Enterocolitis omvat gelijktijdig ontsteking van de dunne darm en dikke darm. Er wordt onderscheid gemaakt tussen verschillende vormen.
Wat is enterocolitis?
Artsen verwijzen naar enterocolitis of colenteritis wanneer ontsteking komt voor in zowel de dunne darm en dikke darm. Ontsteking van de dunne darm heet enteritis, terwijl ontsteking van de dikke darm wordt genoemd colitis. In het geval van enterocolitis is het belangrijk om onderscheid te maken tussen infectieuze en niet-infectieuze vormen. Terwijl infectieuze enterocolitis wordt veroorzaakt door pathogenen zoals bacteriën, virussen, schimmels en parasieten, worden niet-infectieuze vormen voornamelijk veroorzaakt door andere oorzaken die niet altijd bekend zijn. De meest voorkomende infectieuze enterocolitis zijn onder meer pseudomembraneuze enterocolitis, yersinia enterocolitis en stafylokokken enterocolitis. Onder de niet-infectieuze enterocolitiden, necrotiserende enterocolitis is het meest bekend en wordt gezien bij baby's. Andere vormen vertegenwoordigen eosinofiele enterocolitis en enterocolitis regionalis, beter bekend als De ziekte van Crohn.
Oorzaken
De oorzaken van enterocolitis variëren en zijn afhankelijk van de specifieke oorzaak van de ontsteking. Infectieuze enterocolitis is bijvoorbeeld het gevolg van bepaalde pathogenen. In de meeste gevallen zijn dit bacteriën. Bijvoorbeeld, pseudomembraneuze enterocolitis wordt veroorzaakt door de bacteriesoort Clostridium difficile. Deze bacteriestam vermenigvuldigt zich bij voorkeur na langdurige behandeling met antibiotica. De clostridia kan zich dus vermenigvuldigen omdat de antibioticum agenten doden ook delen van het heilzame darmflora. Bij het koloniseren van de darm geven de clostridia gifstoffen af, die vervolgens een ontstekingsreactie veroorzaken. Het proces is vergelijkbaar bij stafylokokken-enterocolitis. Andere bacteriële triggers voor enterocolitis zijn onder meer Yersinia, Escherichia coli, Shigella en Salmonella. Echter, virussen kan ook enterocolitis veroorzaken. Deze omvatten voornamelijk adenovirussen en enterovirussen. Hetzelfde geldt voor gisten zoals Candida-soorten en parasieten zoals Entamoeba histolytica en Giardia lamblia. Niet-infectieuze enterocolitis zoals necrotiserende enterocolitis (NEK) is een speciaal geval. De exacte trigger van de necrotiserende vorm is echter nog niet vastgesteld. Aangenomen wordt dat pre-beschadiging van de darmwand verantwoordelijk is voor lokale ischemie met bacteriën. De kiemen dan ontstekingsveranderingen veroorzaken. Daarnaast, risicofactoren zoals periduraal anesthesie, volume tekort schokken, laag bloed druk en hartafwijkingen spelen een rol bij de ontwikkeling van de ziekte. Necrotiserende enterocolitis komt voor bij ongeveer 12 procent van alle vroeggeboorten en bij twee procent van alle pasgeborenen.
Symptomen, klachten en tekenen
Symptomen van enterocolitis kunnen sterk variëren, afhankelijk van hoe de ziekte zich ontwikkelt. Wel krampen pijn in de buik komt in alle vormen voor. Bovendien hebben de getroffen personen last van diarree, wat niet zelden bloederig is, en ook misselijkheid en braken. Bovendien is er een algemeen gevoel van ziekte. Bloedig diarree is vooral duidelijk bij infecties met shigella, campylobacteren amoeben. Infectieuze enterocolitis gaat meestal gepaard met rillingen, gevoelens van zwakte en koorts. Enterocolitis veroorzaakt door clostridia treedt meestal binnen twee tot tien dagen na behandeling op antibiotica. De getroffenen lijden aan vlezig, waterig en bloederig diarree vergezeld van intestinale krampen. In het ergste geval bestaat het risico op darmruptuur, wat op zijn beurt levensbedreigend kan zijn bloed vergiftiging. Een verstoorde elektrolytenbalans en hypoproteïnemie zijn ook mogelijk. Bij necrotiserende enterocolitis zet de buik van het getroffen kind uit en worden verwijde darmlussen zichtbaar onder de buikwand. De baby kan geen voedsel meer verdragen en braakt bloederig maagsap uit. In het verdere verloop levensbedreigend bloed vergiftiging is op handen.
Diagnose
Om enterocolitis te diagnosticeren, heeft de arts een gedetailleerde beschrijving nodig medische geschiedenis van de patiënt. Belangrijke criteria hierbij zijn onder meer het voorkomen en de duur van de ziekte, evenals het gebruik van medicijnen en mogelijke bijkomende ziekten. De meeste enterocolitis wordt veroorzaakt door specifiek pathogenenOm deze reden moet microbiologisch onderzoek van een ontlastingsmonster worden uitgevoerd. Omdat de patiënt ook grote hoeveelheden verliest elektrolyten en vloeistoffen, deze factoren worden gecontroleerd door bloedonderzoek in een laboratorium. colonoscopie wordt beschouwd als een nuttige onderzoeksmethode bij verdenking op enterocolitis regionalis of een chronisch beloop. Voor de diagnose van necrotiserende enterocolitis, een Röntgenstraal onderzoek en echografie (ultrageluid onderzoek) worden uitgevoerd. Het verloop van de necrotiserende vorm hangt af van hoe snel therapie is begonnen. Als het bloed vergiftiging kan hiermee onder controle worden gebracht drugswordt de prognose als relatief gunstig beschouwd. De dood komt echter voor bij ongeveer vijf tot tien procent van alle baby's met de ziekte.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Bij ernstige gastro-intestinale symptomen, koorts, rillingen en andere tekenen van enterocolitis worden plotseling opgemerkt, een arts moet snel worden geraadpleegd. Bij ernstige complicaties zoals intestinale krampenbloederige diarree of symptomen van bloed vergiftiging duidelijk worden, vereist dit onmiddellijke evaluatie en behandeling door een spoedarts. Als koorts stijgt en er tekenen zijn van een verstoorde elektrolytenbalans of hypoproteïnemie, kan de getroffen persoon het beste naar een ziekenhuis worden gebracht. Ouders die een opgezwollen buik opmerken en braken bij hun kind moeten medische hulpdiensten raadplegen. Medische evaluatie en behandeling is vereist in elk geval van enterocolitis. Mensen die genoemde symptomen ervaren na langdurig antibioticum therapie overleg met de juiste arts. Mensen die eerder een andere bacteriële ziekte hebben gehad, zijn ook vatbaar voor ontsteking van de dikke en dunne darm en moeten onmiddellijk medische hulp inroepen. Naast de huisarts kan ook een gastro-enteroloog of internist worden geraadpleegd. In elk geval moet in een medisch noodgeval de medische hulpdiensten worden gebeld.
Behandeling en therapie
De behandeling van enterocolitis hangt af van de oorzaak. Als het werd veroorzaakt door clostridia, de verantwoordelijke antibioticum moet worden stopgezet of vervangen. In ernstige gevallen ontvangt de patiënt drugs zoals metronidazol or vancomycine ongeveer twee weken. Toch kunnen er soms terugvallen optreden. Als het ongecompliceerde enterocolitis is, is het meestal voldoende om de symptomen te behandelen en de patiënt voldoende vocht en elektrolyten. In het geval van auto-immuun enterocolitis, immunosuppressiva moet worden toegediend. In het geval van necrotiserende enterocolitis, is het noodzakelijk om de gastro-intestinale voeding van het kind gedurende maximaal tien dagen te onderbreken en toevlucht te nemen tot infusies gebruiken. Bloed vergiftiging wordt behandeld met antibiotica. Indien buikvliesontsteking optreedt, moet chirurgische ingreep plaatsvinden.
Vooruitzichten en prognose
Enterocolitis is een ernstige complicatie, maar kan goed worden behandeld. Als het vroeg wordt opgemerkt, is de kans op volledig herstel groot. De patiënt moet zijn of haar veranderen dieet (bij pasgeborenen is een voedingsonderbreking aangewezen) en neem antibiotica. Als de oorzaak van het voorwaarde wordt geïdentificeerd en tegelijkertijd gecorrigeerd, is er ongeveer 60 procent kans op herstel in de lichtste geboortegewichtgroep. In de groep met het ernstigste geboortegewicht overleeft ongeveer 85 procent van de zuigelingen. De vooruitzichten voor herstel zijn dus relatief goed. Toch kan enterocolitis op de lange termijn veroorzaken volksgezondheid problemen. De verwijde darmlussen kunnen bijvoorbeeld problemen veroorzaken bij het voeden. Getroffen pasgeborenen braken vaak en hebben ook geen stoelgang. Dit kan leiden naar constipatie, bloedarmoede en andere complicaties, waarvan sommige levensbedreigend kunnen zijn. In het slechtste geval, bloedvergiftiging kan optreden, wat vaak fataal is voor de pasgeborenen. Andere mogelijke complicaties zijn onder meer ademhalings-, huid en problemen met de bloedsomloop. Er kan zich een gat vormen in de darmwand, met mogelijk gastro-intestinale klachten tot gevolg. De prognose hangt af van welke van deze symptomen en klachten er optreden en hoe het kind reageert op de voorgeschreven medicijnen. Over het algemeen is bij enterocolitis echter een goede tot zeer goede prognose mogelijk.
het voorkomen
Het voorkomen van enterocolitis is moeilijk. In het geval van de necrotiserende vorm kan preventie worden gedaan met antibiotica. Het wordt echter zelden gebruikt vanwege het risico op resistentie.
Nazorg
Bij enterocolitis zijn de activiteiten van nazorg zeer beperkt. Allereerst is onmiddellijke behandeling door een arts noodzakelijk om verdere complicaties en, in het ergste geval, de dood van het kind te voorkomen. Om deze reden is een vroege diagnose van deze ziekte ook erg belangrijk. Hoe eerder de enterocolitis wordt gediagnosticeerd, hoe beter de prognose en de genezing van deze ziekte is. In sommige gevallen vermindert deze ziekte echter ook de levensverwachting van de getroffen persoon. De kinderen zijn vaak afhankelijk van antibiotica. Er moet voor worden gezorgd dat de medicatie regelmatig wordt ingenomen om de symptomen volledig te verlichten. Het is niet ongebruikelijk dat een deel van de darm moet worden verwijderd. In ieder geval moet het kind rusten na de chirurgische ingreep en voor het lichaam zorgen. Inspanning of andere activiteiten moeten worden onthouden. De ouders en familieleden hebben ook heel vaak psychologische ondersteuning nodig van vrienden of van een professionele arts. Contact met andere getroffen ouders van enterocolitis kan ook nuttig zijn in dit proces en leiden op een uitwisseling van informatie.
Wat u zelf kunt doen
simultaan ontsteking van de dunne darm en dikke darm is een zeer ernstige voorwaarde. Hoewel milde vormen door een patiënt zelf kunnen worden behandeld, is het in deze gevallen voldoende om voldoende vocht en elektrolyten. Zelfbehandeling wordt echter niet aanbevolen, omdat onvoldoende behandelde enterocolitis zeer snel kan leiden tot levensbedreigende complicaties. Een getroffen persoon dient onmiddellijk een arts te raadplegen en zijn of haar instructies op te volgen. Infectieuze enterocolitis vereist vaak behandeling met antibiotica. Sinds deze drugs dood niet alleen schadelijke ziekteverwekkers, maar ook heilzaam bacteriën in de darmkomt daardoor vaak ernstige diarree voor. Een patiënt kan deze bijwerkingen voorkomen door de darmflora door probiotisch voedsel te eten, zoals yoghurt. Nog effectiever is de directe opname van gunstige bacteriestammen. Passende preparaten zijn verkrijgbaar in apotheken en volksgezondheid voedingswinkels. De fabrikanten van deze producten verpakken de melkzuur bacteriën in enterisch gecoat capsules zodat ze daadwerkelijk in grote aantallen de darm kunnen binnendringen en zich daar kunnen nestelen. Vaginale zetpillen Met melkzuur bacteriën, die zonder recept verkrijgbaar zijn in de apotheek, helpen tegen door antibiotica geïnduceerde kolonisatie van de vagina met gistschimmels.
