Er zijn in totaal 45 verschillende lysosomale stapelingsziekten, die een heterogene groep van aangeboren stofwisselingsstoornissen vormen, bekend. Mensen die aan een van deze aandoeningen lijden, hebben een genetisch defect. Alle stapelingsziekten hebben één ding gemeen: een specifiek enzym ontbreekt of is slechts gedeeltelijk functioneel.
Wat is een lysosomale stapelingsziekte?
Deze aangeboren stapelingsziekten komen zelden voor en treffen minder dan vijf op de 10,000 mensen. Het beloop van de verschillende ziekten loopt sterk uiteen en de symptomen kunnen sterk variëren. De bekendste vormen van lysosomale stapelingsziekte zijn de ziekte van Fabry, Ziekte van Gaucher, De ziekte van Pompe en mucopolysaccharidose (MPS). Ze worden vaak de "weeskinderen van de geneeskunde" genoemd omdat de weg naar een welomlijnde diagnose en passend is therapie kan erg lang zijn. Soms kunnen er jaren verstrijken voordat de getroffenen leren wat er met hen gebeurt.
Oorzaken
Lysosomale stapelingsziekten worden gekenmerkt door bepaalde vormen van erfelijke stofwisselingsstoornissen. Patiënten missen een belangrijk enzym dat zorgt voor een vlotte stofwisseling evenwicht In de minder uitgesproken vorm is dit enzym in ieder geval niet in voldoende hoeveelheden aanwezig. Enzymen hebben de taak om schadelijke en afvalstoffen die zich via de lysosomen in het menselijk organisme ophopen, af te voeren of zo op te werken dat er geen klachten ontstaan. Als er een enzymtekort is, is deze soepel werkende verwijderingscyclus niet langer gegarandeerd. De schadelijke stoffen nestelen zich in de cellen en verstoren de stofwisselingscyclus. In de beginfase hebben de verstoringen nog geen merkbaar effect; er zijn maar een paar beperkingen. Als deze stofwisselingsstoornis als gevolg van enzymdeficiëntie echter onbehandeld blijft, vermenigvuldigen de symptomen zich naarmate er een ernstige celvergroting optreedt.
Symptomen, klachten en tekenen
In het ergste geval gaan deze verloren. De gevolgen zijn schade aan het botten, zenuwstelsel, milt, nieren, spieren of hart- De ziekte van Fabry veroorzaakt vetafzettingen (globotriaosylceramides, Gb3) in cellen als gevolg van een verminderde of afwezige enzymactiviteit. Deze ongewenste afzettingen kunnen leiden tot ernstig pijn in de tenen of vingers, hersenen beroerte en nier schade.
Diagnose en ziekteprogressie
Deze voorwaarde beïnvloedt meerdere systemen tegelijkertijd: bloed schepen, nieren, hart- en zenuwstelsel Op een autosomaal recessieve manier overgeërfd, Ziekte van Gaucher veroorzaakt een mutatie van het enzym "beta-glucocerebrosidase" en leidt tot een ophoping van substraat in cellen, vooral in macrofagen (fagocyten), die deel uitmaken van het reticulo-endotheliale systeem. De bloed aantal wijzigingen, de lever en milt worden vergroot, en de botten pijn. De ziekte is progressief en is meestal etnisch van aard en komt in de meeste gevallen voor bij mensen van joodse afkomst. De ziekte van Pompe staat ook bekend als "zuur-maltase-deficiëntie". Het klinische beeld behoort tot de groep van glycogenese type II. Getroffen personen missen het enzym ‘alfa-1,4-glucosidase’ (zure maltase) of het is niet in voldoende hoeveelheden aanwezig. Patiënten lijden aan vernietiging van spiercellen in de vorm van suiker opslag als gevolg van verminderde glycogeenafbraak in de spieren. Mucopolysaccharidose type I (MPS), ook wel bekend als de ziekte van Hunter, leidt tot verschillende klinische oorzaken. De ziekte van Hurler is de meest ernstige vorm van progressie en de ziekte van Scheie bevindt zich aan het einde van de klinische patogenese. Tussen deze twee cursussen zijn overgangen van verschillende ernst. Het meest opvallende kenmerk is de verminderde afbraak van koolhydraten, die zich ophopen in de lysosomen van de cellen. Patiënten met de ziekte van Hunter kunnen last hebben van korte gestalte, vergroot milt en lever, grove gelaatstrekken, verdikt huid, vergroot tongen ademhalingsproblemen. Bovendien wordt het skelet vaak veranderd in het bekken, de wervelkolom, de hand botten en schedel Navelstreng en [[inguinale]] hernia zijn mogelijk.
Complicaties
In de meeste gevallen treden symptomen of complicaties pas zeer laat op bij deze ziekte. Om deze reden wordt de diagnose laat gesteld, waardoor vroege behandeling in de meeste gevallen niet mogelijk is. Zonder behandeling leidt dit tot diverse klachten en schade aan de interne organen naarmate de ziekte vordert. De nieren, lever en milt worden in het bijzonder aangetast. De hart- kan ook door deze ziekte worden getroffen, wat in het ergste geval kan leiden tot hartdood. Verder treedt ook schade aan de nieren op en hebben de getroffenen er niet zelden last van pijn in hun tenen of vingers. Verlamming kan ook optreden als de hersenen is beschadigd door deze ziekte. De lever en milt kunnen vergroot zijn en ernstig veroorzaken pijn ook. Het is niet ongebruikelijk dat de botten van de aangedane persoon ook broos en pijnlijk zijn. Behandeling van deze ziekte blijkt moeilijk te zijn. In veel gevallen is de levensverwachting van de getroffen persoon aanzienlijk verminderd. Behandeling met medicatie lukt meestal niet leiden op specifieke complicaties. Een positief verloop van de ziekte kan echter niet in alle gevallen worden gegarandeerd.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Haaruitval, gewrichtsproblemen en orgaanstoornissen zijn mogelijke tekenen van lysosomale stapelingsziekte. Een bezoek aan de dokter wordt aanbevolen als de symptomen terugkeren of vrij plotseling zonder oorzaak optreden. Als de symptomen optreden in verband met een reeds gediagnosticeerd enzymdefect of een andere ernstige ziekte, moet de verantwoordelijke arts worden geraadpleegd. Onbehandelde stapelingsziekte kan leiden naar dementie, onvruchtbaarheidneuropathieën en andere complicaties, waarvan sommige levensbedreigend kunnen zijn. Daarom moeten alle mogelijke symptomen van de ziekte worden onderzocht, zelfs als er nog geen specifiek vermoeden bestaat. Symptomen van lysosomale stapelingsziekte kunnen in fasen voorkomen of zich verraderlijk ontwikkelen, maar vereisen altijd onderzoek en behandeling. Getroffen personen kunnen het beste rechtstreeks contact opnemen met hun huisarts of een internist. De daadwerkelijke therapie vindt meestal plaats in een gespecialiseerde kliniek voor inwendige ziekten, en afhankelijk van het symptoombeeld, fysiotherapie or psychotherapie kan worden bijgevoegd. Therapeutisch maatregelen in het bijzonder zijn geïndiceerd vanwege het vaak negatieve verloop van de ziekte.
Behandeling en therapie
Afhankelijk van hoe vroeg een adequate diagnose wordt gesteld, kunnen deze erfelijke ziekten zeer goed worden behandeld door middel van enzymvervanging therapie, zodat de getroffen individuen veel minder ongemak hebben en dus een betere kwaliteit van leven. Deze vervangingstherapie wordt toegepast volgens het ziektebeeld. Mensen die aan de ziekte van Gaucher lijden, missen het "enzym ß-glucocerebrosidase", dat biotechnologisch wordt geproduceerd en via een infuus aan het organisme van de patiënt wordt toegediend. Lysosomen werken efficiënt en kunnen stoffen uit hun directe omgeving opnemen. Om deze reden wordt het kunstmatig gebruikt enzymen worden zo gemodificeerd dat ze op een ideale manier aan de lysosomen kunnen worden toegevoerd. De macrofagen (scavenger-cellen) breken de glucocerebrosides af die zich in de cellen hebben opgehoopt. Deze therapie is vergelijkbaar met insuline therapie in suikerziekte mellitus, met het verschil dat er geen ontbrekend hormoon wordt aangevoerd, maar een enzym dat niet aanwezig is. Het lichaam breekt regelmatig alle stoffen af, inclusief het aangeleverde kunstmatige enzym. Vanwege deze regelmatige stofafbraak moeten patiënten dit ondergaan infusietherapie regelmatig tot het einde van hun leven. Enzymvervangingstherapie werkt niet symptomatisch, maar bestrijdt direct de oorzaak van de erfelijke ziekte. Artsen noemen deze therapie causaal. De therapieprincipes zijn van toepassing op alle vier hierboven genoemde veel voorkomende stapelingsziekten. Pompe-patiënten worden ook behandeld door infusietherapie Bij deze ziekte wordt het niet-bestaande enzym "zuur alfa glucosidase" geïnfundeerd en helpt het glycogeen af te breken dat zich heeft opgehoopt in de lysosomen van de spieren. Bij patiënten met het ziektetype "mucopolysaccharidose type I" is het lysosomale enzym "alfa-iduronidase" niet of onvoldoende aanwezig. Het is een van de zeldzaamste stapelingsziekten waarbij suiker moleculen accumuleren in organen en weefsels. In een normaal verloop breekt het enzym mucopolysacchariden af. De suiker moleculen zijn lange keten en zijn betrokken bij de vorming van ondersteunende en bindweefsel, bijvoorbeeld botten, huid, gewrichtsvloeistoffen en kraakbeen Als het normale afbraakproces wordt verstoord door het ontbreken van het enzym, hopen pathologische glycosaminoglycanen (GAG) zich op in de individuele cellen. tablets.
Vooruitzichten en prognose
De prognose van stapelingsziekte is ongunstig. Een genetische aanleg is geïdentificeerd als de oorzaak van de volksgezondheid wanorde. Wettelijke vereisten verbieden artsen en wetenschappers om de mens te veranderen genetica Om deze reden blijft de ziekte levenslang en heeft er geen uitzicht op herstel. De behandelende arts concentreert zich op de therapie van de zich ontwikkelende symptomen. Indien onbehandeld, nemen verschillende symptomen gedurende het hele leven toe. Het botstelsel is beschadigd en er treden problemen op aan de organen. In het ergste geval leidt dit tot functionele problemen van de interne organen en uiteindelijk tot een mislukking van orgaanactiviteit. De getroffen persoon wordt dus met vroegtijdig overlijden bedreigd. De uitdaging van de ziekte ligt in de diagnose. Bij een groot aantal patiënten treden opvallende en sterk waarneembare symptomen pas op latere leeftijd op. Als gevolg hiervan blijft de genetische aandoening lange tijd onopgemerkt en is vroege behandeling van de ziekte moeilijk. Hoe later de diagnose wordt gesteld, des te ongunstiger het verdere verloop van de ziekte. In een vergevorderd stadium van de ziekte kan de interne organen of de gewrichten zijn al ernstig beschadigd. Chirurgische ingrepen zijn vereist en in het geval van een ongunstig verloop van de ziekte kan alleen een donororgaan het leven van de getroffen persoon redden. Daarom is een vroege behandeling essentieel voor een betere prognose.
het voorkomen
Omdat het een aangeboren genetisch defect is dat de expressie van een enzym verhindert, is deze ziekte niet preventief te behandelen. Recente prestaties in gentechnologie kan op dit gebied een aanpak bieden.
Follow-up
Bij deze ziekte lijden getroffen personen aan een aantal verschillende complicaties en symptomen. Deze hebben meestal allemaal een zeer negatieve invloed op de kwaliteit van leven van de getroffen persoon, dus een zeer vroege diagnose moet worden gesteld. Hoe eerder een arts wordt geraadpleegd, hoe beter het verloop van de ziekte gewoonlijk is. De manifestatie van deze ziekte kan heel verschillend zijn, waardoor een algemene voorspelling vaak niet mogelijk is. De getroffenen lijden aan ernstige schade aan de inwendige organen. Zo worden de nieren en het hart primair aangetast, zodat het kind de eerste dagen kan overlijden als de symptomen niet op tijd worden gecorrigeerd. Evenzo komen vetophopingen voor in verschillende delen van het lichaam. Vooral de vingers en tenen worden aangetast, wat kan leiden tot een aanzienlijk verminderd esthetisch uiterlijk van de getroffen persoon. In de regel schade aan de nieren en hersenen treedt op in het verdere verloop, zodat de getroffen persoon als gevolg van deze schade overlijdt. Ouders en familieleden hebben er ook vaak last van Depressie of andere psychologische stoornissen als gevolg van de ziekte.
Dit is wat u zelf kunt doen
Lysosomale stapelingsstoornissen vereisen vaak intensieve medische zorg. Er zijn vaak onvoldoende zelfhulpmogelijkheden. Ouders van getroffen kinderen ervaren vaak ernstige spanning thuis omdat hun kind constante zorg en aandacht nodig heeft. De ziektebeelden van de individuele bewaarstoornissen variëren. Er zijn zowel milde als zeer ernstige vormen. Een voorbeeld is de ziekte van Gaucher. De hulp van de ouders beperkt zich vaak tot het voeden van het ernstig gehandicapte kind. In mildere gevallen kan de levensverwachting bijna normaal zijn. Niettemin constant medisch Grensverkeer is nodig om mogelijke complicaties te voorkomen. Regelmatige lichaamsbeweging is een van de begeleidende therapieën, die ook thuis uitgevoerd kunnen worden. Verder voorzichtig kanker screening moet worden geregeld. Dit vereist dat ouders constant met hun kind naar de dokter gaan. Hetzelfde geldt voor andere lysosomale stapelingsziekten. Bij sommige ziekten kunnen er naast lichamelijke handicaps ook geestelijke handicaps zijn die nog steeds speciale ondersteuning vereisen. Bij mildere vormen van bepaalde ziekten, zoals de ziekte van Hunter, treden in eerste instantie alleen skeletveranderingen en aangezichtsdysmorfie op. Hier is de getroffen patiënt echter vaak in staat tot een zelfstandig leven. Constante medische onderzoeken zijn hier echter ook nodig om mogelijke complicaties zoals uit te sluiten hartfalen of aandoeningen van de luchtwegen. De patiënt kan psychologisch werken spanning vanwege de fysieke misvormingen door psychologische begeleiding.
