Ontsteking van de dunne darm (enteritis)
Enteritis is een ontsteking van de dunne darm. Indien de maag wordt ook beïnvloed door de ontsteking, dit heet gastro-enteritis (gastro = maag). Deze combinatie komt vooral veel voor bij kinderen.
Als de dikke darm ook wordt aangetast, wordt dit enterocolitis genoemd (dikke darm = dikke darm).
- Oorzaak: bij ongeveer een derde van de getroffenen, virussen, vooral het zogenaamde norovirus, zijn de oorzaak van dunne darm ziekten. Ze komen ook voornamelijk seizoensgebonden voor.
Norovirussen komen vooral voor in de late herfst en de wintermaanden, terwijl infecties veroorzaakt door het rotavirus vooral in het voorjaar voorkomen. De virussen kunnen doordringen in de darmcellen en ze vernietigen. Dit leidt tot een ontstekingsreactie in de dunne darm, wat bovendien leidt tot de vernietiging van aangetaste darmcellen door de afweercellen van het lichaam en hun functie beïnvloedt.
De virussen worden van persoon op persoon overgedragen, meestal via zogenaamde uitstrijkjes en druppelinfecties. Patiënten scheiden de virussen uit via ontlasting en braaksel. Als ze hun handen niet voldoende wassen en desinfecteren nadat ze naar het toilet zijn geweest, besmetten ze voorwerpen zoals deurklinken, handdoeken en trapleuningen.
De virussen kunnen nog tot twee weken na herstel in de ontlasting worden opgespoord; de getroffen persoon is dus nog steeds besmettelijk. Als profylactische maatregel moeten zelfs gezonde mensen daarom hun handen grondig wassen tijdens de maanden met een hoog infectiepercentage, vooral vóór de maaltijden. Tijdens de zomermaanden en het vroege najaar, voornamelijk bacteriële pathogenen zoals Campylobacter en Salmonella worden gedetecteerd. De bacteriën de dunne darm, vooral het slijmvlies, op verschillende manieren beschadigen.
Infecties veroorzaakt door Salmonella en Campylobacter komen voornamelijk voor via besmet voedsel. Salmonella komt voor in rauwe eieren, in eiergerechten zoals mayonaise of ijs, in vleesproducten, vooral gevogelte, in melk en zuivelproducten en in zeevruchten. Infectie met Campylobacter komt veelal voor bij consumptie van besmet, onvoldoende verhit pluimveevlees en pluimveeproducten, zoals eieren.
De bacterie Clostridium difficile heeft een speciale eigenschap, die de dunne darm kan infecteren, vooral na een lange periode van antibioticatherapie, omdat de antibiotica hebben de normale, goedaardige kiemflora in de darm zodanig aangetast dat deze kwaadaardige kiem zich ongehinderd kan verspreiden.
- Symptomen: de symptomen, hun tijdelijke optreden en duur hangen af van de ziekteverwekker zelf en van de constitutie van de getroffen persoon. Klassiek, misselijkheid komt eerst voor, in sommige gevallen in combinatie met braken, evenals krampachtig pijn in de darm en buikstreek. De pijn wordt meestal gecombineerd met het optreden van diarree.
In het verdere verloop van de ziekte koorts en algemene zwakte worden toegevoegd. De symptomen kunnen tot twee weken aanhouden, of zelfs minder. Het gevaar is dat het sterke verlies van vocht en elektrolyten kan leiden tot uitdroging van het lichaam en dus tot problemen met de bloedsomloop.
In het ergste geval kan dit leiden tot een levensbedreigende instorting van de bloedsomloop. Dit wordt vooral gevreesd bij kinderen, ouderen en immuungecompromitteerde personen. Het bijzondere van een salmonella-infectie, vooral bij immuungecompromitteerde personen, is dat de ziekteverwekkers de bloed via de darmen en kan levensbedreigend zijn bloed vergiftiging.
- Diagnose: De diagnose van een darmontsteking kan meestal worden gesteld op basis van de symptomen en de geschiedenis van de getroffen persoon.
Het is belangrijk om rekening te houden met mogelijke verblijven in het buitenland, contact met mogelijk of daadwerkelijk zieke personen en welk eten en drinken de afgelopen dagen is geconsumeerd. Als een bacteriële oorzaak wordt vermoed, wordt meestal een ontlastingsmonster onderzocht op de overeenkomstige pathogenen om de patiënt de best mogelijke therapie te bieden.
- Therapie: de hoogste prioriteit wordt gegeven aan het vervangen van verloren vloeistoffen en elektrolyten, indien nodig. Afhankelijk van het fysieke voorwaarde van de zieke kan dit worden gedaan door voldoende te drinken, maar ook door de inname van zout (zoutstaafjes) en dextrose.
Als er al veel vocht verloren is gegaan en de getroffen persoon al erg uitgedroogd is, moet worden overwogen om in de kliniek te worden opgenomen om vocht en elektrolyten via de ader Bovendien, in het geval van een ernstige vorm van darmontsteking (ernstig, frequent diarree Met braken), moet het ook worden vermeden om een tekort aan vocht en elektrolyten via voedsel te compenseren. In deze toestand is het maagdarmkanaal zo geïrriteerd dat de patiënt achteraf vaak moet braken, wat de situatie alleen maar erger zou maken.
Zelfs in dat geval is opname in een kliniek aan te raden. Er zijn medicijnen op de markt die de ontlasting dikker maken en zo diarree verminderen. Deze maatregel moet echter niet over een lange periode worden genomen, maar eerder als noodmaatregel, bijvoorbeeld tijdens een reis, omdat dit de uitscheiding van de ziekteverwekkers vertraagt.
Als een bacteriële ziekteverwekker is geïdentificeerd als oorzaak naar aanleiding van een onderzocht ontlastingsmonster, kan het gebruik van antibiotica door de behandelende arts kan nuttig zijn. In de meeste gevallen is echter helemaal geen medicatie nodig om de enteritis te genezen. Meestal is de vervanging van vocht en elektrolyten voldoende.
Aarzel echter niet om een arts te raadplegen als u vragen heeft of twijfelt.
De term CED wordt gebruikt om ontstekingsveranderingen in de darm te beschrijven, waarvan sommige intermitterend en recidiverend zijn, andere permanent. De belangrijkste vertegenwoordigers zijn De ziekte van Crohn en colitis ulcerosa. in De ziekte van Crohn, afzonderlijke onderdelen van de spijsverteringskanaal met gezonde tussenliggende gebieden worden aangetast.
Dit wordt segmentale genegenheid genoemd, terwijl colitis ulcerosa wordt gekenmerkt door een progressieve, aanhoudende ontsteking die begint bij de anus en verder met de mond. Het bijzondere van De ziekte van Crohn is dat het geheel spijsverteringskanaal, dwz van mond naar rectum, kan worden beïnvloed door de ontstekingsveranderingen. Het komt echter vooral veel voor in het terminale deel van de dunne darm en in de dikke darm, daarom is de ziekte in deze sectie opgenomen. De leeftijdspiek van chronische inflammatoire darmaandoeningen ligt tussen het 2e en 4e levensdecennium.
Patiënten met de ziekte van Crohn zijn echter soms zelfs jonger.
- Oorzaak: Tot op heden kon voor beide ziekten geen duidelijke oorzaak worden vastgesteld. Soms worden auto-immunologische oorzaken besproken, waarbij het lichaam van de getroffen persoon produceert antilichamen tegen gezonde darmstructuren.
Deze antilichamen vallen de overeenkomstige structuren in de darm aan en veroorzaken zo een immuunreactie, die uiteindelijk de darm beschadigt en de functie ervan aantast.
- Symptomen: bij beide ziekten treden de symptomen gewoonlijk met tussenpozen op met tussenpozen zonder symptomen. De patiënten klagen vaak over krampachtig pijn in de buik, vaak vergezeld van diarree, soms zelfs bloederig. Af en toe een koorts optreedt.
Verhoogde ontstekingswaarden worden vermeld in de bloed Het gevaar bij de ziekte van Crohn is dat door terugkerende ontstekingen de aangetaste darmsecties door littekens smaller worden, waardoor de ontlasting niet meer goed kan worden vervoerd. De getroffenen hebben last van krampen pijn in de buik na het eten en een verandering tussen diarree en constipatie.
- Diagnostiek: bij het begin van de diagnose wordt de patiënt ondervraagd over zijn of haar ziektebeeld en vervolgens lichamelijk onderzocht door de arts.
Als de aanwezigheid van een chronische inflammatoire darmziekte wordt vermoed, verdere maatregelen zoals een bloed test en een ultrageluid onderzoek van de buik wordt uitgevoerd. Daarnaast is het raadzaam om met een kleine camera een spiegelbeeld van de darm te hebben, aangezien de arts dan de darm kan beoordelen. voorwaarde en uiterlijk, en er kunnen ook kleine weefselmonsters worden genomen. De ziekte kan dus vrij betrouwbaar worden vastgesteld.
- Therapie: Voor langdurige therapie, in het bijzonder ter voorkoming van een verdere inflammatoire uitbarsting, worden ontstekingsremmende geneesmiddelen overwogen, die boodschappersubstanties remmen die betrokken zijn bij het ontstaan van ontstekingen.
Een daarvan is bijvoorbeeld mesalazine. De behandeling van een acute episode hangt af van de ernst ervan. EEN dieet, dwz de inname van licht voedsel zoals soepen, beschuit, thee en water, moet als eerste worden gestart.
Dit dient ter bescherming van de beschadigde darm zodat deze de kans krijgt om te herstellen. In het geval van ernstige aanvallen, zogenaamde glucocorticoïden (informeel cortisone), zoals budesonide, zijn beschikbaar. Bovenal remt budesonide lokaal de immuunreactie in de darm, wat uiteindelijk de oorzaak is van de ontsteking en de klachten van de patiënt.
