Punctie articulaire effusie | Gewrichtsuitstroming

Punctie articulaire effusie

Als een patiënt lijdt aan een gewrichtseffusie, is dit in sommige gevallen nuttig prik de uitstroming. Dit gebeurt onder steriele omstandigheden door de effusie te doorboren met een dunne naald om vloeistof via een injectiespuit te verwijderen of medicatie te injecteren. Doorboren is op drie manieren nuttig.

Als de exacte oorzaak en omvang van de gewrichtseffusie in het geding is, kan deze voor diagnostische doeleinden worden doorboord. Een paar milliliter vloeistof wordt verwijderd zodat snel zichtbaar is of bloed or pus is aanwezig. Bovendien kan dit monster microbiologisch worden onderzocht en kan mogelijk een ziekteverwekker worden geïdentificeerd.

Aan de andere kant kan een gewrichtseffusie worden aangeprikt met therapeutische bedoeling. In veel gevallen oefent het vocht in het gewricht een pijnlijke druk uit en kan het niet door het lichaam worden opgenomen, zodat de gewrichtseffusie uit de gewrichtsruimte wordt verwijderd door prik om de druk te verlichten. Vooral wanneer pus vormt een groot deel van de vloeistof, prik helpt de ontsteking te verminderen.

Bovendien prikken artsen een articulaire effusie om medicatie rechtstreeks op het getroffen gebied toe te passen. Dit wordt vaak gedaan met cortisone​ De indicatie voor het doorboren van een articulaire effusie moet altijd eng worden gedefinieerd, omdat de punctie zelf ziekteverwekkers van buitenaf kan binnendringen en ontstekingen kan veroorzaken. Daarom moet speciale aandacht worden besteed aan onvruchtbaarheid en zorg.

Prognose

Als de gewrichtseffusie een eenvoudige oorzaak had, zoals een eenmalig trauma, is het meestal verdwenen na de gewrichtspunctie en komt het niet meer terug. Soms zijn er echter meerdere lekke banden nodig. Dan is de getroffen persoon weer symptoomvrij.

Bij patiënten met een onderliggende ziekte hangt de prognose van een gewrichtseffusie voornamelijk af van de juiste therapie van deze onderliggende ziekte. Als bijvoorbeeld hemofilie, psoriatica artritis (ontsteking van het gewricht door psoriasis) Of artrose onopgemerkt blijft, kan de patiënt in eerste instantie na het verlichten van de effusie gedurende korte tijd volledig symptoomvrij zijn, maar in de loop van de ziekte is het zeer waarschijnlijk dat hij weer last krijgt van een gewrichtseffusie en mogelijk andere problemen. Daarom: De oorzaak van de effusie in het gewricht moet altijd worden geïdentificeerd om verder optreden te voorkomen.

Gewrichtsuitstortingen van de schouder worden meestal veroorzaakt door een ontsteking van de schoudergewricht​ Vooral bij oudere mensen kunnen degeneratieve veranderingen de oorzaak zijn van schouderontsteking. Deze worden veroorzaakt door slijtage.

Hier kunnen bijvoorbeeld verkalking van peesaanhechtingen of scheuren en rafelen van de pezen kan voorkomen. Overmatige irritatie kan ook leiden tot een ontsteking van de pees. Kleine ongevallen kunnen echter ook grote schade aan de schouder veroorzaken, zelfs bij oudere mensen met een eerder beschadigde schouder gewrichten.

Bijvoorbeeld botbreuken of scheuren van de spier pezen kan ook een ontsteking veroorzaken. Een ontsteking van de slijmbeurs kan ook een ontsteking van de schoudergewricht. Ontsteking van de schoudergewricht kan bijvoorbeeld optreden bij septische ontsteking, waarbij de ontsteking een andere oorsprong in het lichaam heeft en zich heeft verspreid naar het schoudergebied.

De ziekteverwekkers die de infectie veroorzaken, kunnen opnieuw koloniseren in de bloed en een ontsteking veroorzaken. Dit komt het meest voor in gevallen van vertraagd longontsteking en een verzwakte, onderdrukte immuunsysteem​ Een bijzonder verzwakt immuunsysteem is gevonden in kanker patiënten, oudere patiënten, zwangere vrouwen of bij patiënten met immuunstoornissen. Bijwerkingen van septische ontsteking zijn pijn in het schoudergebied, roodheid, zwelling, koorts, gevoel van ziekte en effusie.

De aanwezigheid van een onderliggende reumatische aandoening kan ook leiden tot ontsteking van het schoudergewricht en dus tot effusie. Een deelname van het schoudergewricht als begeleidende ziekte komt voor bij 50-90% van de reumatiek patiënten. De patiënten hebben meestal terugkerende zwellingen, effusies en pijn in het schoudergewricht.

Aanvankelijk kunnen typische tekenen van ontsteking vaak worden gezien in aanwezigheid van een effusie, zoals oververhitting, zwelling en roodheid. Tijdens palpatie zou de patiënt dit niet lang tolereren, omdat hij waarschijnlijk te veel zou uitdrukken pijn, en er is ook een ernstige bewegingsbeperking. Vanwege de ernstige bewegingsbeperking wordt een ontsteking van het schoudergewricht ook wel "frozen shoulder" of stijfheid van het schoudergewricht genoemd.

Daarom is het beter om een ​​diagnose te stellen met behulp van apparatuur. Een ultrageluid apparaat kan een effusie meestal duidelijk zichtbaar maken. Als u niet zeker bent van de onderliggende ziekte of de exacte oorzaak wilt achterhalen, kunt u de effusie eronder doorprikken ultrageluid controle.

Het lek wordt gedaan met een fijne holle naald. De vloeistof kan vervolgens worden getest op ziekteverwekkers zoals bacteriën or virussen, reumatoïde factoren, cellen, enz. Bovendien kan een Röntgenstraal kan worden genomen om de omvang van de schoudergewrichtsschade te beoordelen.

Soms is een tomogram met magnetische resonantie nodig. De behandeling bestaat uit het behandelen van de onderliggende ziekte. In het geval van septische ontsteking betekent dit enerzijds het bestrijden van de onderliggende ziekte om de ontsteking uit de schouder te krijgen.

Dit gebeurt door middel van een chirurgische ingreep en dus reiniging en irrigatie van het gewricht. Bovendien moet een antibioticatherapie worden gestart. Bij een reumatische basisziekte zijn er speciale antireumatische geneesmiddelen die gebruikt kunnen worden en zelfs het gebruik van Kortison.

Afhankelijk van de aantasting van het gewricht door de reumatische aandoening kan zelfs een operationele reorganisatie tot aan een kunstmatige gewrichtsvervanging nodig zijn. Conservatief kan men pijnstillende en ontstekingsremmende medicijnen gebruiken. Deze omvatten de pijnstillerklasse van niet-steroïde antireutica zoals Ibuprofen, Diclofenac of ASS.

De medicijnen kunnen oraal worden toegediend of door injectie in het schoudergewricht. De chirurgische behandeling wordt altijd uitgevoerd met behulp van de kijkgattechniek in de vorm van een gewricht endoscopie (artroscopie​ Een effusie op een of meer vingers kan verschillende oorzaken hebben.

Enerzijds zijn er ontstekingsziekten die kunnen bijdragen aan zwelling. De ontsteking van het gewricht wordt ook wel genoemd artritis, die zelf verschillende oorzaken kan hebben. De meest voorkomende oorzaak van artritis is reumatoïde artritis, waarbij de vingers heel vaak met beide handen worden aangetast.

Hier gaat de gewrichtseffusie meestal gepaard met andere tekenen van ontsteking, zoals oververhitting, roodheid, pijn en functionele beperkingen. Na het rusten ontstaat meestal een gevoel van stijfheid, dat door beweging geleidelijk weer verdwijnt. In de loop van de ziekte kunnen zich ook reumatische knobbeltjes op de vingers vormen.

Er zijn echter ook andere oorzaken van gewrichtsontsteking. Omdat een infectie met ziekteverwekkers zoals bacteriën or virussen kan ook een ontsteking van de gewrichten​ Daarnaast zijn er ook verschillende stofwisselingsziekten, zoals jicht, die gewrichtsontsteking kunnen veroorzaken, of ook auto-immuunziekten.

Auto-immuunziekten met frequente gewrichtsontsteking zijn onder meer: ​​reumatoïde polyartritis (reumatiek met gewrichtsontsteking in meerdere gewrichten), psoriasis (een reumatische aandoening met aanvullende huidinfectie zoals psoriasis) en de ziekte van Bechterew (ook een reumatische aandoening, waarbij vooral de wervelkolom is aangetast) of sclerodermie (hier wordt ook de huid aangetast). Degeneratie van de gewrichten (artrose) in de vingers kan ook leiden tot gewrichtseffusie en ook tot ontsteking. Door de slijtage van de gewrichten veroorzaakt wrijving irritatie, die ontstekingsreacties zoals gewrichtseffusie kan veroorzaken.

Gewrichtsuitstroming in de vingers kan ook worden veroorzaakt door trauma. Naast breuken en kneuzingen worden de vingers vaak uit elkaar gescheurd door een zogenaamde capsulescheur. De capsule zorgt normaal gesproken voor de nodige stabilisatie van de vingers en raakt vaak beschadigd tijdens handbalsporten, zoals volleybal, handbal, basketbal of vechtsporten. Een schokkerige stoot kan leiden tot overstrekking of zelfs scheuren van de capsule.

Als de capsule gescheurd is, is het raadzaam om het gebied eerst af te koelen, zodat de vinger zwelt een beetje op. In aanvulling op, pijnstillers kan ook worden gegeven. De capsule breuk wordt meestal herkend aan een functionele beperking van de vingers met zwelling en kloppende pijn.

Door palpatie en lichte beweging herkent de arts dit meestal direct. Bovendien is een Röntgenstraal wordt meestal gebruikt om mogelijke breuken uit te sluiten. Als behandeling wordt een verband aangebracht, dat ongeveer twee weken wordt gedragen.

Vanwege zijn grootte is de heup het meest belaste gewricht in het lichaam. Daarom kan hier ook een gezamenlijke effusie optreden. In dit geval is lopen moeilijk en is de mobiliteit in de heup beperkt.

De gewrichtseffusie is niet zo zichtbaar aan de buitenkant van de heup als op de knie of enkel, maar het veroorzaakt ook pijn, vooral bij beweging. Deze kunnen uitstralen naar de lumbale wervelkolom. De belangrijkste oorzaken van articulaire effusie in de knie zijn degeneratief, dwz slijtage-gerelateerde en ontstekingsziekten.

Geactiveerde coxartrose is primair verantwoordelijk voor gewrichtseffusie. Dit is een slijtage van de gewrichtsvlakken in de heup. De ziekte komt vooral op hoge leeftijd voor.

De gewrichtseffusie wordt veroorzaakt door een ontsteking van het synoviale membraan, wat leidt tot een verhoogde productie van synoviale vloeistof​ Andere typische oorzaken zijn trauma en overbelasting van het gewricht, vooral tijdens sportactiviteiten. Kinderen en adolescenten lijden vaak aan coxitis fugax, een ontsteking van de heup met gezamenlijke effusie.

Eerst wordt de algemene mobiliteit van de heup onderzocht en wordt de heup gepalpeerd. Naast de beperkte mobiliteit, een drukpijn boven de heup gewricht kan meestal worden gedetecteerd. Vervolgens wordt in het geval van articulaire effusie in de heup apparatuur gebruikt om de articulaire effusie te detecteren.

De eerste stap is ultrageluid, die de gewrichtsruimte op een niet-invasieve manier kan visualiseren door een ervaren onderzoeker en waarmee de hoeveelheid vloeistof in het gewricht kan worden geschat. Als dit onderzoek niet voldoende is, wordt een Röntgenstraal of MRI kan geschikt zijn. Bovendien is in sommige gevallen een diagnostische punctie geïndiceerd in geval van gewrichtseffusie.

Dit kan naast het ontlasten van het gewricht worden gebruikt om te bepalen of de vloeistof in kwestie sereus vocht is, pus or bloed​ In het begin wordt getracht de gewrichtseffusie in de heup conservatief te behandelen. De meest effectieve maatregelen hier zijn hoogte, koeling en bescherming.

Niet-steroïde ontstekingsremmende geneesmiddelen zoals diclofenac or ibuprofen kan als ondersteuning worden gegeven. In het geval van bacteriële detectie, antibiotica zijn aangegeven. Een andere optie is de injectie van cortisone direct in het gewricht. cortisone heeft een ontstekingsremmend en decongestivum effect, maar deze maatregel is controversieel vanwege het risico op infectie. Chirurgische therapieën vormen de laatste mogelijkheid bij gewrichtseffusie van de heup, maar zijn onmisbaar bij beschadiging van structuren.