Woordvindingsstoornissen komen niet alleen voor in jeugd, maar vaak ook op volwassen leeftijd. Dergelijke aandoeningen zijn meestal tijdelijk bij kinderen. Om het genezingsproces te waarborgen en te versnellen, wordt behandeling door een logopedist aanbevolen.
Wat zijn woordzoekstoornissen?
Om het genezingsproces van een dergelijke aandoening te waarborgen en te versnellen, wordt behandeling door een logopedist aanbevolen. De wetenschap onderscheidt woordzoekende stoornissen in dysfasie en afasie. Bij afasie is er schade aan het vermogen om spraak uit te drukken, wat kan leiden tot neurologische verwondingen of tumoren. Dysfasie is daarentegen een ontwikkelingsstoornis. Asfasie kan worden onderverdeeld in verschillende moeilijkheidsgraden. In ernstigere vormen zijn het begrip en het vermogen om te lezen verminderd, naast de spraak zelf. Stoornissen bij het vinden van woorden van deze vorm komen tot uiting in regelmatige pauzes tijdens een gesprek. Deze pauzes treden op omdat er naar een geschikt woord wordt gezocht. In sommige gevallen kunnen fouten in woordvorm en woordkeuze ook voorkomen.
Oorzaken
Woordvindingsstoornissen worden vaak veroorzaakt door schade aan taalrelevante gebieden in de hersenschors van het taaldominante halfrond van de hersenen Zogenaamde "cerebrale vasculaire insulten" (beroertes), die als gevolg een onderbreking van de bloed stroom of leiden bloedingen, behoren tot de meest voorkomende oorzaken. In dit geval is de werking van de gebieden in de hersenen relevant voor spraak wordt vaak beïnvloed. Andere mogelijke oorzaken van woordvindingsstoornissen omvatten hersenvliesontstekingongevallen (bijv. traumatisch hersenen letsel), hersentumorsof dementie aandoeningen (bijv. Alzheimer ziekte).
Ziekten met dit symptoom
- Tumor
- Ziekte van Alzheimer
- Hersenschudding
- Hersenvliesontsteking
- stotteren
- Stroke
- Ontwikkelingsstoornissen bij kinderen
- Dementia
- Hersentumor
Diagnose en verloop
Voor therapie bij optimale resultaten is de diagnose van een woordvindingsstoornis van bijzonder belang. Hierbij ligt de focus op het vinden van de functiestoornis die leidt tot de woordvindingsstoornis. Er wordt gebruik gemaakt van een zogenaamd tekstverwerkingsmodel om de bijbehorende beperking te beperken, en er vinden ook gesprekken plaats tussen de arts en de patiënt om de bevindingen te achterhalen. De arts zal ook nader onderzoek raadplegen, waarmee de symptomen met behulp van geselecteerde methoden nauwkeurig kunnen worden gecontroleerd. Er worden onder meer examens gebruikt over de productie van woorden en over het begrijpen van woorden. Verder wordt naast de mondelinge uitvoering ook het schriftelijk functioneren getoetst om een duidelijke diagnose te kunnen stellen. Voor dergelijke onderzoeken zijn gestandaardiseerde testprocedures (bijv. LeMo, Bogenhauser Semantik Untersuchung) beschikbaar. Pas nadat een neurolinguïstisch profiel van de patiënt is gemaakt, kan het passende therapie methoden worden geselecteerd. Het profiel is het resultaat van zowel bestaande als verminderde capaciteiten, die in de testprocedure worden bepaald. De diagnose houdt ook rekening met hoe de patiënt zelf met de stoornis omgaat (bv. Spontaan gebruik van strategieën om de stoornis te compenseren). Familieleden worden ook vaak geïnterviewd als onderdeel van het diagnostische proces. Nadat de bevindingen zijn verzameld, informeert de arts zowel de patiënt als de nabestaanden over de omvang van de beperking en de beoogde therapie doelen. Het succes van een behandeling is altijd afhankelijk van meerdere factoren. Hierbij speelt onder meer ook de leeftijd van de patiënt een rol, omdat regeneratieprocessen veel langzamer verlopen naarmate de leeftijd toeneemt, waardoor een vroege start van de therapie altijd wenselijk is.
Complicaties
Veel voorkomende complicaties van een woordvindingsstoornis zijn onder meer communicatieproblemen en stigmatisering. Wanneer de woordvindingsstoornis ernstig is, ontstaan er vaak hiaten in de dialoog. Het is niet altijd mogelijk om het gezochte woord te parafraseren of om een synoniem te gebruiken. Om het nog erger te maken, kan het zoeken naar synoniemen ook worden beperkt met een woordzoekende stoornis. Vanwege de communicatieproblemen is het noodzakelijk dat andere mensen attent en geduldig zijn in een gesprek. Idealiter geeft de getroffen persoon zelf aan welke reacties hij graag zou willen zien van mensen die tot zijn naaste omgeving behoren: moeten de andere personen woorden reciteren of liever wachten? Stigmatisering is een andere sociale complicatie van een woordvindingsstoornis. De beperking geeft buitenstaanders soms de indruk dat de getroffen persoon niet erg intelligent is of "gewoon ophef maakt". Mogelijk trekt de getroffen persoon zich daardoor steeds meer terug. Om deze reden is het een voordeel als de woordvindingsstoornis als zodanig bekend is, in ieder geval bij vrienden en familieleden. In sommige gevallen kunnen psychologische complicaties zoals Depressie or Angst stoornissen (vooral sociale angst en agorafobie) zijn nog steeds mogelijk. Iemands frustratie kan echter ook in agressie veranderen. In dit geval is de ontevredenheid over de moeilijke situatie vaak gericht tegen individuen die de schuld krijgen van de moeilijke communicatie.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Na anesthesie, sterke medicatie nemen, of erg nerveus zijn spanning, zijn woordvindingsstoornissen niet ongewoon. Zelfs in verband met een hersenschudding of op oudere leeftijd zoeken mensen vaak naar de juiste woord- en zinsvorming. Als een dergelijke situatie bestaat, moeten familieleden de getroffen persoon niet met een beschuldiging confronteren, maar hulp bieden en de juiste woorden noemen. Maar het is veel belangrijker om ervoor te zorgen ontspanning en rust. Slechts een paar uur slaap brengen vaak het lichaam en de geest weer normaal. Als de woordvindingsstoornissen echter aanhouden en de volgende dag nog steeds aanwezig zijn, is een bezoek aan een deskundige aan te bevelen. Een eerste diagnose en verdere informatie kan met name worden verkregen bij internisten, neurologen, oogartsen of zelfs de huisarts, die vergelijkende casussen kunnen raadplegen. Zeer oude mensen en mensen met acute psychische problemen kunnen terecht bij gerontologen (geriaters) of psychologen. Tip: de situatie is meestal onaangenaam voor de betrokken persoon. Door hem bij te staan, nabijheid te creëren en hem werk en inspanning in het dagelijks leven te ontlasten, is een concrete en snelle hulp die iedereen kan bieden.
Behandeling en therapie
Woordvindingsstoornissen kunnen op twee manieren worden behandeld: de directe methode en de compenserende methode. Oriëntatie voor een specifieke behandeling is altijd gebaseerd op het neurolinguïstische prestatiepatroon dat bij de betreffende patiënt wordt bepaald. Met de directe methode wordt de disfunctie direct behandeld. De therapie omvat onder meer oefeningen waarin algemeen termen (bijv. aardbei - fruit) worden gecategoriseerd of betekenisvolle kenmerken (bijv. Tomaat - plant, eetbaar, rood) worden genoemd. Bij de compenserende methode worden stoornissen op het woordvormniveau verbeterd door oefeningen (bijvoorbeeld door middel van fonetische AIDS bij de mondelinge naamgeving van objectbeelden, presentatie van de eerste klank van een woord). Ook zogenaamde omleidingsstrategieën kunnen bij sommige getroffen personen een kans van slagen hebben. In dit geval worden bewaarde vaardigheden gebruikt om het vinden van woorden te ondersteunen (bijv. Het schrijven van de eerste letters van een woord of het hele woord). Logopedie voor de behandeling van woordvindingsstoornissen is over het algemeen verdeeld in 3 fasen. De eerste fase (ongeveer 4 tot 6 weken duur), ook wel de activeringsfase genoemd, omvat taalstimulatie. De tweede fase (stoornisspecifieke oefenfase) begint met individuele therapie en behandelt primair taalsysteemstoornissen. De derde en dus laatste fase (consolidatiefase) helpt de betrokkene om optimaal gebruik te maken van zijn of haar taalvaardigheid en wordt meestal uitgevoerd als groepstherapie. De omvang van de totale behandeling is altijd afhankelijk van de patiënt en zijn of haar voorwaarde.
Vooruitzichten en prognose
In veel gevallen treedt een woordvindingsstoornis tijdelijk op en verdwijnt deze vanzelf. Dit is vooral het geval wanneer de getroffen persoon moe of ziek is, of wanneer de patiënt heeft ingenomen alcohol en andere drugs In dit geval kan tijdelijk een woordvindingsstoornis optreden, die meestal weer verdwijnt nadat deze stoffen zijn uitgewerkt. Als de woordvindingsstoornis permanent wordt, kan dat leiden tot aanzienlijke complicaties en beperkingen in het dagelijks leven. Vooral kinderen kunnen door de aandoening het slachtoffer worden van pesten en plagen en daardoor psychische klachten of agressief gedrag ontwikkelen. In de meeste gevallen kan de woordvindingsstoornis relatief goed worden behandeld en beheerd, hoewel in zeldzame gevallen de stoornis beperkt kan zijn en niet volledig is opgelost. In het geval van psychische klachten of traumatische ervaringen kunnen discussies en therapieën met een psycholoog nuttig zijn. Als de woordvindingsstoornis ontstaat door een andere ziekte, wordt eerst en vooral de onderliggende ziekte behandeld. Als de hersenen beschadigd zijn, is het meestal niet meer mogelijk om de woordvindingsstoornis volledig te behandelen. Als de aandoening ernstig is, is er een verminderde kwaliteit van leven. De levensverwachting wordt meestal niet gewijzigd door de aandoening.
het voorkomen
Woordzoekerstoornissen zijn over het algemeen niet te voorkomen, omdat ze meestal een gevolg zijn van andere ziekten. Om deze reden is het echter in ieder geval mogelijk om de oorzakelijke aandoeningen te voorkomen. Vooral de risico's op beroertes, die worden beschouwd als de belangrijkste oorzaak van woordzoekende stoornissen, moeten zoveel mogelijk worden verminderd (bijv. roken, verlagen bloed druk, waardoor het gewicht vermindert). In het algemeen, zelfs in niet-risicogroepen, beroerte risico kan worden verminderd door regelmatige lichaamsbeweging zoals wandelen of jogging.
Hier is wat u zelf kunt doen
Problemen met het vinden van woorden zijn tot op zekere hoogte iets heel normaals. Bijna iedereen wordt met dit probleem geconfronteerd. Als er woordvindingsstoornissen optreden in jeugd, kan het te wijten zijn aan ontwikkelingsstoornissen en verlegenheid. Communicatiespellen kunnen de situatie helpen verbeteren. Als dat niet helpt, zijn kinderpsychologen of psychiaters nodig. Ouderen kunnen ook last krijgen van woordvindingsstoornissen zodra hun geheugen begint te verslechteren. Regelmatig geheugen training of geschikte medicatie kan hierbij helpen. Stressvolle situaties, trauma of zwaar alcohol en drugsgebruik kan ook leiden tot woordvindingsstoornissen. Afhankelijk van de ernst en de duur van de aandoening dient een arts te worden geraadpleegd. Als er in de dagelijkse spraak woordvindingsstoornissen optreden, is een vorm van dementie kan zelfs aanwezig zijn. Als geheugen training, kruiswoordpuzzels, praten therapie e.d. brengen geen enkele verbetering, een arts dient geraadpleegd te worden. Een neuroloog kan tests gebruiken om de woordvindingsstoornissen te classificeren. Hierop kunnen therapieën worden gebaseerd. De aandoeningen kunnen ook verband houden met ziekten zoals dysfasie, afasie, Alzheimer ziekte, dementie or Parkinson In dat geval mogen de getroffenen en de mensen om hen heen niet geïrriteerd raken. In plaats daarvan is het in eerste instantie nuttig om op te letten geschiktheid, voeding en geheugentraining Als de woordvindingsstoornissen ernstig blijken te zijn, moet de precieze diagnose van de arts beslissen over specifieke stappen. Deze omvatten logopedische interventies, ergotherapie of gericht geheugentraining Als woordzoekende stoornissen zijn gebaseerd op hoofd blessures is een team van specialisten zoals neurologen en logopedisten nodig om de spraak zoveel mogelijk te herstellen.
