Verandering in bloedwaarden bij cirrose van de lever

Introductie

Cirrose van de lever is een zeer complex ziektebeeld dat gepaard kan gaan met tal van secundaire ziekten, symptomen en moeilijkheden. Uiteindelijk zijn alle chronische ziekten van de lever weefsel leiden tot een hermodellering van de levercellen en cirrose zonder behandeling of eliminatie van de oorzaken. Na verloop van tijd, cirrose van de lever beperkt alle leverfuncties en is daarom een ​​levensbedreigend en, indien onbehandeld, fataal ziektebeeld. Naast de duidelijke klinische tekenen en symptomen, de bloed waarden kunnen belangrijke informatie verschaffen over de aanwezigheid en ernst van levercirrose en de secundaire ziekten ervan.

Levercirrose is te herkennen aan deze bloedwaarden

Levercirrose is een chronische en ongeneeslijke ziekte die in de loop van de tijd vordert en resulteert in een toenemende beperking van de leverfunctie. De lever voert vitale filterfuncties uit, maar ook de productie van essentiële stoffen die het lichaam nodig heeft. Transaminasen, in de volksmond bekend als 'leverwaarden“, Zijn een eerste indicator van beginnende schade aan leverweefsel.

Dit zijn enzymen van de lever die in de bloedbaan komt wanneer cellen beschadigd zijn en daar kunnen worden gemeten. Verder enzymen van de gal kanalen in de bloed kan ook worden gemeten als gevolg van leverschade, die ook niet-specifiek wijzen op leverziekte. In eerste instantie kan de lever de beperkte functie goed compenseren, zodat geen verdere symptomen en bloed waarden worden opgemerkt.

Alleen wanneer het grootste deel van de lever wordt aangetast door cirrose, treden merkbare veranderingen op, die kunnen worden toegeschreven aan een beperkte filtercapaciteit en een beperkte productie van de moleculen die in de lever worden geproduceerd. De belangrijkste en overlevingsrelevante veranderingen vinden plaats in de ontgifting van stoffen zoals ammoniak, de stollingsfunctie van het bloed, eiwitproductie en de productie van bloedcellen en bloedplaatjes. Deze stoornissen kunnen aan de hand van de bloedwaarden worden gediagnosticeerd en in de loop van de tijd worden gecontroleerd.

Bloedstolling is een vitaal en complex systeem dat bestaat uit talrijke cellen, boodschappersubstanties, zogenaamde "stollingsfactoren" en het bloed bloedplaatjes. De leverfunctie is van groot belang voor het onderhoud van dit functionerende systeem. Als de bloedstolling wordt beperkt door levercirrosekunnen ernstige onverzadigbare bloedingen optreden.

De extra vorming van ernstige vasculaire veranderingen tijdens levercirrose kan leiden tot levensbedreigende bloedingen als belangrijke complicatie. De leverfunctie heeft een grote invloed op de aanmaak van stollingsfactoren. Het kan echter ook leiden tot bloedplaatjesaandoeningen via een begeleidende storing van de milt, waardoor de bloedstolling op twee manieren wordt verzwakt.

Typische bloedwaarden die de omvang van de stollingsstoornis meten, zijn de zogenaamde 'snelle waarde"En de"INR waarde". Het aantal trombocyten, het bloed bloedplaatjes, kan ook als laboratoriumwaarde worden geregistreerd. Bij spoedtherapie voor ernstige bloedingen en gevorderde leverschade kunnen de tekorten symptomatisch worden behandeld door transfusie van bloedplaatjes en bloedplasma.

De zogenaamde leverwaarden vertegenwoordigen een vroeg diagnostisch hulpmiddel voor alle soorten leverschade. Leverwaarden zijn verschillende stoffen en enzymen die normaal worden aangetroffen in de levercellen of cellen van de gal leidingen en worden alleen vrijgegeven als het weefsel is beschadigd en verhoogd in het bloed kan worden aangetroffen. Een verhoging van deze leverwaarden wijst echter op geen enkele manier op de aanwezigheid van levercirrose.

Zelfs onschadelijke leverschade kan abnormale leverwaarden veroorzaken. Typisch zijn herhaalde alcoholconsumptie, ontsteking van de lever en leververvetting als oorzaak van hoge leverwaarden. Dit zijn echter in principe geneesbare klinische beelden.

Tegelijkertijd duiden de leverwaarden op acute schade aan de levercellen. Leverwaarden kunnen daarom binnen het normale bereik liggen, zelfs in aanwezigheid van levercirrose, als de ziekte momenteel niet vordert en de ziekteactiviteit laag is. bilirubine is een afbraakproduct van hemoglobine, dat wordt aangetroffen in de rode bloedcellen en verantwoordelijk is voor het transport van zuurstof in het bloed.

bilirubine hoopt zich op tijdens talrijke stofwisselingsprocessen en een toename van bilirubine kan verschillende oorzaken hebben bilirubine geproduceerd tijdens de afbraak van bloedcellen bereikt de lever, waar het verschillende metabolische processen ondergaat en vervolgens wordt uitgescheiden in de darmen met de gal. Als er sprake is van een extreem hoge afbraak van rode bloedcellen, leverschade of galcongestie tussen de lever en de darm, kunnen de bilirubinespiegels in het bloed stijgen. Als de lever beschadigd is, kunnen grote hoeveelheden bilirubine het bloed binnendringen en de typische veroorzaken geelzucht van de ogen of huid.

Dit is echter geenszins een specifieke bloedwaarde, aangezien er tal van andere oorzaken kunnen zijn achter de toename van bilirubine. Albumine is een belangrijk eiwit in het menselijk lichaam, dat samen met andere eiwitten in het bloed, vervult tal van functies. Een van de belangrijkste taken is het in stand houden van de zogenaamde "colloïde osmotische druk" in het bloed.

Het zorgt ervoor dat bepaalde moeilijk oplosbare stoffen oplosbaar worden en zorgt er door verschillende processen in het bloed voor dat vloeistof in het bloed blijft. schepen en gaat niet door de vaatwanden in het omringende weefsel. Albumine wordt voornamelijk geproduceerd in de lever met tal van andere belangrijke eiwittenDaarom zijn er aanzienlijke albumine-tekorten bij vergevorderde leverschade. Hierdoor treedt op ongebruikelijke plekken in het lichaam waterretentie op, wat ernstige vormen kan aannemen.

Typerend is de vorming van buikvocht als gevolg van albumine tekort. Meerdere liters water kunnen zich ophopen in de buikholte en daaropvolgende symptomen veroorzaken. Bloedplaatjes, in de technische terminologie ook wel bekend als ‘trombocyten’, zijn een belangrijke vorm van cellen in de bloedbeeld.

Bloedplaatjes vervullen hun belangrijkste functie bij de bloedstolling. Zij zijn verantwoordelijk voor de eerste fase van hemostase door de cellen aan elkaar te hechten met de eerste sluiting van de wond. Een tekort aan bloedplaatjes kan daarom leiden tot hevig en niet te stoppen bloeden.

Een tekort wordt echter vaak voor het eerst opgemerkt door kleine puntvormige bloedingen onder de huid, de zogenaamde "petechiën“. Hoewel bloedplaatjes worden geproduceerd in de beenmerg, ze zijn afhankelijk van de leverfunctie. Vanwege een verhoogde functie van de milt in de context van levercirrose worden de trombocyten in toenemende mate afgebroken, waardoor hun waarde in het bloed daalt.

Dit is ook een typisch, maar zeer niet-specifiek symptoom van levercirrose, aangezien verminderde bloedplaatjes aan talrijke oorzaken kunnen worden toegeschreven. De witte bloedcellen bestaan ​​uit een aantal bloedcellen die significant betrokken zijn bij de functie van de immuunsysteem. De belangrijkste vertegenwoordigers zijn granulocyten en lymfocyten.

Met behulp van een zogenaamd “differentieel bloedbeeld”Kan verder worden onderscheiden welke van de witte bloedcellen zijn relatief verhoogd of verlaagd, waardoor verdere conclusies over de oorzaak kunnen worden getrokken. In de context van levercirrose is het tekort aan witte bloedcellen wordt ook veroorzaakt door een overactieve milt. De hyperactiviteit is een direct gevolg van leverschade en veroorzaakt de afbraak van verschillende cellen in het bloed.

Op de lange termijn leidt de progressieve immunodeficiëntie tot een aanzienlijk verhoogde gevoeligheid voor bacteriële, virale en alle andere infectieuze agentia. Dit resulteert in een enorm risico dat mensen met cirrose ziek worden door een levensbedreigende infectie. Veel stofwisselingsprocessen in het lichaam produceren stikstof in de vorm van ammoniak als bijproduct.

Dit is een giftige stof die het lichaam normaal gesproken kan afbreken en zonder problemen kan uitscheiden in de lever via de zogenaamde "ureum cyclus ”, een ketting van chemische reacties. Geavanceerd levercirroseDeze ontgifting en filtratiefuncties van de lever mislukken, wat kan leiden tot een ophoping van tal van andere gifstoffen in het lichaam naast ammoniak. Verhoogde ammoniakgehaltes worden ook in het bloed aangetroffen. Een ernstige complicatie van levercirrose is een sterke toename van ammoniak met schade aan hersenen structuren. Deze schade kan zich uiten in een slechte concentratie, beven, bewustzijnsverlies en uiteindelijk coma.