Postinfectie glomerulonefritis vertegenwoordigt een ontstekingsproces in de nier bloedlichaampjes (medische term glomeruli). De oorzaak van de ziekte is een immuunsysteem reactie op een specifiek type ziekteverwekker genaamd nefritogeen streptokokken In de meeste gevallen postinfectie glomerulonefritis komt voor tussen de leeftijd van twee en tien jaar bij getroffen patiënten. Bovendien geven waarnemingen aan dat mannetjes postinfectie ontwikkelen glomerulonefritis vaker dan vrouwtjes.
Wat is postinfectieuze glomerulonefritis?
Postinfectieuze glomerulonefritis wordt soms poststreptokokkenglomerulonefritis genoemd. Kortom, de ziekte is acuut ontsteking van de nierlichaampjes. Gewoonlijk ontwikkelt postinfectieuze glomerulonefritis enkele weken na een infectie van het organisme met een specifieke vorm van streptococcus Vaak ontwikkelt de ziekte zich in de eerste tot vierde week na een dergelijke infectie. Opgemerkt kan worden dat postinfectieuze glomerulonefritis in toenemende mate wordt veroorzaakt door andere soorten pathogenen Deze omvatten bijvoorbeeld verschillende virale en bacteriële pathogenen, evenals parasieten en schimmels. De immuuncomplexen hopen zich op in de haarvaten van de nierlichaampjes en veroorzaken schade aan het orgaan. Dit komt doordat de ophoping van de stoffen het zogenaamde complementsysteem stimuleert. Als gevolg hiervan treden verschillende klachten op bij mensen die lijden aan postinfectieuze glomerulonefritis. In veel gevallen behoren zowel donkergekleurde urine als hematurie tot de kenmerkende klachten.
Oorzaken
Infecties met zogenaamd categorie A nefritogeen streptokokken zijn meestal de meest voorkomende oorzaak van postinfectieuze glomerulonefritis. Infectie met de pathogenen is mogelijk via de luchtwegen of de huid Als gevolg van de infectie produceert het aangetaste organisme speciaal antilichamen Enerzijds zijn deze gespecialiseerd in de epitopen op het oppervlak van de streptokokken, maar tegelijkertijd ook op de eigen nierlichaampjes en hun structurele samenstelling. De antilichamen geproduceerd door de immuunsysteem accumuleren op het oppervlak van de basale membranen van de nierlichaampjes. Dit resulteert in uitstulpingen, die duidelijk zichtbaar zijn bij onderzoeken met een elektronenmicroscoop. Als gevolg hiervan reageert het organisme met ontsteking, die wordt gekenmerkt door verschillende eigenschappen. Bepaalde soorten granulocyten veroorzaken het vrijkomen van zogenaamde pro-inflammatoire cytokinen. Bovendien wordt het complementsysteem gestimuleerd, wat resulteert in de vorming van speciale lysiscomplexen. Ten slotte is het basale membraan van de glomeruli beschadigd. Door de ontstekingsprocessen zwellen de endotheelcellen op. Bovendien sluiten de haarvaten zich. In moderne tijden wordt postinfectieuze glomerulonefritis niet alleen veroorzaakt door streptokokken, maar in sommige gevallen ook door gramnegatieve kiemen, schimmels of virale kiemen. Zelfs een besmetting van het organisme met bepaalde parasieten veroorzaakt soms postinfectieuze glomerulonefritis.
Symptomen, klachten en tekenen
Postinfectieuze glomerulonefritis manifesteert zich door een specifieke symptomatologie die de ziekte suggereert tijdens medisch onderzoek. Gewoonlijk ontwikkelen de typische symptomen ongeveer één tot drie weken na de veroorzakende infectie met de ziekteverwekkers. Personen die lijden aan post-infectieuze glomerulonefritis lijden bijvoorbeeld aan algemene symptomen zoals pijn op het gebied van de hoofd, koorts net zoals pijn in de buik Bovendien is er een bruinachtige of donkergekleurde urine. Proteïnurie ontwikkelt zich ook, wat resulteert in de vorming van zogenaamd periorbitaal oedeem. Daarnaast hebben veel patiënten last van hypertensie. De donkere urine komt met name voort uit het feit dat toegenomen erytrocyten worden via de urine uit het organisme uitgescheiden. Dit fenomeen wordt ook wel hematurie genoemd. De functie van de nieren neemt in de meeste gevallen af, terwijl tegelijkertijd de vorming van urine afneemt. Daarnaast is aangetoond dat behandeling met drugs heeft weinig effect op de ziekte. In de meeste gevallen is postinfectieuze glomerulonefritis zelflimiterend, zodat de prognose relatief positief is. Er zijn echter verschillende complicaties mogelijk, zoals hersenoedeem, nierinsufficiëntie en epileptische aanvallen.
Diagnose en verloop van de ziekte
De arts stelt de diagnose van postinfectieuze glomerulonefritis voornamelijk op basis van de kenmerkende klinische symptomen van de ziekte. Daartoe neemt hij of zij een medische geschiedenis met de patiënt om inzicht te krijgen in de symptomen van het individu. Na met de getroffen persoon te hebben gesproken, onderzoekt de arts de symptomen met behulp van verschillende procedures. Een belangrijke rol wordt hierbij gespeeld door analyses van de urine, die gebruikt kunnen worden om erytrocyten en proteïnurie op te sporen. Ook kan een zogenaamde leukocytcilinder worden gedetecteerd. Bovendien zijn typische verschijnselen zoals hyponatriëmie en hyperkaliëmie worden gezien in het geval van nier zwakheid. In de regel zijn verhoogde concentraties van ureum en creatinine komen niet voor. Dergelijke onderzoeken maken meestal een relatief betrouwbare diagnose van postinfectieuze glomerulonefritis mogelijk.
Complicaties
Postinfectieuze glomerulonefritis is al een complicatie van besmettelijke ziekte De prognose is echter in de overgrote meerderheid van de gevallen erg goed. Dit hangt echter ook af van het feit of het om kinderen of ouderen gaat. Bij kinderen verdwijnen de symptomen meestal snel na een acuut beloop. Bij één tot tien procent van de kinderen met de ziekte kunnen zich echter ernstige complicaties voordoen. Om onbekende redenen ontwikkelt de ziekte zich dan in een oogwenk, wat kan leiden naar nier falen, hersenoedeem en toevallen. In de loop van nierinsufficiëntie, de patiënt heeft vaak regelmatig nodig dialyse of zelfs een niertransplantatie Bovendien is het optreden van hersenoedeem een zeer ernstige complicatie. Naast ernstig hoofdpijn, misselijkheid, braken en duizeligheid, ademhaling problemen, visuele stoornissen, verminderd bewustzijn en zelfs coma, evenals ongebruikelijk hik worden waargenomen. De gewelddadige toename van de druk in de hersenen resulteert vaak in verplaatsing en compressie van vitale hersenstructuren. Dit leidt tot levensbedreigende situaties. Bij ouderen is de prognose van postinfectieuze glomerulonefritis vaak veel slechter dan bij kinderen. Dit geldt vooral voor de getroffenen die er last van hebben suikerziekte, ondervoeding or alcoholisme Ongeveer 20 tot 25 procent van alle oudere patiënten die postinfectieuze glomerulonefritis hebben ondergaan, overlijdt hart- mislukking, uremie, of nierfalen.
Wanneer moet je naar een dokter?
Symptomen zoals huid infecties of water retentie duiden op postinfectieuze glomerulonefritis. Een bezoek aan de dokter is aangewezen als de ziekteverschijnselen optreden in samenhang met een virale of bacteriële infectie. Vervolgens moeten de patiënten een specialist raadplegen die de symptomen kan ophelderen en een geschikt medicijn kan voorschrijven. De symptomen verschijnen meestal een week tot een maand na een streptokokkeninfectie. In sommige gevallen lost postinfectieuze glomerulonefritis vanzelf op. Als de symptomen mild zijn en na vier tot zeven dagen verdwijnen, is een bezoek aan de dokter niet noodzakelijkerwijs vereist. Kinderen, zieken en ouderen en ook zwangere vrouwen moeten in ieder geval naar de dokter met de ziekte. Naast de huisarts is de internist de juiste contactpersoon. Als het huid erbij betrokken is, kan een dermatoloog geraadpleegd worden. Als er neurologische symptomen optreden, is de hulp van een neuroloog nodig. Als de symptomen ernstig zijn, kan ook een nefroloog, uroloog of cardioloog worden geraadpleegd om de individuele symptomen te behandelen.
Behandeling en therapie
De behandeling van postinfectieuze glomerulonefritis wordt op het individuele geval afgestemd. Bij verminderde nierfunctie, regulering van water en zout evenwicht is noodzakelijk. Diuretische middelen en antihypertensiva worden meestal voor dit doel gebruikt. Dit verkleint de kans op hoge bloeddruk en oedeem. Bovendien ontvangen patiënten vaak penicillines als preventieve maatregel.
het voorkomen
preventieve maatregelen de oorzaken van postinfectieuze glomerulonefritis aanpakken. Het risico op infectie kan worden verminderd door hygiënische normen.
Follow-up
Voor postinfectieuze glomerulonefritis is de follow-up grotendeels poliklinisch en ondersteunt alleen het herstel.In de meeste gevallen verdwijnt de ziekte na enkele dagen, zelfs zonder medische behandeling. Het lichaam moet echter worden ondersteund door maatregelen zoals bedrust, beperkte vochtopname en het vasthouden aan een lagenatrium en laag eiwit dieet tot volledige genezing. Lichamelijke inspanning moet worden vermeden. Na de ziekte met postinfectieuze glomerulonefritis is een vervolgbezoek aan de huisarts aan te raden om na te gaan of de nierfunctie is weer normaal. Vooral bij patiënten met bijkomende complicaties zoals oedeem of elektrolytstoornissen is dit erg belangrijk om complicaties te voorkomen. Bovendien kan de arts in ernstige gevallen aanvullende middelen voorschrijven antibioticum behandeling om de verspreiding van streptokokken naar andere mensen te voorkomen. Hierbij is het belangrijk om op de juiste inname te letten. De prognose bij postinfectieuze glomerulonefritis is over het algemeen positief. Jonge patiënten herstellen gewoonlijk de volledige nierfunctie. Bij volwassenen is de neiging echter erger, zodat blijvende nierbeschadiging kan optreden, vooral in combinatie met andere risicofactoren Dit moet op lange termijn worden gecontroleerd en gecontroleerd.
Wat u zelf kunt doen
Aangezien postinfectieuze glomerulonefritis over het algemeen zeer goed reageert op medische behandelingen, zijn grote beperkingen voor het dagelijks leven doorgaans niet te verwachten. Vooral kinderen moeten afleiding worden geboden tijdens langdurige ziekenhuisverblijven. Regelmatige bezoeken van familie en vrienden horen hier net zo goed bij als een zinvolle bezigheid. Vrienden en metgezellen kunnen bijvoorbeeld bij het volgende bezoek worden meegenomen. Helpen met huiswerk, enz., Haalt ook je gedachten van dingen en helpt voorkomen dat je te veel studiemateriaal mist. Het gebruik van diuretische medicatie betekent dat de luiers van jongere kinderen veel vaker moeten worden verschoond en dat de natte intieme zone droog moet worden gehouden. Als het kind liever naar het toilet gaat, moet daar waar nodig hulp worden geboden. Er moet veel belang worden gehecht aan een goede intieme hygiëne. Het is ook de taak van de ouders om de kleintjes te troosten en hen te ondersteunen bij eventuele onderzoeken. Gewoon hun hand vasthouden kan voldoende en effectief zijn stress te verminderen.
