Met een incidentie van 1: 250,000, spondylodiscitis is een zeldzame inflammatoire infectie van de tussenwervelschijf waarbij de aangrenzende wervellichamen betrokken zijn. Mannen worden vaker getroffen door spondylodiscitis dan vrouwen, met een gemiddelde verhouding van 3: 1, en de piekleeftijd ligt over het algemeen tussen de 50 en 70 jaar.
Wat is spondylodiscitis?
Spondylodiscitis is de naam die wordt gegeven aan een zeldzaam ontsteking van de tussenwervelschijf ruimte en aangrenzende wervellichamen, meestal als gevolg van een bacteriële infectie. De ziekte wordt toegewezen aan het spectrum van osteomyelitiden (bot of beenmerg ontstekingen). Spondylodiscitis wordt vaak gekenmerkt door een aanvankelijke niet-specifieke symptomatologie, waardoor de ziekte in veel gevallen pas na twee tot zes maanden wordt gediagnosticeerd. Over het algemeen wordt onderscheid gemaakt tussen endogene en exogene spondylodiscitis, afhankelijk van de onderliggende oorzaak. Bij endogene spondylodiscitis bevindt de triggerende plaats van infectie zich in structuren op afstand van de Vertebrale lichaam, waarvan de pathogenen koloniseren een of meer wervellichamen via hematogene verspreiding (via de bloedbaan), vaak met invloed op de ventrale wervelsegmenten. Daarentegen wordt exogene spondylodiscitis veroorzaakt door injecties in de buurt van de Vertebrale lichaam of chirurgische ingrepen, naast andere oorzaken.
Oorzaken
In de meeste gevallen kan spondylodiscitis worden toegeschreven aan een primaire infectie van de tussenwervelschijf by bacteriën, schimmels of, in zeldzame gevallen, parasieten, hoewel bacteriële kolonisatie het meest voorkomt. De meest voorkomende bacterie pathogenen zijn Staphylococcus aureus (30 tot 80 procent) en Escherichia coli. Bovendien wordt spondylodiscitis geassocieerd met inflammatoire reumatische aandoeningen zoals reumatoïde artritis or de ziekte van Bechterew, blootstelling aan chemische noxae, bijvoorbeeld tijdens enzymatische chemonucleolyse, en in zeldzame gevallen met een lumbale schijfoperatie (tussen 0.1 en 3%). De pathogenen infecteren endogeen of exogeen de tussenwervelschijf en verspreiden zich naar de aangrenzende wervellichamen, waar ze destructieve processen in het botweefsel veroorzaken. Endogene spondylodiscitis wordt in veel gevallen veroorzaakt door tuberculose, die zich later ook manifesteert in het skelet of de wervelkolom (tuberculeuze spondylodiscitis).
Symptomen, klachten en tekenen
Spondylodiscitis, of ontsteking van de tussenwervelschijven, manifesteert zich door zeer verschillende symptomen en beloop. Doorslaggevend voor de symptomatologie is de locatie en oorzaak van de ontsteking. Dus naast volledig onopvallende kuren, zijn er ook levensbedreigende septische kuren van de ziekte. In het begin zijn er over het algemeen nauwelijks symptomen, zodat spondylodiscitis meestal in eerste instantie onopgemerkt blijft. Dit kan worden gevolgd door een fase waarin het snel verslechtert pijn ontwikkelt. De pijn is meestal lokaal in het getroffen gebied. Dit zijn druk- of kloppijnen die bij inspanning erger worden. Pijn in de cervicale wervelkolom straalt vaak uit in de nek en armen. Bij een ontsteking in de lumbale wervelkolom straalt de pijn vaak uit naar de benen. De mobiliteit van de wervelkolom is ernstig beperkt. Als de ontsteking zich uitbreidt, is de pijn niet langer gelokaliseerd, maar heeft deze invloed op de hele rug. De meest voorkomende vorm van spondylodiscitis wordt veroorzaakt door een bacteriële infectie. In de context van bacteriële spondylodiscitis is er naast de typische pijn ook koorts, 피로 en pijn in de ledematen, dwz tekenen van een algemene infectie. In zeldzame gevallen zijn neurologische gebreken, verlamming en ernstige irritatie van de zenuwwortels ook mogelijk bij spondylodiscitis. De zenuwwortel irritaties verergeren de algehele pijnsituatie in het lichaam. Ze zorgen ervoor dat de pijn nog acuter wordt gevoeld buiten de eigenlijke pijnbron in andere delen van het lichaam.
Diagnose en verloop
Het vermoeden van de aanwezigheid van spondylodiscitis is het gevolg van karakteristieke klinische symptomen, zoals tikken, hielval en compressiepijn met weinig tot geen drukpijn, verlichtende houding en pijn tijdens het rechtop staan en tijdens het voorover buigen. De diagnose wordt bevestigd door beeldvormende technieken (Röntgenstraal, CT, MRI), die ook een evaluatie van de spinale veranderingen en de ontstekingsprocessen mogelijk maken.Bovendien kunnen de ontstekingsmarkers in het serum (inclusief CRP, leukocyten) en de bezinkingssnelheid van erytrocyten (ESR) zijn verhoogd, vooral bij acute kuren. De differentiële diagnose van spondylodiscitis moet worden onderscheiden van erosieve osteochondrosetumor-gerelateerde vernietiging, spondylartritis ankylopoetica, en De ziekte van Scheuermann, onder andere. Indien onbehandeld, kan spondylodiscitis zich presenteren met ernstige symptomen en een levensbedreigende beloop (ongeveer 70 procent). Indien onbehandeld, kan spondylodiscitis ook leiden tot immobiliteit, pseudartrose, misvorming en een chronische pijn syndroom. De prognose voor spondylodiscitis hangt af van de ernst van de ziekte. Zo kunnen in veel gevallen, vooral bij progressieve vernietiging van de wervellichamen, posttherapeutische klachten (inclusief motorische stoornissen, hypesthesieën) worden waargenomen.
Complicaties
Spondylodiscitis veroorzaakt voornamelijk ernstige pijn bij de getroffen persoon. In de meeste gevallen treden deze op in de vorm van drukpijn. Ze kunnen echter ook optreden in de vorm van pijn in rust, waardoor de slaap van de getroffen persoon negatief wordt beïnvloed. Patiënten kunnen last hebben van slaapstoornissen en dus mogelijk ook van Depressie of andere psychologische stoornissen. Evenzo kan spondylodiscitis veroorzaken koorts en algemene 피로 en uitputting bij de patiënt. Sommige patiënten verliezen ook gewicht en kunnen last hebben van nachtelijk zweten. De kwaliteit van leven van de patiënt is eerlijk beperkt en verminderd door spondylodiscitis. De behandeling van deze ziekte is meestal zonder complicaties. Met behulp van medicijnen kan het ongemak zeer goed worden beperkt en kan de infectie worden verlicht. Echter, pijnstillers mogen niet gedurende een lange periode worden ingenomen, omdat ze de maag. In ernstige gevallen kan spondylodiscitis ook leiden naar bloed vergiftiging, wat kan leiden tot de dood van de getroffen persoon. Een succesvolle behandeling zal de levensverwachting van de patiënt echter niet negatief beperken of verkorten.
Wanneer moet je naar een dokter?
Een arts is nodig als er bewegingsbeperkingen, pijn in de ledematen of tekenen van verlamming zijn. Pijn, gevoeligheidsstoornissen, koortsevenals 피로 zijn andere klachten die onderzocht en behandeld moeten worden. Algemene malaise, verminderde fysieke en mentale prestaties en prikkelbaarheid zijn aanwijzingen voor spondylodiscitis. Er moet een arts worden geraadpleegd om de diagnose vast te stellen. Op basis van de bestaande klachten wordt vervolgens een individueel behandelplan opgesteld. Als er pijn aanwezig is, mag in geen geval op eigen verantwoordelijkheid een pijnstillend medicijn worden ingenomen. Om risico's en bijwerkingen te vermijden, moet vooraf een arts worden geraadpleegd. Als licht tikken of drukken op het getroffen gebied leidt tot een aanzienlijke toename van ongemak, is verder onderzoek nodig om de oorzaak op te helderen. Wankel lopen, een verhoogd risico op ongevallen en het vermijden van beweging duiden op een ziekte. Als er ook gedragsafwijkingen of emotionele onregelmatigheden optreden, moeten de observaties met een arts worden besproken. Omdat spondylodiscitis kan leiden naar bloed vergiftiging in ernstige gevallen is er een potentieel levensgevaar. Elke interne hittegevoel of verspreiding van bestaande afwijkingen moet zo snel mogelijk aan een arts worden voorgelegd. Zweten of slaapstoornissen zijn, net als veel voorkomende symptomen van de ziekte stemmingswisselingen of flauwvallen. Het is raadzaam om onmiddellijk een arts te raadplegen.
Behandeling en therapie
Therapeutische maatregelen voor spondylodiscitis omvatten voornamelijk voldoende immobilisatie (inclusief orthesen en / of bedrust) en het sparen van het specifiek aangetaste wervelsegment, evenals antibioticum, antischimmel of antiparasitair therapie. De basis voor de behandeling van bacteriële spondylodiscitis is de detectie van de specifieke ziekteverwekker, die kan worden gedaan door bloed kweek of (intraoperatief) biopsie, en het resistogram of antibiogram. in het geval van uitgesproken acute spondylodiscitis, breedspectrum antibioticum therapie kan worden gestart zelfs voordat het resistogram beschikbaar is, hoewel hierbij rekening moet worden gehouden met de meest waarschijnlijke pathogenen (Staphylococcus aureusEscherichia coli). In dit geval, antibiotica intraveneus of parenteraal worden toegediend (waarbij de darm wordt omzeild) gedurende de eerste twee tot vier weken. Als de ontstekingsparameters zijn genormaliseerd en de patiënt algemeen voorwaarde is verbeterd, is het meestal mogelijk om over te schakelen naar oraal administratie. Bij hoogrisicogroepen, verlenging van antibioticum therapie is aanbevolen. Als de spondylodiscitis wordt veroorzaakt door een mycotische of parasitaire infectie, wordt op analoge wijze antischimmel- of antiparasitaire therapie gebruikt. Tegelijkertijd moeten pijnsymptomen worden behandeld met pijnstillers (pijnstillers). Als bloedvergiftigingkunnen neurologische gebreken, instabiliteiten en / of mogelijke misvormingen worden gedetecteerd in de aangetaste spinale segmenten of als het therapeutische succes van conservatieve maatregelen niet succesvol blijft, kan een chirurgische ingreep om de focus van de infectie te verwijderen die de spondylodiscitis (debridement) veroorzaakt, en stabilisatie van het aangetaste wervelsegment (spaninterpositie) aangewezen zijn.
het voorkomen
Spondylodiscitis kan worden voorkomen door adequate therapie van infectieziekten. Diabetes mellitus, nierinsufficiëntie, zwaarlijvigheid, tumoren, tuberculose, systemische ziekten, drugsmisbruik, hart- en vaatziekten en hiv worden beschouwd als predisponerende factoren en moeten dienovereenkomstig in een vroeg stadium en consequent worden behandeld om spondylodiscitis te voorkomen.
Follow-up
Omdat spondylodiscitis op zichzelf niet kan genezen, moet de getroffen persoon in de eerste plaats in een vroeg stadium een arts raadplegen om het optreden van andere klachten en complicaties te voorkomen. In veel gevallen nazorg maatregelen zijn aanzienlijk beperkt of zijn zelfs niet beschikbaar voor de getroffenen. In de meeste gevallen vereist spondylodiscitis het gebruik van verschillende medicijnen om de symptomen te beperken en volledig te verlichten. De getroffen persoon moet altijd letten op een juiste dosering en ook op een regelmatige inname om de symptomen goed tegen te gaan. Bij onduidelijkheden of vragen dient altijd eerst een arts te worden geraadpleegd. De arts moet ook worden geraadpleegd in geval van ernstige bijwerkingen. Bij het nemen van antibiotica, moet worden opgemerkt dat ze niet samen mogen worden ingenomen alcohol, om het effect niet te verminderen. Bovendien is regelmatige controle door een arts erg belangrijk, zelfs na een succesvolle behandeling. Spondylodiscitis vermindert meestal niet de levensverwachting van de getroffen persoon.
Wat u zelf kunt doen
De acute fase duurt vaak langer dan 8 weken, ongeacht of er conservatieve of chirurgische behandeling wordt gezocht. Gedurende deze tijd moet absolute bedrust worden gehandhaafd. De patiënt dient daarom zo snel mogelijk te leren omgaan met een stabiliserende romporthese om zelfstandig in bed van houding te kunnen veranderen. Bovendien moet het gebruik van een ondersteek en het eten in laterale positie worden geleerd, omdat langdurig zitten en gebogen houdingen absoluut gecontra-indiceerd zijn. Positioneringskussens voor de ontlasting van de wervelkolom moeten op regelmatige afstanden in rugligging onder de benen worden gestopt. Bovendien dagelijkse controle van de huid voor drukpunten en het ontwikkelen van decubitale ulcera door de patiënt of het verplegende personeel is verplicht. Na de acute fase begint voor de meeste mensen een permanente aanpassing aan de veranderde fysiologische bewegingen en beperkingen. Hiervoor is het noodzakelijk om naar optimaal te streven pijnbeheersing met medicatie, fysiotherapie en fysieke maatregelen. Indien nodig is een aanpassing van de werkplek nodig, bijvoorbeeld door het bureau te veranderen naar een sta-zit bureau. Naast gewichtsaanpassing moet aandacht worden besteed aan pijn- en fase-aangepaste oefeningen om spieren in de rug en buik op te bouwen. Een rugvriendelijke herinrichting van het dagelijks leven betekent bijvoorbeeld dat er geen lasten van meer dan 5 kg mogen worden opgetild, geen schoenen met hakken mogen worden gedragen en geen matras met een verhoogd hoofdeinde mag worden gekozen.
