Gewrichtsuitstroming

Articulaire effusie is de pathologische ophoping van een vloeistof in een gewricht. Afhankelijk van het type vloeistof dat erbij betrokken is, worden verschillende soorten articulaire effusie onderscheiden: als de vloeistof bloederig is, wordt het haemarthros genoemd, als het etterig is, wordt het pyarthros of gewricht genoemd empyeem. Als alleen het bedrag van synoviale vloeistof wordt verhoogd, maar de samenstelling is hetzelfde als altijd, er is een hydarthros aanwezig.

Oorzaken

Er zijn verschillende oorzaken die kunnen worden beschouwd als triggers voor gewrichtseffusie. De meest voorkomende zijn trauma (dan vaak als bloederige gewrichtseffusie) en ontsteking van de binnenste gewrichtshuid (dan vaak met pus). Degeneratieve ziekten zoals artrose of permanent onjuiste belasting kunnen ook leiden tot gewrichtseffusie. Bovendien zijn er enkele ziekten die in sommige gevallen in verband kunnen worden gebracht met gewrichtseffusie en die moeten worden opgehelderd om ze adequaat te kunnen behandelen. Deze omvatten tumor ziekten, reumatoïde artritis, jicht en bloed stollingsstoornissen zoals hemofilie.

Symptomen

De belangrijkste symptomen van een gewrichtseffusie zijn zwelling, die meestal zowel zichtbaar als voelbaar is, en pijn in het aangetaste gewricht. Deze zijn vooral aanwezig bij beweging en stress, maar zijn in rust meestal al merkbaar. Bovengenoemde klachten resulteren vaak in een beperkte mobiliteit van het met vocht gevulde gewricht. Als de gewrichtseffusie wordt veroorzaakt door een ontsteking, worden vaak de twee andere klassieke tekenen van ontsteking, namelijk oververhitting en roodheid, toegevoegd.

Diagnose

Om een ​​diagnose van een gewrichtseffusie te kunnen stellen, is het allereerst van groot belang om een ​​gedetailleerd onderzoek te doen medische geschiedenis (anamnese), aangezien dit al heel indicatief kan zijn voor een mogelijke oorzaak. Bovendien moet het gewricht grondig worden onderzocht door een arts. Bovendien een prik van de gewrichtseffusie (arthrocentese) wordt meestal uitgevoerd.

Dit heeft twee voordelen: enerzijds kan de vloeistof naar het laboratorium worden gestuurd en de prik kan daar worden onderzocht (bijvoorbeeld voor bacteriën or bloed). Als de oorzaak van de effusie nog steeds onduidelijk is, kan beeldvorming (ultrageluid, magnetische resonantie beeldvorming, computertomografie, Röntgenstraal) Of artroscopie kan worden gebruikt als aanvullende diagnostische procedure. De therapie van gewrichtseffusie hangt af van de oorzaak van de gewrichtseffusie en de onderliggende ziekte.

In eerste instantie probeert men natuurlijk de situatie te verlichten door conservatieve therapie. In het begin moet het gewricht worden ontlast en, indien nodig, moet het aangetaste gebied worden gespalkt. Indien mogelijk kunnen oefeningen van het spierstelsel leiden tot een betere afvoer van de effusie.

Bovendien, verder pijn verlichting kan worden bereikt met pijnstillers. De analgetica kunnen oraal worden ingenomen of geïnjecteerd. De klasse van analgetica die vaak wordt gebruikt en een ontstekingsremmend effect heeft, wordt niet-steroïde antireumatische geneesmiddelen NSAID's genoemd.

Ibuprofen en Diclofenac behoren ook tot de niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen. Daarnaast is het gebruik van antibiotica komt ook vaak voor. Een andere conservatieve maatregel is om het getroffen gebied af te koelen met kompressen, die de ontstekingsreactie kunnen verlichten en pijn.

Het opheffen van het getroffen gebied kan ook nuttig zijn om de effusie beter te resorberen. Het is mogelijk dat de effusie vanzelf verdwijnt door conservatieve maatregelen door resorptie, maar de onverklaarbare oorzaak van de effusie blijft bestaan, wat kan leiden tot herhaling van effusies. Acute therapie is een prik van het gewricht.

Dit kan vooral handig zijn in gevallen waarin de oorzaak van de effusie onbekend is, om de oorzaak beter te diagnosticeren. Men mag echter niet vergeten dat in de meeste gevallen een opluchting van de kniegewricht is niet de oplossing voor het probleem, omdat de oorzaak van de ziekte blijft en de effusie vaak slechts een bijwerking is van een andere ziekte. Het lek wordt gevolgd door een elastische omwikkeling met een vilten ring.

Verlichting door punctie zorgt meestal voor een snelle vermindering van de pijn door de druk op het gewricht te verlichten. Bovendien kan, indien nodig, onmiddellijk na de punctie een medicijn in het gewricht worden geïnjecteerd. Bij het doorboren met een holle naald dienen hoge normen van steriliteit in acht te worden genomen, omdat anders een infectie kan optreden die door de punctie wordt veroorzaakt. plaatselijke verdoving van het gebied.

Als het vermoeden van een kniegewricht infectie is bevestigd, moet onmiddellijk een chirurgische behandeling worden gestart. Dit komt omdat een infectie van de kniegewricht vertegenwoordigt een noodsituatie waarin een operatie moet worden uitgevoerd en een brede antibioticabehandeling moet worden gestart. Anders kan de specifieke oorzaak verder worden gezocht.

Tijdens de operatie, breuken, kruisband breuken of een deel van de binnenhuid van het gewricht kunnen worden verwijderd. De juiste behandeling van een gewrichtseffusie hangt daarom af van de oorzaak. In elk geval wordt een punctie aanbevolen om de druk op het gewricht te verlichten, evenals om het aangetaste gewricht te koelen, te beschermen en te immobiliseren (mogelijk elevatie), gevolgd door geleidelijke mobilisatie.

Tegen de pijn worden niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen aanbevolen. Of verdere medicamenteuze behandeling of zelfs een operatie nodig is, hangt af van de oorzaak van de effusie. Bij een onderliggende ziekte dient deze uiteraard ook behandeld te worden. Samenvattend is het belangrijk om voor een snelle behandeling te zorgen, aangezien langdurig aanhoudende gezamenlijke effusies kunnen leiden tot verdere gevolgschade zoals schade aan het gewricht. kraakbeen.