Medisch: inguinale hernia, inguinale hernia, hernia inguinalis
- Zachte balk
- Sportersbar
- Liespijn
De liesbreuk is, net als alle buikwandhernia's, een uitsteeksel van de inhoud van de buikholte door de binnenste bindweefsel blad dat de buikholte afbakent. Anatomisch gezien is de lies een plaats waar hernia's bijzonder vaak voorkomen, aangezien dit de natuurlijke zwakke punten zijn van de bindweefsel bevinden zich. De anatomie van de lies is ingewikkeld en vereist een meer gedetailleerde uitleg.
De buikwand bestaat uit (van binnen naar buiten): Tijdens de ontwikkeling van de man embryo- testikels, die zich voornamelijk in de buikholte bevinden, worden neergelaten het scrotum. Dit leidt tot de vorming van het lieskanaal, waarin de zaadstreng en de toevoer schepen voor de testikels liggen. Hierdoor ontstaat een natuurlijke opening in de buikwand, waardoor de inhoud van de buikholte uit de eigenlijke buikholte kan komen.
Zo'n liesbreuk wordt direct genoemd. De indirecte liesbreuk wordt veroorzaakt door een opening die zich dichter bij de middellijn van de buikwand vormt. Als inhoud uit de buikholte de spieren of het onderhuidse binnendringt vetweefselkan een opsluiting plaatsvinden.
Om deze reden worden liesbreuken volgens dit criterium geclassificeerd als opgesloten en niet opgesloten. Inguinale hernia's kunnen sindsdien ook aangeboren of verworven zijn. Een bijzondere vorm van liesbreuk is de zogenaamde scrotumhernia.
Het wordt vooral waargenomen bij oudere mannen. Via een zeer grote opening in de buikwand worden delen van de darm verplaatst naar het scrotum, die in de loop van de hernia erg ver kan rekken. Dit kan maken het scrotum hernia extreem groot.
Bij vrouwen treedt een andere vorm van inguinale hernia op - de femorale hernia. Dit is een gat dat hieronder wordt gecreëerd het inguinale ligament en laat zo de herniazak uitzetten in de dij.
- Buikvlies
- Binnenste bindweefselblad
- Spier
- Buitenste bindweefselblad
- Onderhuids vetweefsel
- Huid
Congenitale liesbreuk: bij embryo's is er een natuurlijke verbinding tussen de buikholte en de lies, de processus vaginalis.
Als deze verbinding rond de geboorte niet sluit, ontstaat er een aangeboren liesbreuk. De ouders zien een uitsteeksel in het gebied van de lies (en) (of beide), dat meer uitgesproken is bij het huilen vanwege de verhoogde druk in de buikholte, en in de meeste gevallen pijnloos is. Onder bepaalde omstandigheden kan dit uitsteeksel echter pijnlijk zijn (door druk).
In deze gevallen moet op zijn minst worden uitgegaan van een beginnende opsluiting. Verworven liesbreuk: op volwassen leeftijd zwakker bindweefsel kan de ontwikkeling van de liesbreuk bevorderen. Dit is vaak het geval bij oudere mensen.
Bij jonge mannen ontstaat een liesbreuk tijdens overmatige lichamelijke inspanning, bijvoorbeeld tijdens zwaar tillen of bodybuilding. De symptomen van inguinale hernia variëren van pijnloze zwelling tot darmobstructie in het geval van een opgesloten hernia. Soms is er pijn in een afgebakend gebied zonder palpabele hernia of zwelling.
In deze gevallen moet een andere oorzaak (zie hieronder) worden uitgesloten voordat de chirurgische behandeling van de hernia wordt gepland. Bij zwelling en / of pijn in de lies wordt altijd eerst een hernia overwogen, aangezien dit de meest voorkomende oorzaak is. Deze symptomen kunnen echter ook andere oorzaken hebben.
Zwelling kan een uiting zijn van vergroting weefselvocht knooppunten in de lies, die op hun beurt in de meeste gevallen het gevolg zijn van een ontsteking. Vergroot weefselvocht knooppunten vereisen in ieder geval verdere verduidelijking! Na het doorboren van de lies ader (bijv. met een hart- katheter), blauwe plekken (hematoom) kunnen ook voorkomen, die ook zichtbaar zijn als zwellingen.
Dergelijke kneuzingen vereisen vaak een chirurgische behandeling. Pijn in de lies kan ontstaan door een irritatie van het punt waar de dij spieren hechten zich vast aan het bekken. Dit is vaak het geval na sterkere inspanningen van de been spieren, bijvoorbeeld na een voetbalwedstrijd.
Een andere oorzaak van liespijn zijn problemen van de heup gewricht. Exploitatiesymptomen (“hip artrose“) Maar ook het dijbeen nek breuk (femurhalsfractuur) worden soms gediagnosticeerd als het enige symptoom in liespijn. Inguinale hernia's zijn meestal goed herkenbaar, zelfs voor de leek.
Omdat in het geval van een liesbreuk de hernia-inhoud, meestal een klein deel van de darm of de vetweefsel (omentum majus) die zich in de buikholte bevinden en de darm bedekken, een herniazak vormen door de zogenaamde hernia-plaats, een verhoging of zwelling van het aangetaste huidgebied kan worden waargenomen en gepalpeerd. meestal is het te vinden in het liesgebied als de naam suggereert, maar is ook te vinden in het scrotum of de vleien vanwege de anatomie in dit gebied. De symptomen zijn ook afhankelijk van de intra-abdominale (in de buik) druk, die wordt verhoogd bij niezen, hoesten, het tillen van zware dozen of het optillen van boodschappentassen. In dit geval leidt de verhoogde intra-abdominale druk tot een verdere persing van de darmen in de herniazak.
Daarnaast duidt een verbetering van de zwelling bij het liggen en in rust op een hernia, een toename van de klachten bij liggen of 's nachts wijst op andere ziektes zoals bepaalde spierziektes. Verder moet er ook onderscheid gemaakt worden of de hernia-inhoud herpositioneerbaar is, dat wil zeggen of de hernia-inhoud verplaatsbaar is en met de hand terug in de buikholte kan worden gedrukt. Als dit het geval is, is er meestal geen of slechts zwakke pijn, zoals een lichte trekkracht in de liesstreek.
Een verharding van de huid over de hernia-inhoud, pijn en een niet-verplaatsbare hernia-inhoud zijn typische tekenen van ontsteking of infectie, die ook gepaard kunnen gaan met een opsluiting van het darmsegment. Dit leidt tot een blokkering van de toevoer van zuurstof en voedingsstoffen bloed levering van het weefsel. Dit gaat gepaard met het overlijden (necrose) van het aangetaste weefsel, wat tot verdere complicaties kan leiden.
Om deze reden moet ook bij een niet-pijnlijke hernia een arts worden geraadpleegd. l De hernia wordt klinisch gediagnosticeerd. De arts zal proberen de opening te palperen en, indien nodig, de herniazak in de buikholte te verplaatsen.
Dit is vooral belangrijk om te voorkomen dat de hernia bekneld raakt. Bij zeer kleine fracturen kan de hernia-opening niet altijd worden gepalpeerd. In sommige gevallen een extra ultrageluid onderzoek kan in deze gevallen de nodige zekerheid geven over de diagnose.
Echografie (ultrageluid) wordt ook gebruikt om opgesloten liesbreuken te onderscheiden van vergrote weefselvocht knooppunten, hoewel dit vaak moeilijk kan zijn. Niet elke liesbreuk hoeft operatief te worden behandeld. Zodra echter een of meer delen van de darm in de herniazak worden afgeknepen, is een operatie de enige therapeutische optie.
In dat geval voelt de getroffen patiënt meestal hevige pijn in de liesstreek. Een hernia die gepaard gaat met pijn moet onmiddellijk en binnen de kortst mogelijke tijd operatief worden behandeld. Alleen het snel uitvoeren van een liesbreukoperatie kan voorkomen dat delen van de losgekoppelde darm afsterven.
Er zijn verschillende technieken en procedures voor de chirurgische correctie van liesbreuken. Bij de conventionele methode wordt meestal gekozen voor een toegang in de liesstreek. De noodzakelijke huidincisies worden relatief klein gehouden en genezen goed.
Zichtbare littekens zijn vrij zeldzaam. Bovendien is een minimaal invasieve, laparoscopische benadering ook mogelijk bij conventionele herniachirurgie. De volgende chirurgische methoden worden gebruikt: Een van de meest gekozen ingrepen is de zogenaamde chirurgische methode volgens Shouldice.
Tijdens deze operatie wordt er boven een transversale huidincisie gemaakt het inguinale ligament. Vanaf deze huidincisie kan de voorbereiding worden uitgevoerd tot aan de herniazak. Zodra de herniale zak volledig is blootgelegd, wordt deze geopend en wordt de inhoud terug in de buikholte gebracht.
Om te voorkomen dat op dezelfde plaats een nieuwe liesbreuk ontstaat (recidief), worden vervolgens delen van de grote buikfascia (fascia transversalis) over de herniale opening getrokken. Daarna wordt de gespannen fascia dubbel gehecht en wordt de binnenste liesring op deze manier ingesnoerd. Een ander voordeel van deze procedure is het feit dat de achterwand van het lieskanaal tijdens de operatie strakker en verstevigd wordt.
Herhalingen worden zeer zelden waargenomen na gebruik van deze chirurgische methode. Een andere inguinale hernia-operatie, die tegenwoordig relatief vaak wordt toegepast, is de zogenaamde Lichtenstein-procedure. Bij deze operatie wordt direct boven de liesbreuk een huidincisie van ongeveer 6 cm gemaakt.
Door deze chirurgische toegang kunnen de herniazak en zijn inhoud onmiddellijk terug in de buikholte worden gebracht. In tegenstelling tot de operatie volgens Shouldice wordt de herniale opening bij deze procedure echter afgesloten door het inbrengen van een plastic gaas. Het recidiefpercentage is ook erg laag bij deze operatie.
Het nadeel van de chirurgische hernia-correctie volgens Lichtenstein is echter dat vreemd materiaal met het plastic gaas in het lichaam wordt gebracht. Ook bij een hernia is de zogenaamde chirurgische ingreep volgens Rutkow een van de meest voorkomende chirurgische correctiemethoden, waarbij de huidincisie veel kleiner is dan bij de zojuist beschreven methoden. Ook bij de herniaoperatie maakt de chirurg volgens Rutkow de incisie direct boven de herniazak.
Bovendien houdt deze procedure ook in dat het zwakke punt in het gebied van de buikwand wordt versterkt door vreemd materiaal. Afhankelijk van de omvang van de hernia kiest de chirurg een plastic paraplu of een klein netje. Daarnaast kan een pijnlijke liesbreuk ook worden behandeld door middel van een laparoscopie van binnenuit (zogenaamde “kijkoperatie”, bijvoorbeeld: methode volgens Meyer).
Bij deze minimaal invasieve procedures wordt een kleine huidincisie gemaakt in of net onder de navel. Vervolgens wordt koolstofdioxide in de buik gebracht en wordt het operatiegebied onderzocht met een optisch apparaat (lichtbron en kleine camera). Bovendien moeten er nog twee kleine huidincisies worden gemaakt in de rechter en linker liesstreek.
Elk van deze incisies is meestal niet groter dan ongeveer 10 mm en is daarom nauwelijks zichtbaar nadat de wond is genezen. Door de toegangen in het rechter en linker liesgebied kunnen de benodigde chirurgische hulpmiddelen tijdens de operatie worden ingebracht. Tijdens de feitelijke operatie, de buikvlies in het gebied van de liesbreuk wordt van binnenuit geopend, de herniazak wordt teruggeduwd in de buikholte en het peritoneum wordt weer gesloten.
Ook bij deze procedure wordt het zwakke punt beveiligd met een klein plastic net, waardoor recidieven effectief worden voorkomen. Afhankelijk van de gekozen procedure en de ernst van de liesbreuk, bedraagt de pure operatietijd (zonder inductie en ontlading van anesthesie) tussen de 20 minuten en een half uur. In de meeste gevallen wordt de herniaoperatie uitgevoerd onder narcose, maar het is ook mogelijk om de chirurgische ingreep onder uit te voeren plaatselijke verdoving.
In het algemeen worden liesbreuken niet altijd geopereerd. Een sluiting van de hernia is niet mogelijk zonder operatie. Er zijn echter gevallen waarin een operatie niet echt geschikt lijkt.
Bij zeer oude mensen of patiënten die door hun volksgezondheid voorwaardewordt de hernia conservatief behandeld. Hiervoor wordt een zogenaamde hernia-band gebruikt. De hernia-band lijkt op een soort corsage.
Het is een leren riem met een metalen plaat die op de herniazak wordt geplaatst. Deze metalen plaat is bedoeld om de inhoud van de herniazak terug in de buikholte te drukken en de onstabiele buikwand te stabiliseren. Op deze manier is genezing van de hernia niet mogelijk.
Er bestaat echter een risico op beknelling van de darmen. Bij mannen, testikelatrofie (weefselverlies) kan optreden. In het algemeen kan de constante druk zogenaamde huidzweren (huidafwijkingen) veroorzaken, waardoor uiteindelijk de hernia door de huid kan breken.
Het is dus duidelijk dat een hernia-band soms grote schade kan aanrichten. Daarom wordt het niet meer gebruikt voor algemene therapie. Zoals eerder vermeld, wordt het alleen gebruikt voor patiënten die niet meer kunnen worden geopereerd om hun symptomen te verlichten.
