De ziekte van Crohn

Medisch: Enteritis regionalis, Ileitis terminalis

Frequentie Epidemiologie

Voorkomen in de bevolking De ziekte van Crohn kan overal ter wereld en bij alle etnische afkomsten worden waargenomen. Elk jaar worden er meer en meer mensen ziek van. Mensen tussen de 15 en 35 jaar worden het vaakst getroffen.

De ziekte Ziekte van Crohn

De ziekte van Crohn kan het hele spijsverteringskanaal – van de slokdarm naar de rectum. De afzonderlijke secties worden echter met wisselende frequentie aangetast: de ontsteking doordringt alle wandlagen van de spijsverteringskanaal en komt meestal in golven. De acute episode wordt onder andere gekenmerkt door verdikte darmwanden.

De verspreiding van het ziektebeeld in de dunne en dikke darm is meestal discontinu (zogenaamde "skip-laesies"). Endoscopisch (bijv. tijdens a colonoscopie), een zogenaamd geplaveid reliëf van de darm slijmvlies typisch kan worden gezien.

• Slokdarm ca.

  0.5%.

• Maag ca. 6%,
• Twaalfvingerige darm (twaalfvingerige darm) ca. 5%.
• Dunne darm (ileum) ca.

  3%.

• Laatste lus van dunne darm ong. 88%
• Dikke darm (dikke darm) ca. 70%
• rectum (rectum) ca. 20%.

Terugval van de ziekte van Crohn

De ziekte van Crohn is een chronische ziekte dat in golven loopt. Dit betekent dat fasen van hoge ziekteactiviteit en grote klachten worden afgewisseld met fasen van lage tot geen ziekteactiviteit en dienovereenkomstig lage klachten. De triggers van recidieven bij de ziekte van Crohn zijn nog niet duidelijk geïdentificeerd.

Het is echter duidelijk dat ze van patiënt tot patiënt kunnen verschillen. Aangenomen wordt dat de interactie van verschillende factoren de terugval veroorzaakt. Deze factoren kunnen psychologische stress, bepaalde voedingsmiddelen, roken, alcohol of bepaalde medicijnen.

Veel patiënten ontwikkelen in de loop van hun ziekte een gevoel voor welke factoren voor hen bepalend zijn en leren zo een terugval actief te voorkomen. Helaas is dit echter niet voor alle patiënten mogelijk, omdat het verloop van de ziekte ook genetisch bepaald is. De tekenen van een terugval variëren van patiënt tot patiënt, sommigen merken aanvankelijk slechts een licht "gemopper" in de buik met milde diarree, terwijl anderen enorme diarree krijgen en pijn in de buik van de ene op de andere dag.

Wat ze echter allemaal gemeen hebben, is een toenemende verergering van de typische symptomen van de ziekte in relatief korte tijd. Ernstige aanvallen kunnen ook leiden tot: koorts (lichaamstemperatuur boven 38.0° Celsius), wat een teken is van een ernstig ontstekingsproces in het lichaam. Fever-het verminderen van medicatie kan hierbij helpen, in overleg met de behandelend arts.

Ongeveer een derde van alle patiënten met de ziekte van Crohn heeft last van gewrichtsklachten in de vorm van: pijn of ontsteking. Bij terugvallen, de grote gewrichten hebben meer kans om aangetast te worden, bijvoorbeeld de knie- of ellebooggewrichten. Buiten de recidieven, de kleinere gewrichten op de vingers of tenen hebben meer kans op pijn.

Over het algemeen moet bij het vermoeden van een naderend terugval een arts worden geraadpleegd om de ontsteking zo snel mogelijk in te dammen en schade aan de darmen of de rest van het lichaam te voorkomen. De ziekte van Crohn heeft zijn hoogtepunt tussen het 15e en 30e levensjaar, dus het is eerder een ziekte van de jongere generatie en komt daarom vaak voor bij kinderen. De symptomen verschillen niet van die van volwassenen, dus de meest voorkomende symptomen zijn: diarree, pijn in de buik, winderigheid en een beperkte generaal voorwaarde met een ziek gevoel.

Deze symptomen hoeven lang niet altijd samen te voorkomen, maar komen vaak alleen voor. Bij kinderen is er echter ook het symptoom van groeiachterstand, wat ook het enige symptoom van de ziekte van Crohn kan zijn. Voor een normale groei van het kind is een snelle diagnose en therapie daarom des te belangrijker!

Voor therapie worden dezelfde maatregelen en medicatie gebruikt als voor volwassenen. Om late schade te voorkomen, besteden de artsen nog meer zorg dan bij volwassenen om de medicatie zo laag mogelijk maar zo hoog als nodig te doseren. Met optimale medicatie kan meestal een normale ontwikkeling met een zeer goede kwaliteit van leven worden bereikt.