Wat kan de oorzaak zijn als de lymfocyten worden verminderd?
Lymfocytopenie komt vaak voor als gevolg van therapie en wordt in deze context niet als pathologisch beschouwd: dit komt vooral vaak voor bij behandeling met corticoïden, vooral cortisone, en bij de toediening van antilymfocytglobuline. Beide worden specifiek gebruikt om ontstekingsreacties te onderdrukken. Andere vormen van therapie die een lymfocytentekort kunnen veroorzaken zijn radiotherapie en chemotherapie, die beide worden gebruikt om te behandelen kanker, maar kan ook snel delende lichaamscellen aantasten, zoals de voorlopers van bloed cellen.
Dit fenomeen is ook waargenomen bij het medicijn ganciclovir, dat voornamelijk wordt gebruikt voor de behandeling van cytomegalovirus (CMV, humaan herpesvirus 5, HH5). Tijdens de behandeling met langgolvig UV-licht (UVA) wordt de natuurlijke stof psoraleen vaak toegediend vanwege de fotosensibiliserende werking, die ook een verlagend effect kan hebben op het aantal leukocyten. Een andere mogelijke reden voor lymfocytopenie is een laag eiwitgehalte ondervoeding of aanhoudende stress, die het cortisolniveau permanent kan verhogen (zie cortisone behandeling).
Daarnaast zijn er ook ziektebeelden met organische oorzaken zoals De ziekte van Cushing, dat het bijniermerg stimuleert om meer cortisol te produceren als gevolg van een storing van het hypofyse (adenohypofyse). Bepaalde auto-immuunziekten zoals reumatoïde artritis, systemisch lupus erythematosus (vlinder lichen) en exsudatieve (gastero) enteropathie (Gordonsyndroom) kunnen ook leiden tot lymfopenie. Uraemia is een voorwaarde waarin stoffen zich ophopen in de bloed door nier disfunctie en worden bij gezonde personen via de urine uitgescheiden.
Dit leidt naast een aantal andere symptomen tot een verminderde leukocytfunctie. Sinds een infectie met het HI-Virus (Human Immunodeficiency Virus, dat triggers 에이즈) vooral de T-helpercellen aanvalt en vernietigt, valt een sterke daling van het aantal lymfocyten te verwachten. Daarnaast zijn er ook aangeboren oorzaken, die meestal betrekking hebben op de ontwikkeling van de lymfocyten (lymfocytopoëse) en worden uitgelokt door mutaties in de genen voor bepaalde enzymen.
Deze omvatten adenosinedeaminasedeficiëntie en purinenucleosidefosforylasedeficiëntie, evenals het Wiskott-Aldrich-syndroom, dat voornamelijk de trombocyten (bloed bloedplaatjes) vanwege de verstoorde vorming van het celskelet. Bovendien kunnen bij bepaalde Hodgkin-lymfomen (de ziekte van Hodgkin, lymfogranulomatose, lymfogranuloom) en individuele non-Hodgkin-lymfomen, dwz kanker van het gehele lymfesysteem kan de ontwikkeling van de lymfocyten worden verstoord en hun aantal daardoor verminderen. of HIV De alledaagse termen koud en griep-achtige infectie staan voor een aantal verschillende, milde ziekten van de luchtwegen, die meestal worden veroorzaakt door virussen, maar af en toe ook door bacteriën.
Kenmerkend voor bacteriële infecties is dat het totale aantal leukocyten toeneemt (= leukocytose), wat meestal ook de lymfocyten aantast. Bij virale infecties is het totale aantal leukocyten eerder afgenomen (= leukopenie), wat vaak te wijten is aan het feit dat de immuunsysteem houdt de productie van afweercellen niet bij, maar zeker virussen kan ook direct het immuunsysteem remmen. Kenmerkend is echter dat het aantal lymfocyten stabiel blijft of zelfs toeneemt, omdat ze bijzonder goed geschikt zijn om virale infecties te bestrijden en zich daarom bij voorkeur ontwikkelen vanuit de gewone stamcellen.
Het HI-virus (humaan immunodeficiëntievirus) valt cellen aan die een specifiek oppervlakte-eiwit bezitten, CD4 (cluster van differentiatie). Dit zijn voornamelijk de T-helpercellen, die worden vernietigd door de reproductie van het virus, wat resulteert in een drastische vermindering van het aantal lymfocyten (lymfopenie). Het verlies aan functionele T-helpercellen overtreft het aantal geïnfecteerde cellen, zodat ook indirecte remmingsmechanismen een rol moeten spelen, die bijvoorbeeld de rijping van lymfocyten beïnvloeden. Daarnaast worden ook macrofagen (reusachtige eetcellen) aangevallen, maar deze behoren niet tot de lymfocyten en slechts een relatief klein aantal ervan sterft.
In de allereerste fase ongeveer 1-4 weken na infectie (primaire infectie) vertonen patiënten vaak gedurende ongeveer een week verkoudheidsverschijnselen. Het aantal leukocyten neemt echter meestal licht toe, terwijl het aantal lymfocyten afneemt. Dit wordt vaak gevolgd door een symptoomvrije periode waarin het aantal lymfocyten slechts zeer langzaam afneemt, stabiel blijft of zelfs normaliseert. Dit voorwaarde kan meerdere jaren meegaan en blijft vaak onopgemerkt totdat het zich uiteindelijk ontwikkelt tot 에이즈 indien onbehandeld.
