Irritatie van de aangezichtszenuw
Een permanente irritatie van de gezichtszenuw kan een gezichtskramp veroorzaken (zogenaamde spasme hemifacialis). In dit geval wordt vaak druk op de zenuw uitgeoefend door een bloed vat, wat resulteert in schade aan de isolatielaag van de gezichtszenuw. De prikkelbaarheid van de zenuw wordt dan verhoogd en er treedt een toestand van permanente irritatie op. Dit uit zich in een eenzijdige kramp van de gezichtsspieren, die meestal minder dan 1 seconde duurt. De oorzaak van de irritatie kan een aneurysma zijn, dwz de laterale uitstulping van een bloed vat, of meer zelden hersenen tumoren of multiple sclerose.
Pijn
Pijn veroorzaakt door schade aan de gezichtszenuw is vaak een voorbode van aangezichtsverlamming. De getroffenen klagen er meestal over pijn in het gebied achter het oor twee tot drie dagen vóór het begin van een hemiplegie. De onderkaak gebied kan ook worden beïnvloed.
Als het erg ernstig is pijn optreedt, kan worden geprobeerd het te behandelen met ASA (Aspirine®), bijvoorbeeld. In zogenaamde gezichtsverlamming of gezichtsverlamming, een kant van de gezichtsspieren is verlamd. Welke kant wordt aangetast, hangt af van de oorzaak van de verlamming en de locatie van de zenuwschade.
Er wordt onderscheid gemaakt tussen centraal en perifeer gezichtsverlamming. Bij centrale parese ligt de schade aan de zenuw in de hersenen en kan worden geactiveerd door een beroerte of hersentumor. De zenuw zelf is dus niet beschadigd.
Bij perifere aangezichtszenuwverlamming heeft de schade invloed op de aangezichtszenuw zelf. Dit kan verschillende oorzaken hebben. Gezichtszenuwverlamming manifesteert zich in een eenzijdige onvolledige sluiting van de ooglid, hangende hoek van de mond, verminderd gevoel van smaak, overgevoeligheid voor harde geluiden en verminderde tranen en speekselvloed.
Achter het oor is het gevoel in een klein gebied verstoord. Bij perifere aangezichtsverlamming is, in tegenstelling tot centrale verlamming, fronsen niet mogelijk. Vanwege de verlamde gezichtsspieren, zijn er vaak moeilijkheden bij woordvorming. In de regel verdwijnt de hemiplegie van het gezicht weer met de juiste behandeling.
Uiterlijk na zes maanden zouden er geen symptomen meer moeten zijn. Permanente asymmetrieën in het gezicht worden slechts in enkele gevallen waargenomen, terwijl bij veel mensen onopvallende medebewegingen van de gezichtsspieren blijven tijdens het praten. Doorbloedingsstoornissen van de zenuw zijn hier vaak verantwoordelijk voor.
Zenuwschade kan ook worden veroorzaakt door hersenletsel. Maar ook middenoor Door de ruimtelijke nabijheid kunnen ontstekingen overgaan op de nervus facialis. Verder kunnen infecties met bepaalde bacteriën or virussen kan een ontsteking van de zenuw veroorzaken en leiden tot perifere aangezichtszenuwverlamming.
Deze omvatten de bacteriesoort Borrelia (overdraagbaar door teken) en het Varicella zoster-virus (verantwoordelijk voor waterpokken, gordelroos en zoster oticus). Gezichtsparese kan ook voorkomen in de context van hersenvliesontsteking of in verband met suikerziekte mellitus. In de meeste gevallen kan er echter geen oorzaak worden gevonden.
In dit geval spreekt men van een idiopathische aangezichtszenuwverlamming. De diagnose wordt meestal gesteld door de duidelijke symptomen van halfzijdige verlamming. Om de omvang en oorzaak te achterhalen, kunnen verschillende tests en onderzoeken worden uitgevoerd.
Bijvoorbeeld een smaak test kan informatie geven over de locatie van het zenuwschade. In sommige gevallen kunnen röntgenfoto's, CT- of MRI-beelden van de hoofd moet worden genomen om botschade aan de schedel or hersenen tumoren. Afhankelijk van de oorzaak kunnen de symptomen worden verbeterd door verschillende therapeutische benaderingen.
antibiotica For bacteriën als oorzaak, of acyclovir voor bewezen Varicella zoster-virus, worden gebruikt als behandeling. Bij bestaande craniale verwondingen kan een operatie nodig zijn. Daarnaast zijn vaak fysiotherapeutische oefeningen van de gezichtsspieren nodig.
Patiënten bij wie de oorzaak onduidelijk is, worden behandeld met zogenaamde corticosteroïden, zoals cortisone. Deze behandeling kan poliklinisch worden uitgevoerd. Het oog loopt vaak het risico uitdroging door onvolledigheid ooglid sluiting. Het kan daarom nodig zijn om het oog vochtig te houden met oogzalf of oogdruppels.
