Loopstoornissen zijn niet ongebruikelijk, maar kunnen worden toegeschreven aan verschillende oorzaken, waarvan sommige zeer verschillende behandelingen vereisen en andere moeilijk te voorkomen zijn.
Wat zijn loopstoornissen?
De oorzaken van gangstoornissen zijn zeer divers en dienovereenkomstig zijn de therapieën dat ook. Orthopedische oorzaken kunnen bijvoorbeeld worden behandeld door fysiotherapie. Loopstoornissen verwijzen naar bewegingsstoornissen die ervoor zorgen dat loopbewegingen afwijken van hun typische patroon. Loopstoornissen moeten echter worden onderscheiden van bewegingsstoornissen. Loopstoornissen kunnen zich dus manifesteren door een lichte mank lopen, maar ook door stoornissen die het lopen bijna onmogelijk maken. Hun oorzaken zijn bijzonder divers en brengen heel verschillende behandelingsmethoden met zich mee. Het succes van de behandeling is net zo gevarieerd als de behandelmethoden. Sommige loopstoornissen kunnen weer volledig worden geëlimineerd, andere kunnen slechts sterk tot licht worden geminimaliseerd.
Oorzaken
Bij loopstoornissen kan een aantal zeer verschillende oorzaken worden overwogen. Ten eerste kunnen loopstoornissen optreden wanneer spieren of botten zijn gewond, misvormd of op een andere manier aangetast. In dit geval verwijst de medische wetenschap naar orthopedische oorzaken. Als een ziekte van de interne organen is de trigger voor een loopstoornisspreken we van interne oorzaken. Als de loopstoornissen worden veroorzaakt door schade aan de zenuwenworden ze neurologische oorzaken genoemd. Dus aangezien een orthopedische, een interne of een neurologische oorzaak ten grondslag kan liggen aan een loopstoorniskomen een aantal zeer verschillende triggers in twijfel. Typische orthopedische oorzaken zijn onder meer botaandoeningen zoals breuken, spierblessures zoals verrekkingen of scheuren, aandoeningen van de wervelkolom zoals hernia's of gewrichtsaandoeningen zoals osteoartritis Interne oorzaken kunnen zijn circulatiestoornissen or trombose, maar ook te laag of te laag hoge bloeddruk, gebrek aan vocht, duizeligheid, alcohol en andere gifstoffen, hart- en vaatziekten, zonnesteek en anderen. Neurologisch geïnduceerde gangstoornissen kunnen bijvoorbeeld worden toegeschreven aan aandoeningen zoals multiple sclerose, Parkinsonof epilepsie.
Ziekten met dit symptoom
- Bot fractuur
- Breuk van de dij (femurfractuur)
- Doorbloedingsstoornissen
- Alcoholverslaving
- Hart-en vaatziekten
- Spierkrampen
- Onderbeen fractuur
- Spierpijn
- Trombose
- Stroke
- Hartaanval
- Multiple sclerose
- hernia
- artrose
- hypertensie
- pericarditis
- Diabetisch voetsyndroom
- Parkinson
Diagnose en progressie
A loopstoornis manifesteert zich duidelijk door een aandoening van het bewegingsapparaat en is daarom gemakkelijk te diagnosticeren door een medische professional. Om de exacte oorzaak van de loopstoornis te achterhalen, is daarentegen soms veel moeilijker. Hiertoe vraagt de arts de patiënt naar recente ongevallen, eerdere ziektes, verlamming en tekenen van verlamming, klachten zoals duizeligheid en sensorische stoornissen, alcohol consumptie of medicatie. Dit wordt gevolgd door een fysiek onderzoek om de aard en ernst van de loopstoornissen te bepalen. Dit wordt meestal gevolgd door een neurologisch onderzoek om dat van de patiënt te onderzoeken reflexen, motorische functie en gevoel om te bepalen of neurologische oorzaken verantwoordelijk kunnen zijn voor de loopstoornis. Dit vereist dat de patiënt een reeks oefeningen uitvoert. Coördinatie oefeningen laten bijvoorbeeld zien of een verstoring van het gevoel van evenwicht aanwezig is of kan worden uitgesloten. Gehoorproeven, bloed tests, computertomografieën, MRIelektro-encefalografieën, cerebrospinale vloeistoftests en andere procedures kunnen ook worden gebruikt om een diagnose te stellen. Afhankelijk van de ernst van de loopstoornis en hoe moeilijk het is om de oorzaak vast te stellen, kan een huisarts de patiënt doorverwijzen naar een specialist. Afhankelijk van de oorzaak van een loopstoornis kan de loopstoornis een ander verloop hebben. Een eenvoudige breuk, Spierpijn, of een andere oorzaak kan in sommige gevallen vanzelf genezen en de loopstoornis zal daarmee verdwijnen. In de regel moet een loopafwijking echter door een arts worden behandeld.
Complicaties
Loopstoornissen kunnen zeer verschillende oorzaken hebben. Meestal is het bewegingsapparaat aangetast en soms het gevoel van evenwicht is gestoord. Maar er kan ook een onderliggende ziekte zijn van de hersenen, een hersentumor of beroerte, bijvoorbeeld. Dus de patiënt moet altijd naar de dokter gaan, hij zal precies de oorzaak van de loopstoornis bepalen. Nu kan de dokter een therapie Als de loopstoornis te wijten is aan het bewegingsapparaat, kan een operatie helpen, maar ook hier kunnen complicaties optreden. Dat is bijvoorbeeld niet onmogelijk virussen en bacteriën beïnvloeden het genezingsproces. Het is echter ook mogelijk dat het lichaam een prothese niet accepteert. Desalniettemin is het het meest succesvol therapie om de loopstoornis te elimineren. Bij sommige ziekten fysiotherapie wordt ook geadviseerd, hier de evenwicht en spieren worden getraind. Deze oefeningen moeten ook thuis worden gedaan, dus de loopstoornis moet worden verlicht. Bij bepaalde ziekten wordt geen genezing gezocht, hier is de loopstoornis alleen te stoppen, zoals bij Parkinson or multiple sclerose. Als het cerebellum is beschadigd, zelfs de dokter kan niets doen, de loopstoornis blijft bestaan. In dit geval kan de patiënt alleen het lopen trainen en een mogelijke val voorkomen. Getroffen mensen gaan vaak niet lopen en bewegen zich helemaal niet buiten het huis. Dat klopt niet, want het put de laatste fysieke reserves uit en patiënten komen in een sociaal isolement terecht. Dit heeft een slecht effect op de algehele prognose en wordt vaak verergerd door Depressie Daarom moeten mensen de gang oefenen, ook al is dat moeilijk.
Wanneer moeten mensen een dokter zien?
Omdat loopstoornissen het symptoom kunnen zijn van verschillende ziekten, is een nauwkeurige diagnose door een arts bijzonder belangrijk. Dit komt doordat tijdige detectie de kans op herstel en daarmee het succes van de behandeling vergroot. Het bezoek aan de dokter moet daarom onmiddellijk worden aangepakt als de verstoringen zich plotseling en duidelijk zonder externe oorzaken voordoen. Daarom moeten getroffenen die geen relevante eerdere ziekten hebben, niet aarzelen. Dit omvat in bepaalde gevallen waarin pijn-vrije bewegingen kunnen niet meer zelfstandig worden uitgevoerd. Anders bestaat het risico op verdere verwondingen als gevolg van valpartijen, die reeds bestaande symptomen kunnen verergeren en het dagelijks leven aanzienlijk kunnen bemoeilijken. Een bezoek aan de arts is daarentegen minder urgent als de behandeling al aan de gang is en de behandelende arts de eerste behandelingsstappen heeft gestart. In deze gevallen is nauw overleg toch noodzakelijk. Meestal is een bezoek aan de huisarts echter pas nodig als de reeds bekende klachten zijn verergerd. Als de loopstoornissen het gevolg zijn van een externe oorzaak (zoals een val of een ongeval), is het onvermijdelijk om naar een dokter te gaan. Alleen bij symptomen die zelfstandig lopen zonder grote obstakels mogelijk maken, kan worden gewacht met het bezoek. In dit geval is echter ook een curatieve behandeling nodig als er geen onafhankelijke verbetering is.
Behandeling en therapie
De therapie van een loopstoornis hangt natuurlijk af van de oorzaken die de loopstoornis hebben veroorzaakt. Omdat de oorzaken net zo gevarieerd kunnen zijn als bij bijna geen andere ziekte, is de behandeling niet alleen anders als een orthopedische, een interne of een neurologische oorzaak de trigger is voor de loopstoornis. In plaats daarvan kunnen behandelmethoden ook sterk variëren binnen elk van deze drie groepen. Enkele oorzaken zoals problemen met de bloedsomloop, hoge bloeddruk, lage bloeddruk worden meestal met medicijnen behandeld. Beroertes en trombosekan echter chirurgische ingreep vereisen die verder gaat dan medicatie. Als alcohol, roken of andere gifstoffen zijn de oorzaak van de loopstoornissen, in veel gevallen kan het gewoon helpen om deze stoffen op te geven. Voor veel orthopedische oorzaken, immobilisatie van de getroffenen botten of spieren is voldoende om een succesvol genezingsproces te garanderen. In sommige gevallen worden in plaats daarvan medicijnen of fysiotherapie en andere voorgeschreven maatregelen zijn besteld. In sommige gevallen kan de loopstoornis alleen operatief worden behandeld. Neurologische oorzaken zijn vaak bijzonder moeilijk te behandelen, omdat hier vaak alleen de symptomen kunnen worden verminderd, maar niet de oorzaak.
Vooruitzichten en prognose
Het is niet mogelijk om een nauwkeurige prognose te geven voor gangstoornissen in het algemeen, aangezien deze sterk geïndividualiseerd is en van talrijke factoren afhangt. Als de loopstoornis het gevolg is van een tekort aan voedingsstoffen en het tekort wordt gecorrigeerd, verbetert de loopstoornis in veel gevallen snel en verdwijnt deze vaak volledig. Er is nog geen oorzakelijke behandeling voor Parkinson De loopstoornis bij Parkinson kan echter worden verbeterd door medicatie te nemen. Met name in de vroege stadia van de ziekte zorgt medicamenteuze therapie vaak voor een significante verbetering van de symptomen. In het latere verloop van de ziekte is de loopstoornis echter mogelijk niet meer te vermijden. Als de behandeling op tijd wordt gestart, is ondanks Parkinson een normale levensduur mogelijk. In multiple scleroseis de prognose voor mannen slechter dan voor vrouwen. Andere factoren spelen echter een belangrijke rol in de vooruitzichten, zoals de leeftijd waarop de ziekte begint, het aantal inflammatoire laesies en welke gebieden van de centrale zenuwstelsel worden beïnvloed door multiple sclerose. Problematisch alcoholgebruik kan ook loopstoornissen veroorzaken. Het begint vaak in de adolescentie. De meerderheid van de adolescenten stopt echter met schadelijk alcoholgebruik, zelfs zonder tussenkomst. Alcohol afhankelijkheid kan in fasen voortschrijden of continu verslechteren. Ongeveer 20% van de getroffenen herstelt zonder hulp - met behandeling varieert dat aantal van 40% tot 75%, afhankelijk van het onderzoek.
het voorkomen
Loopstoornissen met neurologische oorzaken zijn vaak niet te voorkomen. Het risico op het ontwikkelen van een loopafwijking met een interne of orthopedische oorzaak kan echter, althans gedeeltelijk, worden geminimaliseerd door een gezonde levensstijl. Zich onthouden van alcohol en nicotinevoldoende lichaamsbeweging krijgen, zich onthouden van bijzonder gevaarlijke sporten, veiligheidsmaatregelen in acht nemen in het dagelijks leven, zoals goed opwarmen voor en gebruik been beschermers tijdens het sporten of iets dergelijks, zijn nuttige methoden om loopstoornissen te voorkomen, maar kunnen ze nooit volledig elimineren.
Hier is wat u zelf kunt doen
Loopstoornissen kunnen meestal maar zeer zelden door zelfhulp worden behandeld. In de meeste gevallen moet een arts worden geraadpleegd. Vaak is ook een chirurgische behandeling nodig en vindt behandeling met medicatie slechts in enkele gevallen plaats. Loopstoornissen komen vaak voor op oudere leeftijd en kunnen het dagelijks leven van de patiënt sterk beïnvloeden en beperken. Diverse wandelmogelijkheden AIDS kan worden gebruikt bij loopstoornissen. Dit zijn bijvoorbeeld de wandelstok, een rollator of een rolstoel. Met deze apparaten wordt de voortbeweging van de getroffen persoon vergemakkelijkt, zodat een gewoon alledaags leven weer mogelijk is. Loopstoornissen kunnen worden voorkomen door sportieve activiteiten. Sporten heeft ook op oudere leeftijd een positief effect op loopstoornissen en kan deze voorkomen en beperken. Revalidatiesporten en gymnastiek kan helpen de spieren te versterken en tekortkomingen in houding te minimaliseren, en vervolgens ook de symptomen van loopstoornissen te verlichten. Loopstoornissen kunnen echter ook worden veroorzaakt door psychische problemen. Nogmaals, er zijn geen zelfhulpmethoden beschikbaar. In elk geval moet de patiënt medische hulp zoeken. Als er ook veel is pijn bij loopstoornissen moet ook een arts worden geraadpleegd. Zonder behandeling, de pijn kan versterken en leiden op de vroegere medische complicaties.
