Lithium therapie wordt gebruikt bij affectieve stoornissen en is therapieresistent schizofrenie. Lithium veroorzaakt stemmingsstabilisatie en is het enige bekende medicijn waarvan is aangetoond dat het een zelfmoordpreventief effect heeft.
Wat is lithiumtherapie?
Lithium therapie, gebruikt in de psychiatrie, omvat het toedienen van lithium om de stemming te stabiliseren. Het gebruik van lithium als medicijn in de context van de psychiatrie vindt plaats sinds het begin van de 20e eeuw. Lithium therapie is de enige therapie die zelfmoordpreventief is bij affectieve stoornissen, zoals Depressie en bipolaire stoornis. Lithium wordt niet alleen toegediend, maar in de vorm van zijn zouten Lithiumtherapie wordt als goed onderzocht en veilig beschouwd. In de juiste dosering is de zouten lithium wordt goed verdragen en is effectief. Echter, de exacte werkingsmechanisme van lithiumtherapie is niet bekend.
Functie, effect en doelen
Lithiumtherapie wordt gebruikt voor terugkerende Depressie, terugkerende afleveringen van manie en depressie bij bipolaire stoornis, en therapieresistent schizofrenie Bovendien wordt lithium ook gebruikt als tweedelijnsmiddel voor de preventieve behandeling van cluster hoofdpijn In Europa is de administratie of anti-epileptica het stabiliseren van de stemming heeft de voorkeur in de psychiatrie. In de Verenigde Staten wordt lithiumtherapie echter veel meer gebruikt voor de bovengenoemde indicaties. Lithium werd voor het eerst beschreven als een psychiatrische drug in 1949 door de Australiër psychiater John F. Cade. Hij ontdekte de antimanische werking van de stof nogal toevallig in een dierexperiment en diende de stof vervolgens toe aan zijn manische patiënten, die ook een effect ervoeren. Cade speelde een belangrijke rol bij de verdere ontwikkeling van lithiumtherapie tot aan zijn dood. Ondanks goed onderzoek, precies werkingsmechanisme van de stof is vandaag de dag nog steeds niet bekend. Het is alleen bewezen dat de zouten lithium heeft op heel veel verschillende punten een modificerend effect op de functies van het lichaam. Algemeen wordt aangenomen dat de effectiviteit van lithiumtherapie bij de bovengenoemde psychiatrische stoornissen is gebaseerd op het feit dat tijdens een manische episode het lithium een overmaat van verlaagt. noradrenaline, terwijl tijdens depressieve episodes de productie van serotonine wordt gestimuleerd. Lithiumtherapie, indien uitgevoerd over een langere periode, kan dus leiden tot een evenwicht in de stemming van de patiënt. De veronderstelling lijkt overtuigend in die zin dat de effecten van lithium logischerwijs zouden worden verklaard door de regulerende en balancerende effecten ervan. Het sluitende bewijs dat het effect daadwerkelijk het gevolg is van de bovengenoemde processen, is echter nog niet geleverd. Het therapeutische bereik, dwz het bereik tussen het effectieve en het schadelijke dosis, is klein voor lithium. Om deze redenadministratie lithiumtherapie wordt duidelijk niet aanbevolen. Bovendien is de concentratie van lithium in de bloed moeten tijdens de behandeling regelmatig worden gecontroleerd om overdosering uit te sluiten. Er zijn absolute contra-indicaties bij acuut myocardinfarct, uitgesproken hyponatriëmie (onvoldoende natrium concentratie in de bloed), erge, ernstige nierinsufficiëntie, acuut nierfalen en ernstig hart- mislukking. In aanvulling op, zwangerschap en de ziekte van Addison (bijnierinsufficiëntie) zijn relatieve contra-indicaties. Er is enig bewijs met betrekking tot de implementatie van lithiumtherapie tijdens zwangerschap Sinds na een lithiumtherapie tijdens zwangerschap misvormingen bij de pasgeborenen kwamen frequent voor, de zouten van het lithium werden als teratogeen (vruchtschadelijk) beschouwd en het gebruik tijdens de zwangerschap werd afgeraden om het ongeboren kind niet in gevaar te brengen. Tegenwoordig wordt aanvaard dat lithiumtherapie tijdens de zwangerschap, hoewel zeker riskant, niet in alle gevallen moet worden uitgesloten. Zelfs de ziekten die goed te behandelen zijn met lithiumtherapie kunnen gevaarlijk zijn voor het ongeboren kind. Het risico op misvormingen van de pasgeborene is aantoonbaar vijf tot tien keer verhoogd na lithiumtherapie van de zwangere. De richtlijn is tegenwoordig een zeer strikte indicatie; een gewenst constant laag serum concentratie lithium, dat vereist dosis aanpassing; een verlaging van de dosis tijdens de week van bevalling; Grensverkeer van de pasgeborene voor symptomen van intoxicatie; en, als therapie wordt gegeven in het eerste trimester van de zwangerschap, ultrageluid diagnose en echocardiografie van de foetus Lithium is het enige middel waarvan is aangetoond dat het het risico op zelfmoord bij affectieve stoornissen vermindert. Bovendien is door een groep van de Universiteit van Wenen aangetoond dat het zelfmoordcijfer in regio's met een hoge concentratie lithium bij drinken water is lager dan in regio's met een lage concentratie van de stof in drinkwater.
Risico's, bijwerkingen en gevaren
Lithiumtherapie gaat, net als elke andere medicamenteuze behandeling, gepaard met bepaalde risico's. Er kunnen dus enkele meer of minder ernstige bijwerkingen optreden tijdens de therapie. Gewichtstoename, stoornissen in de bloedsomloop, tremor komt vooral voor in de handen, misselijkheid, braken, veranderingen in de bloed aantal (leukocytose), 피로verhoogde dorst en plassen, diarree en hypothyreoïdie zijn typische bijwerkingen van lithiumtherapie. Als het therapeutische dosis wordt overschreden, slaperigheid, convulsies, en coma kan gebeuren. Omdat het therapeutische bereik van het medicijn klein is, regelmatig Grensverkeer van serumspiegels wordt aanbevolen om het risico op het optreden van dergelijke complicaties te verminderen. Langdurig gebruik, zelfs in therapeutische doses, is mogelijk leiden naar suikerziekte insipidus, acidose (hyperaciditeit van het bloed) en zogenaamde lithiumnefropathie met verminderde nierfunctie. Ibuprofen, diclofenac en andere NSAID's evenals ACE-remmers interactie met lithium doordat ze de uitscheiding van de stof remmen. Lithium is niet verslavend. Desalniettemin is afbouwen noodzakelijk om bijwerkingen van stopzetting te voorkomen.
