Schildklierverwijdering | Schildklier

Verwijdering van de schildklier

Een operatie is alleen nodig voor bepaalde bevindingen of bepaalde combinaties van bevindingen. Er zijn ook verschillen in de manier waarop de operatie wordt uitgevoerd. Men kan ofwel alleen delen van het schildklier (= lobectomie) of de hele schildklier (= thyreoïdectomie).

Het oor, neus- en keelarts is hier vaak verantwoordelijk voor, aangezien hij of zij de meeste ervaring heeft met het uitvoeren van operaties in de nek Oppervlakte. De operatie gaat meestal gepaard met een opname van twee tot drie dagen in het ziekenhuis. In de meeste gevallen zijn het patiënten met knooppunten in de schildklier die een operatie moeten ondergaan.

Zogenaamde "koude" knobbeltjes moeten bijna altijd worden verwijderd, omdat ze noodzakelijkerwijs onder een microscoop moeten worden onderzocht omdat ze kwaadaardig kunnen zijn, hoewel dit zelden het geval is. Als het vermoeden echter wordt bevestigd, wordt het schildklier is aangewezen, omdat dit de enige manier is om de volledige verwijdering van de tumor te garanderen en de kans op herhaling (= terugkeer) zoveel mogelijk te verkleinen. De 'warme' of 'hete' knobbeltjes worden meestal verwijderd als ze de functie van de schildklier aantasten en de schildklierfunctie niet langer met medicatie kan worden gecontroleerd.

Zelfs als de vergroting ongemak veroorzaakt bij het slikken of als het naburige organen zoals de luchtpijpdient verwijdering te worden overwogen. Dwang om te wissen de keel of het constante gevoel van een vreemd lichaam in de keel zijn ook vaak de reden waarom patiënten besluiten een operatie te ondergaan. Een belangrijk alternatief voor chirurgie is radioactief jodiumtherapie.

Hier wordt de schildklier vertraagd door een capsule met radioactief materiaal in te slikken jodium, wat vooral de zeer actief producerende cellen beschadigt, aangezien deze het grootste deel van de radioactieve stof opnemen. Of een operatie, radioactief jodiumtherapie of zelfs enige medicatie die wordt overwogen, hangt af van het individuele geval en moet voor elke patiënt afzonderlijk worden beslist. Het ernstigste gevolg van een schildklieroperatie, vooral volledige verwijdering, is het verlies van uw functie. Sinds de hormonen van de schildklier zijn van vitaal belang, ze moeten in tabletvorm worden vervangen.

Als ze in een te kleine hoeveelheid worden vervangen, worden onze fysieke ontwikkeling en prestaties evenals ons gehele mentale welzijn aangetast. De hormonen moet voor de rest van het leven in de juiste dosering worden ingenomen, wat regelmatige controles door inname vereist bloed samples. Stembanden verlamming wordt ook zeer gevreesd, omdat de zenuw die verantwoordelijk is voor de stembanden (lat.

: larynx recurrens zenuw), die ze controleert, loopt dwars door het operatiegebied langs de schildklier. Hoewel de zenuw tijdens de operatie zeer zorgvuldig wordt beschermd en nauwlettend in de gaten wordt gehouden, kan schade die zou leiden tot tijdelijke of permanente verlamming van de stembanden niet worden uitgesloten. Voor de getroffen persoon betekent dit een permanent schorre stem en het verlies van het vermogen om te zingen.

In zeer ernstige gevallen, waarbij beide zenuwen (rechter- en linkerkant van de nek) zijn aangetast, ademhaling moeilijkheden kunnen het gevolg zijn, omdat de stembanden kan niet meer openen vanwege de verlamming. Een laryngoscopie kan dan duidelijkheid geven over de bevindingen. De bijschildklieren zijn ook structuren die tijdens de operatie zorgvuldig moeten worden geobserveerd.

Deze 4 kleine bloedlichaampjes zitten op de schildklier, alleen gescheiden door een dun laagje weefsel. Ze produceren het zogenaamde bijschildklierhormoon, dat de kalium metabolisme van ons lichaam. Als ze tijdens de operatie worden verwijderd, kan de calcium evenwicht is volledig verstoord en spier krampen of tintelingen in de armen of benen kunnen voorkomen.

Net als bij de schildklier hormonenhet bijschildklierhormoon kan echter ook in tabletvorm worden ingenomen. Zwelling van de nek, pijn in het gebied van de schildklier en pijn als er druk op wordt uitgeoefend, roodheid en oververhitting: dit kunnen allemaal tekenen zijn van thyroiditis (= lat .:thyroiditis; het achtervoegsel -itis beschrijft de ontsteking).

Ontsteking van de schildklier is een van de zeldzame ziekten van de schildklier. Niet alle ontstekingen zijn echter hetzelfde, er zijn ook verschillende vormen. De classificatie is gebaseerd op verschillende criteria.

Op basis van het chronologische beloop van de ziekte wordt onderscheid gemaakt tussen acuut, subacuut of chronisch thyroiditis. Acute ontsteking begint heel plotseling. Het wordt meestal veroorzaakt door infectieuze agentia zoals bacteriën of schimmels, die in de bloedbaan in de goed doorbloede schildklier vastlopen en tot ontsteking leiden.

In de meeste gevallen melden de getroffenen een eerdere infectie, zoals amandelontsteking, gevolgd door toenemende zwelling en pijn in de schildklier. De aangetaste delen van de nek zijn rood en patiënten klagen over slikproblemen, koorts en het gevoel van ziekte. Bestraling als onderdeel van tumortherapie of bepaalde medicijnen leiden ook tot ontsteking van de schildklier.

De minder plotselinge vorm (subacute thyroiditis) wordt waarschijnlijk veroorzaakt door virussen zoals de bof or mazelen virus. Het verloop van de ziekte is variabel en kan variëren van helemaal geen symptomen tot de omvang van de acute vorm. De vergroting wordt meestal binnen de perken gehouden.

Het begint meestal tot twee weken na de infectie en patiënten klagen over vermoeidheid en uitputting. De langdurige chronische vorm wordt meestal veroorzaakt door auto-immuunziekten, dwz het lichaam herkent de schildklier niet langer als een deel van zichzelf en begint het te bestrijden als elke 'vijand' met markers (zogenaamde antilichamen). De antilichamen markeer het schijnbaar vreemde weefsel en verschillende lichaamscellen leiden vervolgens tot de vernietiging van deze structuren, die volgens hun missie als vreemd worden gemarkeerd.

De bekendste van deze auto-immuunziekten is de thyroïditis van Hashimoto. De ontsteking verloopt heel langzaam en de getroffen personen worden zich vaak pas bewust van hun ziekte door het toenemende hormoontekort. Zeer zelden is een hiv-ziekte ook de oorzaak van de chronische ontstekingsreactie.