Tourette syndroom betreft chronisch tics of tic-stoornissen. Tics zijn onvrijwillige geluiden of woorden die gewoonlijk gepaard gaan met even ongecontroleerde schokkerige en snelle bewegingen (bijv. spiertrekkingen).
Wat is het Tourette-syndroom?
Tourette syndroom is de naam die wordt gegeven aan een neurologisch-psychiatrische aandoening waarvan de oorzaken tot op heden niet volledig bekend zijn. De naam van de aandoening gaat terug naar de Franse neuroloog Georges Gilles de la Tourette, die het voor het eerst beschreef Tourette syndroom wetenschappelijk in 1885. Kenmerkende symptomen van Tourette syndroom zijn motorisch en vocaal tics, dwz plotselinge, ongecontroleerde, aritmische bewegingen van bepaalde spiergroepen (motorische tics) en ongecontroleerde vocalisaties (vocale tics). De oncontroleerbare neiging om obscene opmerkingen te maken (coprolalia), waarmee vaak wordt geassocieerd Tourette syndroom, kan slechts worden waargenomen bij ongeveer een vijfde van de getroffenen en is geen kenmerkend symptoom van het syndroom van Gilles de la Tourette. Bovendien symptomen zoals AD (H) S, obsessief-compulsieve stoornis, angst en obsessief-compulsieve stoornis, en Depressie kan worden waargenomen bij patiënten met het Tourette-syndroom (comorbiditeit).
Oorzaken
Het Tourette-syndroom kan genetisch en niet-genetisch zijn. Volgens recente studies, bij het genetische Tourette-syndroom, geen enkele gen maar verschillende genen zijn verantwoordelijk voor de overerving van het Tourette-syndroom, hoewel deze, evenals het exacte mechanisme van overerving, tot op heden niet voor honderd procent zijn vastgesteld. Het is met zekerheid bekend dat kinderen van een ouder die aan het Tourette-syndroom lijdt een kans van 50 procent hebben om de ziekte te erven, en dat mannen vaker worden getroffen dan vrouwen. In aanvulling op, Tourette syndroom wordt toegeschreven aan een verstoord metabolisme in het dopaminerge systeem van de hersenen. De neurotransmitter dopamine is overmatig actief bij patiënten met het Gilles de la Tourette-syndroom, wat leidt tot een verstoring van motorische processen. Deze metabole onbalans wordt versterkt door emotionele prikkels (zoals spanning, plezier) en triggert de tics die typisch zijn voor het Tourette-syndroom. Bij een zeer klein deel van de mensen met het Tourette-syndroom komt een bacteriële streptokokkeninfectie voor jeugd (Zoals scharlaken koorts, amandelontsteking) wordt verondersteld de voorwaarde (PANDAS-syndroom).
Symptomen, klachten en tekenen
Getroffen personen ervaren herhaalde snelle fysieke bewegingen (motorische tics), vocalisaties (vocale tics) of een combinatie van deze twee acties die geen doel dienen. Getroffen individuen kunnen de tics vertragen, maar kunnen ze niet onderdrukken. Als het Tourette-syndroom aanwezig is, is er een combinatie van verschillende motorische tics met ten minste één vocale tic. In veel gevallen komen eenvoudige motorische tics voor, zoals knipperen met de ogen, grimassen, hoofd schokken of schokkende schouders. Minder vaak zijn er complexe motorische tics zoals springen, mensen en objecten aanraken, copropraxie (obscene gebaren uitvoeren), lichaamsverdraaiing of ruiken. Een ander symptoom is herhaald zelfbeschadigend gedrag. Patiënten slaan bijvoorbeeld hun hoofd tegen de muur of bepaalde objecten, slaan of knijpen zichzelf. Eenvoudige vocale tics die vaak voorkomen, zijn onder meer grommen, piepen, de keel schrapen, fluiten, klikken op de tongof snuiven. Patiënten lijden vaak ook aan complexe vocale tics zoals coprolalia (het uitzenden van obscene woorden), echolalia (herhalende geluiden of woordfragmenten die ze zojuist hebben gehoord) of palilalia (herhalende woorden die ze zojuist zelf hebben uitgesproken). Getroffen personen hebben over het algemeen de neiging om plotseling woorden en korte zinnen weg te gooien in gesprekken die geen verband houden met het gespreksonderwerp. Ook geassocieerd met het syndroom van Gilles de la Tourette zijn Depressie, slaapstoornissen, leren moeilijkheden en algemene rusteloosheid.
Diagnose en verloop
Er zijn geen neuropsychologische diagnostische procedures beschikbaar voor het Tourette-syndroom en de diagnose wordt uitsluitend gesteld op basis van symptomatologie, dat wil zeggen de aanwezige symptomen. Het Gilles de la Tourette-syndroom is aanwezig wanneer ten minste twee motorische tics en één vocale tic waarneembaar zijn gedurende een periode van ten minste één jaar vóór de leeftijd van 21 jaar. De meeste mensen met het Gilles de la Tourette-syndroom worden ziek tussen de leeftijd van 6 en 8 jaar. chronisch beloop en wordt gekenmerkt door een geleidelijk begin. In het verdere verloop van de ziekte zijn de tics onderhevig aan sterke fluctuaties in termen van intensiteit en frequentie en komen ze het sterkst tot uiting, voornamelijk tijdens de puberteit. Bij de meerderheid van degenen die lijden aan het Tourette-syndroom, wordt een duidelijke afname van tics waargenomen op volwassen leeftijd.
Complicaties
Het Tic- en Tourette-syndroom heeft een zeer negatieve invloed op de kwaliteit van leven van de getroffen persoon, en kan dat ook doen leiden tot ernstig sociaal spanningen Vooral voor buitenstaanders kunnen de tics en stoornissen erg vreemd overkomen, waardoor de getroffen persoon vaak wordt gepest of geplaagd. In sommige gevallen komen echter ook agressieve handelingen tegen patiënten voor. Tijdens de puberteit kunnen tics en het syndroom van Gilles de la Tourette daarom ernstige psychische problemen veroorzaken of Depressie Het syndroom zorgt er ook voor dat verschillende spiergroepen onvrijwillig bewegen, wat resulteert in spiertrekkingen en mogelijk spasmen. In veel gevallen neemt de ernst van het syndroom echter af met de leeftijd, zodat het dagelijkse leven van de getroffen persoon normaal wordt. Helaas is een oorzakelijke behandeling van het tic- en het Tourette-syndroom niet mogelijk. Patiënten zijn afhankelijk van verschillende therapieën die de symptomen kunnen verlichten en de tics kunnen beperken. Een positieve cursus kan echter niet worden gegarandeerd. Bovendien kan er ook medicatie worden ingenomen. Complicaties komen niet voor. Ook wordt de levensverwachting van de patiënt meestal niet negatief beïnvloed door het tic- en tourette-syndroom.
Wanneer moet je naar een dokter?
Als er afwijkingen zijn in gedrag of motorische vaardigheden, is speciale voorzichtigheid geboden. Een arts is nodig zodra er onvrijwillige of oncontroleerbare bewegingsimpulsen of andere bijzonderheden zijn. Een verlies van controle over fonatie is een waarschuwingssignaal van het organisme. Er is een arts nodig om een onderzoek naar de oorzaak te starten. Slaapstoornissen, algemene rusteloosheid, nervositeit en concentratie problemen duiden op een onregelmatigheid. De klachten moeten worden voorgelegd aan een arts, aangezien de betrokkene medische zorg nodig heeft. Herhaling van geluiden die zojuist zijn gehoord zonder enige betekenis erachter, wordt als een reden tot bezorgdheid beschouwd. Bij zelfbeschadigend gedrag moet zo snel mogelijk een arts worden geraadpleegd. Met de handen tegen de muur slaan, de hoofd op voorwerpen of ongebruikelijke verdraaiingen van het lichaam duiden op een bestaande aandoening. Getroffen personen kunnen hun acties niet verklaren en hebben in de meeste gevallen geen uitlokkende stimulus. Als woorden of delen van een zin ontsnappen aan de mond van de getroffen persoon zonder controle, moet een arts op de hoogte worden gebracht van de waarnemingen. Het maken van obscene gebaren, beledigingen of andere onaangename acties maken ook deel uit van de stoornis. Verminderd geheugen, leren moeilijkheden of terugtrekking uit deelname aan het sociale leven dienen met een arts te worden besproken.
Behandeling en therapie
Het Gilles de la Tourette-syndroom, omdat de oorzaken ervan nog niet volledig zijn opgehelderd, kan niet worden genezen met medicatie of psychotherapie Dienovereenkomstig kunnen alleen de symptomen van het Tourette-syndroom worden verlicht met behulp van farmacologische en / of psychologische therapeutische maatregelen In het kader van psychotherapeutisch maatregelen, methoden om ermee om te gaan spanning net zoals ontspanning technieken kunnen worden aangeleerd. Bijzonder positieve resultaten worden bereikt door de zogenaamde reactieomber-methode, waarbij mensen met het Tourette-syndroom worden getraind om de eerste tekenen van mogelijke tics waar te nemen en mechanismen van contraregulatie leren ontwikkelen. Aan de andere kant mag aanvullende medicamenteuze behandeling alleen worden overwogen als de symptomen bijzonder uitgesproken zijn en als storend worden ervaren. De tot nu toe ontwikkelde farmacologische behandelingsmethoden pakken ook de symptomen aan in plaats van de oorzaak. In dit opzicht worden goede resultaten behaald met dopamine antagonisten. Deze zijn gebonden door de receptoren van de neurotransmitter dopamine en voorkomen de neurotransmitter van docking, waardoor het wordt geblokkeerd en de metabole onbalans in het hierboven beschreven dopaminerge systeem wordt geminimaliseerd. Een medicijn van deze groep dat in veel gevallen in Duitsland wordt gebruikt is Tiapride.
het voorkomen
Geen preventieve maatregelen bestaan voor het Gilles de la Tourette-syndroom, maar het is logisch om situaties die triggeren te vermijden spanning of om er mee om te gaan. Volgens sommige onderzoeken veroorzaken sommige niet-genetische, omgevings- of psychosociale factoren het Gilles de la Tourette-syndroom mogelijk niet, maar kunnen ze de expressie en ernst van de aandoening beïnvloeden. Bijvoorbeeld, roken en stress tijdens zwangerschap, evenals complicaties tijdens de bevalling, zijn risicofactoren dat kan de expressie van tics die kenmerkend zijn voor het Tourette-syndroom, versterken.
Follow-up
Op basis van de huidige kennis is het Tourette-syndroom niet volledig te genezen. De ziekte kan alleen worden verlicht met medicatie. Patiënten moeten de rest van hun leven met hun tics in het dagelijks leven kunnen omgaan. Daarom is nazorg zinvol. Het neemt de vorm aan van gedragstherapie onder begeleiding van een specialist of psycholoog. Het doel van nazorg is om de patiënt te helpen op de juiste manier met het syndroom om te gaan. Tijdens de nazorg leert de patiënt manieren om impulsen te beheersen. Regelmatige afspraken met een gedragstherapeut zijn noodzakelijk voor succesvol herstel. Degenen met het syndroom van Gilles de la Tourette ervaren vaak een gebrek aan begrip en afwijzing in hun omgeving. Op de werkvloer vormen ze een risicogroep voor Pesten In de gezinsomgeving kan de patiënt zich ook afgewezen voelen. Depressie of verminderd zelfvertrouwen zijn het gevolg. Nazorg is in dit geval psychotherapeutisch. Het voorkomen van psychische stoornissen heeft hierbij prioriteit. Het gaat om hechte mensen als ze zich overweldigd voelen door die van de patiënt voorwaarde Tourette's patiënten kunnen een normale baan hebben. Velen van hen hebben een uitgesproken creativiteit. De nazorg is gericht op de uitwerking en (professionele) realisatie van het individuele talent. Door zich bewust te worden van hun eigen kunnen, neemt het zelfvertrouwen van de patiënt toe.
Wat u zelf kunt doen
Tourette-syndroom is een neurologische aandoening van de zenuwstelsel dat is voornamelijk genetisch bepaald. Het verloopt meestal chronisch, dus het is niet te genezen of te behandelen. Alleen de symptomen kunnen worden verbeterd door farmacologisch of psychologisch gedragstherapie Door gerichte oefeningen, gedragstherapie wel leiden tot een vermindering of gerichte onderdrukking van tics, resulterend in een verbetering of semi-normalisatie van het dagelijkse leven van de getroffen persoon. Hier moet in het bijzonder melding worden gemaakt van "training in het omkeren van gewoonten", die wordt beschouwd als een bijzonder nuttige manier om tics te behandelen. In Duitsland zijn er echter nog niet veel ervaren therapeuten. Overigens heeft deze maatregel meestal alleen effect als de ernst van de symptomen nog niet al te uitgesproken is. Het hangt ook af van hoe lang de persoon aan tics lijdt. Een veel belangrijkere maatregel zou de sensibilisatie of educatie van de persoonlijke omgeving zijn. Omdat tics vaak en sterk worden waargenomen in het openbaar, is de psychologische druk van de getroffen personen erg hoog. Zowel het syndroom van Gilles de la Tourette als de tics stuiten op woede, verbazing en afwijzing in de omgeving van de getroffen persoon, wat kan leiden met uitsluiting aan beide kanten. Veel mensen voelen zich vooral geprikkeld door de vocale tics en kunnen zich niet voorstellen dat ze deel uitmaken van een ziekte. Om deze reden is het belangrijk om de omgeving voor te lichten om schaamte en spot te vermijden en om de getroffen individuen te integreren.
