberositas moet avulsie gevolgd worden door intensieve fysiotherapie, waarin de kniegewricht en been worden langzaam weer versterkt en hersteld tot normaal draagvermogen en mobiliteit. Totdat deze fysiotherapeutische behandeling is voltooid, moet sport zoveel mogelijk worden vermeden om het / de aangedane been / de aangedane benen niet te zwaar te belasten. Om herhaling van een tibiale tuberositasavulsie te voorkomen, moeten ook regelmatige controles bij een orthopeed worden uitgevoerd. Hiervoor worden naast een uitwendig onderzoek beeldvormende procedures (röntgenfoto's) gebruikt. Indien nodig kan de orthopeed bijkomend kniebandages voorschrijven bij het sporten, vooral voor het been dat (nog) niet aangetast is, om het kniegewricht te stabiliseren en te ontlasten en zo te voorkomen dat de symptomen van een tuberositas tibiae-avulsie zich opnieuw ontwikkelen.
Hier is wat u zelf kunt doen
Type I tuberositas tibiae-avulsie kan met conservatief worden behandeld therapie dat omvat koeling en immobilisatie. Patiënten moeten ook ontstekingsremmende medicijnen gebruiken. Passende zelfhulp maatregelen omvatten afkoeling, rust en het gebruik van natuurlijke pijnstillers en ontstekingsremmers indien van toepassing. Vanwege de bewegingsbeperkingen is een loophulpmiddel nodig. In ernstige gevallen moet een rolstoel worden gebruikt. De patiënt moet ook in het dagelijks leven worden ondersteund. Lichamelijke activiteiten, vooral die waarbij de onderste ledematen betrokken zijn, moeten worden vermeden. De arts zal ook uitgebreid aanbevelen fysiotherapie Het genezingsproces kan worden ondersteund door zachtaardig massage, warme baden en mogelijk alternatieve praktijken uit de Chinese geneeskunde. Nogmaals, de arts moet zijn of haar toestemming geven, omdat onder bepaalde omstandigheden complicaties kunnen optreden. In ernstige gevallen is osteosynthetische behandeling noodzakelijk. Patiënten moeten in een vroeg stadium contact opnemen met een specialist, vooral als er ernstige pijn of bewegingsbeperkingen optreden. Na voltooiing van de behandeling mogen de sportactiviteiten worden hervat. De exacte te nemen stappen dienen met de specialist en een fysiotherapeut te worden besproken. Andere zelfhulp maatregelen zijn meestal niet van toepassing op tuberositas tibiae-avulsie.
