Penicillines

Producten

Penicillines zijn tegenwoordig in de handel verkrijgbaar in de vorm van filmomhulling tablets, capsuleszoals solutions voor injectie en infusie, als poeders voor het bereiden van een orale suspensie, en als stropen. Penicilline werd in september 1928 ontdekt in het St. Mary's Hospital in Londen door Alexander Fleming. Hij werkte met stafylokokkenculturen in petrischalen. Een van de platen was vervuild door schimmel. In de buurt van de schimmelkolonie, de stafylokokken werd transparant en loste op. Dus de schimmel vormde een stof die de bacteriën​ Fleming noemde het penicilline​ De groep onder leiding van Howard Florey en Ernst Boris Chain aan de Universiteit van Oxford slaagde er later in het antibioticum te zuiveren, te isoleren en te produceren. Penicilline werd voor het eerst op grote schaal geproduceerd in de Verenigde Staten in de jaren veertig en werd gebruikt om infecties te behandelen. Een van de vroegste en natuurlijke penicillines is penicilline G (benzylpenicilline​ Verschillende actieve ingrediënten kunnen worden verkregen door het fermentatiemedium te variëren.

Structuur en eigenschappen

De basisstructuur van penicillines is 6-aminopenicillaanzuur, dat bestaat uit een thiazolinering en een bètalactam. Lactams zijn cyclische amiden. Beta verwijst naar het aantal carbon atomen in de ring (2). Het 6-aminopenicillaanzuur is samengesteld uit de twee aminozuren cysteïne en valine. De oudere penicillines zoals benzylpenicilline zijn zuurlabiel en kunnen daarom alleen parenteraal worden toegediend. Er zijn zuurstabiele orale penicillines ontwikkeld die ook oraal verkrijgbaar zijn, zoals de aminopenicilline amoxicilline​ Modificaties aan de zijketen hebben de eigenschappen van natuurlijke penicillines aanzienlijk veranderd (zie hieronder).

Effecten

Penicillines (ATC J01C) hebben antibacteriële eigenschappen tegen grampositieve en tot op zekere hoogte gramnegatieve pathogenen. Ze remmen de synthese van bacteriële celwanden door zich te binden aan de zogenaamde penicillinebinding eiwitten (PBP's). PBP's omvatten D-Ala-D-Ala-transpeptidase, dat betrokken is bij de synthese van het peptidoglycaan. Penicillines zijn zogenaamde zelfmoordremmers omdat ze onomkeerbaar binden aan de enzymen met het openen van de bètalactamring.

Indicaties

Voor de behandeling van bacteriële infectieziekten met gevoelige pathogenen.

Dosering

Vanwege hun korte halfwaardetijd moeten penicillines gewoonlijk meerdere keren per dag of als een infuus worden toegediend.

Actieve ingrediënten

De volgende middelen zijn momenteel in veel landen geregistreerd als geneesmiddelen voor menselijk gebruik:

Daarnaast zijn er tal van andere penicillines, zoals ampicilline.

Classificatie van penicillines

Penicillines zijn onderverdeeld in verschillende groepen. Ze worden gevormd door de variatie van de zijketen:

  • Natuurlijke penicillines zoals benzylpenicilline zijn afgeleid van -soorten.
  • Orale penicillines zoals amoxicilline zijn oraal biologisch beschikbaar en kunnen bijvoorbeeld worden ingenomen in de vorm van tablets of als schorsing.
  • Zuurstabiele penicillines zoals fenoxymethylpenicilline stabiel blijven bij contact met maagzuur.
  • Penicillinase-resistente penicillines zoals oxacilline en flucloxacilline zijn bestand tegen penicilline-afbrekende enzymen of bacteriën.
  • Aminopenicillines zoals ampicilline en amoxicilline dragen een aminogroep.
  • Breed-spectrum penicillines zoals piperacilline hebben een breder werkingsspectrum dan de vroege middelen, bijvoorbeeld ook tegen pseudomonaden.

Sommige penicillines worden gecombineerd met bèta-lactamaseremmers zoals clavulaanzuur, sulbactam en tazobactam om weerstand om te keren en de doeltreffendheid te verhogen.

Contra-indicaties

Penicillines zijn gecontra-indiceerd bij overgevoeligheid, ook voor andere bètalactam antibiotica. Raadpleeg het medicijnetiket voor volledige voorzorgsmaatregelen.

Interacties

Penicillines zijn organische anionen en worden actief uitgescheiden via de nieren. Andere organische anionen kunnen de eliminatie competitief remmen. Probenecide werd tijdens de Tweede Wereldoorlog ontwikkeld om penicilline te "uitrekken" (farmacokinetische booster). Het kwam echter te laat op de markt om daadwerkelijk te worden gebruikt.

Bijwerkingen

De meest voorkomende bijwerkingen zijn:

  • Gastro-intestinale stoornissen zoals diarree, misselijkheid, braken, buikpijn, verlies van eetlust
  • Overgevoeligheidsreacties (allergische reacties) op anafylaxie.
  • Candida-infecties van het slijmvlies, bijv. Vaginale schimmel en spruw
  • Huid uitslag, zie ook onder huiduitslag onder amoxicilline.
  • Weerstand