Dressler-syndroom is de naam die wordt gegeven aan een bepaalde vorm van pericarditis dat komt niet door pathogenen maar op een soort late reactie van de immuunsysteem te vernietigen hart- spierweefsel. De triggerende factor kan een zijn hart- hartaanval, een hartspierblessure of een hartoperatie. Typische ontstekingsreacties zoals koorts en leukocytose ontwikkelen zich gewoonlijk, en pericardiaal of borstvliesuitstroming komt veel voor.
Wat is het Dressler-syndroom?
Dressler-syndroom is de naam die wordt gegeven aan een atypisch ontsteking van de hart- spier (myocardiet) die gepaard gaat met typische symptomen van ontsteking, maar zonder enig detecteerbaar pathogenen Betrokken in de ontsteking. In dit geval is de immuunsysteem heeft niet gereageerd op pathogeen kiemen, maar in een soort auto-immuunreactie op dood hartspierweefsel. Dit is hartspierweefsel dat is genecrotiseerd als gevolg van een hartaanvalletsel, of als gevolg van een operatie. De typische ontstekingsreacties die dan kunnen optreden met een vertraging van enkele dagen tot enkele weken, in sommige gevallen zelfs tot twee maanden, zijn vergelijkbaar met die welke optreden na een typische bacteriële infectie. In beide gevallen is het de immuunsysteem dat de symptomen veroorzaakt. Er worden ook gevallen waargenomen waarin ze worden herhaald borst pijnen vergelijkbaar met die van angina, Een ander myocardinfarct "faken".
Oorzaken
Het Dressler-syndroom wordt altijd geassocieerd met necrotisch myocardweefsel, maar de processen die zo'n late immuunrespons veroorzaken, zijn (nog) niet volledig begrepen. Het wordt zeer waarschijnlijk geacht dat immuuncomplexen worden gevormd in het dode weefsel. Immuuncomplexen bestaan uit een antigeen en antilichamen in de vorm van immunoglobulinen die kunnen binden aan de antilichamen. In dit geval bestaat het antigeen uit gedeeltelijk afgebroken hartspiercellen, dat wil zeggen de lichaamseigen celsubstantie, die wordt gekenmerkt door het immuunsysteem en “vrijgegeven” voor verdere afbraak. Dressler-syndroom is daarom een auto-immuunreactie. De voorwaarde voor de ontwikkeling van de ziekte is altijd de vernietiging van myocardcellen zoals die voortkomen uit een hartaanval, door verwondingen of door chirurgische ingrepen aan het hart of hartkleppen.
Symptomen, klachten en tekenen
Dressler-syndroom kan gepaard gaan met een verscheidenheid aan specifieke en niet-specifieke symptomen, zoals algemene tekenen van ontsteking. Fever komt vaak voor, zoals waargenomen in veel 'echte' infectieziekten, maar andere tekenen die wijzen op een ontsteking kunnen ook worden waargenomen. Typerend is het voorkomen van pericarditis, een ontsteking van de pericardiale zak met vaak waargenomen vloeistofinstroom. Vaak, pleuris (ontsteking van de riep) en longontsteking (ontsteking van de longen) ook aanwezig. pleuris or longontsteking kan aanwezig zijn als een zichtbaar teken in bloederig sputum. Longontsteking gaat ook vaak gepaard met een ophoping van vocht, a borstvliesuitstroming Typische ontstekingsreacties kunnen in de regel ook door laboratoriumchemie worden bepaald. In de meeste gevallen wordt leukocytose gezien met een duidelijke toename van leukocyten, wat wijst op een acute ontstekingssituatie. Evenzo is er een toename van C-reactief plasma-eiwit (CRP), wat altijd kan worden geïnterpreteerd als een indicatie van acute ontsteking. Dressler-syndroom kan ook gepaard gaan met pijn op de borst die lijkt op dat van een hartinfarct zonder bijvoorbeeld abnormale ECG-bevindingen.
Diagnose en verloop
Vanwege de soms niet-specifieke symptomen van de ziekte, is een perfecte diagnose van het Dressler-syndroom niet altijd gemakkelijk te stellen. De timing van het optreden van symptomen is belangrijk. Deze verschijnen meestal twee weken tot maximaal drie maanden na een hartinfarct of hartoperatie. Andere symptomen zoals koorts, algemeen gevoel van ziekte, en bewijs van pericardiale effusie moet ook aanwezig zijn. Laboratoriumchemie moet ook tekenen van leukocytose en een verhoogde CRP vertonen. Om de diagnose te bevestigen, moeten andere oorzaken van de symptomen differentieel worden gediagnosticeerd en uitgesloten. De ziekte kan leiden naar een chronisch beloop indien onbehandeld, met een variabele prognose. Het syndroom van Dressler is in principe met medicatie te behandelen en heeft een goede prognose, maar recidiverend optreden na genezing is niet uitgesloten.
Complicaties
Dressler-syndroom resulteert meestal in ziekte en complicaties van het hart. Als het syndroom niet wordt behandeld, kan in het ergste geval de dood optreden. De patiënt lijdt aan hevige koorts bij het syndroom van Dressler en is daardoor beperkt in zijn dagelijks leven. Dit resulteert vaak ook in een ontsteking van de hartzakje Dit kan zich ook ontwikkelen tot longontsteking, in welk geval bloedspuwing optreedt. Het is niet ongebruikelijk dat patiënten met bloedspuwing er ook last van hebben paniekaanvallen De getroffen persoon lijdt er ook aan pijn op de borst, wat vergelijkbaar is met de pijn van een hartaanval Het syndroom van Dressler is echter relatief goed te behandelen, zodat er geen verdere complicaties uit voortkomen. Hiervoor worden verschillende medicijnen gebruikt, en antibiotica hebben geen enkel effect. In ernstige gevallen bloedsomloop schokken kan ook voorkomen. Dit wordt ook geassocieerd met een zeer lage bloed druk en een snelle pols. Als dit acuut voorwaarde wordt niet behandeld, zal de dood het gevolg zijn. Daarom is in dit geval medische tussenkomst noodzakelijk. De levensverwachting wordt niet verminderd met een tijdige behandeling. Er kunnen complicaties optreden als het syndroom van Dressler wordt veroorzaakt door een infarct, met verlamming en beperkingen in het dagelijks leven tot gevolg.
Wanneer moet je naar een dokter?
Omdat het Dressler-syndroom zichzelf niet geneest, moet in ieder geval een arts worden geraadpleegd. De symptomen zelf kunnen echter niet-specifiek zijn, dus de voorwaarde wordt niet altijd direct herkend. In de regel moet de arts worden geraadpleegd als er koorts is of sterk is hoesten na een operatie. Bloedig sputum kan ook voorkomen en is ook een indicatie van het Dressler-syndroom. Bovendien ontwikkelen de meeste patiënten ook een ontsteking in de longen of riep, dus medische behandeling is noodzakelijk. In veel gevallen treedt het Dressler-syndroom nog steeds op als de getroffen persoon in het ziekenhuis ligt, dus die behandeling met antibiotica kan ook direct worden gestart. Als de getroffen persoon niet meer in een ziekenhuis ligt, kan een huisarts of zelfs het ziekenhuis direct geraadpleegd worden. Gewoonlijk is er met een tijdige diagnose en behandeling een positief verloop van de ziekte zonder complicaties.
Behandeling en therapie
Omdat het Dressler-syndroom geen enkele infectie is en helemaal geen bacteriële infectie, nee antibioticum kan effectief zijn. De voorwaarde is meestal goed te behandelen met medicijnen. Keuzes zijn onder meer ASA (acetylsalicylzuur), bij ons allemaal bekend als het belangrijkste actieve ingrediënt in aspirineof andere niet-steroïdale ontstekingsremmende en koortswerende ontstekingsremmers drugs zoals ibuprofen, diclofenac, en vele anderen. In aanhoudende gevallen, glucocorticoïden, steroïde hormonen zoals cortisone or prednisolon, kan ook worden gebruikt. Bij ernstige kuren van het Dressler-syndroom, levensbedreigend pericardiale tamponade dreigt. Dit is een ernstige complicatie die het gevolg kan zijn van pericardiale effusie Het resulteert in een verminderde mate van vulling van het hart bloed. Pericardiale tamponade gaat gepaard met een snelle pols en een nauwelijks meetbare dieptepunt bloed druk. Bijna alle symptomen van een onmiddellijk levensbedreigende bloedsomloop schokken zijn dus vervuld. Pericardiocentese gevolgd door pericardiale drainage kan nodig zijn om de levensbedreigende aandoening op te lossen.
Vooruitzichten en prognose
Dressler-syndroom leidt tot zeer ernstige symptomen en complicaties. Het moet daarom in alle gevallen worden behandeld, anders sterft de getroffen persoon. Zelfgenezing komt niet voor bij dit syndroom. Als het Dressler-syndroom niet wordt behandeld, zal de patiënt hoge koorts hebben en verder van pericarditis Dit wordt geassocieerd met ernstig pijn, en de getroffenen zien er ook moe en vermoeid uit. Ontsteking van de longen kan ook optreden, die wordt geassocieerd met ademhaling moeilijkheden. In de meeste gevallen wordt de levensverwachting van de patiënt drastisch verminderd als het Dressler-syndroom niet wordt behandeld. Vroegtijdige behandeling heeft altijd een positief effect op het verdere verloop van de ziekte en kan ernstige complicaties voorkomen. De behandeling zelf wordt uitgevoerd door middel van medicatie en verlicht de klachten, maar vaak is chirurgische ingreep ook nodig om de klachten volledig te beperken. In dit geval zijn er meestal geen bijzondere complicaties. Maar zelfs met een succesvolle behandeling is de levensverwachting van de getroffen persoon beperkt. Het verdere verloop hangt ook sterk af van de exacte oorzaak van het syndroom.
het voorkomen
Direct preventief maatregelen die het optreden van het Dressler-syndroom effectief zouden kunnen voorkomen, bestaan niet. Wat wordt aanbevolen, is enige aandacht voor de eerste symptomen en tekenen na gebeurtenissen zoals een hartinfarct, hartoperatie of hartletsel, die meestal voorafgaan aan het Dressler-syndroom. Het optreden van de ziekte na de bovengenoemde gebeurtenissen is echter niet obsessief, maar komt slechts voor bij een klein percentage van de getroffen personen, dus preventief medicatiegebruik na een hartinfarct of hartoperatie wordt niet aanbevolen.
Follow-up
Bij het Dressler-syndroom zeer weinig nazorg maatregelen zijn in de meeste gevallen beschikbaar voor de patiënt. Allereerst moet een vroege en snelle behandeling van de ziekte worden uitgevoerd om verdere complicaties te voorkomen en om te voorkomen dat de levensverwachting van de getroffen persoon wordt verkort. In het ergste geval kan het Dressler-syndroom dat wel leiden tot de dood van de getroffen persoon als de hartspier ontstoken raakt. De behandeling zelf wordt uitgevoerd met behulp van medicatie. Hoewel er geen specifieke complicaties of andere ongemakken zijn, moet de getroffen persoon er altijd voor zorgen dat de medicatie correct wordt ingenomen en zoals voorgeschreven door de arts. Er moet ook worden opgemerkt dat smeermiddelen niet gedurende een lange periode mogen worden ingenomen. Een gezonde levensstijl met een gezonde dieet kan ook een zeer positief effect hebben op het verdere verloop van het Dressler-syndroom. Indien mogelijk moet de getroffen persoon ook afzien van inname alcohol or roken Zware of stressvolle activiteiten moeten ook worden vermeden om het hart niet onnodig te belasten. In veel gevallen is steun en zorg van de eigen familie ook erg nuttig, wat het dagelijkse leven van de getroffen persoon kan vergemakkelijken.
Wat u zelf kunt doen
Dressler-syndroom lijkt op een ontsteking-typisch beloop zonder bewijs van pathogenen Daarachter schuilt echter een niet te onderschatten ontsteking van de hartspier, die zich geleidelijk ontwikkelt door dood hartspierweefsel, na een ongeval, een hartoperatie of een hartaanval. Een verzwakt immuunsysteem wordt beschouwd als een symptoom-trigger, omdat de eigen afweer van het lichaam het necrotische weefsel niet goed kan afstoten. Zelfhulp kan dus maar in beperkte mate worden toegepast. Het syndroom is relatief snel te behandelen door consequent voorgeschreven medicijnen in te nemen. De ziekte kan echter zowel een chronisch beloop hebben als terugkerend gedrag. Als de patiënt enkele regels volgt, kunnen deze gemakkelijk worden toegepast en geïmplementeerd in de context van zelfhulp en na herstel. De focus ligt op een gezonde levensstijl en het in stand houden of stabiliseren en versterken van het immuunsysteem. Voldoende beweging in de frisse lucht wordt aanbevolen, bestaande uit wandelingen in de natuur en zachte sporten zoals zwemmen, aquatraining of Tai-Chi. Saunasessies mogen alleen worden uitgevoerd met toestemming van een arts. Slechte gewoonten zoals roken, alcohol en het gebruik van drugs moet worden stopgezet, al was het maar om het algemeen welzijn. Eetgewoonten moeten ook worden aangepast in de richting van een laag vetgehalte dieet rijk aan vitaminen en bevat veel omega-3 vetzuren Dit geldt vooral voor mensen met suikerziekte mellitus en significant zwaarlijvigheid.
