Larynxverlamming is het gevolg van schade aan de tiende hersenzenuw en zijn takken en kan eenzijdig of bilateraal zijn. In de context van logopedie en / of chirurgie, larynxverlamming is in de meeste gevallen gemakkelijk te behandelen.
Wat is larynxverlamming?
Larynxverlamming is een gedeeltelijke of volledige verlamming van de larynxspieren die gepaard gaat met een beperkte of verkeerd geplaatste beweging van de stembanden en / of glottis (glottis). In de regel is larynxverlamming het gevolg van schade aan de nervus vagus (tiende hersenzenuw) en zijn twee takken (superieure strottenhoofdzenuw en terugkerende strottenhoofdzenuw). Een verlamming van de superieure larynxzenuw veroorzaakt een verminderd vermogen om de stembanden te strekken door een storing van de cricothyroid-spier, wat de articulatie van hoge tonen ernstig beperkt, terwijl een falen van de terugkerende larynxzenuw resulteert in een verlies van ademhalingsmobiliteit van de getroffenen stemband. Bovendien, heesheid manifesteert zich in verschillende mate, afhankelijk van de positie van de getroffene stemband Bij bilaterale larynxverlamming ligt de nadruk op ademnood, die meer uitgesproken is naarmate de glottis smaller is. Schade aan de nervus vagus, aan de andere kant, kan leiden om het falen van de larynxspieren te voltooien met verlamming van de spieren van de keelholte en zacht gehemelte, en gaat gepaard met duidelijke stemstoornissen en dysfagie.
Oorzaken
Verschillende oorzaken die van invloed zijn op de nervus vagus en zijn takken kunnen leiden tot larynxverlamming. In de meeste gevallen is larynxverlamming te wijten aan chirurgische ingrepen in de nek (inclusief schildklieroperaties, slokdarmoperaties, laryngoscopie), waardoor het risico op letsel aan de terugkerende larynxzenuw (terugkerende zenuwverlamming) toeneemt. Bovendien kunnen verschillende tumoren (bronchiaal carcinoom, slokdarmcarcinoom, schwannoom, Garcin-syndroom), infectieus-toxische oorzaken (herpes Zoster, poliomyelitis, gifstoffen, drugs), aangeboren stoornissen (hydrocephalus, spina bifidaArnold-Chiari-syndroom) en immunologische factoren (Guillain-Barré-syndroom) kunnen larynxverlamming veroorzaken. Centrale laryngeale verlamming kan zich manifesteren als gevolg van laesies van de centrale motorische zenuwbanen en manifesteert zich door abnormale stemband bewegingen, vaak suggestief voor neurologische aandoeningen geassocieerd met dysartrie (centraal spraakstoornissen) (inclusief multiple sclerose, Wallenberg-syndroom). In zeldzame gevallen kan larynxverlamming niet aan enige oorzaak worden toegeschreven (idiopathische larynxverlamming).
Symptomen, klachten en tekenen
Larynxverlamming manifesteert zich door karakteristieke symptomen zoals heesheidabnormale ademgeluiden en kortademigheid. In ernstige gevallen verliest de getroffen persoon zijn of haar stem. Dit wordt meestal voorafgegaan door slikproblemen, een irritatie hoestenen af en toe pijn Symptomen kunnen eenzijdig of bilateraal zijn en kunnen in ernst variëren. Bij milde larynxverlamming zijn er alleen fluiten ademhaling geluiden en milde ademhalingsproblemen die na een paar dagen verdwijnen. Bij ernstige verlamming kan tijdelijk stemverlies optreden. Bovendien kan elke zenuwschade kan hoestaanvallen en slikproblemen veroorzaken. Bilaterale schade aan de larynxzenuw kan levensbedreigend zijn. Acute ademnood is dan mogelijk, geassocieerd met problemen met de bloedsomloop, hypoxie van het lichaam en paniekaanvallen Over het algemeen veroorzaakt larynxverlamming irritatie hoesten, zere keel en het typische gevoel van een vreemd lichaam. Veel patiënten ervaren een krassend gevoel in de keel. Als er voedselresten in de longen terechtkomen, kan dat leiden naar longontsteking. Longontsteking wordt geassocieerd met andere volksgezondheid problemen en manifesteert zich aanvankelijk door malaise, koorts en ondefinieerbaar pijn in de longen. Als larynxverlamming vroegtijdig wordt behandeld, verzwakken de symptomen van de ziekte snel. In de afwezigheid van therapie, een levensbedreigend voorwaarde Kan ontwikkelen.
Diagnose en verloop
Larynxverlamming kan worden gediagnosticeerd op basis van kenmerkende klinische symptomen (heesheid, cadavale positie, verzwakt hoesten stuwkracht, inspirerend stridorstemverlies en kortademigheid bij bilaterale verlamming). De diagnose wordt bevestigd door een KNO-medisch onderzoek met larynx en glottica endoscopieZenuwfunctietests kunnen aantasting van de zenuwen Diagnostische beeldvormende technieken (computertomografie, MRI, röntgenstraal of echografie) geven informatie over tumoren en andere onderliggende factoren. Larynxverlamming moet differentieel worden onderscheiden van myogene (myopathie van de vocalis-spier, myastenia gravis pseudoparalytica) en articulaire (interarytenoïde fibrose, ankylose van het cricoarytenoïde gewricht). Met vroege diagnose en tijdige start van therapielarynxverlamming heeft over het algemeen een goede prognose en ongeveer tweederde van de verlammingsverschijnselen verdwijnen binnen zes tot acht maanden.
Complicaties
Aanzienlijke complicaties kunnen optreden bij verlamming van de strottehoofd, bekend als terugkerende parese. Deze hangen volledig af van de positie van de verlamde stemplooi, of de verlamming eenzijdig of bilateraal is, en de spanning en het oscillerende vermogen ervan. De verlamming is vooral gevaarlijk als beide stembanden verlamd zijn en zich ook in de middelste positie (mediaan) bevinden. Vervolgens sluiten ze het entree naar de luchtpijp en ademnood treedt op. Het kan nodig zijn om een tracheotomie en om de patiënt te voorzien van een tracheale canule waardoor hij vervolgens kan ademen. Dit extreme geval komt echter zelden voor. Vaker komen eenzijdige verlamming voor. Als terugkerende verlamming optreedt, is er verlies van de gezonde stem. Snelle stem therapie kan langdurige schade voorkomen. De verlamming kan echter aanhouden. De gezonde stembandzijde kan dit echter compenseren zodat de verlamming niet meer hoorbaar is. Zonder behandeling is de kans groter dat de stem lange tijd hees, toonloos en ruw klinkt. De zieke stem vormt niet zelden een groot probleem bij de communicatie op het werk. Naast een verminderde stemfunctie behoren slikproblemen en moeite met het schrapen van de keel tot de meest voorkomende complicaties van larynxverlamming.
Wanneer moet je naar een dokter?
Als er een aanhoudende verandering in vocalisatie is, moet een arts worden geraadpleegd. Als er beperkingen zijn in de gebruikelijke kleur van de stem of de sterkte van de vocalisatie is een bezoek aan de dokter noodzakelijk. Als de getroffen persoon alleen kan fluisteren of blaffende geluiden kan maken, is een arts nodig om de oorzaak te achterhalen. Als er heesheid is, niet kan praten of een aanhoudend krassend gevoel in de keel en keelholte is, moet een arts worden geraadpleegd. Als er fluitende geluiden zijn wanneer ademhaling, een irriterende hoest, en sputum bij hoesten moet een arts worden geraadpleegd. Bij klachten van het slikken, een weigering om te eten of een afname van de gebruikelijke vochtinname moet een arts worden geraadpleegd. Er is een risico van ondervoeding van het organisme, dat in ernstige gevallen kan eindigen met de vroegtijdige dood van de patiënt. Stoornissen van de ademhalingsactiviteit, een gevoel van beklemming in de keel of onderbrekingen van ademhaling moet worden verduidelijkt door een arts. In geval van kortademigheid en gelijktijdige hartkloppingen wordt onmiddellijk een arts geraadpleegd. In ernstige gevallen moet een spoedarts worden gewaarschuwd. Als de patiënt zich ziek voelt, stikt of lijdt duizeligheidmoet een arts worden geraadpleegd. Als de slikfrequentie sterk toeneemt wanneer voedsel wordt ingenomen, is een arts nodig.
Behandeling en therapie
Therapeutische maatregelen voor larynxverlamming hangt af van de ernst van de stoornis en de onderliggende oorzaak. Dus in het geval van larynxverlamming die gepaard gaat met unilateraal verlies van de stembanden, wordt in het algemeen vroege stemtherapie gebruikt, indien nodig om spieratrofie te voorkomen, in combinatie met faradisatie (laagfrequente stimulatiestroom) van de getroffen persoon. zenuwen Hier is de logopedische therapie bedoeld om de aangetaste stembanden te compenseren met de gezonde. In sommige gevallen worden ook ontstekingsremmende en decongestivummedicijnen aanbevolen. Als de larynxverlamming wordt veroorzaakt door een bacteriële infectie, antibioticum therapie is geïndiceerd. Als deze behandeling maatregelen niet tot het gewenste succes leiden (op zijn vroegst na ongeveer 6 maanden), kunnen fonoschirurgische maatregelen zoals een thyroplastiek of een vergroting van de stemplooien aangewezen zijn, waarbij een hernieuwde volledige sluiting van de stembanden of glottis wordt veroorzaakt door een mediane verplaatsing van de aangedane stemband om een betere vocalisatie en luidheid te verzekeren. maatregelen (endolaryngeale laserresectie van het stellaat kraakbeen, laterofixatie) zijn gericht op het optimaliseren van de ademhalingsfunctie door de verlamde stembanden lateraal te verplaatsen om de glottis te verwijden. Bovendien kan bij bilaterale larynxverlamming als gevolg van acute ademnood een tracheostomie nodig zijn (tracheotomie) gevolgd door het inbrengen van een spreekbuis.
Vooruitzichten en prognose
Of en in hoeverre getroffen personen zelf verlichting van hun symptomen kunnen bieden, hangt af van zowel de oorzaak als de ernst van de aandoening voorwaarde De psychologische last van larynxverlamming mag niet worden onderschat. Profiteren van psychotherapeutische therapie of het uitwisselen van ervaringen in het kader van een zelfhulpgroep helpt om weer positief naar de toekomst te kijken. De stemtherapie die wordt uitgevoerd als onderdeel van de behandeling van eenzijdig stembandverlies, kan ook door de patiënt thuis worden geïntensiveerd met gerichte oefeningen. Evenzo kan een medicamenteuze therapie onder bepaalde omstandigheden worden ondersteund met homeopathische middelen. Vanwege het risico van interactiesdient dit vooraf met de behandelende arts te worden verduidelijkt. Na ongeveer zes maanden wordt besloten of de geselecteerde maatregelen het gewenste succes hebben gehad of dat een chirurgische ingreep nodig kan zijn. Als dit het geval is, moet de patiënt postoperatief voor de nodige bedrust zorgen en mag hij zijn stem de eerste dagen niet belasten en zo min mogelijk praten. Om de operatiewond te verlichten, moet de patiënt in eerste instantie zijn toevlucht nemen tot vloeibaar voedsel. Dit mag ook niet te heet zijn en ook niet koud of te sterk gearomatiseerd. De behandelende arts stelt een persoon op dieet plan dit van tevoren, wat ook zorgt voor een voldoende aanbod van vitaminen en voedingsstoffen.
het voorkomen
Larynxverlamming kan tot op zekere hoogte worden voorkomen, afhankelijk van de onderliggende oorzaak. Bijvoorbeeld, infectieziekten van de bovenste luchtwegen moet vroeg en consequent worden behandeld om te voorkomen dat de zenuwen het leveren van de laryngeale spieren. Bovendien zijn chirurgische procedures in de nek regio, met name schildklieroperaties, mag alleen worden uitgevoerd met de juiste maatregelen ter voorkoming van letsel.
Nazorg
De mate waarin nazorg noodzakelijk is, hangt af van de aard en de uitkomst van de initiële therapie. In wezen moet hier een onderscheid worden gemaakt tussen conservatieve methoden en chirurgische ingrepen. Poliklinische therapieën vinden plaats totdat het best mogelijke resultaat is bereikt. Als de patiënt symptoomvrij is, is er geen nazorg nodig. Als er beperkingen zijn, proberen artsen deze met medicatie of verdere therapieën zo laag mogelijk te houden. Omdat het niet ongebruikelijk is dat het vermogen om te spreken lijdt, zijn er vaak psychologische en sociale problemen het gevolg. Psychotherapie leidt dan tot meer stabiliteit. Bij een ernstige vorm van de ziekte kan een langdurige behandeling aangewezen zijn. Als er daarentegen een chirurgische ingreep heeft plaatsgevonden, neemt de chirurg in eerste instantie de nazorg over. Gedurende de eerste maanden controleert de chirurg de veerkracht van de stem en het ademvermogen meerdere keren. Dit wordt gevolgd door een langdurige check-up, die meestal eenmaal per jaar wordt gepland. Een lokaal oor, neus- en keelspecialist kan dit ook uitvoeren. Hierin worden de aanhoudende symptomen van larynxverlamming besproken. Als complicaties worden vermoed, kunnen laryngoscopie en beeldvorming worden uitgevoerd. Voor zover larynxverlamming wordt veroorzaakt door tumorziekte, wordt een gedetailleerd vervolgplan opgesteld. Dit is bedoeld om ervoor te zorgen dat er een nieuwe kanker wordt zo vroeg mogelijk gedetecteerd. Artsen hopen dat dit optimale behandelingsopties biedt.
Wat u zelf kunt doen
De stappen die patiënten met een larynxverlamming zelf kunnen nemen, zijn afhankelijk van de ernst van de stoornis, de onderliggende oorzaken en het type behandeling. In het geval van larynxverlamming die gepaard gaat met eenzijdig verlies van de stembanden, wordt meestal stemtherapie uitgevoerd, die thuis kan worden ondersteund door stemoefeningen. Medicamenteuze behandeling kan worden ondersteund door natuurlijke remedies. De verantwoordelijke arts moet beslissen of homeopathische middelen mag gebruikt worden. Na een operatie gelden de gebruikelijke maatregelen, zoals rust en bedrust. De stem mag de eerste dagen na een operatie niet worden belast dieet kort na de operatie moet bestaan uit vloeibaar voedsel, dat ook niet te irriterend, pittig, heet of mag zijn koud Gewoonlijk zal de arts met de patiënt samenwerken om een geïndividualiseerd te creëren dieet Aangezien larynxverlamming vaak een aanzienlijke last is voor de getroffenen, is therapeutische begeleiding aan te raden. De patiënt dient hiervoor contact op te nemen met de behandelende arts. Deze kan contact leggen met een specialist en eventueel ook een geschikte zelfhulpgroep voorstellen.
