Erythroderma is de naam die wordt gegeven aan roodheid van de huid dat gebeurt over het hele lichaam. Het is een verzamelnaam voor verschillende huid ziekten.
Wat is erythrodermie?
Artsen spreken van erythrodermie wanneer de huid is rood over het hele lichaam. In dit geval is er een ontsteking van de huid, die gepaard gaat met de verwijding van de schepen Als gevolg hiervan is er een verlies van eiwit, zouten en vloeistof. In het ergste geval kunnen secundaire infecties zelfs het leven in gevaar brengen. Erythrodermie is geen onafhankelijke ziekte. Het is eerder een symptoom dat wordt veroorzaakt door verschillende ziekten. Erythrodermie wordt dus beschouwd als een verzamelnaam voor verschillende dermatosen (huidaandoeningen). Een ander typisch kenmerk van erythrodermie is schilfering van de huid. Als de symptomen alleen op bepaalde delen van het lichaam voorkomen, wordt dit suberythrodermie genoemd, die als een speciale vorm wordt geclassificeerd. Bij vrouwen komt erythrodermie twee keer zo vaak voor als bij het mannelijk geslacht. De gemiddelde aanvangsleeftijd ligt tussen de 50 en 60 jaar.
Oorzaken
Erythroderma vertegenwoordigt een manifestatie van versnelde epidermale celvernieuwing. De oorzaak is nog niet vastgesteld. Gewoonlijk presenteert erythrodermie zich samen met een onderliggende huidaandoening. Dit kan zijn seborroïsche dermatitis, contactdermatitis, atopisch eczeem, pityriasis rubra pilaris of psoriasis Het gebruik van bepaalde medicijnen veroorzaakt echter soms ook erythrodermie. Deze drugs omvatten sulfonamiden, penicilline, barbituraten, fenytoïne or isoniazide Andere triggers zijn onder meer malinomen zoals in leukemie (bloed kanker), adenocarcinomen of mycose fungoides Ongeveer 25 procent van alle patiënten lijdt echter niet aan een onderliggende ziekte. In de geneeskunde is erythrodermie verdeeld in twee vormen: dit zijn primaire erythrodermie en secundaire erythrodermie.
- De primaire vorm presenteert zich zonder eerdere ziekte en geeft een reactie op een acuut proces. Het komt voor bij het Sézary-syndroom, mycose fungoides, drug exantheem, of seniele erythrodermie bij mannen, onder anderen.
- Secundaire erythrodermie wordt gevormd door een huidziekte die eerder bekend was. Het komt vaker voor dan de primaire vorm en komt voor in psoriasis of atopisch eczeem. psoriasis heeft een aandeel erythrodermie van circa 25 procent.
Symptomen, klachten en tekenen
In de regel komen de symptomen van erythrodermie voor op het hele lichaam van de getroffen persoon. In dit geval is er een roodheid van de huid over het hele lichaam. Verder hebben de getroffen personen er ook last van rillingen en koorts in het proces. Bovendien hebben de getroffen personen last van jeuk en een algemeen gevoel van ziekte, zodat de patiënten er ook moe en lusteloos uitzien en dus niet deelnemen aan het dagelijks leven. Het erytheem is aanvankelijk diffuus en verschijnt in de vorm van vlekken. In het verdere verloop strekt de roodheid van de huid zich uit tot bijna het hele lichaam. De roodheid heeft ook een negatief effect op de regulering van de lichaamstemperatuur, waardoor de getroffen personen vaak zweten of bevriezen. Patiënten moeten zich vaak warm kleden. Evenzo kan erythrodermie leiden symptomen van tekorten of verlies van voedingsstoffen als de roodheid aanhoudt. Omdat er ook uitgebreid is peeling van de epidermis, heeft dit een negatief effect op de regulering van de lichaamstemperatuur. Om deze reden vertonen patiënten een verhoogde gevoeligheid voor koud als gevolg van warmteverlies veroorzaakt door de verwijding van de bloed schepen Zo kleden getroffen personen zich vaak warm omdat ze dat ook zijn koud Andere problemen zijn onder meer een tekort aan voedingsstoffen als gevolg van een duidelijk verlies van eiwit en een toename van de stofwisseling met een hyperkatabole status. Transdermaal vochtverlies onthult ook hypovolemie, waarbij de hoeveelheid bloed in de circulatie is verminderd. Vanwege uitgebreide perifere vasodilatatie is er ook een risico op hart- mislukking. In extreme gevallen kan het leven in gevaar zijn. De symptomen van erythrodermie kunnen ook een negatief effect hebben op de psychische toestand van de getroffen persoon, zodat sommige patiënten ook last hebben van Depressie of andere psychologische stoornissen.
Diagnose
Om erythrodermie te diagnosticeren, kijkt de behandelende arts eerst naar die van de patiënt medische geschiedenis Hij voert dan een fysiek onderzoek Als er naast de typische symptomen een herkenbare huidziekte is, kan een oorzakelijk verband worden gelegd. Als mycose fungoides wordt vermoed, een weefselmonster (biopsie) is bezet. EEN bloed Test onthult vaak hypocalciëmie, ijzertekortof hypoproteïnemie. In sommige gevallen verloopt erythrodermie levensbedreigend. Om deze reden moet de patiënt meestal naar een ziekenhuis. Er bestaat dus een risico op aanzienlijke complicaties.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Roodheid van de huid wordt als ongebruikelijk beschouwd, ongeacht waar deze op het lichaam voorkomt. Een arts moet worden geraadpleegd zodra ze spontaan verschijnen of zich blijven verspreiden. Als het huidveranderingen herhaaldelijk voorkomen gedurende meerdere weken of maanden, moeten ze aan een arts worden voorgelegd om de oorzaak op te helderen. Als er nog meer klachten binnenkomen, is er reden tot bezorgdheid. Open wonden wel leiden tot de penetratie van kiemen, die extra ziekten veroorzaken. Jeuk, zwelling of droge huid lagen dienen medisch te worden onderzocht en behandeld. Als de roodheid van de huid optreedt na inname van medicijnen of het eten van bepaald voedsel, kan er sprake zijn van intolerantie. Een arts moet worden geraadpleegd om duidelijkheid te krijgen over de oorzaak via een allergietest Schilfering van de huid duidt op uitdroging van de huidlagen. Verlichting kan worden bereikt met een passende remedie. Als er psychische problemen of stemmingswisselingen optreden als gevolg van de veranderingen in de huid, moet de getroffen persoon hulp zoeken. Gedragsveranderingen, een sociale terugtrekking of gevoelens zoals schaamte verminderen het algemeen welzijn. Als de getroffen persoon tekenen opmerkt van ontsteking op de huid, moet hij een arts raadplegen. Als er de vorming van pus, pijn of een verhoogde lichaamstemperatuur, hij heeft medische behandeling nodig. Even ongebruikelijk en om door een arts te worden opgehelderd, zijn gewaarwordingen van de huid.
Behandeling en therapie
Behandeling van erythrodermie hangt af van de omvang en triggers. Omdat de bijbehorende symptomen vaak levensbedreigend zijn voorwaarde, intramuraal therapie moet altijd worden gegeven in ernstige gevallen. Dit geldt vooral voor acute en ernstige erytrodermie, omdat het levensgevaar bijzonder groot is. Maar zelfs in het geval van een sluipend voortschrijdende vorm van de ziekte, moet de behandeling vanaf een zekere mate van ernst in het ziekenhuis plaatsvinden. Daar ontvangt de patiënt drugs zoals cortisone en voldoende vloeistoffen. Het is vooral belangrijk om dreigende tegen te gaan uitdroging (uitdroging) als gevolg van het aanzienlijke vochtverlies als onderdeel van de behandeling. Hetzelfde geldt voor het verlies van eiwitten en warmte, evenals bij vasodilatatie van het perifere bloed schepen, die de nadruk legt op hart- en circulatie. Geneesmiddel exantheem kan niet altijd worden uitgesloten bij erythrodermie. Om deze reden worden alle medicijnen stopgezet of omgeschakeld als onderdeel van de therapie Bovendien mag de patiënt alleen die medicijnen krijgen die absoluut noodzakelijk zijn. De patiënt krijgt verzachtende middelen om voor de huid te zorgen. Als de erythrodermie ernstig is, glucocorticoïden zoals prednison worden beheerd. In dit geval slikt de patiënt aanvankelijk gedurende tien dagen systemisch 40 tot 60 milligram.
Vooruitzichten en prognose
Erythrodermie is tegenwoordig heel goed te behandelen. Als het voorwaarde wordt in een vroeg stadium ontdekt, is medicamenteuze behandeling meestal voldoende om symptomen en ongemak te verlichten. Als het eenmaal is verdwenen, veroorzaakt erythrodermie meestal geen verdere symptomen. Als het voorwaarde te laat wordt ontdekt of niet voldoende wordt behandeld, kan de roodheid zich uitbreiden naar andere delen van het lichaam. Medicamenteuze behandeling kan de symptomen verlichten, maar littekens en pigmentstoornissen kunnen blijven bestaan. Erythrodermie heeft over het algemeen een goede prognose. Mits de juiste behandeling wordt gegeven, verdwijnt de pathologische roodheid van de huid binnen enkele dagen tot weken. De verantwoordelijke dermatoloog kan een exacte prognose maken, rekening houdend met het verloop van de ziekte en de toestand van de patiënt volksgezondheid Om een langdurige verbetering van de huidconditie te bereiken, moet de onderliggende ziekte worden behandeld, anders kan erythrodermie terugkeren, waardoor de huidconditie progressief verslechtert. De levensverwachting wordt niet verminderd door erythrodermie. Alleen als ernstige ziekten zoals ichthyose onderliggende factoren zijn, kan de levensverwachting afnemen naarmate de ziekte voortschrijdt.
het voorkomen
preventieve maatregelen tegen erythrodermie zijn niet bekend. Als de aandoening wordt veroorzaakt door bepaalde medicijnen, is het belangrijk om ze te staken of te vervangen door andere preparaten.
Nazorg
Bij erythrodermie heeft de patiënt zeer beperkte mogelijkheden voor nazorg. In dit geval is de patiënt primair afhankelijk van medische behandeling om de symptomen blijvend te verlichten en verdere complicaties te voorkomen. Omdat erythrodermie zichzelf niet kan genezen, is een vroege diagnose en behandeling van deze ziekte erg belangrijk om de verspreiding van de symptomen te beperken. In de meeste gevallen worden de symptomen behandeld met behulp van medicijnen of zalven en crèmes De getroffen persoon dient aandacht te besteden aan het regelmatige gebruik en de toepassing, waarbij ook een arts moet worden geraadpleegd. Omdat erythrodermie ook kan leiden tot ernstig uitdroging, is het raadzaam om altijd voldoende te drinken water Alleen op deze manier kunnen de symptomen volledig worden verlicht. Zelfs na een succesvolle behandeling van erythrodermie is de patiënt afhankelijk van regelmatige onderzoeken door een arts. Als de symptomen terugkeren, is verdere behandeling noodzakelijk. De levensverwachting van de patiënt wordt niet verminderd door de ziekte. In sommige gevallen kan in dit verband contact met andere patiënten met de ziekte nuttig zijn.
