Synoniemen
Ziekte van Lyme, Lyme-borreliose, Ziekte van Lyme, Lyme-artritis, erythema chronicum migrans Engels: borreliose
Definitie
Lyme-borreliose is een bacteriële ziekte die wordt overgedragen door de beet van een schildkliertik. De gevolgen van de infectie variëren van simpele huidsymptomen tot neurologische symptomen en zogenaamd Lyme artritis. Borreliose werd voor het eerst waargenomen in 1975 in het kleine stadje Lyme in de Amerikaanse staat Connecticut en werd beschreven als Lyme artritis (Lyme-gewrichtsontsteking). In tegenstelling tot de door teken overgedragen TBE (Early Summer Meningo Encephalopathy), een virale ziekte, kun je niet tegen de ziekte van Lyme worden ingeënt! Het is echter gemakkelijk te behandelen antibiotica (bacteriën het doden van drugs).
Epidemiologie
De ziekteverwekker die de ziekte van Lyme veroorzaakt, de bacterie Borrelia burgdorferi, behoort tot de familie van spirocheten en heeft het vermogen om te overleven in de darm van de teken. Door het tekenbeet het komt de menselijke bloedbaan binnen. Borrelia burgdorferi kan extracellulair (buiten de lichaamscellen) beschermd tussen liggen bindweefsel vezels of kunnen ook intracellulair overleven in fagocyten (scavenger cells / afweercellen), zodat ze lange tijd kunnen blijven bestaan in de gastheer (borrelia-drager) "onopgemerkt" door de immuunsysteem. Daarnaast de ziekte van Lyme bacteriën hebben het vermogen om zichzelf te "camoufleren". Zodra de eigen verdediging van het lichaam de bacteriën als vreemde lichamen en zichzelf begonnen te verdedigen, veranderen de Borrelia-bacteriën hun oppervlak zodat ze niet langer worden herkend door de antilichamen (lichaamseigen afweerstoffen; zie immuunsysteem).
Is de ziekte van Lyme besmettelijk?
De ziekte van Lyme is in principe niet besmettelijk. Een overdracht van persoon op persoon is in ieder geval nooit bewezen of waargenomen. De verzending verloopt daarom uitsluitend via de bloed contact van de teek met de mens.
Symptomen van de ziekte van Lyme
Tweede fase: in deze fase is het belangrijkste symptoom een brandend pijn dat begint bij de zenuwwortels (radiculair). Opgemerkt kan worden dat dit pijn bevindt zich vaak in de buurt van de roodheid van de zenuwen of de tekenbeet. Dit is een ontstekingsreactie die de zenuwwortels aantast, vooral de schedel zenuwen.
Bovendien is de ziekteverwekker (hersenvliesontsteking) kan meningitis veroorzaken, wat kan leiden tot nek stijfheid, hoofdpijn en andere neurologische gebreken. Naar de naam van de ontdekker wordt dit ook wel het Bannwarth-syndroom of meningopolyneuritis genoemd. Dit kan weken tot maanden na de besmetting door de teek gebeuren.
Naast deze kenmerkende pijnen treedt ook verlamming op als gevolg van de ontsteking van de zenuwwortel door de pathogeen borreliose. Dit is voornamelijk een asymmetrische verlamming, dwz slechts één kant faalt en niet beide. Als de wortels van de schedel zenuwen worden vaak getroffen, gezichtsspieren zijn verloren.
De hersenzenuw riep gezichtszenuw wordt het vaakst getroffen. Deze zenuw levert voornamelijk de gezichtsspieren die verantwoordelijk zijn voor onze gezichtsuitdrukking. Veel minder vaak, de hart- muren kunnen worden aangetast.
Afhankelijk van welke laag van de hart- muur is ontstoken, dit heet myocardiet, pericarditis of pancarditis. Dit kan dus leiden tot hartritmestoornissen door het lichaam te infecteren gangmaker systemen. Een ander zeldzamer symptoom in dit stadium is lymphadenosis cutis benigna.
Dit is een blauw-roodachtig gekleurde zachte knoop of verhoging. De oorzaak van deze knoop is het binnendringen van wit bloed cellen (lymfocyten) in de huid door de Borrelia-infectie. Veel voorkomende locaties van deze goedaardige knobbel zijn oorlellen, nek, oksels, genitale zone en ook tepels.
Derde fase: in deze fase pijnlijke gewrichtsontsteking en spierontsteking kan ook voorkomen (artritis en spierpijn). Deze ontstekingen kunnen van gewricht naar gewricht of van spier naar spier springen. Deze fase vindt maanden tot jaren na de tekenbeet.
De gewrichtsontsteking, ook wel Lyme-artritis genoemd, is vaak chronisch en kan bij één of meerdere voorkomen gewrichten. De meest voorkomende gewrichten getroffen zijn de kniegewricht, dan de enkel gewricht, ellebooggewricht, vinger en teen gewrichten, carpale gewrichten en kaakgewricht. Een ander typisch beeld van de ziekte in dit stadium is Acrodermitis chronica trophicans.
Dit kenmerkt zich door een donkere blauwachtige verkleuring van de huid en een zeer dunne huid. In de loop van de ziekte treedt eerst de blauwachtige verkleuring van de huid op, die enigszins gezwollen kan zijn. Het veroorzaakt echter geen symptomen.
Dit wordt gevolgd door een gestage afname van het onderhuidse vetweefsel en dus een sterke vermindering van de dikte van de huid. Dit veroorzaakt de huid schepen om doorheen te schijnen. Daarnaast kan er een verharding van de huid optreden door de vorming van vezels (fibrose) in de huid.
Dit gebeurt bij voorkeur aan de vingers en extensorzijden van de ledematen. Bovendien kunnen gewrichten en zenuwen ook later worden aangetast na het optreden van Acrodermitis chronica trophicans. Een zeer zeldzame vorm van de ziekte van Lyme is de encefalomyelitis.
Dit wordt gekenmerkt door verlamming van een of beide ledematen. Enzfalomyelitis is een zeer zeldzame vorm van de ziekte van Lyme. Dit wordt gekenmerkt door verlamming van een of beide ledematen.
Over het algemeen is het moeilijk om de ziekte van Lyme te herkennen. Zoals eerder vermeld, kunnen er maanden tot jaren tussen de afzonderlijke stadia verstrijken, waardoor het moeilijk is om alle symptomen in samenhang te zien. U hoeft er alleen maar aan te denken wanneer u voor het laatst het gevoel had de zomer te hebben griep en of u zich dit zou herinneren als u mee naar de dokter gaat gewrichtspijn.
De meeste symptomen van de ziekte van Lyme zijn erg onspecifiek en kunnen ook worden veroorzaakt door een aantal andere ziekten. Om de zaken nog erger te maken, is er een groot aantal "atypische kuren" waarin slechts enkele of zelfs slechts één van de genoemde symptomen zich manifesteren. Hoewel antilichaamdetectie in elk stadium van de ziekte van Lyme kan worden gebruikt, heeft het verschillende slagingspercentages.
Vooral in de vroege stadia van de ziekte van Lyme kan antilichaamvorming slechts in 10% -40% van de gevallen worden gedetecteerd. In de late fase is het antilichamen zijn vrijwel altijd detecteerbaar, hoewel er ook geïsoleerde gevallen zijn waarin het onderzoek van de bloed blijft "zwijgen". Zelfs als de antilichamen worden gedetecteerd in het bloed, heeft dit resultaat slechts een beperkt nut, aangezien het ook een "oude, genezen" infectie kan zijn.
In principe kunnen twee soorten antilichamen worden gedetecteerd: antilichamen van het IgM-type duiden op een vroege infectie (meestal stadium I van de ziekte van Lyme of zonder symptomen), terwijl antilichamen van het IgG-type duiden op een late infectie (stadium II + III) of een langer geleden infectie die kan volledig worden genezen. Voor de detectie van antilichamen zijn er de eenvoudigere screeningstests, zoals de zogenaamde ELISA-test, en de meer gecompliceerde bevestigingstests, zoals de immunoblot- of western blot-test, die u de zekerheid geven dat de test niet vals positief was. Dit betekent dat om een huidige of vroegere Borrelia-infectie vast te stellen, een positieve screeningstest gevolgd moet worden door een bevestigende test, zodat men er echt zeker van kan zijn dat er daadwerkelijk anti-Borrelia-antistoffen zijn gedetecteerd. Het niveau van antilichaamdetectie (titer) is van weinig waarde voor de diagnose.
